Hayotiy voqea va hikoyalar

Шундай қилиб, Муаттар икки ой ичида қатиқ сотишнинг устасига айланди. Ўн литрдан бошланган иш эллик-олтмиш литрга чиқди. Энди Иброҳим амаки унга бир литрини тўққиз юз сўмдан қилиб берар, у юз ҳар литрига сўмдан қўйиб, кунига беш-олти минг фойда кўрарди. Қайси бир саҳиҳ манбада: «Ер юзида биттагина имонли-инсофли киши қолган бўлса ҳам қиёмат қоим бўлмайди», дейилган. Иброҳим амаки Муаттар то оёққа туриб олгунгача уни қўллади, кўмаклашди. Ҳатто қандай қилиб ширин қатиқ ивитиш сирларини ҳам ўргатди. Ўзингиз ўйланг, ҳозирги кунда «Нонимни яримта қилди!» дея тижорат оламининг энг майда кўринишларидан тортиб, улкан кўринишларигача рақобат курашига шўнғиган. Иброҳим амаки бўлса, бир неча йиллрадан буён ўз қатиқ сотадиган ҳудудида ўзи янги рақобатчини тайёрлаб чиқарди. Қасамки, бу мардона иш унча-мунча Хотамтойлик даъвосида юрган бойларнинг қўлларидан келмаган бўларди!
* * *

Иш шу даражага етдики, Муаттарнинг ивитган қатиқлари ростдан ҳам қаймоқли ва бетакрор таъмга эгалиги сабаб, энди у мижоз излаб, кўча-кўйда қатиқ тўлатилган шиша банкаларни кўтариб юрмайдиган бўлди. Балки мижозлар қўлларида қўша-қўша банкалар билан унинг остонасидан аримай қолди. Табиийки, Муаттарнинг қатиқ сотиб «бойиб» кетаётганига ҳасад қилувчи қўшнилар ҳам дарров топила қолди. Улар Муаттар кўчада кўриниб қолса бас, дарров бир-бирлари билан яширинча шивир-шивирларни бошлаб юборишар, у яқинлашиши билан дарров жимиб қолишаркан, тил учида: «Яхшимисиз, қўшни? Кичкинтой катта бўлиб қолдими? Тижорат қалай, ўхшаяптими?» дейишарди. Муаттар уларнинг ниқоблари остидаги асл башараларини аллақачон кўриб улгурган бўлишига қарамай, қўшничилик ва одамгарчилик одобларидан хабардор бўлгани боис: «Худога шукр, раҳмат! Секин бўляпти», дея ҳол-аҳвол сўрашиб ўтарди.
Фарзанди энди бир ярим ёшни тўлдирганида иккинчи фарзанди туғилди. Яна оила аъзолари биттага кўпайди. Эр-хотин қўш ҳўкиз бўлиб, рўзғор юкини тортишда давом этишарди. Ва кўздек яқин қўшнилар ҳам ҲАЁТ аталмиш бешафқат бу кураш майдонида улар билан «елкама-елка туриб», қадамба-қадам ҳар бир хатти ҳаракатларини кузатишда, таҳлил қилишда, ғийбат қилишда, камситишда, масхара қилишда давом этишарди.
Баҳодир билан Муаттар кетма-кет тўрт фарзандли бўлишиб, икки ўғил ва икки қизнинг ота-онасига айланишганди. «Камбағални кўчганда кўр!» дейилган нақлни эшитмаган киши топилмаса керак. Бу йиллар ичида ана шу таланиш аталмиш кўчишлардан бир нечтасини бошидан ўтказган Баҳодирнинг оиласи ўз ватанларига тезроқ етишиш орзусида яшарди. Бу ширин хаёл ҳатто Муаттарнинг тушларини ҳам забт этиб улгурганди. Энг кичик боласи икки ёшга тўлгач, Муаттар ўз мутахассислиги бўйича ишлашга қарор қилди. Бу учун албатта, аввал ўқиб, малака ошириб келиши талаб қилинарди. У олти-етти йил соҳаси бўйича ишламасдан, уйида ўтириб қолгани туфайли шунга мажбур эди.
Баҳодир яхши бир клиникадан унга ўрин гаплашди. Муаттар малака оширишни бошлади. Сўнг қисқа вақт ичида ишни бошлаб юборди. Ва албатта унинг эрта кетиб, кеч ишдан қайтаётгани бекорчи қўшниларининг нигоҳларидан четда қолмади. Мутахассислигини яхши эгаллагани боис тез орада иши юришиб, яхшигина маошга илинди. Бу пайтда Баҳодирнинг ҳам ишлари анча юришиб қолган бўлиб, икки хонали уй сотиб олишди ва ажара яшаш ташвишидан халос бўлишди. Уларнинг уй олишлари ўзлари учун қанчалар хурсандчилик келтирган бўлса, «Борни кўролмайдиган, йўққа беролмайдиган» ҳасадчи қўшниларининг пайтавасига қурт, ичларига ўт солиб қўйди. Уларнинг онабошиси Дилдора эди. Кап-катта хотин бўлишига қарамай, ҳатто кўзи билан кўрмаган нарсаларини ҳам тўқиб-бичиб, Муаттар ҳақида ғирт туҳмат ва уйдирмадан иборат иғволарни чиқарадиган бўлди.
Кунлардан бир кун оппоқ халатда келаётган Муаттарни кўрган Дилдора қош учириб ёнидагиларга шивирлади:
— Ўзини кўрсатиш учун эгнига оқ халат кийиб олганини қаранглар! Нима эмиш, клиникада ишлаётганмиш! Шу ёлғон гапга ишонадиган қайси аҳмоқ одам экан? Кеча қатиқ сотиб юрган одам бирдан дўхтир бўлиб қолса-я! Бу худди қурбақа бир юмалаб, шаҳзодага айланди, дейилган эртакка ўхшайди-ку! — хунук товушда кула бошлади.
— Дилдора опа, ростдан ҳам қўшнингиз аёллар шифокори экан. Мен ўтган ҳафта тасодифан у ишлаётган клиникага бориб қолдим. Ўз кўзларим билан кўрдим, — деди йигирма беш ёшлардаги келинчак.
— Бўлмаган гап! Нима, клиникада кўрган бўлсангиз, у ерда фақат дўхтирлар ишлайди, дегани эмас-ку! Клиникада шифокор ҳам фаррош ҳам оқ халат кияди, ўргилай! Балки Муаттархон бош фаррош бўлиб ишлаётгандир! — беўхшов кулги яна эшитилди.
— Йўғ-е, нималар деяпсиз? Жа унчалик фирибгар аёлга ўхшамайди-ку! — деди Дилдоранинг феълидан бир озгина хабардор бўлганидан осонгина енгилишни афзал билиб.
— Ҳа, шошмай туринг, ҳали миси чиқиб қолади. Ана ўшанда сизга салом бераман! — деди Дилдора бу гал шанғиллаб. Шу билан суҳбатга якун ясалди.

