Hayotiy voqea va hikoyalar

Dilobar birinchi hikoyez ta'sirli hikoyekan. o'qib ko'zimga yosh keldi. Jigarlarni orasida afsuski bunday mehr yo'qolib ketyaptie. Hamma o'zini ishi, bola chaqasi bilan, muommolari bilan band.
Avvallari mehr oqibat kuchli bo'lgan, buvilarimiz eslab gapirib berishsa rosti havasim keladi.
Negadir yashash qiyin bo'lgan bo'sayam usha davrlarda tug'ilgan bo'ganimdeydi diyman astoydil. negaki u paytda odamlar sodda, bir-biriga ishonadigan, aldam qaldammi bilmidigan insonla bo'lgan hozirchi.....

Hiona Qiyomatga yaqin shunaqa bo'p ketarkanda odamlar a!! a!!

«Малла»
(“Умр дафтари” туркумидан)

Бу воқеага ҳам кўп бўлибди.
Мактабда ўқиб юрган кезларимиз. Болалик эканда. Аслини олганда болаликдан улғайиш даврига ўтиш остонасидаги ҳаммада учрайдиган инжиқликларнинг энг авж олган палласи.
Биз уни “Малла” деб атар эдик.
Аниқроғи болалар шундай деб аташарди. Бир қарашда ориқдан келган, ўзи эса сариқ сочлик бу ёшгина қизалоқ доим эски кийимларда, юпун юргани учунмикин мактаб болаларининг доимий диққат марказида бўлар, ҳамма у қизни “малла” дея эрмак қилар эди.

- Сен нега бундоқ бизга қўшилиб қизларни жиғига тегишмайсан-а?! Юрсангчи! – қўлимдан тортқилади Жавлон.
- Қўй. Феълимни биласан-ку, одамларни эрмак қилолмайман.
- Унда ўзинг биласан – у яна қизлар тўп бўлиб турган ерга қараб йўл олди.

Очиғи у қизга раҳмим келарди. Жудаям. Отасиз катта бўлгани учунмикин (бу ҳақида кейинроқ билдим) янги кийим олишга имконияти йўқлик қилиб доим эски кийимларда юрар ва бу унинг жиғига тегиш пайида юрган бекорчи дўстларим учун айни муддао бўларди.

Бир куни Жавлон мактабга янги гап топиб келди:
- Эшитдингларми, анави “малла” касал экан. Ўладиган. Номиниям нима дейишдия, ҳа саратон, мия саратони! – Жавлон фавқулотда тилла топиб олган кишидай қувониб гапирар ва тезроқ танаффус бўлиши пойлар, яна ўша қизни бу янгилик билан узиб олмоқни истаб ичига сиғмасди.
- Эсингни едингми – жаҳлимни яшира олмадим – Ўзи касал бўлса, нима қиласан бечорани баттар қийнаб?
- Сени ишинг бўлмасин! – Жавлон кўзи сузилиб гап қотиб қолди. – ўзинг аралашмаганингдан кейин ишинг ҳам бўлмасин-да!

Жим бўлиб қолдим.
Дарсга берилиб бўлиб ўтган сухбат ёдимдан ҳам кўтарилибди.
Танаффусга кечроқ чиқибман шекилли. Ҳовлида тумонат одам. Қарасам ўзимизнинг Жавлон. Кўплаб одамлар орасида бир қўлида “малла”нинг сочидан тутганча бир нарсаларни жавраяпти. Ҳамма эса текин томошабин.

Жахлимдан тутоқиб кетдим-да оламон ичига отилиб зумда Жавлоннинг рўпарасида пайдо бўлдим.
Югуриб келаётганимда қулоғимга унинг “қараб қўйинглар, мана бу етимча ҳадемай ўлар экан, қараб қўйинглар” дея болаларга айтаётган гаплари чалинишга улгурганди.

Ўртага тушмоқчи бўлганимни пайқаб тишини ғижирлата бошлади:
- Саид, четга ўт. Ҳалақит беряпсан.
- Қўйиб юбор уни?! Бу нима қилганинг?
- Ишинг бўлмасин дедим-ку, қоч! Ие, шошмачи бунча уни тарафини олмасанг, тағин уни севиб қолган бўлмагин... – даврада кулгу кўтарилди.
Қарасам Жавлон ҳовуридан тушай демайди. Бу ёқда эса қиз бояқиш жони оғриб инграяпти.
Қўлимни мушт қилдим-да айлантириб жағига тушурдим. Кутилмаган зарбадан эсанкираб юзтубан ерга қулади. Ҳамма бирданига жим бўлиб қолди.
“Юр” дедим “малла”га...
Болалар ичидан чиқиб мактабдан ташқарисига юра бошладик.
“Ҳали қараб тур” орқадан Жавлоннинг йиғламсираган овози келди...

