Hayotiy voqea va hikoyalar

Qizaloq wrote:

Zaychik wrote: man rotdomda yotganimda bitta qiz tug'gandi uni sanitarka tig'dirvorgan shunaqanggi oson tuqqan do'htirlar ulgurmaganam o'g'illi bo'lgan ratdomga hech nima olib kemaganakan hech kimim yo'q debdi haligi sanitarka bolachaga ustibosh so'rab honama hona yurgan man qizimi ustvoshchalarudan berganman.yana boshqalaram bergan haligigi tuqqan qizdi oldiga sho'rva olib kirayotganimda emizmasakan tashab ketarkan balasini degan gapdan so'ng bergim keme qogan hammaga har hil gap aytibdi u qiz ishqilib bolasini tashab ketgan o'g'il tuqqanidi doktorlar ko'chadan ortirgan eri yo'g'akan deyishgan to'g'risi judayam manga qattiq ta'sir qilgan qande ko'zi qiygan hayronman

ehhhh o`sha tashlab ketilgan bolachani o`zizga ovolmagan ekansizde, erizdan so`raganizda ruhsat berarmidi, huddi egizakdek katta qivolardiz...
gapirish oson, birovni bolasini bola qilib olisham qiyin.... kozyosh

bir nima deyish qiyin yosh ekanlar balki shunga uylgamilar hayotda gapirish oson Qizaloq biram sizi fkrlariz manga yoqadi

Кизалокни фикирлаши манга хам жудаям ёкади уни устига биарм мехрибонки,сухбатлашсангиз хам жудаям ёкимли.

Муслима киз мухаббати ёки мактуб ичидаги сунгги мактуб (хаётий вокеа асосида ёзилган)

Куз дунёдаги энг эзгу туйгуларни узида мужассамлаштира олган сирли фасл. Баргларнинг ёкимли шитирлаши, шамолнинг мунгли оханги… Буларнинг бари табиатнинг бизга бахшида этган энг ноёб тухфаси булса керак…
Сизга хавола этаётган хикоям реал вокеликдан олинган. Хаётий сахнада иштирок этган кахрамонларни когозга тушириш осон кечмади. Бундай дейишимга сабаб, хар биримизнинг хаётий йуналишимиз узгача. Карашларимиз хам бир-биримизникига ухшамайди. Лекин хаёт сахнасидаги ролингизни шундай маромига етказиб уйнангки, томошабинлар сизни туриб карши олишсин. Сунгги лахзангизни шундай хадя этингки, томошабинлар сиздан урнак олишсин. Бу дунёга келар чогингиз бир сиз йигладингиз, колганлар сизни кулиб кутишди. Кетар чогингиз бир сиз кулингу, колганлар сиздан фахрланиб йиглашсин…
Эркакларда нима кўп? Чойхона! Курсдошлар билан, синфдошлар билан... Сентябрнинг бошлари булгани учун, энг якин курсдошларим билан йиғилдик. Гап авжига чиққанида қўл телефоним жиринглади. Менга нотаниш рақам.
- Эшитаман.
- Ассалому алайкум. Безовта қилганим учун узр, менга Шахноза керак эди.
- Адашдингиз.
- Лекин, Шахнозани ўзи менга шу номерни берди-ку?
- Яхши қиз бу менинг номерим.
- Узр. Саломат бўлинг...
Телефонимни стол устига кўйиб, тўлдирилган бакални “кўтардим”. Боядан бери ҳаракатларимни кузатиб утирган дўстим Алижон гап қотди:
- Овози фаришталарникига ўхшаркан а? Қайтиб қил. Танишармикан?
- Жиннимисан? “Ўраладиган” қиз эмаслиги билиниб турибди-ку.
- Ҳўп, телефон килиб кур сендан нима кетди...
Беихтиёр унинг номерини тердим.
- Лаббай?
Ҳаёлимга биринчи келган фикр шу эди: “ҳақиқатда ширали овоз!”.
- Яхши қиз менга овозингиз ёқиб қолди. Балки танишармиз?
- Йўқ танишмайман. Сиз мени нотўғри тушундингиз .
- Ёмон бола эмасман. Яхши ниятда танишмоқчи эдим.
- Мени бошқа безовта қилманг. Соғ бўлинг!
Кескин жавобни эшитиб, довдираб қолдим. Яна қайта қўнғироқ қилганимда, у телефонни кўтармади. Алижон мени юпатгандай:
- Аҳамият берма Элёр, хаётда шунақаси ҳам бўлиб туради... –деди жилмайиб.
Шунақаси ҳам бўлиб туради? Кизлардан бундай жавоб эшитмаганим учун, юзимга тарсаки туширилгандай булди...
Орадан уч кун вақт ўтди. Ширали овоз соҳибасининг овози эса ҳеч қулоғимдан кетмасди. Нотаниш киз билан ҳаёлда гаплашардим. Шартаки жавобларини эшитгим келарди. Кейин ниманидир устида тортишиб колардик. Ташкаридан кулгили, аммо унга узимча кўриниш берардим. Атрофимда шунча гузал киз турганида, нотаниш кизнинг нимаси мени узига шунчалик жалб этди? Овозидаги жозибами ёки кескин жавоблар? Тугри, кизларнинг психологиясидан анча-мунча хабарим бор. Сиз узингизни ундан олиб кочсангиз, якинлашади. Якинлашсангиз, узоклашади. Эркак кишининг хам психологияси кизик. У мени узидан канчалик итарса, мен унга шунчалик якинлашаман. Ишдан бушаб, «бошимни айлантирган» рақамни тердим. Жавоб бўлмади. Кўтармагунича теравердим.
- Алло...
-Ассалому алайкум.
- Воалайкум ассалом! Инсофингиз борми? Нега мени яна безовта қиляпсиз? Айтдим-ку, мен ушанда ростдан адашиб тушган эдим!
- Хаммага шунака шартакимисиз?
- Буни сизга алокаси йук!
- Нега алокаси булмас экан? Танишмаслигингизни сабаби борми?
- Киз боланинг никохсиз холда бошка эркак билан гаплашиши гунох. Бекорчи нарсаларга вакт кетказгандан кура, дуо килин!
- Унда менга дуо килишни ургатинг. Ёшим йигирмада булса хам, дуо килишни билмайман. Сизга савоби тегарди.
У жим булиб колди. Орадаги сукут яна бир оз давом этишини хохлардим.
- Майли, факат битта шартим бор. Менга кунгирок килмайсиз.
- Унда кандай килиб гаплашамиз?
- Смс оркали.
- Рахмат, мени хурсанд килдингиз…
Гушакни куйиб смс ёздим: «Узр исмингизни, ёшингизни билмайман. Сизга мурожаат этганда, нима деб чакирай?». Жавоб келди: «Мубина. Ёшимга келсак, дуо килишингиз учун ёшимни билишингиз шарт эмас». Иккинчи хатни ёзишга киришдим: «Тугри. Лекин кизикишим устунлик киляпти». Мубина хам буш келмасди. «Куп кизиксез тез карисиз ». Кизик жавоб булди-ку: «Исмим Элёр. Сизнинг ёшингизни билиб кариб колмайман-ку ». Мубинанинг кейинги смсини узок кутдим. «Колганини вакт курсатади. Яхши дам олинг» деди у.
Кизик киз экан-ку. Мубинадан келган смсларни кайта укиб кулиб юбордим. У укитувчининг кизи ёки укишидаги биринчи партага хеч кимни якинлаштирмайди. Зоримиз бор, зуримиз йук. «Яхши тушлар куринг» деб смс йулладим.
Октябр якинлашиши билан, дарахт барглари саргайиб калблар куз ифорига тулди. Дераза ортида сирли фаслнинг гамли дакикалари, кучадаги сокинликни томоша кила хаёлга чумаман. Мубинадан куп дуо ва саловатларни ургандим. Ёши ун саккизда булишига карамай, илм ва китобларга куйган ихлоси мени хайратга соларди.
«Сиз хаётда канчалик куп гунох иш килсангиз, юрагизда кора дог пайдо булади. Кора догни йукотиш учун тавба килинг. Нафс кулига айланиб, ёмонликларни купайтирсангиз, дог бутун калбингизни эгаллайди. Яратганга истигфор айтинг. Шунда Роббимиз: «Бандам гунохини авф этувчи ёки жазо берувчиси борлигини билар экан. Мен уни афв этдим»,-деб мархамат килади. Чулда кетаётган одам туяси ва озик-овкатини йукотиб, сунг топиб олганида канчалик севинса, Аллох хам тавба килган бандасидан шунчалик хурсанд булади», дерди у.
Мубина билан муносабатларимиз чукурлашиб кетди. Кунига бир марта унинг овозини эшитмасам, кулим ишга бормасди. Мени кийнаётгани; битта шахарда туриб уни курмаганим, таклиф килган учрашувларимнинг рад этилиши эди. У одамнинг ташки куринишини эмас, калб гузаллигини биринчи уринга куярди. Овозидаги болаларча бегуборлик, мени узига бутунлай асир этиб булганди.
Кунларнинг бирида Алижон билан Мубинага айтмай колледжга бордик. Купчиликдан сураб кидирдик. Лекин хеч ким аник жавоб бермади. Шу даражада телба холига борибманки, истарали кизларнинг бари кузимга у булиб куринарди.
Сунгги сухбатларимизда Мубинанинг овози бугила бошлади. Буни бир неча марта беркитишга харакат килса хам сезиларди. Сабабини сурасам, «Оддий шамоллаш, хеч киси йук утиб кетади», деб мени юпатарди.
- Мубиш… - дедим бир куни мен.
- Лаббай?
- Осмонга кара. Анави, энг катта ажралиб турган юлдуз бор-ку.
- Зухро юлдузини айтяпсизми? Ха, куряпман.
- Кара, иккаламиз битта юлдузга караб турибмиз. Ажойиб а? У индамай колди. – Мубиш мени эшитяпсанми?
- Бари бир уша юлдуз хам бир куни сунади…- деди у.
Эртасига ундан смс келди. «Элёр ака мени унаштиришяпти». Мубинага кунгирок килганимда, зурга гапирарди. Акасининг энг якин дустига унаштирилаётганини эшитиб, газаб отига миндим. Шу даражада дунё кузимга тор куринганидан, гапини охиригача эшитмай телефонни учирдим.
Бир неча кун узимга келолмадим. Куримсиз тубанликка чукаётгандай эдим гуё. Мубинага кунгирок килганимда, телефони учирилганиди. Бу холат узок давом этди. Уни кидирай десам уй манзилини билмайман. Бир хафта вакт утгач, нотаниш ракамдан смс келди: «Кечирасиз, мен Мубинанинг энг якин дугонаси Нодираман. Сизга буни кандай айтишни билмаяпман. Мубина упка саратонидан оламдан куз юмди. Улимидан аввал шу смсни сизга юборишимни илтимос килганди: «Элёр ака…мен сиздан Аллох учун воз кечдим. Гаплашганимиз гунох деган эдим-ку. Илтимос гунохли ишлардан воз кечинг. Омон булинг мехрибоним. Мен сиздан мингдан-минг розиман. Аллох барчамизга хидоят берсин…» Мубина хеч кимга унаштирилмаган. Бу касалини беркитиш учун тукима. Шифокорлар бир ой умри колганини айтишганида, «Хеч кимга билдирмай, иродамни егиб яшайман!» деганди. Сизга яна битта хат ташлаб кетган. Уни сиз билан учрашганимизда бераман… »
Кузларимга ишонмай мактуб ичидаги сунгги мактубни кайта укидим. Холатимни тасвирлай олмайман. Йиглагим келардию, йиглай олмасдим. Нимага мен унинг овозига ахамият бермадим? Сунгги сухбатда унга купол муомала килдим. Огир кунида ёнида тура олмаганимни уйлаб, узимни айбдор хис килардим. Гапимга ишонинг, айрилик азобидан сунг, йукотган мехрибонингизни кадрига етаркансиз. Улим хак эканлигини биламиз-у, якинларимиз ёнимизда булганида уни эсламаймиз. Бутун умр хаёт кечирадигандай яшаймиз. Инсон узи шунака экан-да, хар сонияда улими якинлашиб келаётганини сезиб, ёругликка интилади. Ёки аксинча, бировларнинг ризкини еб, каргиш егади. Омонат дунёнинг, омонат ишларига кул уради. Мубиначи? У узининг хаётини яхшиликка багишлади. У менга канчалик кадрли булганини, мана энди сеза бошлагандим…
Нодира билан кабристон олдида учрашдик. У кетганидан сунг, Мубинаниг сунгги мактубни укиб, узок йигладим. Сукутга чумган кабристоннинг бир бурчагида унинг…Менинг Мубинамнинг кабр тоши турарди.
«Мен келдим Мубиш… Эшитяпсанми? Куз нихоясига етиб колганида сени куришга келдим. Мени кечир. Огир кунингда ёнингда була олмаганим учун кечир. Йук, йиглаётганим йук…
Эсингдами, юлдузли осмонга караб гаплашардик. Кулишларинг, овозинг…Тугриси, сени жудаям согиниб кетдим. Мени кечир…Сени эркалаб чакиришни истардим. Лекин, нотугри тушинишингдан куркиб эркалолмасдим. Бу сузни сенга айтолмаганим алам киляпти. Мубина мен сени севаман. Мен сени жудаям яхши кураман. Айтар булсам сузларим жуда куп. Сен менинг энг ширин армонимсан. Доимо куз олдимда ва хаёлимда буласан. Аллох даргохида юзинг ёруг булсин. Мен сендан мингдан-минг розиман Мубина…
Дардли нолани тугатишим билан куз шамоли уз кучини курсатди. Эхтимол, бу Мубинаниг менга берган жавоби, хурсанчилигидир. Киш якин булгани учун, дарахтдан барглар тукила бошлади. Хаводан туйиб-туйиб нафас олдим. Бу кузнинг сунгги барглари эди. Начора, бизни таништирган куз, Мубинани мендан айира олди. Баргларнинг нозик ракс харакатларини томоша килиб умр абадий эмаслигини билсам хам, Мубинаниг номи мен учун доимо хаёт булиб колади…