* * *

Орадан бир йил ўтиб, Муаттар бош шифокор лавозимига кўтарилди. Бир куни ҳамширанинг:
— Муаттар Муродовна! Сизни сўрашяпти! — дея жаранглаган товуши бутун каридор бўйлаб янгради. Сўнг эшик оҳиста очилиб, ҳамширанинг боши кўринди: — Муаттар Муродовна, бир аёл иш сўраб келибди. Эри қамалиб қолибди, ёрдамга муҳтож экан. Беморига қилаётган муолажасини тугатгач, қўлларини юваётган шифокор шундай деди:
— Шифокорликками, ҳамшираликками?
— Фаррошликка деяпти.
— Қани, олиб киринг-чи, ўзи битта фаррош керак бўлиб турганди, — сўнг юзидаги дока ниқобини ечди. Шунда эшикдан қирқ беш ёшлардаги аёл кўринди. Муаттар билан унинг нигоҳлари алҳол тўқнашди. Бу тўқнашув таъсирида аёл ток ургандек сапчиб тушди. Аммо қассоб қўлига тушган эчкидек типирчилагани билан бефойда эканини ўзи ҳам англаб етдими, кутилмаганда хушомад оҳангида:
— Му-ат-тар-хон, сиз?!! — деди.
Бу пайтда Муаттарнинг хаёлидан фақатгина: «Бировнинг ҳолига сен кулма, зинҳор…» деган ўй лип этиб ўтди…