- Юзингни ювиб ол – мактаб эшиги олдидаги сув жўмраги олдида тўхтаб сўз қотдим. – Исминг нима сени?
- Фарида – у жилмайди! Табассум қилса жуда чиройли бўлиб кетар экан.
- Уйинг яқинми?
- Ҳа, узоқ эмас, раҳмат сизга!
- Ҳўп, борақол энди. Ойинг ҳавотир олиб ўтиргандир.

Шу кичкинагина қизалоқнинг ёш бошида шунча ташвишларми-а? Одам ўйлаб ғалати бўлиб кетаркан ҳатто. Бу касалликни қаердан орттириб олди экан.
Эртансига Жавлон анчагача қовоқ тумшуқ қилиб юрди. Еган мушти таъсириданми ё бошқа бирор сабаб бўлдими ҳарқалай у қизга тегинмай қўйди...

************

Орадан анча йиллар ўтди. Бу воқеалар унут бўлиб ҳам кетган. Доимий кунларнинг бирида телефонимга бўлган қўрғироқ эсимдан оғдираёзди:

- Саид.
- Ҳа, Камрон қалайсан?
- Яхши. Шу десанг...
- Нима гап
- ...
- Гапирсангчи, нега хомушсан?
- Ҳалиги...Жавлон...Жавлон автохалокатга учрабди. Хуллас, пешинга тазия...

Қўлимдан телефон тушиб кетди.
Карахт ҳолда ерга ўтириб қолдим. Ахир Жавлон ёш эди-да. Эндигина 30 баҳорни қарши олган йигитнинг кутилмаганда дунёни тарк этиши нафақат мени балки ҳар қандай одамни таажжубга солиб қўйиши табиий.
Лекин наилож, бандачилик экан-да...Қанчагача ҳаёлларимга берилиб қолганимни билмайман. Қарасам кун пешинга яқин қолибди.

Тазияга бориш учун отландим:
- Ҳа, дадаси. Қаерга йўл олдингиз?
- Бир ерга бориб келаман. Болалар қани?
- Ана, қўшниникида ўйнаб юришибди. Қаерга ҳам йўқолишарди. Тўхтанг, нега бунча хомушсиз тинчликми?
- Тинчлик эмас-да. Мактабдаги дўстим вафот этибди...Хай майли мен бориб келай. – Эшик илгичига осилган кийимимни олиб ташқарига йўл олдим.

Дарвозага етганда, болаликда бўлиб ўтган бояги воқеа эсимга тушиб кетди. Деярли унут бўлишга улгурган ўша машъум воқеага ўн йилдан ўтган бўлсада дилдаги хираликлар бутунлай кетмаган.
Ўшанда, “Кўриб қўйинг ҳадемай ўладиган қизни” дея айтаётган Жавлоннинг гаплари ҳалигача қулоғим остида жаранглар эди.
Ҳаёт шунақа экан-да...
Шифони берадиган ўзи экан!
Кимнидир ўладиганга чиқарган одам эса, ўзи ундан аввал кетиб қолса-я...афсус...

“Биз уни “Малла” деб чақирар эдик.” Дабдурустдан ҳаёлимга келган фикрдан мийиғида жилмаяман.
Ортимга ўгирилдимда, менга қараб турган аёлимга қарата сўз қотдим:

- ФАРИДА, ЗЕРИКМАЙ ЎТИРИНГЛАР. МЕН КЕЧРОҚ ҚАЙТАМАН!

Mr.Anonymous
28.11.2013й

Taqiy Usmoniy hikoya qiladi:
“Makkai mukarramada bozorga kirib, bir matoni so’radim. Do’kondor o’sha matoni topgunga qadar oldimga 20 tacha o’ramdagi gazlamalarni to’kib soldi. Ularning ichgidan bittasi menga ma’qul tushib, shuni sotib olmoqchi bo’ldim. Narhiyam ma’qul keldi. Sotuvchi:
- Siz shu ma’qul keldi-a?
- Albatta ma’qul keldi.
- Unda yo’lning uyog’iga o’tsangiz, huv ana u do’konda ham shu gazlamadan bor. O’sha yerdan sotib oling.
- Iye, nega endi. Hamma narsani shu yerda savdo qildim, sizning ham qancha vaqtingizni oldim. Nega endi undan sotib olarkanman. Buning siri nimada?
- To’g’ridagi sotuvchi mening qo’shnim, ko’ryapmanki, ertalabdan beri hech narsa sotmadi. Men esa ancha narsa sotib qo’ydim…”