juda ta'sirli hikoyekan kozyosh

Бу вокеага якинда роппа-роса бир йил булар экан, дея гап бошлади Султон исмли кахрамонимиз. Ушанда ёшим йигирма саккизда эди. Мен одатдагидай ишга шошилиб турдим. Хатто аёлим тайёрлаган эрталабки чойни ичмай:
- Нилуш хафа булма, ишга кеч коляпман. Тагин хамкасбларим, «Рахбаримиз булиб кеч келади» деб карашларини хохламайман…
Аёлим огироёк. Ойимларни хай-хайлашларига карамай сахарлаб туради. Уйдагилар дастурхон атрофига йигилгунича эрталабки чойни тайёрлайди. Ойимлар билан дарвозахонага чикиб, йулим хатарсиз булиши учун кулини дуога очади. Хуллас Худога шукрки, оиламдан кунглим хотиржам…
Ишим эса реклама хизматлари билан боглик. Икки йилдан бери реклама агентлигида бошкарувчи лавозимида иш юритаман. Шунинг учун рулда булсам хам, хаёлан олинган буюртмаларимга ранг бераман. Хамкорларим шартнома тузишса, нималар дейишимни уйлайман, кискаси кандай килиб офисга етиб келганимни сезмайман.
Хонамга киргач одатдагидай шахсий компьютеримни интернетга улаб, «Mail Agent» программасини очдим. «Сизга хат». Яна буюртмани кабул килдим. Кун буйи телефон жиринглайди, интернетдан реклама дизайни учун расмлар карайман, тайёр буюртмаларнинг камчиликларни айтаман, вакти келганда асабийлашиб, соат олти булганини сезмай чарчайман…
Офисда кадам товушлари камайгач, «Мой мир»га кирадим. Келган хатларга жавоб бериб булгач, «Мои гости» сахифасини очдим. Сахифа очилиши билан, «Qaysar_qiz» «nickname» сохибаси негадир диккатимни тортди. Мен хам иккиланмай унинг оламига ташриф буюрдим. Анкетадан йигирма уч ёшлиги курдим. «Коротко о себе» дарчасида: «Хамма билан самимий, очик булишга харакат киладиган оддий кизман. Аммо узимдаги барча хиссий, инсоний фазилатларни мужассамлаштирган холда сизга сирли туюлишим мумкин…». Беркитмайман, бу сузларни мени бефарк колдирмади. «Фото со мной» папкасини очишга шошилдим. Кош-кузлари кора, истарали, кулгичлари узига ярашган кизалок компьютердан менга жилмайиб турарди. Ишонасизми шу тарика канча вакт утирганимни билмайман. Астафируллох дейман узимга-узим, интернетдаги севгига ишонмасдинг-ку, булмасам бу ерда канчадан-канча кизларни курганман. «Qaysar_qiz» нимаси билан мени узига тортаётган экан? Ёки истаралилигими? Уйда гулдай аёлим кутиб утирганида, хаёлларим бир тарафдан узимга кулгилидай туюлди.
Коровул билан хайрлашиб машинамга утирдим. Йулда кетяпман-ку, хаёлларим уша кизда. У билан куришмаган, гаплашмаган булсам нимасини уйлайман? Хозир нима килаётган экан? Соат хам, алламахал булиб колган. Ухлаяпти, эртага укишга боради. Кизика, ернинг кайсидир бурчагида бир инсон, сиз хакингизда уйлайдию, сиз эса хеч нарсани хис килмайсиз…
Хаёллар хам кизик. Мен канчалар уни уйламай десам, янада купрок унга богланаётганимни сездим. Эртаси куни интернетга кириб «Mail Agent» программасини очдим. «Qaysar_qiz» «onlayn»да утирган экан. Сирли кизга ёзишни бошладим. Аммо хаммаси шунчалик жиддий тус олиб кетишини хаёлимгаям келтирмаганман. Салом-аликдан сунг:
-Балки якиндан танишармиз?-дедим мен.
-Майли, факат бир-биримизга сирли буламиз.
-Нимага сирли?
-Канчалик сирли булсангиз, шунчалик инсонни кизиктирасиз. Кейин интернетда кузим кузизга тушмайди. Муносабатларнинг хаммаси хаёлий.
-Исмингиз нима?
-Узини «овотти» деб уйламангу, сир була колсин.
-Майли, унда исмингиз вактинчалик «Ча» була колсин.
-Нимага «Ча»?
-«Ча» хамма нарсага «ча» кушимчасини кушсангиз, уша айтаётган нарсангизни кичкинаси булади. Мен хам сизни каттамас, кичкинарок тасаввур киламан,-деб хазиллашдим.
-Мен кичкина эмас, катта булсамчи? Унда канака исм куясиз?
-Хоп, унда сизни опоки дейман буладими?
-Вой, кичкина опокила хам булади. Сизга коил, мантикан, сухбатдошингизни сирли булишига карамай, сузидан ушламокчимисиз?
- Жуда хам шаддод экансиз-ку.
-Исмим Рухсора, танишганимдан хурсандман
Биринчи сухбатимиз ана шундай кизик хазиллар билан бошланганди. Бора-бора унга урганиб колдим. Рухсоранинг ташки гузаллигиданам, ички олами мени кундан-кунга хайратга соларди. Гап-сузлари, дунё карашининг кенглиги. Оллохга булган мухаббати, самимий тилаклари, дуо килиши хамма-хаммаси…Энди хонамда соатлаб уни «onlayn» булишини кута, тушликни хам эсдан чикарардим. Уйга машинада кетаётиб, иш билан «параллельно» Рухсорани уйлайман. Лекин виждоним икки ут орасида кийналарди. Оилали инсонман. Аёлим огироёк. Нилушга бор мехримни берсам-да, кузига карашга кийналардим. Рухсорани эса бундан хабари йук. Уни хам менга бефарк эмаслигини сезганман. Аммо Рухсорани йукотиб куйишдан жуда-жуда куркардим. Бир куни иккимизнинг сухбатимиз учун янги номер олдим. Иккита кул телефоним булса, бири чунтагимда турарди. Иккинчисини эса, компьютер колонкалари ёнига куйиб куярдим. Сабаби Рухсорадан смс келса, колонкалардан «помех» кетарди. Шунда юрагимнинг уриш пульсини, бармокларимгача хис килардим. Чунки «Рухсорадан смс келяпти»…
Бир хафта, мени хаётимни тубдан узгартириб юборди. Ёшим ундан катта булсада, сухбат оркали Рухсорадан куп нарсаларни ургандим…Кейин учрашувга таклиф килдим. Бошида рад этди. Аммо юрагимдаги мухаббатим рост эканлиги, хеч булмаса бир бора куришишимизни илтимос кила кундирдим. Биз учрашдик. Хаётдаги Рухсора расмдаги Рухсорага ухшамасди. У хаётда чиройлирок экан. Кузимиз-кузимизга тушганда хаяжонланиб кетсакда, бир-биримизга бирдирмасликка харакат килардик. Кафега кирганимизда хам мендан кура у куп гапирар, харакатларини, кош чимиришини томоша кила жилмаярдим. Куриниши жиддий булгани билан, жуда шух ва шаддод киз эди. Энди биз тез-тез учрашардик. Куз фасли булгани учун бир зумда кеч тушади. У билан бирга булсам хамма нарсани эсдан чикарардим. Катта шахарни кечгача бирга айланиб, хазиллаша, бакириб кулардик…Бу бахт узокка чузилмаслигини билсамда, хакикатни очиш вакти хали келмади деб нотугри уйлаган эканман…
Офисда мажлисни тугатиб, ташкаига чикдим. Кул телефоним жиринглади. Карасам Ойимлар! «Углим табриклайман, кизли булдинг…» Хурсандлигимдан кандай килиб югуриб машинага утирганиму, гул олганимни билмайман. Тезлик билан касалхонага етиб бордим. Палата эшигини очганимда Нилуш хам, хамшира киз хам, кириб келганимни сезишмади. Уларнинг сухбати авжида экан:
- Султон акамлар киз тугилса, исмини Рухсора куямиз деганлар…Ия ана узлари хам келдилар-ку…
Кулимдаги гулни караватнинг бир четига куйиб кизимга кардим. Кизим, менинг кизим! Нилушнинг кулларида ухлаб ётган жажжигина чакалокнинг кулларидан упдим. Кизим ширин ухлаб ётарди. Кейин нимадир демокчи булиб, хамшира кизга юзландим. Юзландиму, ер устида турганим эсимдан чикиб кетди. Не куз билан карайки, каршимда Рухсора турар эди. Нигохларимиз тукнашди. Хаёлларим остин-устун булиб кетди. Рухсоранинг кузлари ёшга тулишни бошлаган булса-да, негадир узини йукотгани йук. «Сизларни холи колдираман», дея ташкарига отилди. Аёлим эса Рухсорани мактай бошлади. Кизим дунёга келаётганида бош шифокорга ёрдамлашгани, кули енгиллиги, албатта мен хам «рахмат» деб куйишим кераклигини айтди. Ичимдаги огрикни, кандай холатга тушганимни сизга сузлар билан таърифлаб бера олмайман…
Касалхонадан чикиб кетаётиб, Рухсора утирадиган хонани топиб эшигини такиллатдим. Хеч ким жавоб бермагач, узим хонага кириб бурчакда йиглаб утирган Рухсорани куриб, шундайин галати холга тушдимки…у эса бошини кутармай, пичирлаб факат бир гапни кайтарарди «Илтимос кетинг…»
…Эртаси куни эса почтамда шундай хат турарди: «Мени севасизми? Унда аёлингизни кунглини олинг. Кизингиз Рухсорани гулдай устириб, бахтини куринг. Сиз узингиз муносиб мехрибон умр ёлдош топган экансиз. Уша куни ховликиб палатага кирганингизда, кузларингизда бахт, юрагингизда оталик туйгуси барк урарди. Сиз ота булдингиз! Худо сизларга фарзанд ато этди. Оллохим мархамат этган эканки, фарзандингизни дунёга келишини курдим. Кизингизни нозик бармокчаларини, кулчаларини упаётганингизда сизларга жудаям хавасим келди. Кейин менга юзланиб нимадир демокчи эканлигингиз эсимда, бирдан нигохларимиз тукнашди. Ичимдан «Сиз?» деган садо отилиб чикмокчи булганида, узимни зурга ушладим. Сиз хайратлана менга тикилиб турардингиз. Аллакачонок узилган риштани сеза, кузим ёшга тулди. Мен кузимни юмишни истамадим. Ташкарига отилиб чикишни хохлардиму, узимни яна тийдим. Аёлингиз нигохларимизни сезмасин дея палатани аста тарк этдим. Хонамга етиб олгач, боядан бери томогимни занжирлаган огрикни куйиб юбордим. Мен йиглардим, туйиб йиглардим. Бу алам ва севинч ёшлари эди…
Бошка сиз билан хатлашмайман, сиз хам хаммасини унутинг. Аёлингизни урнига узимни куйиб курдим. Качондир мен хам кимнингдир аёли буламан. Бу дунё кайтар дунё. Кайтишидан куркаман…Бахтли булинг Султон ака… »
Бу киз инсонми ёки инсон киёфасига кирган фаришта? Хакикатдан хам хаётда севги, мухаббат туйгулари узгача, аммо унданда масъулиятни хис этадиган оила ва фарзанд бор. Мен эса иккисини адаштира Рухсорани дилини огритдим. Минг огрик билан охирги хатимни унга ёлладим:
«Кечир мени Рухсора. Нега такдир мени шундай синади? Нега сени олдинрок учратмадим? Биласанми сен билан танишганимдан сунг юрагимда сен…кучогимда эса аёлим буларди. Унга вафоли умр йулдош булишга, доимо кулиб туришга харакат килардим. Караб турардиму, ичимдаги огрикдан дод деб бакириб юборгим келарди…Гуё дилим тубида ухлаб ётган энг огир мухаббат тулкини хозир куз ёши билан ташкарига отилиб чикадию…Тамом! Хаётимни остин-устун килиб ташлаши хеч гап эмасдай. Эсингдами, шахар шовкинини согиниб, иккаламиз катта кучаларни кечгача айланардик. Сени жахлингни чикаришни жудаям ёктирардим. Кузларингга караб туймасдим. Бугун иш билан шахарда юрсам, хар бир бурчакдан сенинг овозинг келаётганга ухшади. Овозингни кумсаяпман. Ёлгиз колдим дегунча эса, хаёлимда тинмай сенинг суръатинг гавдаланаверади. Ёнимда тургандай буласан гуё. Каердандир шух овозингни эшитаман. Кузларинг, жилмайишинг…Ё Худо жинни булдимми дейман гохо. Ишон, телба булишнинг масофаси унчалик хам узок эмас экан…Юрагим биргина сени ширин сузингга канчалар талпинишини тасаввур эта олмайсан. Балки яна учрашармиз, армон булган мухаббатимизни такдирнинг буюрган синовларида яна эслармиз. Аммо унутма, сен мени хаётимни ёритган юлдузисан. Сен мени севишга ургатдинг. Биламан хозир йиглаяпсан. Шу сузларни яна бир бор такрорлашимга ижозат бер. Гузалгинам, эркатойим йиглама! Йигласанг, хидоят йулига бошловчи, Раббимиз учун ЙИГЛА…Илтимос мендан рози бул…»
Биласизми, мен ушанда Рухсорани севсамда, аёлим билан кизимни калбини ярим килиб кета олмасдим. Менинг айбим билан мухаббат армонга айланди. Азоблана куз ёш тукан севги, аллакачонок жон берган булсада, Аллохдан бир ниятим ижобат булишини доимо сурардим. Эртага у турмушга чикади… шунда у борган кошона нурга тулишини жудаям хохлардим.
…Кайси куниям укамнинг монтаж хонасига шошилиб кирдим. Стол устида ёйилиб турган суръатлар орасида, ок либос сохибасига кузим тушди. Маликасини кулида кутариб турган шахзода ва умр ёлдошига табссум хадя этаётган келинчак… У гузал кузларнинг ширин эгаси, Рухсора эди. Юрагим яна бошкача уришни бошлади. Рухсора жудаям чиройли келин булибди! Кулимда бахтли никох курган икки ёшнинг расмини ушлай яна ният килдим: «Уларни, Аллох панохида асрасин…»