Гулбаҳор Абдуллоҳ

Ayol bardoshi

Нодирани тиббиёт билим юртини битириши билан турмушга узатишди. Эри Икромжон ўшанда Тошкентда Техника университетининг тўртинчи курсида ўқирди. Нодира туғруқхонада ҳамшира бўлиб ишлар, топганини уйга харжлар, кечалари алламаҳалгача дўппи тикиб, рўзғоридан ортиғини «мусофир» эрига жўнатарди.
Икромжон деярли ҳар ойда уйга келар, у келган кун Нодира учун чинакам бахтли ва мазмундор бўларди. Икромжон ўқишни тугатиб, заводга муҳандис бўлиб жойлашган бўлса-да, унинг топгани тушлиг-у йўл кирага, сигарету улфатчилигига етмасди. Гоҳида Нодиранинг музхона ёки жавонга, деб йиғаётган пулини ҳам сўраб олар, «ўзим обераман», деб улфатчиликка харжлаб юборарди. Нодира «Кел, йигит киши ўксимасин, кўчада юрганда, улфатлари олдида тили қисилмасин», деб ўзига тасалли берар, кечалари кўзларидан уйқуни ҳайдаб, тиккан дўппиларининг пулини қандоқ қилиб, эрига тутқазиб қўйганини билмасди.
Бу орада Икромжоннинг укасини уйлайдиган бўлишиб, аканинг оиласини «дом»га чиқириш масаласи кўндаланг бўлиб қолди. Қайнота заводда оддий ишчи, дасти қисқароқ. Икромжоннинг топгани маълум. Яна бутун оғирлик Нодиранинг зиммасига тушди. Барча тилла тақинчоқларини, тўйига ота-онаси қилган гилам ва жавонларни сотишди. Камига Нодиранинг пальто, этик оламан, деб йиғиб юрган пулларини қўшишди. Икромжоннинг «Ўзим ҳаммасини обераман», деган ваъдасига ишонди.

Икки хонали хонадонга кўчиб олишди. Нодира яна янги рўзғорни бутлаш учун битталаб жиҳоз тўплашга тушди. Унинг уйим, деб елиб-югуришини, чумоли каби топганини уйга ташишини, ўртоқлари ҳар ойда янги урф бўлган кўйлак кийганида бу кўйлакка атаган пулини қўш қўллаб эрига тутқазарди. Орада икки қизли ҳам бўлишди.

Бир куни Икромжон туманлараро савдо омборида бошлиқ бўлиб ишлаётган баобрў бир одам билан танишиб қолди. Унга Икромжондай олий маълумотли, оёқ-қўли енгил ёрдамчи керак эди, шунинг учун уни ишга таклиф қилди. Бу янги ишга қайнотадан бошқа ҳамма рози бўлди. Айниқса, Нодира қувонди: «Ниҳоят, эри даромадли иш топди, энди одамларга ўхшаб яшашади. Ҳувиллаган уйларига палослару юмшоқ мебеллар, музхона ва рангли телевизор сотиб олишади. Балки эри пулдор бўлиб қолса, сотилиб кетган тақинчоқлари ўрнига узук-балдоқлар олиб берар!» У шуларни ўйларкан, тинмай жилмаяр, ҳар куни янги ишга қатнаётган эрининг атрофида гир айланиб, минг ўргуларди. Аммо янги иш бошига қандай кулфатлар солишини билганида...
Икромжон омборга ўтганига ярим йиллар бўлганида чўнтагида пул кўпайиб қолди. Ичиб келиб, Нодирани хўрлайдиган, камбағал оиладан чиққанини таъна қилиб, кўз очирмайдиган одат чиқарди. Баъзиларнинг қайнотасига ўхшаб, дадаси участка қуриб бермаганини рўкач қилиб, дилини хуфтон қиларди. Гоҳида «нега қиз туғаверасан?», деб зуғум қилишга ўтди. Бунга гўё хотини айбдордай, минг бир баҳона топиб, уни камситишга зўр берарди.

Нодира бўлса, бу хўрликларнинг ҳаммасига индамай чидар, «бир куни ақллари кириб қолар!», деб ўзини овутарди. Эри кўп пул топгани билан рўзғорга деярли қарамас, яна унинг бутун машаққати ва кам-кўсти Нодиранинг зиммасида эди.