Хиндистонда бир жохил аёл бор эди. Ўлаётган пайти хеч ким тушунмайдиган тилда хадеб бир нарсалар деяверибди. Уйдагилари унинг гапларига тушунмай Мавлавий деган бир олимни бошлаб келибдилар.
Умрида араб тилида гапирмаган, хатто намоз ўқимаган бу аёл, соф араб тилида "Мана бу икки одам менга жаннатга киринг!" деяптилар дермиш.
Мавлавий аёлнинг гапидан хайратга тушиб, уйидагиларига дебди:
- Бу аёл жаннатнинг башоратини беряпти. Жаннатга кетяпман деяпти. Бунинг қандай амали бор эди?
- Бу аёл беамал эди. Беамаллиги тугул бадамал эди. Ярамас ишларни қилиб ўтган эди.
- Йўқ, яхшилаб ўйланглар. Бунинг Худога ёққан бир яхши амали бўлганки, жаннат башорати бериляпти.
Суриштириб-суриштириб билишибдики, бу аёлнинг ягона яхши амали: Азон айтилаётса, ўзи тушунмаса-да, кўпчиликка: "Жиминглар-жиминглар, азон айтиляпти!" деркан . . . ! ! !

Бир йигит тақдир тақозоси билан узоқ сафарга отланди. Йўлда ҳориб, бир катта дарахт соясида дам олиш учун ўтириб ухлаб қолди ва туш ҳам кўрди.
Тушида у катта йўлда бораётган эмиш, йўл четидаги бепоён далада кишилар буғдой экаётганмиш. Буғдой тезда етилар, улар ҳосилни йиғиб олиб, кейин ёқиб юборишаётган эмиш.
Бир одам катта тошни кўтаришга ҳаракат қилар, аммо уддалай олмасмиш. Бироқ устига бир тош қўшилса қийналмай кўтарар, учинчиси қўшилганда эса иши яна-да осонлашаётган эмиш.
Бир нечта киши қўйнинг устига миниб, югуртириб боришаётганмиш. Орқаларидан кўп одамлар чопишар, аммо етишолмасмиш...
Йигит уйғониб, тушини қандай таъбир қилишини билмай, хаёл билан катта бир шаҳарга кириб бораркан, унга биринчи учраган нуроний отахон бўлди. У кексаларга хос синовчанлик билан қаердан келаётгани ҳақида сўради. Йигит отахоннинг саволига жавоб берди ва тушида кўрган ғалати воқеаларни ҳам айтди, ҳикматини билмайсизми, деди.
Отахон йигитнинг тушига шундай изоҳ берди:
- Далага экин экиб, йиғиб олган ҳосилини оловга отганлар яхшилик қилиб, кейин уни ҳамма жойда мақтаниб гапириб юрадиган одамларни ифодалайди.
Тошга тош қўшиб кўтаргани сари иши енгил кечаётган киши эса шуни англатади: одамга илк қилган гуноҳи оғир келади. Аммо тавба қилмасдан яна бу йўлида давом этаверса, бориб-бориб гуноҳлар юкини ҳис қилмай қўяди.
Қўй миниб олганларга келсак, унга минган - олимлар ва мўминлар. Югуриб етолмаганлар эса эътиқодсиз кишилардир.

«Чўлга чиқдим. У ерда ғоят гўзал аёлни кўрдим, эри жуда ёқимсиз эди. »
«Бунга қандай рози бўлдинг? » дедим.
Аёл менга «Жим бундай гапирма, хар холда эрим, Оллохга хуш келгувчи бир иш қилгандирки, мукофот сифатида мени унга берди. Мен Оллох рози бўлмайдиган бир иш қилгандирманки, жазо сифатида уни менга бергандир. Оллох рози бўлганига мен рози бўлмайинми? ».
«Мен жим бўлдим» . . . ! ! !
Ха базан эшитиб турамиз
«Нега менга бундай хотин учради?.
«Эрим менга мос эмасди».

Биз ўзимиз аслида киммиз . . . ! ! !