salom uzrku bu hikoya manga umuman yoqmadi. Muhabbati armon bo'lganmish. Uylanishdan oldin gapirganda bu gaplani boshqa masala bo'lardi. Nima bor begona qizlani profiliga diqqatini qaratib. O'zini tili bilan etib turibdi ayolim og'iroyoq holiga sahardan hizmat qiladi va h.k. deb. Bor e'tibori o'sha tanlaganida ayolida bo'lishi kerak. Oilasiga g'amxo'rlik qilishi kerak. O'sha smsladan biriga OG'IROYOQ ayolini ko'zi tushganda nima bo'lardi.

Mukhlisa wrote: salom uzrku bu hikoya manga umuman yoqmadi. Muhabbati armon bo'lganmish. Uylanishdan oldin gapirganda bu gaplani boshqa masala bo'lardi. Nima bor begona qizlani profiliga diqqatini qaratib. O'zini tili bilan etib turibdi ayolim og'iroyoq holiga sahardan hizmat qiladi va h.k. deb. Bor e'tibori o'sha tanlaganida ayolida bo'lishi kerak. Oilasiga g'amxo'rlik qilishi kerak. O'sha smsladan biriga OG'IROYOQ ayolini ko'zi tushganda nima bo'lardi.

Bu mani hayotimdan olinmagan harqalay! qotdi@ Buyog'i o'ziga hovola bilmiman?

Manam sizzi hayotizdan olingan dimadim shunchaki o'zimmi fikrimmi bildirdim

Восил қабулхонага кирар экан, янги котибага кўзи тушиб, лол бўлди. Қорачадан келган, хушбичим бу қизнинг кўзлари чиройли эди. Унинг бир қараб қўйишиёқ Восилнинг юрагига ўт ёқди. Ўзи анчагача ўйлаб юрарди: ҳамма гап кўзларда! Кўча-кўйдами, бошқа жойдами, одамлар бир-бирига қараганида бир қур кўз уриштиришади-да, йўлларида давом этаверишади. Худдики, фақат кўзлар орқалигина инсонни билиб олиш мумкиндек.

Восил собиқ курсдошлари билан учрашган кунларини эслайди. Кўпчилик ўзгарган, кимдир яшаргандек, яна аллаким семириб кетган, бир пайтлардаги қизлар қариб-буришиб қолган, аммо кўзлари ўша-ўша. У бу ҳақда кўп эшитган, ўшанда эса ўзи биринчи бўлиб кўзлардаги "синоат”ни тушуниб етган эди…

Қиз билинар-билинмас салом берди. Йиғилишга кираётган Аллаев Восилни туртиб, кўзини қисиб қўйди. Восил мажлисга кираётиб ҳам қизга икки-уч қараб қўйди. Кейин эса мажлисга киргач, гаплар қулоғига кирмади. Тезроқ йиғилиш тугаб, қабулхонага чиққиси, янги котиба қизни кўргиси келаётганини ҳис қилди. Аксига олиб, шанба-якшанба кунидан буён ичида шўришлари йиғилиб қолган бошлиқ сира сўзини тугатгиси келмасди. Восил раҳбарга тикилиб, котиба ҳақида тахмин қилди: "Қариндошимикан Жамшид Бўтаевичнинг? Ким экан бу қиз?” Худди Восилнинг ичидагини уқиб тургандек, Элмуродов бошлиқдан сўраб қолди:

— Бу, дейман, янги котиба келди, шекилли, Жамшид Бўтаевич?

Жамшид Бўтаевич кўзойнагини устидан Элмуродовга олайиб қаради. "Мен не дейман, қўбизим не дейди?..” Восил шундай деб тушунди.

— Қабулхонамиз котибага ёлчимаганига айтаман-да, — ўзини оқлай бошлади Элмуродов ўзгаларга қараб олиб. — Ўзингиз айтганингиздек, биз учун муҳими, иш суръати, Жамшид Бўтаевич...

Мажлис тугаб, ходимлар хонадан бир-бир чиқа бошлашди. Негадир Восилни ҳаяжон босди. Қабулхонага чиққач, яна котибага қаради. У эса иш билан андармон ўтирар, компьютерда матн териш билан овора, бошини кўтармасди.

Ходимлар мавзуси янги котиба бўлди-қолди. Ҳар ким турлича талқин айта бошлади. Айниқса, Элмуродовнинг юрагидан урган, шекилли, икки гапни айлантириб, шу қизга тақайди.

— Тўғрисини айтайми, чиройли қиз экан, — деди у кўзларини қисиб. — Агар бўйдоқ бўлганимда мана шу қизга дангал уйланган бўлардим.

Аллаев эътироз билдирди:

— Ичига кириб чиқмай уйланавераркансиз-да! Нима, чиройига нон ботириб ермидингиз? Ким билади, балки заҳардир, заққумдир? Бошингиздаги қолган сочингизни ҳам юлиб олса, кейин кўрасиз.

— Майли, заҳар бўлсаям! — бўш келмади Элмуродов. — Мен бу қизни бошимда кўтариб юрардим.

Восилнинг кулгиси қистади. "Тепакал бошингиздан сирпаниб кетган бўларди”, демоқчи бўлди-ю, тилини тийди.

— Ҳалиги қўшиқни эшитмаганмисизлар: "Гўзаллик олдида чўкка тушган шоҳлар, гадолар…”

— Қўшиқниям расво қилдингиз, — деди тўнғиллаб Камолов. — Бугун ишлаймизми-йўқми?

Аллаев Восилга бир қараб қўйди-да, ҳаммага эшитадигандек қилиб Элмуродовга илмоқли гап қилди:

— Сиздан олдин бу қизни бошида кўтариб юрадиганлар бор.