«Фалокат қўшалоқ бўлиб келади», деганларидай буниси ҳам ҳолва экан. Бир куни дугонаси эрини бошқа ёш жувон билан бир неча бор кўрганини айтганида, унчалик аҳамият бермаганди. «Балки ишхонасидаги бирорта аёлдир», деб ўзини овутди. Кейин акаси гап топиб келди: «Эринг бир суюқоёқ аёлга уйланиб олибди, кичик тумандан «дом» ҳам олиб берганмиш. Уйини шунақа ҳашаматли қилиб қўйибдики...». У шундай дедию, «ўз уйида сичқон қўлтиқтаёқда юрибди, агар мард бўлсанг, аввал бола-чақангни таъминлаб қўймайсанми, номард?!», деб орқаваротдан бўралаб сўкди. Қайнонаси «Қизим, эрингизни сал жиловлаб олинг, оғзингиздаги ошни олдириб, яна аттанг, деб қолманг!», дея ярасига туз сепди. Шундан кейин эрига бу тўғрида оғиз очди. Очдию балога қолди. Эртаси куни ичиб келиб, роса жанжални қизитди: «Нимага дадамга шикоят қилдинг? Умрим ўғил кўрмай ўтиб кетсинми? Агар шу кунингни ҳам кўп кўраётган бўлсанг, тамом, бугундан бошлаб, уйингга қадам босмайман, ўша шалоқ аканг билан насиҳатгўй даданг боқиб олсин!» Қўни-қўшнидан хижолат бўлган Нодира шундан кейин эрига оғиз очмай қўйди. Аламини ичига ютди. Ўша воқеа сабаб бўлдими ёки эри ўзи баҳона қидириб юрганмиди, ҳар қалай, шундан кейин у уйга онда-сонда келадиган, асосий вақтини кундошиникида ўтказадиган бўлиб қолди.

Нодира бир томондан кундоши борлигидан эзилса, иккинчи томондан бутун умрини, меҳрини, муҳаббатини, садоқатини шу эрига, рўзғорига сарфлаб, яхшироқ ҳаёт кечириш орзусида яшаб, энди оғзи ошга етганда бунинг ҳузурини «ўроқда йўқ, машоқда йўқ» бегона аёл кўраётгани ичини кемирарди. Ўзини қўйгани жой тополмасди. Нима, тақдири, қисмати шуми? Ёки донолар айтганидай, «пахмоқ сочлининг бахти бекамми?» Ёки эрига кўрсатган садоқати, меҳрибончилиги, рўзғорим, оилам деб куйиб-ёнгани, ўзини минг томонга ургани учун худо уни шу тариқа жазоладими? У ярим тунгача ўй сурар, ҳаётини кино лентасидай бирма-бир ўтказиб, таҳлил қилар, қизларининг «дада»лаб хархаша қилишларидан юраги зардобга тўлар, минг хил саволлар миясини чирмар, аммо уларга жавоб тополмай қийналарди. Лекин асло эрини айбламас, гўё ўзи ҳаммасига айбдордай, унинг олдидан ҳам, орқасидан ҳам соясига кўрпача солар, гоҳо катта «марҳамат» кўрсатиб, арзимас бозор билан кириб келганида, қувончдан ял-ял ёниб кетарди. Бу аёлларча мутеликми ёки бемисл вафодорликми – нима эканлигини ҳам тушунмасди. Назарида, унинг бу қилиқлари эрини жонидан ҳам яхши кўрадиган аёлларга хос телба муҳаббатнинг бир кўриниши эди...

... Шу йўсинда орадан тўрт йил ўтди. Икромжон иккинчи аёлидан ўғилли ҳам бўлди. Нодира ҳамон ҳамширалик қилар, кечалари дўппи тикар, икки қизалоғини ўкситмаслик учун оғзидагини уларга илинар, ўзи киймаса ҳам қизларини чақмоқдек кийинтирарди. Гоҳо дугоналари унинг кўнгли учун эрини ёмонлашса, у оғиз очмас, «бир куни инсофга келиб, бирибир уйимизга қайтадилар», дея ўзига тасалли берарди. Эри бўлса, борган сайин омади юришиб, қутуриб борар, энди онда-сонда Нодира билан кўришганда, гўё эски хизматкордай у билан совуқ, тўнг муомала қиларди. Айтишларича, у ҳозир нафақага чиқиб кетган бошлиғи ўрнига ўша омборга раҳбар этиб тайинланганмиш. Янги оқ «Волга»да юришини Нодира ҳам бир неча бор кўрди, ичида жиндай фахрланиб ҳам қўйди...