( Асмоий )

Қадим замонда хитойлик қария фермерлардан бири ўз фермасида от боқарди. Бир куни унинг отларидан бири қочиб кетди. Фермернинг ён қўшниси эса унга тасалли бериб, бу ҳолга бахтсизлик деб таъриф берди. Қария фермер унга: "Бахтми ёки бахтсизликми? Ким билади дейсиз?”,-дея жавоб берди.

Бир ҳафтадан сўнг, қочиб кетган от орқасидан бир қанча отларни эргаштириб келди. Ён қўшниси бу сафар "Бахтингиз бор экан, қўшни”-деса қария унга яна "Бахтми ёки бахтсизликми? Ким билади дейсиз?”,-дея жавоб берди.

Кейин фермернинг ўғли ёввойи отлардан бирини минмоқчи бўлганида йиқилиб тушиб, оёғи синиб қолди. Энди бу ҳолга маҳалла аҳли "бахтсизлик” деб баҳо беришди. Қариянинг жавоби эса одатдагидай бўлди: "Бахтми ёки бахтсизликми? Ким билади дейсиз?”

Бир неча ҳафтадан сўнг, ҳарбий кучлар қишлоққа келиб, хизматга яроқли барча ёшларни тўплаб, урушга олиб кета бошлашди. Улар фермернинг ўғлини кўргач: "Буни оёғи чўлоқ экан, бу бизга ярамайди”,-деб қолдириб кетишди.
Маҳалладагилар фермернинг ўғлини чўлоқ ҳолда кўришгач, ўзлари ҳам бу нарса бахтми ёки бахтсизликми деб ўйлаб қолишди.
Яна ким билади? Ҳаётдаги воқеалар асл кўринишидан бошқача ҳам бўлиши мумкин.
Биз яхши деб ўйлаган нарсаларимизнинг орқасидан ёмонлик келиши ёки жуда ёмон бўлди деб ўйлаган нарсаларимизнинг орқасидан ҳаётимиз учун жуда фойдали нарсалар келиши ҳам мумкин . . . ! ! !

Bir ayol aeroportda samalyot uchishini kutardi. Parvozga biroz vaqt bor edi. Bekor ötirishni yoqtirmagan ayol dökondan bitta kitob va pecheniya sotib oldi. Bösh kursilardan biriga ötirib kitobini öqiy boshladi.
Kitobni berilib öqir ekan, nogoh yonidagi kursida ötirgan odam pecheniyasidan olishga jur'at qilayotganini sezib qoldi. Ammo birgina pecheniya uchun nazokatsizlik qilgisi kelmadi. Dam- badam u ham soatiga qarab qöyardi. Kitob öqib bittadan pecheniya ög'irlayotgan odamga köz qirini tashlar ekan, asabiylashmaslikka urinardi.
Pecheniya ög'risi sekin-sekin pecheniyalarni olayotganida unga e'tibor bermaslikka va soat millari yurishini kuzatib, uning chiqillashini eshitishga harakat qilardi. Öziga-özi:
"Agar madaniyatli маданиятли bölmaganimda shu odamning közlarini kökartirardim", - derdi. Har gal pecheniya olaman deganida, u ham qölini uzatardi. Оxiri paketda bitta pecheniya qolgach, "Qani endi nima qilasan?", - dedi ichidа.
Haligi odam istehzoli kulimsirab, oxirgi pecheniyani oldi va ikkiga bölib yarmini ayolga uzatdi. Ayol illat bilan pecheniyani olarkan "Bu qanday bezbetlik! Bunchalar qöpol bölmasa bu odam. Bir og'iz rahmat ham demadi" - deb gapirib ketdi öz-öziga.
Ayol hech qachon bunday asabiylashmasdi. Samolyotning uchish vaqti yetgach chuqur tin oldi. Yuklarini olib eshik tomon yurdi. "Pecheniya ög'risi" ga qayrilib ham qaramadi. Samalyotga chiqdi va örniga joylashdi. "Pecheniya ög'risi"dan qutilganiga shukr qildi. Bir bora uning adabini bermaganiga afsuslandi.
"Janob,- deyishi kerak edi u,- Shukr qiling, sizdek nazokatsiz emasman, aks holda yuzingizga tarsaki tushirgan bölardim. Ammo, siz qilgan ish rasman ög'rilik sanaladi. Pecheniya ög'riligi... Bildingizmi?!"
Shularni hayol qilib, qölini sumkasiga uzatdi. Chala qolgan kitobini öqimoqchi böldi.
Shu onda kördiki, dökondan sotib olgan bir paket pecheniyasi uning sumkasida turardi.
Bir og'iz ham gapirmay, eng oxirgi pecheniyasini ham u bilan baham körgan odamdan borib uzr sörashga endi kech edi.
Qöpol va jur'atli "pecheniya ög'risi" ning samalyoti allaqachon uchib ketgandi...
hihi hihi hihi hihi hihi hihi hihi hihi

Аёл бўлишнинг ўзига яраша яхши томонлари кўп. Наҳорги ошга боролмаслигини ҳисобга олмаганда, хурсанд бўладиган нарсалари анча.