Элмуродов шартта Восилга ўгирилди:

— Э-ҳа, шунақами? Яхши-яхши… Восил, Восилбой, Восил куёвтўра.

Восил ўзининг қизариб кетганини сезди. Аваллари бундай гаплардан ғаши келарди, ҳозир эса хуш ёқди. Нима деярини билмай, қовоғини солганча ўзини ишлаётгандек қилиб ўтираверди.

— Сизларнинг каллаларинг ишласа, ишхонада бундай гапларни гапирманглар, — ўгит бера бошлади Камолов. — Ёшларниям йўлдан урманглар. Ишхона — пирхона, дейишади. Ишдан чалғимаслик керак. Бир пайтлар Дўстжон дегани бўларди... Ўшаям бир ходимамизни севиб қолиб, бошидан ҳуши учди. "Ҳой, мусулмон, ўзингни йиғиштир”, дедик, қани, таъсир қилса! Қиз ҳам кўзини сузгани-сузган эди. Ажрашиб кетди оиласидан шу қизни деб Дўстжон. Учта боласи бор эди. Хотини неча марта келди йиғлаб, кор қилмади. Ўша пайтдаги бошлиқ иккаласиниям ҳайдаб юборди. Яқинда эшитдим, ичкиликка берилиб кетган эмиш Дўстжон.

— Сиз жа жиддий оласиз-да, — деди Аллаев унга. — Сизга қолса, ишга хўмрайиб келиб, хўмрайиб кетсак. Ҳазил-да бу!

— Ҳазилдан ўқ чиқади, — бўш келмади Камолов.

Шу билан бу гапга нуқта қўйилгандек бўлди. Восилнинг ичидаги олов тафти эса пасаймасди. У қабулхонага боргиси келар, бироқ ҳамкасбларининг қочиримларини ўйлаб ўзини тийиб ўтирарди. Котиба билан тезроқ танишгиси, у ҳақда билгиси келарди. Аммо қандай танишади? Нима дейди? Ростдан ҳам заҳар-заққум бўлса-я? Йўқ, кўзи чиройли қизлар Аллаев айтгандай бўлиши мумкин эмас… Нимани баҳона қилиб унинг олдига борсин?..

Восилга эрталабдан буён яна бир ўй тинчлик бермаётган эди. У бугун-эрта унаштирилиши керак. Ота-онаси топган қизга. Учрашувга бир-икки чиқиб, гаплашиб, кейин маъқул дегандек, онасига ройиш берганидан буён уйдагилар енг шимариб ишга киришишган.

"Буёғи нима бўлади?..” Гўё ҳамма иш бузилиб кетадигандек, Восилнинг таъби хира бўлди. Аслида "бу ёқда” ҳали ҳеч гап йўқ-ку! Ишхонага янги котиба келган, бор гап шу! Бунинг шахсий ҳаётга нима дахли бор? Тавба, одам дегани ўпкасини қўлтиқлаб югурадими шунақа?..

У ўзини иш билан қаттиқ банд эканлигига ишонтирмоқчи бўлди. Қоғозларни титкилаб, гоҳ у, гоҳ бу ҳисоботни кўриб чиқаверди. Калькулятор тугмачаларини қайта-қайта босаверди…

Тушлик маҳали Элмуродов ҳаммадан суюнчи олган бўлди:

— Мен у билан гаплашдим. Исми Хуршида экан. Исми жисмига мос, қаранглар. Айтгандай, Хуршида нима дегани ўзи? Чиройли қиз, дегани бўлса керак-да, а?

— Э, қойил, қачон таниша қолдингиз? — деди алами келганини сездириб Аллаев. — Зимдан иш қиласиз сиз ҳам. Ўзингиз танишгунча, мана, Восилжонни таништирсангиз бўлмайдими, ўлинг-э!

— Мен ўзим ҳам танишиб олавераман, — деди орланиб Восил.

— Мен уни учрашувга чақириб танишмадим-ку, — иддао қилди Элмуродов. — Шунчаки исмини сўрадим, айтди. Иш юзасидан керак бўлиб қолиши учун сўрадим. Лекин-чи, Восилжон, сиз уни қўйманг, маҳкам ушланг.

Восил сир бой бермади:

— Э, нега менга ёпишиб олдиларинг? Қайси котиба келса, менга ошираверасизларми?

Аллаев кўзини қисиб жавоб берди:

— Буниси бошқача, Восилжон, умуман, бошқача.

"Тўғри, — деди ичида тан олиб Восил… — Бошқача…”

Тушдан кейин бу мавзу гўё унутилди. Восил ҳам азбаройи ўзини енгиш, иродасини синаш учун ҳам қабулхонага ўтмади. У қизга боғланиб қолишни истамасди. Ота-онасига ваъда берган: ёзда тўй, уйланади.

Эртаси куни барибир бўлмади. Хуршидани бир кўрсам бас, деб Восил қабулхонага йўл олди. Қизга кўзи тушиб, кўнгли алланечук бўлди. "Ҳақиқатан ҳам чиройли, — деди у ўзига-ўзи, — Айниқса, кўзлари!”

Ҳаяжонини билдирмаслик учун қабулхонадаги жавондан ниманидир излай бошлади. Худди қиз унинг орқасидан тикилиб тургандек баттар ҳовлиқди. Кейин дуч келган китобни олиб, "ҳозир қайтараман”, деди-ю, қабулхонадан чиқиб кетди.

Қўли ишга бормади. "Севги мана шу бўлса керак”, — деб ўйлади у ўз юрагининг алланечук ура бошлаганини эшитиб. Кейин эса китобни жойига элтиб қўйишга ботина олмади.

Намунча ўзини енгиши қийин? Ким бўлибди ўша Хуршида?

Восил шартта ўрнидан туриб, қабулхонага йўл олмоқчи бўлди — оёқлари чалкашиб кетди.

Кечгача вақт имиллаб ўтди. Восил бўларича бўлди. Ходимлар бир-бир кетганидан кейин ҳам у анча ўтирди. Қоронғу тушгач, ўрнидан қўзғалди. Зинадан тушишда қабулхона эшиги қия очиқлигини кўриб, ҳайрон бўлди. Бироз қулоқ тутиб, котибанинг телефонда гаплашаётганини эшитди. Восил яна иродасига куч берди — шахд билан зинадан тушиб кетди.

Восил шу кеча ухлай олмади. Ширин уйқудаги укасига қараб, ҳаваси келди: севмаган одамга нақадар яхши!..

Эртаси куни китобни жойига қўяётиб, Хуршиданинг қўнғироқдек овозини эшитди:

— Кечирасиз, компьютерга қараб беринг.

— Менга айтяпсизми? — ортига ўгирилди Восил.

— Ҳа, сизга, — кулимсиради қиз. — Бу ерда бошқа ҳеч ким йўқ-ку! Қаранг, матн ўз-ўзидан ўзгариб қоляпти. Сира тушунмадим.

Восил мониторга тикилиб, бир зумда компьютер нуқсонини тузатиб берди. Қиз матн ёзиб кўриб, қувониб кетди:

— Вой, раҳмат. Қўлингиз енгил экан.

— Арзимайди, — зўрға ғўлдиради Восил…

Ишдан кейин Восил бекатда турганида иттифоқо Хуршида келиб қолди. Аксига олгандек, автобус кўринмай, икковлон анча гаплашишди. "Намунча содда бўлмаса, — ўйлади Восил. — Ҳамма билан шунақа гаплашаверармикан? Ёки енгилтаклими бу?”

Кутаётган автобуслари ҳам битта чиқиб қолди. Восил ичида қувониб кетди. Йўловчиларга тирбанд автобусга чиқишгач, у Хуршиданинг иссиқ нафасидан ўзини йўқотиб қўяёзди. Қиз шунчалик яқин турардики, Восилни жиққа тер босди.

— Кечроқ чиқсам бўларкан, — деди Хуршида қийналиб. — Кеча одам бунча кўп эмасди.

Кейин у ўзининг бекатида тушиб қолди. Шундан сўнг ҳам Восилнинг ўзига келиши қийин бўлди. У ўзида нимадир бўлаётганини аниқ-тиниқ ҳис қиларди.

Уйда чидай олмай, биринчи марта укасига кўнглини ёрди:

— Менга қара… Мен севиб қолдим.

Қобил унга тикилиб қолди. Севги ёшида бўлмасаям унча-мунчага тушунадиган бўлган-да у ҳам. Ақл-мулоҳаза билан иш юритишга ҳаракат қилади. Акасига қараб туриб сўради:

— Агар бошқа қизни бўлса, энди кеч, ака.

Восил индамади. Кейин ташқарига чиқиб, қизга қўнғироқ қилди:

— Алло, салом, мен Восилман. Дурдонамисиз?

— Вой, ассалому алайкум, Восил ака. Ҳа, менман, Дурдонаман. Қўнғироғингизни кутмаган эдим, узр. Меҳмонларни кузатиб, у ёқ-бу ёқни йиғиштираётгандик.

"Намунча кўп гапирмаса”, — деди ўзига-ўзи Восил. Кейин беихтиёр сўради:

— Хурсандмисиз?

— Вой, саволингизни!.. Ўзингиз-чи?..

— Менми?.. Мен сиздан сўрадим-ку!

Дурдона бироз жим қолиб, сўник овозда савол берди:

— Кайфиятингиз йўқ, шекилли, Восил ака?

— Йўғ-ей, ҳаммаси жойида…

Восил ўша кеча иккала қиз ҳақида ҳам хаёл суриб ётди. Дурдонани ўйлаб, ўзини бевафоликда айблади. "Мен бевафо эмасман, — деди ўзини-ўзи оқлаб. — Ахир уни севмайман-ку!” Кейин яқинларидан эшитган сийқаси чиққан гапни эслади: ҳақиқий севги тўйдан кейин пайдо бўлади. Хуршида ҳақида хаёл суриб эса шундай қизни қўлдан чиқараётганидан ўкинди: "Умримда биринчи бор севиб қолиб, ўшаниям қўлдан бераман…”

Эртасига Хуршиданинг компьютери яна нағма чиқариб, қиз тағин Восилга мурожаат қилди. Унинг ўзи келиб илтижо қилгани бошқа ходимларнинг қулоғини динг қилиб юборган эди. Восил эса ҳалиям улардан ўзининг фотиҳа тўйи ҳақида яшириб юрганидан хижолат тортди.

— Сизниям ишдан қўйдим, — деди Хуршида қабулхонада. — Нима қилай, ишхонада ёшлардан фақат сиз экансиз, қолганлар одамга бошқача қарайдими-ей! Баъзида қўрқиб ҳам кетаман.

— Хў-ў-ш, мана, бўлди, — юраги потирлаб деди Восил.

Ишдан кейин у ўзи хоҳлаб-хоҳламай бекатда Хуршидани узоқ кутди, аммо у келмади. "Яхши бўлди”, — деди Восил. Автобусга чиққанидан кейингина Хуршиданинг қораси кўринди. "Яна озроқ кутсам бўларкан”, — деди Восил.

Кечки овқат маҳали Восилнинг телефон жиринглаб қолди. У Дурдона қўнғироқ қилаётганини кўриб, ҳайрон бўлди. Жавоб бермади. Укаси сирли қараб қўйди. Ота-онасига сездиришмади.