Соқол-мўйловда муаммоси йўқ.
Соатлаб гапириб чарчамайди.
Машина ҳайдаганда йўл қоидаларини бузмайди.
Қўшниникига элакка чиқса, эллик оғиз гапни топади.
Макри хам оз эмас, кўп эмас, нақ қирқ туяга юк бўлади.
Хоҳласа эрни эр қилади, хоҳласа қаро ер.
Яна эркаклардан кўра кўпроқ умр кўради.
Эркаклар учун илҳом париси ҳам аёллар.
Юз оҳангга солиб куйдирадиган ҳам, суйдирадигани ҳам улар.
Кал бўлишдан қўрқиш нималигини-ку билишмайди.
Баъзида «гап»га, баъзида «чап»га эмас, фақат «гап»га боришади! Шунинг учун биров кўриб қолса-я, деган хавотирда юришмайди.
Ҳар куни бозор айланишса ҳам зерикмайди.

Аёл бўлиш яхши!
Ётоқхонадаги кийим шкафининг ярмидан кўпи сизники.
Чунки эр топиб келган пул қўлингизда.
Эржонингизнинг топиб-тутганини истасангиз бир кунга, истасангиз бир ойга етказасиз.
Рўзғорда минг сўм ҳам қолмаган тақдирда ҳам сизда эллик минг сўм ҳамиша топилади. )))

Гап билан эришолмаган мақсадингизга «ядро қуроли»нгиз бўлмиш йиғи билан албатта эришасиз.

Шунақа, ҳурматли эркаклар, орзуингиздаги аёлни топган бўлсангиз бошқа орзуларингиз билан хайрлашаверинг ))))
:lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:

Dilobar wrote: «Чўлга чиқдим. У ерда ғоят гўзал аёлни кўрдим, эри жуда ёқимсиз эди. »
«Бунга қандай рози бўлдинг? » дедим.
Аёл менга «Жим бундай гапирма, хар холда эрим, Оллохга хуш келгувчи бир иш қилгандирки, мукофот сифатида мени унга берди. Мен Оллох рози бўлмайдиган бир иш қилгандирманки, жазо сифатида уни менга бергандир. Оллох рози бўлганига мен рози бўлмайинми? ».
«Мен жим бўлдим» . . . ! ! !
Ха базан эшитиб турамиз
«Нега менга бундай хотин учради?.
«Эрим менга мос эмасди».

Биз ўзимиз аслида киммиз . . . ! ! !

( Асмоий )

шу хикояни кайнонамга бииир укитсам буларкан.

Dilobar wrote: Bir ayol aeroportda samalyot uchishini kutardi. Parvozga biroz vaqt bor edi. Bekor ötirishni yoqtirmagan ayol dökondan bitta kitob va pecheniya sotib oldi. Bösh kursilardan biriga ötirib kitobini öqiy boshladi.
Kitobni berilib öqir ekan, nogoh yonidagi kursida ötirgan odam pecheniyasidan olishga jur'at qilayotganini sezib qoldi. Ammo birgina pecheniya uchun nazokatsizlik qilgisi kelmadi. Dam- badam u ham soatiga qarab qöyardi. Kitob öqib bittadan pecheniya ög'irlayotgan odamga köz qirini tashlar ekan, asabiylashmaslikka urinardi.
Pecheniya ög'risi sekin-sekin pecheniyalarni olayotganida unga e'tibor bermaslikka va soat millari yurishini kuzatib, uning chiqillashini eshitishga harakat qilardi. Öziga-özi:
"Agar madaniyatli маданиятли bölmaganimda shu odamning közlarini kökartirardim", - derdi. Har gal pecheniya olaman deganida, u ham qölini uzatardi. Оxiri paketda bitta pecheniya qolgach, "Qani endi nima qilasan?", - dedi ichidа.
Haligi odam istehzoli kulimsirab, oxirgi pecheniyani oldi va ikkiga bölib yarmini ayolga uzatdi. Ayol illat bilan pecheniyani olarkan "Bu qanday bezbetlik! Bunchalar qöpol bölmasa bu odam. Bir og'iz rahmat ham demadi" - deb gapirib ketdi öz-öziga.
Ayol hech qachon bunday asabiylashmasdi. Samolyotning uchish vaqti yetgach chuqur tin oldi. Yuklarini olib eshik tomon yurdi. "Pecheniya ög'risi" ga qayrilib ham qaramadi. Samalyotga chiqdi va örniga joylashdi. "Pecheniya ög'risi"dan qutilganiga shukr qildi. Bir bora uning adabini bermaganiga afsuslandi.
"Janob,- deyishi kerak edi u,- Shukr qiling, sizdek nazokatsiz emasman, aks holda yuzingizga tarsaki tushirgan bölardim. Ammo, siz qilgan ish rasman ög'rilik sanaladi. Pecheniya ög'riligi... Bildingizmi?!"
Shularni hayol qilib, qölini sumkasiga uzatdi. Chala qolgan kitobini öqimoqchi böldi.
Shu onda kördiki, dökondan sotib olgan bir paket pecheniyasi uning sumkasida turardi.
Bir og'iz ham gapirmay, eng oxirgi pecheniyasini ham u bilan baham körgan odamdan borib uzr sörashga endi kech edi.
Qöpol va jur'atli "pecheniya ög'risi" ning samalyoti allaqachon uchib ketgandi...
hihi hihi hihi hihi hihi hihi hihi hihi

Xuddi shunday holatni kafeda yuz bergan variantini ko'rgandim bir videoda.Juda noqulay holat. lol: Rostanam o'zimizga hushyor bo'lmay, boshqalarni aybdorga chiqaramiz ba'zida.
Hikoyalariz zo'r, ibratli molodes

dod: dod: Dilobar qattan shuuuncha hikoyalarni topdiz? biiir ötirib öqib chiqish kereykan voyvu@

bularni? har hil gazeta, saytlarda o'qiganlarim, o'zimga yoqqanlarini shu yergayam joylashtirdim gul#

Dilobar wrote: bularni? har hil gazeta, saytlarda o'qiganlarim, o'zimga yoqqanlarini shu yergayam joylashtirdim gul#

:rah# erinmasdan yozganizga qoyil qoldim. man ona mehrini özim köchirib yozib,charchab ketuvdim ^yiglash lekin juda yaxshide shunaqa hikoyalarni öqish.gazetalardan doim öqib yurardim manam. molodes

-Men safarga ketyapman, meni ruhsatimsiz bir qadam ham ko'chaga chiqma!
Ayol: hop bo'ladi. -Ayol erini ko'nglini hotirjam qilib safarga jo'natdi. Oradan 2 kun o'tgach darvoza taqilladi.
- Kim-u?-so'radi ayol.
- Men otangni do'stiman qizim. Otang betob, shuni aytgani keldimOtamga.
- Otamga shifo tilayman erim safarga ketgan edilar. Kelsinlar, keyin boraman.
2 soat o'tar o'tmas yana darvoza taqilladi.
- Kim-u? - so'radi ayol.
- Men ukangizman otam og'irlashib qo'ldi sizni ko'rgisi kelyapti. Faqat sizni so'rayapti opa.
- Ukajon! Otamga shifo tilayman. Pochchang safardalar kesinlar boraman.
Ukasi bu so'zlarni eshitib orqasiga qaytdi. 2 ku o'tib darvoza yana kuchliroq taqilladi. Ayolni yuragi g'alati bo'ldi. Yugurib darvoza yoniga keldi. Bu safar kim deyishga ulgurmay ovoz keldi:
- Opajon otamni berib qo'ydik.
Ayol ko'zlarida yosh bilan darvozani ochib ko'chaga chiqmoqchi edi. "meni ruhsatimsiz bir qadam ham hatlab ko'chaga chiqma" degan gaplar qulog'i tagida jaranglab ketdida, orqasiga qaytdi.
- Ukajon otamni ohiratlari obod bo'lsin - dedi-da orqasiga qaytdi. Ukasi jahl bilan orqasigaqaytdi.
3 kundan keyin er safardan qaytdi Ayol bo'lgan voqealarni aytib berdi. Eri boravermaysanmi desa gapingizni ikki qila olmadim dedi va yig'lab uxlab qoldi. O'sha kecha ayolni otasiga tushga kirdi:
- Qizim sen eringni gapini ikki qilmaganing uchun men jannatga kirdim. Onang bilan ukang ham jannatga yozilishdi!