Дурдона эртаси куни кундузи ҳам қўнғироқ қилди. Бу пайтда Восил қабулхонада эди. Хуршида билан ниманидир муҳокама қилаётганди. Шошиб қолди. Хуршидага ўзини кўрсатиб қўйгиси келдими, бу сафар қўнғироққа жавоб берди:

— Алло, эшитаман.

— Ассалому алайкум, Восил ака. Бу, мен — Дурдонаман. Безовта қилмадимми?

— Йўқ, бемалол, — деди Восил, ичида эса ўзидан яниб қўйди: "нақадар ёлғончиман-а, ростдан ҳам безовта қиляпти-ку!”

— Кечаям телефон қилгандим, жавоб бермадингиз. Хавотирландим. Қўнғироқ қиласиз деб кутдим ҳам.

Восил телефонни қулоғидан қўймай, Хуршидага қаради. Назарида унинг авзойи ўзгаргандек туюлди. Кейин секингина қабулхонадан чиқиб фойеда гаплашди.

— Ҳозир… ҳозир… Кеча ота-онам, укам билан овқатланаётган эдик, ноқулай бўлди телефонга жавоб бериш. Эшитяпсизми, Дурдона?

— Эшитяпман… Ўзингиз телефон қиласиз, деб ўйловдим. Шунга… Хавотирдаман.

Восил Дурдонани тинчлантириб, ўзини ноқулай сезди. Сўнг хомуш бўлиб қолди. Хуршидадан узоқлашиши кераклигини қаттиқ ҳис қилди. Бир пайтлар ўқиган жумласи хотирасида жонланди: "Ўзгалар кўзёши эвазига келадиган севгининг боридан йўғи яхши”.

Ишдан ўйчан қайтаётган Восил нақ қулоғининг тагига қор келиб теккач, чўчиб тушди. Жаҳли чиқди. Ён-атрофига бурилиб қараб, Хуршидага кўзи тушди. Шу пайт қиз иккинчи марта уни қор билан сийлади. Хуршиданинг атрофдагилар билан иши йўқ, қийқириб куларди.

"Ие, бу қанақа қиз?” — деди Восил, бўйнидаги қорни тушираркан. Хуршида яқин келиб, унинг юзига қор отмоқчи эди, Восил унинг қўлларидан ушлаб олди. Шу топда юраги бўғзидан чиқиб кетгудек бўлди. Қизнинг эса парвойига келмас, қиқирлаб қўлини тортқиларди. "Бу қиз жинни қилади”.

Восил Хуршиданинг қўлини қўйиб юборди. У хижолат тортган эди. Қиз эса, аксинча, Восил ҳали ўзига келмай туриб, яна унга қор отди.

— Намунча хўмраясиз? — деди ҳамон кулиб Хуршида. — Одам дегани яйраб яшаши керак!

Восил қўлига қор олди-да, номигагина унга ирғитди. Хуршида сира бўш келмади. Йўловчилар бу икки ёшга ҳавас билан қарашар, кулимсираб ўтиб кетишарди.

Ниҳоят Хуршида совқотди, шекилли, қор отишни бас қилиб, қўлини "куҳ-куҳ”лашга тушди. Восил яна унинг қўлини ушлагиси келди. У Хуршиданинг кўзларига зимдан тикилар, тикилган сари сира унинг рухсорига тўймасди. Ўзи билиб-билмай, уни Дурдонага таққослай бошлаган эди.

— Кетамиз-а, кеч бўлди, — деди Хуршида. Кейин яна кулди: — Ҳеч ким сизни қор билан бунақа боплаб урмаган бўлса керак?

— Ҳа, — бош ирғаб қўйди Восил.

Бекатда бироз гаплашиб турдилар. Хуршиданинг самимийлиги, беғуборлиги Восилни янада ўзига оҳанрабодек тортаётган эди.

Автобусда Восил юраги яна гурс-гурс ураётганини ҳис қилди. "Хуршиданинг юраги ҳам шунақа ураётганмикан?” деб ўйлади.

Қиз йўлда тушиб қолди. Восил, кузатиб қўяман, деб айта олмади…

Уйда онаси унга деди:

— Ўғлим, Дурдонанинг янгаси қўнғироқ қилувди. Сени сўради, салом айтди. Анча гаплашдик. Кейин, ўғлингиз қайинсинглимизни у ёқ-бу ёққа олиб чиқмайдими, деб ҳазиллашди. Нега олиб чиқмас экан, албатта, олиб чиқади, дедим. Телефон қилиб турибсанми, ишқилиб?

Восил бош силкиб қўйди.

— Ишдан кейинми, бирор жойга таклиф қил, болам. Феълини билиб олаверсанг, яхшими, дейман-да! Онасини кўриб, қизини ол, дейишган. Онаси жуда яхши аёл.

Ёлғиз қолишни истаётган Восилга онасининг бу гаплари ҳозир ёқмаётган эди. У шифтга қараб ётганча Хуршиданинг оҳу кўзларини кўз олдига келтириб, у билан ғойибона суҳбатлашмоқчи эди. Ширин орзу-хаёллар оғушида учишни истарди ҳозир. Эртага нималар бўлиши билан нечукдир қизиқмас, аниқроғи, бу ҳақда ўйлашни хоҳламасди ҳам.

— Яхши, ойи, тушундим, — деди у.

Эртаси куни эрталаб Восил ўзини тийишга қанчалик ҳаракат қилмасин, қабулхонага бирров бош суқди. Хуршида билан сўрашди. Унинг кўзларига яна қараб-қараб олди. Кейин хуш кайфиятда ўзларининг хонасига йўналди. Кечгача ғайрат билан ишлади. Бир неча марта қабулхона олдига бориб, қия эшикдан Хуршидага термилиб ҳам келди.

Қўл телефони жиринглаганида Восил ёт рақамни кўриб, ҳайрон бўлди.

— Алло, ассалому алайкум, Восилжон, — деди бегона аёл телефонда. — Бу, мен — Дурдонанинг янгасиман. Яхшимисиз? Дурдона билан ишхонангиз ёнидан ўтаётган эдик… Шу ердамисиз? Бўлажак қариндошларни бир кўриб қўяйлик, десам, Дурдона сира кўнмаяпти.

Восил шошиб қолди. Худди ўзининг улкан сири ҳақида бошқалар эшитиб тургандек, атрофига олазарак қараб олди. Хонада ўзидан ташқари Камолов ҳам қолган, у Восилга безбетларча қараб ўтирарди. Восил йўлакка чиқди.

— Ҳа, ишхонада эдим, — деди у ўзини хотиржам тутишга уриниб. — Бироздан кейин кетаман. Дурдона яхшими, салом айтиб қўйинг. Бугун… зудлик билан қиладиган ишларим бор эди, дўстлар билан. Ўзи… эртага Дурдонани бирор жойга таклиф қилмоқчи эдим.

Телефондан ҳадеганда жавоб келавермади.

— Яхши, — деган овоз келди хаял ўтиб, — безовта қилган бўлсак, узр.

Бу гап самимий айтилдими ёки истеҳзо биланми, Восил тушунолмай қолди. Нима бўлганда ҳам унинг кайфияти тушган эди.

Бироздан сўнг Камолов иш столини эринмай йиғиштириб, Восил билан хайрлашди. Эшикдан чиқиш олдидан негадир унга ғалати қараб қўйди.

Восил шартта қабулхона рақамини терди. Гўшакдан қўнғироқдек овоз эшитилгач, энтикиб деди:

— Хуршида, танидингизми, Восилман. Ҳали кетмайсизми? Шуни сўрамоқчи эдим.
— Бироздан сўнг, нимайди? — сўради Хуршида.

Восил кулиб жавоб берди:

— Бугун қорбўрон ўйнагингиз келмаяптими?

— Шамоллаб қолманг тағин, — ҳазиллашди Хуршида.

— Сиз учун шамолласам, нима қилибди? — Восил бу гапни зўрға айтди…

Аммо, барибир, бугун кечагидек бўлмади. Восилнинг ўта ҳаяжонланганими ёки ич-этини кемираётган хавотирми, нимадир уни эмин-эркин ҳаракатлардан тўсиб турарди. Хуршида эса ўзгармаган, ҳануз қийқириб, қор отишни давом эттирарди.

Бекатда бошқа одам йўқ эди. Восил беихтиёр Хуршидага қўл чўзди:

— Қўлингизни беринг, иситиб қўяман.

Хуршида биринчи марта кўзларини олиб қочди:

— Йў-ў-ў-қ, қўйсангиз-чи!

Восил ўзини мардонавор сезиб, Хуршиданинг қўлларидан маҳкам ушлади-да, оғзи олдига келтириб, исита бошлади. "Мен сизни севиб қолдим, — деди ичида. — Хуршида, сизни севиб қолдим”.

Айни шу пайтда Восилнинг телефони жиринглаб қолди.

— Телефонингиз, — деди Хуршида қўлини беозор тортқилаб.

Восил унинг қўлларини қўйиб юбормади, телефонини ҳам олмади. "Ким қўнғироқ қиляпти экан? — деб ўйлади у. — Дурдонамикан? Қўймайди, шекилли”.

— Бўлди, қўлим ёниб кетади, — Хуршида шундай деб қўлларини чаққонлик билан тортиб олди. — Телефонгаям жавоб бермадингиз.

— Уйдан қўнғироқ қилишгандир, — деди Восил.

Узоқдан автобус кўринди.

— Ниҳоят автобусимиз келяпти, — кулди Хуршида.

Восил ранжиган бўлди:

— Намунча шошилмасангиз!

Шу пайт яна унинг телефони жиринглади. "Дурдона, — деб ўйлади Восил. — Бу қиз тинч қўядиганга ўхшамайди”. Кейин қўнғироқ қилинаётган рақамга қараб, яшил тугмачани босди:

— Ҳа, ойи, нима гап?

Телефондан онасининг овози келди:

— Қаердасан, Восил?

— Бекатда, ойи, уйга қайтяпман.

— Сенга ҳеч ким қўнғироқ қилмадими?

Восил Хуршидага қараб, чеккароққа ўтди-да, ойисининг саволига жавоб берди:

— Нима гап, ойи, устимдан арз қилишдими дарров?

— Сен пичинг қилма, бола! Ўша ердан ўтишаётган экан, бирров кириб ўтамиз, дейишса, унамабсан. Менга нима девдинг? Сўзингда турмайсанми?

Восил Хуршидага қараб қўяркан, секин шипшиб қўйди:

— Ойи, уйда гаплашамиз, ҳозир бир-икки ўртоғим билан эдим.

— Сен осонликча тушунмайсан, тез кел…

Автобус бекатда тўхтагач, бирин-кетин унга чиқишди. Йўловчи камлиги боис ёнма-ён ўтирдилар. Восилнинг назарида Хуршида худди унинг сирларидан воқифдек туюлаверди. Ўзини ноўнғай сезди. Нимадир деб саволга тутиб, Хуршиданинг кайфиятини билишни хоҳласа-да, тилига жўяли гап келавермади.

— Нега ўйчан бўлиб қолдингиз? — деб сўради, холос.

— Менми? — кулимсиради Хуршида. — Ўзингиз шундай бўлиб қолдингиз-ку! Тинчликми?

— Тинчлик-тинчлик, — Восил ҳам жилмайишга уринди. — Ойим, шунчаки, қўнғироқ қилибдилар.