Mukhlisa wrote: -Men safarga ketyapman, meni ruhsatimsiz bir qadam ham ko'chaga chiqma!
Ayol: hop bo'ladi. -Ayol erini ko'nglini hotirjam qilib safarga jo'natdi. Oradan 2 kun o'tgach darvoza taqilladi.
- Kim-u?-so'radi ayol.
- Men otangni do'stiman qizim. Otang betob, shuni aytgani keldimOtamga.
- Otamga shifo tilayman erim safarga ketgan edilar. Kelsinlar, keyin boraman.
2 soat o'tar o'tmas yana darvoza taqilladi.
- Kim-u? - so'radi ayol.
- Men ukangizman otam og'irlashib qo'ldi sizni ko'rgisi kelyapti. Faqat sizni so'rayapti opa.
- Ukajon! Otamga shifo tilayman. Pochchang safardalar kesinlar boraman.
Ukasi bu so'zlarni eshitib orqasiga qaytdi. 2 ku o'tib darvoza yana kuchliroq taqilladi. Ayolni yuragi g'alati bo'ldi. Yugurib darvoza yoniga keldi. Bu safar kim deyishga ulgurmay ovoz keldi:
- Opajon otamni berib qo'ydik.
Ayol ko'zlarida yosh bilan darvozani ochib ko'chaga chiqmoqchi edi. "meni ruhsatimsiz bir qadam ham hatlab ko'chaga chiqma" degan gaplar qulog'i tagida jaranglab ketdida, orqasiga qaytdi.
- Ukajon otamni ohiratlari obod bo'lsin - dedi-da orqasiga qaytdi. Ukasi jahl bilan orqasigaqaytdi.
3 kundan keyin er safardan qaytdi Ayol bo'lgan voqealarni aytib berdi. Eri boravermaysanmi desa gapingizni ikki qila olmadim dedi va yig'lab uxlab qoldi. O'sha kecha ayolni otasiga tushga kirdi:
- Qizim sen eringni gapini ikki qilmaganing uchun men jannatga kirdim. Onang bilan ukang ham jannatga yozilishdi!

Bilmadim,shunaqa hikoyalarni o'qisam jahlim chiqadi mult:

Nima er odam, ota odam emasmi?
Man bo'lganimda o'ylab ham o'tirmasdan ketgan bo'lardim, xudoni o'zi asrasin-u bunaqa voqeadan.
Otang bo'lmasa sen ham shu dunyoda bo'lmasding, otasi jannatga tushganini esa hech kimaniq bilmaydi, ayoning tushuga kirgan o'zini qandaydir qilib oqlab, ko'nglini tinchlantirish uchun deb o'yliyman.

ha qoyil rostanam judayam chiroyli hikoyalar yozibsilar.manga hammasi yoqdi gap yo'q. :dugona$ hlopok

Kumush wrote:

Mukhlisa wrote: -Men safarga ketyapman, meni ruhsatimsiz bir qadam ham ko'chaga chiqma!
Ayol: hop bo'ladi. -Ayol erini ko'nglini hotirjam qilib safarga jo'natdi. Oradan 2 kun o'tgach darvoza taqilladi.
- Kim-u?-so'radi ayol.
- Men otangni do'stiman qizim. Otang betob, shuni aytgani keldimOtamga.
- Otamga shifo tilayman erim safarga ketgan edilar. Kelsinlar, keyin boraman.
2 soat o'tar o'tmas yana darvoza taqilladi.
- Kim-u? - so'radi ayol.
- Men ukangizman otam og'irlashib qo'ldi sizni ko'rgisi kelyapti. Faqat sizni so'rayapti opa.
- Ukajon! Otamga shifo tilayman. Pochchang safardalar kesinlar boraman.
Ukasi bu so'zlarni eshitib orqasiga qaytdi. 2 ku o'tib darvoza yana kuchliroq taqilladi. Ayolni yuragi g'alati bo'ldi. Yugurib darvoza yoniga keldi. Bu safar kim deyishga ulgurmay ovoz keldi:
- Opajon otamni berib qo'ydik.
Ayol ko'zlarida yosh bilan darvozani ochib ko'chaga chiqmoqchi edi. "meni ruhsatimsiz bir qadam ham hatlab ko'chaga chiqma" degan gaplar qulog'i tagida jaranglab ketdida, orqasiga qaytdi.
- Ukajon otamni ohiratlari obod bo'lsin - dedi-da orqasiga qaytdi. Ukasi jahl bilan orqasigaqaytdi.
3 kundan keyin er safardan qaytdi Ayol bo'lgan voqealarni aytib berdi. Eri boravermaysanmi desa gapingizni ikki qila olmadim dedi va yig'lab uxlab qoldi. O'sha kecha ayolni otasiga tushga kirdi:
- Qizim sen eringni gapini ikki qilmaganing uchun men jannatga kirdim. Onang bilan ukang ham jannatga yozilishdi!