— Хавотирга тушгандирлар, — яна кулди Хуршида. — Энди ишдан кейин ўз вақтида уйга қайтинг.

Восил унинг ҳуснига тўймай тикиларкан, сўради:

— Ўзингиз-чи?

— Менми, мен ҳали ишга тўлиқ киришолганимча йўқ, — деди Хуршида хотиржамлик билан. — Ўргангунча кеч қайтиб тураман, шекилли.

— Ойингиз хавотирланмайдими?

Хуршида бош чайқади:

— Ёш бола эмасман-ку!

— Мен сизни олиб қочиб кетсам-чи? — Восил бу гапни қандай айтди, ўзи ҳам билмай қолди. У дилидагини тилига чиқарган эди. Ўзи ҳаяжонланиб қолди. Мулзам бўлди. Назарида Хуршиданинг берадиган жавоби уни хижолатдан қутқариб қолиши мумкин эди. "Хуршида менга ишоняпти, мен эса ҳаддимни билмаяпман”, деб ҳам ўйлади у. Қизнинг жавобини интиқлик билан кутди. Хуршида ҳадеганда жавоб беравермади. Ё Восилнинг гапига эътибор қилмади, ё хафа бўлди. Унинг бекатда турган пайтидаги хуш кайфиятидан асар ҳам қолмагандек туюлди Восилга.

— Ранжитиб қўйдим-а, сизни? — деди Восил астойдил.

— Нима? — афтидан Хуршиданинг хаёли бошқа жойда экан, шекилли, тушунмай сўради. — Нимани айтяпсиз?

— Эшитмаган бўлсангиз, янаям яхши.

Автобус Хуршида тушадиган бекатга яқинлашган эди. Хуршида тараддудланиб қолди.

— Мен ҳам тушаман, — деди Восил. — Сизни кузатиб қўяман.

Хуршида самимий жавоб қилди:

— Овора бўлманг, ўзим кетаман.

— Хуршида…

— Ойингиз кутяптилар, — эслатди Хуршида. — Хўп, хайр…

Восил уйга ўзгача ҳислар оғушида кириб борди. У Хуршидани кўз олдидан кетказолмас, аммо шу билан бирга Дурдона билан боғлиқ ўй-хаёл ҳам ичини кемирарди. "Нега бундай бўлди? — деб ўйлади у. — Нима учун шоширишди?”

У онаси ҳам саволга тутишини ўйлаб, ўзича жавоб топиб қўйди. Ҳатто, онаси отасига шикоят қилиши мумкинлигини ҳам тахминлади.

Каромат опа Восилни сўроққа тутмади, балки синчков назари билан унга индамай қараб турди.

— Қорним оч, ойи, — деди Восил кўзларини яшириб.

— Ҳа, шунақами? Ошналаринг овқат беришмадими?

— Гапиринг-гапиринг, ойи… Хўш, нималар дейишди? Ўзи шу янгасиям ғалати экан. Ишхонангга борамиз, дейди. Мени ноқулай аҳволга солишларини ўйламайдими?.. Нега шошилдик ўзи, ойи?

— Нима? — Каромат опанинг кўзлари қаҳрли тус олди. — Ўйлаб гапиряпсанми? Сен, бола, бирортасини топиб олган бўлмагин тағин.

— Оббо, дарров бошлайсиз-а, — минғирлади Восил.

— Ўзингга, топсанг, топ, дедик, миқ этмадинг-ку! Дурдона билан учрашдинг, гаплашдинг, "бўлади”, дединг. Энди ҳаммани шарманда қилмоқчимисан?

Восил онасидан бу гапларни эшитиб, кулгиси қистади:

— Ойижон-ей, нега бунча ваҳима қиласиз? Кимни шарманда қиламан? Тавба, ахир бекорчи эмасман-ку, янгаси учрашувга чиқ деса, зинғиллаб чиқаверадиган.

— Сен, бола…

— Эртага учрашувга чиқаман, бўлдими?

— Ҳозир Дурдонага қўнғироқ қил. Хотиржам бўлсин. Янгаси айтди, хавотирланиб ётганмиш!

— Хўп.

Восил онасининг хонадан чиқиб кетишини кутди. Кейин телефонни қўлига олди. Унинг жаҳли чиққан, ҳозирдан Дурдона гўё ҳукмини ўтказа бошлагандек жиғибийрон эди. Айни дамда онаси эшик ортидан ичкарига қулоқ тутиб турганини ҳам сезиб, Дурдонанинг телефон рақамини терди.

Дурдона узоқ куттирмади — телефон қўнғироғига дарров жавоб бера қолди. Аммо...

— Алло, ким бу? — деди Дурдона.

Восилнинг ғаши келди: "била туриб, ким бу, дейди-я?.. Айёр!”

— Менман, Восилман, — жавоб берди у.

Дурдонанинг кейинги саволи ошиб тушди:

— Восил?.. Қайси Восил?

— Нима?! — Восилнинг зардаси қайнаб, телефонини шартта ўчирди.

Қайси Восил эмиш! Ким деб ўйлаяпти Восилни? Кўзинг учиб, қулоғинг ҳам динг бўлиб турибди-ку аслида! Нега тилёғламалик қиласан?

У асабийлашиб хонада у-ёқдан-бу ёққа юра бошлади. Кўз ўнгида Хуршида гавдаланиб, ўзини босиб олди. "Хуршида, сиз барибир бошқачасиз”, деди пичирлаб.

Кейин хонадан чиқди. Онаси унга зимдан қараб, оғзини пойлаб турарди. Восил эса кўзларини олиб қочаверди. Қовоғиниям очмади.

— Телефон қилдингми? — сўради Каромат опа сабри чидамай. У атайин эрига эшиттириб шундай деди. Бу гапни эшитган Ворис ака жиддий гап бордек, телевизордан кўз узди-да, ўғлига тикилди.

— Ҳа, — деди Восил.

— Хўш, нима деди?

Восил баттар хуноб бўлди. Онасига норози қаради. Ворис ака она-боланинг савол-жавобини индамай эшитиб турарди.

— Ойи, овқатланайлик, — тишини тишига босиб гапирди Восил. — Қорним оч.

— Ҳм-м… — шундай деб Каромат опа ошхона томонга кетди.

Овқатланиш пайтида бу мавзуда бошқа гаплашмадилар. Каромат опа тумтайиб ўтирди. Ворис ака ўғлига зимдан қараб қўярди. Оиланинг кенжатойи Қобилгина бир-икки гапириб, ҳеч кимдан садо чиқмагач, кейин жим бўлди.

Эртаси куни ишга отланар маҳали Каромат опа яна ўғлини сиқувга олди.

— Ойи, нима, мен унга ялинишим керакми? — деди Восил зарда билан. — Ўзини танимаганга оляпти. "Қанақа Восил” эмиш! Атайин қилди. Мен ердан чиққан қўзиқоринманми?

— Шундай дедими? — Каромат опа ўйланиб қолди…

Восил ишга кета-кетгунча Хуршида ҳақида ўйлади. Уни тезроқ кўриб, узоқдан бир зумгина бўлса-да, рухсорига қараб қўйишни истарди ҳозир.

Ишхонага етар-етмас телефони жиринглади. Ойиси экан.

— Мен гаплашдим, — деди Каромат опа. — Сен ҳам нотўғри қилибсан-да, болам. Нега дарров телефонингни ўчириб қўйдинг?

— Ойи, нима, ўзимни қайтадан таништиришим…

— Эшит, ҳой… Қиз бола шунақа бўлади. Балки шошгандир, ҳаяжонлангандир, ким билсин, ҳазиллашган бўлишиям мумкин. Шунга ота гўри қозиқхонами? Ўзиям бу ишидан пушаймон экан. Жаҳли чиқишини билмабман, дебди. Телефон қил.

— Йўқ, — қатъий жавоб берди Восил. — Мен кеча телефон қилиб бўлганман!.

— Ҳой, қон босимимни оширма, — нола қила кетди Каромат опа. — Қачон сенга ақл киради, қачон?! Доим мени хуноб қиласан. Қанақа боласан?! Шу қизга телефон қилсанг, бирор жойинг камайиб қоладими-я?

Восил йўлакнинг чеккароғига ўтди.

— Ойи, — деди босиқлик билан, — кеча телефон қилдим-ку, яна нима хоҳлайсиз? Бир бегона қиз ўғлингизни аҳмоқ қилиб ўтирсаям, индамаскансиз-да!

— Бегона қиз дема, у — бўлажак келинимиз. Нон синдирилган, унутма.

Восил нима деярини билмай қолди.

Каромат опа сўзида давом этди:

— Сенга айтяпман, пушаймон экан кечаги ишидан. Кеча роса сенга қўнғироқ қилибди, телефонинг ўчирилган экан. Яна нима қилсин бечора? Ё олдингга йиғлаб келсинми? Ялинсинми?

"Мен ҳам ошириб юборяпман”, — деб ўйлади Восил ақл-ҳушини йиққан бўлиб.

— Ўғлим, ўзинг тушунган боласан-ку, — муросага ўтди онаизор. — Бугун у билан қандай бўлмасин учраш. Гаплашиб олинглар, бир-бирларингга меҳр уйғотишларинг керак, болам.

— Хўп, учрашаман, — деди Восил, — аммо, хафа бўлманг, мен унга қўнғироқ қилмайман.

Каромат опа бироз жим туриб, кейин жавоб берди:

— Майли. Балки янгаси сенга телефон қилар. Аммо, албатта, учраш.

Ойиси билан гаплашиб бўлган Восилнинг яна Дурдонадан жаҳли чиққан эди. Ҳатто унга қўнғироқ қилиб, уришиб бермоқчи ҳам бўлди. Ойисининг дийдиё қилишини ўйлаб, ўзини босди. "Шу қизга уйланаманми? — деди ўз-ўзига Восил. — Бир умрга мени қийнаб ўтади-ку!.. Хуршида-чи, Хуршида нима бўлади?”

У қабулхонага мўралади. Хуршида кўринмас, директорнинг эшиги очиқ, афтидан у ичкарида эди.

Восил таъби хира бўлиб иш жойига қайтди.

— Ҳа, нечук? — деди Аллаев шоирона қилиб. — Қовоқлари солиқлигин боиси недур?

— Ўзим, — деб қўйди Восил.

Аллаев бир нималар деб роса вайсади. Шу одамнинг борлигига шукр, деб қўйди Восил. Хонага Камолов кириб келгачгина Аллаевнинг уни ўчди. Камолов ҳамма билан сўрашаркан, Восилга ғалати қараб қўйди. Восилнинг юрагига ғулғула тушди. "Мени Хуршида билан бирга кўрганга ўхшайди”, деб ўйлади у. Шу боис қабулхонага боргиси келса-да, индамай ишлаб ўтирди. Аммо унинг ичи питирлар, Хуршидани кўргиси келарди.

Тушга яқин Восилнинг телефонига СМС келди: "Хафа қилган бўлсам, кечиринг. Дурдона”.

Хонадаги телефон жиринглаб, гўшакни Камолов кўтарди.

— Кимни?.. — деб сўради у. — Восилни нима қиласиз?

Восил қатори бошқалар ҳам ҳайрон бўлиб Камоловга қарашди. Унинг қўполлигидан Восилнинг жаҳли чиқди. Камолов гўшакни ташлаб, Восилга кўз қирини ташлар экан, тўнғиллади:

— Қабулхонага боринг, котибангиз чақиряпти.

Ходимлар Восилдан жавоб кутиб, унга ўгирилдилар. Ўртага ноқулай жимлик чўкди. Восилга қўйиб берса, Камоловга боплаб жавоб берарди. Бироқ шу топда нима дейишни билмасди у. Туриб кетишни ҳам ўзига эп кўрмади. Тишларини ғижирлатиб, индамай ўтираверди — Камоловни писанд қилмаслигини шу тарзда намойиш этмоқчи бўлди гўё. Қолаверса, қабулхонага югуриб кетса, бу бетамиз орқасидан иғво қилишини, бошқалар Хуршидага нисбатан ножўя фикрлашлари мумкинлигини ҳам ўйлади.

— Нега бормаяпсиз, Восил? — деди бироздан кейин Элмуродов. — Балки сизни бошлиқ чақиргандир?

Восил Камоловга хўмрайиб қараб, ўрнидан турди-да, хонадан чиқди. Қабулхонага етгунча ўзининг кайфиятини кўтаришга ҳаракат қилди.

Хуршида уни табассум билан кутиб олди.

— Компьютерим яна бузилиб қолди, — деди ўпкалаб. Бироз жим туриб, кейин сўради: — Исми нима эди, Туроб аками, намунча қўпол гапиради?

— Телефон ўшанинг столида туради, — деб жавоб берди Восил. — Ишхонамиздаги энг бахил одам у. Ичиқора.

— Бировларнинг орқасидан гапириш яхши эмас, — беозор кулимсиради Хуршида.

Бу гапдан Восилнинг жаҳли чиқса-да, кулгига олиб, истеҳзо қилди:

— Ўзингиз бошладингиз-ку!

— Мен фақат сўрадим, — бўш келмади Хуршида. — Сўраганнинг эса айби йўқ.

Восил компьютерга андармон бўлиб, гапни бурди:

— Сизга қўл телефонимнинг рақамини бериб қўяман.

Хуршида яна кулди:

— Бошқа қизлар телефон қилишмайдими?

Восил нима деярини билмай қолди. Тағин айни шу топда унинг телефони ҳам жиринглаб қолди. "Дурдона бўлса керак”, деб ўйлади Восил. Телефонига қаради: ҳа, қўнғироқ қилаётган Дурдона эди. Восил ноқулай аҳволга тушди. У Хуршидага қарамаётган бўлса-да, қиз тешиб ўтгудек нигоҳи билан уни кузатиб тургандек туюлди. Шу вақт қабулхонадаги чақирув қўнғироғи янграб, Хуршида бир-икки қоғозни олди-да, тезгина бошлиқнинг ҳузурига кириб кетди. Шундан кейингина Восил тинмай жиринглаётган телефонини қулоғига тутди.

— Алло, ассалому алайкум, — овози эшитилди Дурдонанинг. — Мен — Дурдонаман.

— Яхшимисиз? Танидим, — деб қўйди Восил.

— Юборган хабаримни олдингизми? Мендан хафамисиз?

Восил бироз энсаси қотиб, жавоб берди:

— Кейинроқ гаплашамиз. Ҳозир бандман.

— Қачон?

"Оббо, — ғаши келди Восилнинг, — нега менга ёпишиб олди?”

— Ўзим қўнғироқ қиламан, — у шундай деб шартта телефонини ўчирди.

Хуршида ҳадеганда ичкаридан чиқавермади. Восил уни бетоқат бўлиб кутди. Қабулхонага Камолов мўралаб қўйгачгина у хонасига қайтди.

Тушлик пайтида ҳам Восилнинг кайфияти йўқ эди.

— Нега Камолов сизга ёпишиб олди? — деди Аллаев.

— Орқамдан гапирдими? — сўради Восил.

Аллаев, қўйсангиз-чи, дегандек қўл силтади.

Тушдан кейин Восилга укаси Қобил қўнғироқ қилди:

— Ака, нима гап, ойимни хафа қилдингизми? "Вой, бошимлаб” ётибдилар…

Шундан кейин Восил Дурдонага сим қоқди:

— Дурдона, яхшимисиз? Бу мен — Восилман. Кеча сиз мени танимаган Восил.

Қиз жим эди.

"Яна ҳаддимдан ошяпман”, — деб ўйлади Восил.

— Бугун вақтингиз қалай? — сўради у ўлганининг кунидан баттар бўлиб.

Дурдона тилга кирди:

— Восил ака, сизни хафа қилдим, кечиринг. Шунчаки ҳазиллашмоқчи эдим. Бундан кейин жиддий бўламан. Майлими, кечирдингизми?

— Сиздан илтимос, ойимга ҳеч нима деманглар. Қон босимлари бор у кишининг.

— Хўп, Восил ака… Мен эмас, янгам… Бугун қачон десангиз, тайёрман...

Кечки пайт учрашдилар.

Восилнинг кўнгли хижил эди. Гарчанд Хуршиданинг олдида бурчли бўлмаса-да, ишхонадан ими-жимида чиқиб кетган, уни гўё бутун умрга алдагандай туюларди шу топда ўзига. "Ахир, мен уни севиб қолган эдим-ку, нега алдадим?” Кейин ўзини оқлайдиган баҳоналар топди: "Нима деб алдадим? Ишхонадан айтмай чиқиб кетдим, холос. Бошқа чорам ҳам йўқ, Камоловга ўхшаганлар ортимдан пойлаб юрган бўлса, нима қилай?..”

Дурдона ўзига анча оро берганиданми, Восилнинг кўзига фусункор кўринди. У бу қиз олдида ҳам ўзини айбдор ҳис қилди.

— Кимни ўйлаяпсиз? — сўради Дурдона.

Дурдона, нимани демади, кимни деди. Атайин гапиряптими ёки бирор нарсани сезиб сўраяптимикан?

Восил жавоб бермади. Айни дамда унинг танҳо қолиб, ўз хаёлларига банди бўлгиси келаётган эди. Вазиятни Дурдонанинг ўзи юмшатди:

— Вой, намунча аразчисиз? — деди у самимий кулиб. — Сизга гапирганда жудаям эҳтиёт бўлиш керак экан-ку! Доим шунақамисиз?

— Бир сўз билан ўлдириш ҳам, тирилтириш ҳам мумкин, — сўз қотди Восил ҳазил йўсинида.

— Тўғри айтасиз, бироқ кек сақлаш ҳам яхши эмас. Кечиримли бўлишга нима дейсиз, Восил ака?

Кейинги пайтларда ё қизлар ақлли бўлиб кетишяпти, ё улар ҳақида энди-энди билиб оляпман, деб ўйлади Восил. Шу топда у Дурдонага ўзининг кечаги қилмишини эслатмоқчи бўлди. Кейин ўзаро суҳбат шундоқ ҳам баҳсга айланиб кетаётганини ўйлаб, бу ҳақда гапирмади.

— Янгангиз сизни жуда папалайди, шекилли, — деди у кулимсираб. — Қаёққа борса, сизни ўзи билан олиб юрадими, дейман?

Восилнинг тагдор гапи Дурдонага ёқмади, чоғи, сал жиддий тортди.

— Ҳамманинг ҳам яқин одами бўлиши керак-ку! — деди у бироздан сўнг.

"Бу гапи билан менга яхши зарба берди, — ўйлади Восил, — сен яқин одамим бўлмаганингдан кейин янгам яқиним бўлади-да, демоқчи”.

— Сиз севгига ишонасизми? — тўсатдан сўради Восил.

Дурдона унга киприкларини пирпиратиб қаради. Кейин жавоб топа олмадими, елка қисиб қўя қолди. Восилнинг эса айни дамда унга муҳаббат ҳақида, бу туйғунинг нақадар беқиёслиги хусусида гапиргиси келарди. У Дурдонага тикилганча, Хуршидага ўхшаш жиҳатларини излай бошлади. Дурдона эса кўзларини олиб қочиб, ўзини овқатланаётгандек кўрсатди. Бироздан кейин бошини кўтариб сўради:

— Биринчи учрашувимиз эсингиздами? Роса жиддий эдингиз. Бу одам севги-певгини билмаса керак, деб ўйлаганман ўшанда. Энди эса сиздан кутилмаган саволлар чиқяпти.

— У пайтларда севиб қолмагандим-да, — деди Восил атайин Дурдонанинг жиғига тегиш ва… ичидаги бор гапни ошкор қилгиси келиб.

Дурдона яна жим қолди.

— Майли, охири бахайр бўлсин, — деди у бироздан сўнг руҳи тушиб.

Восил Дурдонани гап билан чалғитиш учун бошқа мавзуга тортиб кўрди, аммо Дурдона рўйхушлик бермади. "Нимангга ноз қиласан?” — деди ичида Восил ғижиниб. Кейин эса Дурдонага айтган гапларидан пушаймон бўлди. Ҳа, бекор қилди айтиб. Дурдона анови қақажон янгасига айтса, яна бошоғриқлар бошланади.

Улар кафедан чиқишганида кўчада одамлар сийраклашиб қолган эди. Восил Дурдона муз йўлакда сирпаниб кетмаслик учун ўни қўлтиқлаб олади, деб ўйлаганди, ундай бўлмади. Дурдонанинг гапиргиси ҳам келмасди. Восилнинг кўнгли баттар ғаш тортди. У такси тўхтатар экан, Дурдонадан кўз узмасди. Қиз уйларига етгунларича ҳам чурқ этмади.

— Гапиринг, — деди Восил чидай олмай.

Дурдона хўрсиниб деди:

— Нимани гапирай, гапирадиган гапларни айтиб бўлдик.

Восил зўрма-зўраки кулимсиради:

— Мабодо пичинг қилмаяпсизми?.. Мен ҳазиллашдим-ку, Дурдона! Хўш, яна қачон кўришамиз?

Дурдонанинг кайфияти кўтарилгандек бўлди. Шунда ҳам, билмадим, дегандек елкасини қисди.

— Сизни зўр жойга олиб бораман, — деди Восил уни умидлантириш учун. — Икки ёки уч кундан кейин, хўпми?

— Хўп, — Дурдона бош ирғади…

Каромат опа ўғлини яхши кутиб олди. Айланиб-ўргилди. Восилдан, келин тўй ҳақида нима деди, дея сўради. Восилнинг пешанаси тиришди. Ахир, тўй борасида Дурдона гапирмайди-ку! Гап бошқа ёқда эмиш: бўлажак келиннинг амакиси оғир касал эмиш. Тўйни тезлаштиришса яхши бўларди, дегандек қилишибди. "Менга фарқи йўқ”, — деди Восил ойисига. Шу кунларда нима қилиш кераклигини ўйлайвериб, боши қотиб кетганди унинг. Хонасига кираркан, укаси йўқлигидан фойдаланиб, Хуршидага қўнғироқ қилмоқчи бўлди. Бироқ вақт алламаҳал бўлган, уйдагиларининг олдида Хуршидага ноқулай бўлмасмикан?

Восил телефонига тикилиб туриб, индамай стол устига қўйди. Кейин тўшакка ўзини ташлаб, анчагача ўйланиб ётди. Ҳа, ҳадемай Восилнинг тўйи! У эса, ўзининг унаштирилгани ҳақида ишхонадагиларига ҳам билдиргани йўқ. Хуршидани деб.