Bilmadim,shunaqa hikoyalarni o'qisam jahlim chiqadi mult:

Nima er odam, ota odam emasmi?
Man bo'lganimda o'ylab ham o'tirmasdan ketgan bo'lardim, xudoni o'zi asrasin-u bunaqa voqeadan.
Otang bo'lmasa sen ham shu dunyoda bo'lmasding, otasi jannatga tushganini esa hech kimaniq bilmaydi, ayoning tushuga kirgan o'zini qandaydir qilib oqlab, ko'nglini tinchlantirish uchun deb o'yliyman.

Huddi mana shu hikoya bo'yicha shayhga savol berishganini o'qigandim.
o'sha ayol qilgan ishni qilishimiz kerakmi bizam deyishganda: erni aytganini qilish kerak, lekin iloji bo'lsa har hafta ota onani ko'rishga borish shart er ruhsat bermasa ham borish kerak degandi. adashmasam ruhsat bermasa o'ziga gunoh yozilsa kerak. :whistle: :whistle:

hiona wrote:

Kumush wrote:

Mukhlisa wrote: -Men safarga ketyapman, meni ruhsatimsiz bir qadam ham ko'chaga chiqma!
Ayol: hop bo'ladi. -Ayol erini ko'nglini hotirjam qilib safarga jo'natdi. Oradan 2 kun o'tgach darvoza taqilladi.
- Kim-u?-so'radi ayol.
- Men otangni do'stiman qizim. Otang betob, shuni aytgani keldimOtamga.
- Otamga shifo tilayman erim safarga ketgan edilar. Kelsinlar, keyin boraman.
2 soat o'tar o'tmas yana darvoza taqilladi.
- Kim-u? - so'radi ayol.
- Men ukangizman otam og'irlashib qo'ldi sizni ko'rgisi kelyapti. Faqat sizni so'rayapti opa.
- Ukajon! Otamga shifo tilayman. Pochchang safardalar kesinlar boraman.
Ukasi bu so'zlarni eshitib orqasiga qaytdi. 2 ku o'tib darvoza yana kuchliroq taqilladi. Ayolni yuragi g'alati bo'ldi. Yugurib darvoza yoniga keldi. Bu safar kim deyishga ulgurmay ovoz keldi:
- Opajon otamni berib qo'ydik.
Ayol ko'zlarida yosh bilan darvozani ochib ko'chaga chiqmoqchi edi. "meni ruhsatimsiz bir qadam ham hatlab ko'chaga chiqma" degan gaplar qulog'i tagida jaranglab ketdida, orqasiga qaytdi.
- Ukajon otamni ohiratlari obod bo'lsin - dedi-da orqasiga qaytdi. Ukasi jahl bilan orqasigaqaytdi.
3 kundan keyin er safardan qaytdi Ayol bo'lgan voqealarni aytib berdi. Eri boravermaysanmi desa gapingizni ikki qila olmadim dedi va yig'lab uxlab qoldi. O'sha kecha ayolni otasiga tushga kirdi:
- Qizim sen eringni gapini ikki qilmaganing uchun men jannatga kirdim. Onang bilan ukang ham jannatga yozilishdi!

Bilmadim,shunaqa hikoyalarni o'qisam jahlim chiqadi mult:

Nima er odam, ota odam emasmi?
Man bo'lganimda o'ylab ham o'tirmasdan ketgan bo'lardim, xudoni o'zi asrasin-u bunaqa voqeadan.
Otang bo'lmasa sen ham shu dunyoda bo'lmasding, otasi jannatga tushganini esa hech kimaniq bilmaydi, ayoning tushuga kirgan o'zini qandaydir qilib oqlab, ko'nglini tinchlantirish uchun deb o'yliyman.

Huddi mana shu hikoya bo'yicha shayhga savol berishganini o'qigandim.
o'sha ayol qilgan ishni qilishimiz kerakmi bizam deyishganda: erni aytganini qilish kerak, lekin iloji bo'lsa har hafta ota onani ko'rishga borish shart er ruhsat bermasa ham borish kerak degandi. adashmasam ruhsat bermasa o'ziga gunoh yozilsa kerak. :whistle: :whistle:

mult: yangiizoh yangiizoh