Нима бўлганда ҳам масалани бир ёқли қилиши керак. Хуршида масаласини, албатта! Чунки Дурдона масаласи… пишган, тап-тайёр! Фотиҳа тўйи ўтган қизни қайтариб бўлмайди-ку, ахир! Аммо Восил бу ҳақда Хуршидага қандай айтади?

Демак… демак, битта йўли қолади: Хуршиданинг кўзига кўринмаслик! Восил шу топда худди Хуршидани бировларга бериб қўяётгандек ғойибдан уни қизғанаётганини ҳам ҳис этди. Яхшиси, бор гапни Хуршиданинг ўзига айтса-чи? Ахир, Восил ҳали унга севги изҳор қилиб, умидвор қилгани йўқ-ку! Бироқ Хуршидага нима дейди? "Мен ҳадемай уйланаман, тўйимга борасиз”, – десинми? Хуршида қандай аҳволга тушаркан? Титраб кетса керак. Ёки, эҳтимол, бир туки ҳам қилт эмас унинг!.. Эҳ, икки ўт орасида қайнаш дегани шу бўлса керак – илгари Восил бу ҳақда фақат китобларда ўқиган эди, мана энди ўзининг ҳаёти китобдагидан ҳам бери бўлиб турибди.

Восил ўпкаси тўлиб келаётганини ҳис қилди. Ўзича бошқалардан ёзғира бошлади. Хўш, уни ким тушунади, ким унга таскин беради? "Хуршидадан қолма, уни қўлдан чиқарма”, деб қайси одам айта олади? Айтмайди, айта олмайди. Чунки Восил билан Хуршиданинг ўртасида Дурдона бор! Восилнинг бўлажак рафиқаси!..

Эртаси куни ишхонада ҳамманинг олдида Камолов Восилга сўз қотди:

— Тўйингиз бўлаётган экан, бундоқ билдирмайсиз ҳам.

Хонадагилар Восилга ҳайрон бўлиб қарашди.

— Тўй бўлса, албатта таклиф қиламан, — деди Восил қовоғини очмай. Бу найнов қаердан эшитибди, дея ичидан зил кетди.

— Қизиқ, қизиқ, — кулимсиради Аллаев. — Жа ичингиздан пишган экансиз-ку сиз!

"Ҳамма эшитибди, энди Хуршидага айтмаса бўлмайди”, — деб ўйлади Восил энсаси қотиб. Кейин хонада ўтира олмай чиқиб кетди. Тўппа-тўғри қабулхонага борди. Хуршидага нигоҳ ташлаб, баттар руҳи тушди – у ранжаганнамо кўринарди. Восил индамай ортига қайтди...

Шу алфозда у анча кунгача Хуршиданинг кўзига кўрина олмай, тунд бўлиб юрди. Қиз ҳам Восилни сўрамай қўйган эди. Қабулхона эшиги доим ланг очиқ, аммо Восилнинг у томонга қадам қўйишга журъати етмасди. Ҳеч ким билан гапиргиси келмас, одамови бўлиб қолган эди у.

Бир гал бекатда турганида эса Хуршиданинг оҳиста қадам ташлаб келаётганига кўзи тушиб, тараддудланиб қолди. Бу пайтда қорлар эриган, атроф фусункор, аммо бу гўзаллик ҳар иккисига ҳам гўзаллик бахшида этмаётган эди.

— Бахтли бўлинг, — деди Хуршида етиб келгач, сокин овозда.

Восилнинг алами келиб, беихтиёр кўзлари ёшга тўлди.

— Сиз ҳам бахтли бўлинг, — деди у дилидагини тилига чиқариб. — Мени кечиринг, Хуршида... Мен чора топа олмадим... — Кейинги гапларини у деярли пичирлаб айтди: — Кечир мени, муҳаббат... Кечир, кечиккан севгим!..

У мовий осмонга термилиб, кўз ёшларини тўхтата олмади.

Yahshiyam hikoya yahshi yakun topibdi. Nilushni o`rniga o`zimni qo`yib ko`rishni istamadim, mabodo bilib qolganimda jismoniy hiyonat qilmagan bo`lsayam, ma`anan hiyonatda erimni ayblab kechirmagan bo`lardim... bu juda og`ir masala. Astagfurulloh.

PS Hind kinolaridek, ayoli tug`ayotgan o`lib qolganda, Ruxsora Sultonga erga tegib, qizini o`z qizidek kotta qilarkanmi deb o`ylabman, yahshiyamki ohiri yahshilik bilan tugadiye. :blink: :silly:

men ham ilk marta shu hikoyani o'qiganimda juda g'alati ahvolga tushib qoluvdim, gulday ayoli yonida bo'lib, yana boshqa gulni xohlab qolishi... Alloh asrasin bunaqalar har qadamda uchrab turadi.

Agzamov qo'yayotgan hikoyalarizzi hammasi nomahramlani bir-biriga "muhabbati" haqida ekan, bilasizmi, men bunday muhabbatlarni oqlamagan bo'lardim, chunki qiz bola bilan o'gil bola yolg'iz qoldiki uchinchisi albatta shayton bo'ladi, shaytonning hamrohligi nimalarga olib borishini hamma bilsa kerak.

ansora wrote: Agzamov qo'yayotgan hikoyalarizzi hammasi nomahramlani bir-biriga "muhabbati" haqida ekan, bilasizmi, men bunday muhabbatlarni oqlamagan bo'lardim, chunki qiz bola bilan o'gil bola yolg'iz qoldiki uchinchisi albatta shayton bo'ladi, shaytonning hamrohligi nimalarga olib borishini hamma bilsa kerak.

Undanda achinarlisi bu hikoyalarda keltirilgan shaxslar go'yoki dindor, Allohni "yaxshi" taniydigandek ko'rsatilgan.
Afsuski bunday bekorchi gaplarga ishuvchilar insonlar orasida juda ko'p....

ansora wrote: men ham ilk marta shu hikoyani o'qiganimda juda g'alati ahvolga tushib qoluvdim, gulday ayoli yonida bo'lib, yana boshqa gulni xohlab qolishi... Alloh asrasin bunaqalar har qadamda uchrab turadi.

Agzamov qo'yayotgan hikoyalarizzi hammasi nomahramlani bir-biriga "muhabbati" haqida ekan, bilasizmi, men bunday muhabbatlarni oqlamagan bo'lardim, chunki qiz bola bilan o'gil bola yolg'iz qoldiki uchinchisi albatta shayton bo'ladi, shaytonning hamrohligi nimalarga olib borishini hamma bilsa kerak.

УНАКА БУСА МЕН УКИМЕЛА КУЕ ,УЗИ ВАКТИМАМ КАМРОК mult:

Ikkinchi hikoya bo`yicha ...

davomi yo`qmi ? Xurshidagayam hayronman, boshida yigitni o`ynatayotgandek tuyuldi, ohirida esa ma`yus tortib baht tilagani nimasi. NIma qilarding unda qor otib, qo`lingni ushlatib deydigan odam yo`q.Yigit hali uylanib ayolini tanlab hato qilmaganini tushinib yetadi deb o`ylayman.Albatta bunda yigitni o`zi avvalo ayolini 1chi o`ringa qo`yib, boshqa qiz haqida o`ylamasligi kerak, hadeb o`ylab, ikkisini solishtiraversa, unda oila rishtasiga darz ketadi.

Mukhlisa wrote: salom uzrku bu hikoya manga umuman yoqmadi. Muhabbati armon bo'lganmish. Uylanishdan oldin gapirganda bu gaplani boshqa masala bo'lardi. Nima bor begona qizlani profiliga diqqatini qaratib. O'zini tili bilan etib turibdi ayolim og'iroyoq holiga sahardan hizmat qiladi va h.k. deb. Bor e'tibori o'sha tanlaganida ayolida bo'lishi kerak. Oilasiga g'amxo'rlik qilishi kerak. O'sha smsladan biriga OG'IROYOQ ayolini ko'zi tushganda nima bo'lardi.

manam shunaqa narsala o'qisam usha erkeladan jahlim chiqib ketadi. dilida iymoni bor rafiqa hech qachon bunaqa ish qimiydi lekin ayrim erkeladan kutsa bo'ladi. mult: internetam o'zi bir hilgi payt boshga bitgan balo bo'laddeeeeeee %choy

hiona wrote:

Mukhlisa wrote: salom uzrku bu hikoya manga umuman yoqmadi. Muhabbati armon bo'lganmish. Uylanishdan oldin gapirganda bu gaplani boshqa masala bo'lardi. Nima bor begona qizlani profiliga diqqatini qaratib. O'zini tili bilan etib turibdi ayolim og'iroyoq holiga sahardan hizmat qiladi va h.k. deb. Bor e'tibori o'sha tanlaganida ayolida bo'lishi kerak. Oilasiga g'amxo'rlik qilishi kerak. O'sha smsladan biriga OG'IROYOQ ayolini ko'zi tushganda nima bo'lardi.

manam shunaqa narsala o'qisam usha erkeladan jahlim chiqib ketadi. dilida iymoni bor rafiqa hech qachon bunaqa ish qimiydi lekin ayrim erkeladan kutsa bo'ladi. mult: internetam o'zi bir hilgi payt boshga bitgan balo bo'laddeeeeeee %choy

To'ri etas internet boshga bitgan balo. Lekin agar undan to'g'ri foydalanilsa yaxshi ma'noda juda katta boyliklar koni deb hisobliman.

ansora wrote: men ham ilk marta shu hikoyani o'qiganimda juda g'alati ahvolga tushib qoluvdim, gulday ayoli yonida bo'lib, yana boshqa gulni xohlab qolishi... Alloh asrasin bunaqalar har qadamda uchrab turadi.

Agzamov qo'yayotgan hikoyalarizzi hammasi nomahramlani bir-biriga "muhabbati" haqida ekan, bilasizmi, men bunday muhabbatlarni oqlamagan bo'lardim, chunki qiz bola bilan o'gil bola yolg'iz qoldiki uchinchisi albatta shayton bo'ladi, shaytonning hamrohligi nimalarga olib borishini hamma bilsa kerak.

Bu hikoya REAl hayotdan olingan bo'lib, inson psixalogiyasi, erke kishini dunyo qarashi va kechirmalari aks etirilgan! Kimdur buni o'qib o'ziga kereli hulosa chiqardi, Bu hikoyani o'qib o'zimizaga kereli va foydali taraflarini ololsak, ablatta bu hayotimiz dovomida plyus bo'ladi. Zero bu ayanchli qismat hech birimizani boshimizaga tushmasin! Hudoyimi o'zi hammamizni harom-harjdan, hiyonatdan yiroq qilsin.

Qizaloq wrote: Ikkinchi hikoya bo`yicha ...

davomi yo`qmi ? Xurshidagayam hayronman, boshida yigitni o`ynatayotgandek tuyuldi, ohirida esa ma`yus tortib baht tilagani nimasi. NIma qilarding unda qor otib, qo`lingni ushlatib deydigan odam yo`q.Yigit hali uylanib ayolini tanlab hato qilmaganini tushinib yetadi deb o`ylayman.Albatta bunda yigitni o`zi avvalo ayolini 1chi o`ringa qo`yib, boshqa qiz haqida o`ylamasligi kerak, hadeb o`ylab, ikkisini solishtiraversa, unda oila rishtasiga darz ketadi.

Hikoya ikki qismga bo'lingan va ohirgacha yozilgan! ikki sevishgan bir biriga baht tilab hikoya o'z yakuniga yetgan!