Бордию эри оғир дардга чалиниб қолмаганида, Икромжоннинг ҳам, Нодиранинг ҳам ҳаётлари шу алпозда қанча давом этиши номаълум эди. Суюкли кенжа хотини учун касалининг тайини, тузалишининг муҳлати мавҳум эр уч ойдаёқ ортиқча бўлиб қолди. Сабаби – бебилиска пулларнинг сувдай оқиб келиши тўхтаган, анча-мунча жамғариб қўйганлари ҳам тугаб борарди. Аранг тўпланган мол-мулкнинг бу қадар тез тугаб бораётганидан ваҳимага тушган жувон охири чидолмай, жанжал кўтарди: «Кўзингизни ёғини еган, йигитлик қувватингизни олган хотинингиз ҳам қарасин, мен қийналиб, жонимдан тўйиб кетдим!», деб аюҳаннос солди.

Охири жони кўзига кўриниб турган Икромжон укасини чақиртириб, эски уйига кўчди. Нодира эрининг аҳволидан чексиз изтиробга тушган, овқат ва уйқуни эсдан чиқарган ҳолда ҳали у шифохонага югурар, ҳали бу шифокорга ёлворарди. Унинг касалини аниқлата олмай, боши қотар, қаерда биронта зўрроқ дўхтир бор, дейишса, эрининг ёнига икки қизини пойлоқчи қилиб, ўша ёққа жўнарди. Икромжон эса, ҳамон ўша-ўша, тузалиш ўрнига тобора силласи қуриб, ҳаёт шами сўниб борарди. Гоҳо ётавериб, эзилган пайтларида кўз ёши ҳам қилиб оларди. Шунда хотини: «Қўйсангиз-чи, дадаси, дард ҳам бир меҳмон, ҳали отдек бўлиб кетасиз. Қизларингизнинг тўйида бел боғлаб турасиз!», деб овутади, тасалли беради, янги-янги дориларни топиб келиб ичиради. Аммо ўзи хўрликданми, эрининг азоб чекаётганига ичи ачишибми, ҳар қалай, қўшни хонага чиқиб, тўйиб-тўйиб йиғлаб оларди...
Кунлар шу тариқа ўтар, эри шифохонадан-шифохонага кўчар, ташхислар алмашар, аммо ўзгариш бўлмасди. Баъзан кундоши қўнғироқ қилиб, «тузукмилар?», деб кўнгил сўраган бўлади, аммо гапининг оҳангидан Икромжоннинг тузалишидан умидини узиб, янги ёр илинжида юрганини сезиб олиш қийин эмасди. Икки қизи дадаларининг атрофидан бир қадам силжимас, оналари ишга кетса, катталардай хизмат қилишарди. Икромжон оғирлашиб қолса, Нодира эрини шифохонага ётқизар, бутун оғирлик яна ўзи ва қизлари зиммасига тушарди. Аммо Нодира ҳеч қачон зорланмас, буни Аллоҳнинг бир синови тарзида қабул қилиб, эри учун жонини ҳам фидо қилишга тайёр эди. Унинг жони эса, акасининг айтишича, филникидан ҳам қаттиқроқ экан...

Автобусдаги воқеа Кунларнинг бирида икки ёш автобусга чиқишди. Улар чамаси 25-30 ёшлардаги йигит ва унинг рафиқаси. Бу жуфтлик шаҳардаги бошқа эр-хотинларга ҳеч ўхшамайди. Бир-бирига жуда меҳрибон, айниқса, эрнинг хотинига бўлган меҳр-муҳаббати унинг кўзларида намоён. Аёл ҳам хўшрўйгина.

Ёзнинг айнан жазирама иссиғига қарамай ёш жувон бошига рўмол ўраган. Автобусдаги йўловчилардан бири улар томонга қайрилиб қаради ва аста сўз қотди: «Яхши йигит!» Гапирган одам тахминан 40 ёшларда, кўринишидан бирор бир олийгоҳ ўқитувчиси, зиёлига ўхшаб турибди. - Менга гапиряпсизми?- cўради ҳалиги йигит. - Ҳа, сизга, - жавоб берди эркак. - Эшитаман, - мулойимлик билан мурожаат этди йигит. - Сиздан бир нарсани сўрамоқчи эди.

Лекин менда хафа бўлмайсиз деган умиддаман, - давом этди йўловчи, - мана, анчадан бери сизларни кузатиб ўтирибман-у бир нарсага ҳеч ақлим етмаяпти. Кўринишингиздан туппа-тузук, ўқимишли тушунган йигитга ўхшайсиз. Лекин шундай маданиятли йигит аёлини мана бунақа матоларга ўраб-чирмаб ташлаганини тушунолмаяпман.

Одамлар коинотни забт этаётган, илм-фан жадал ривожланаётган, тараққиётнинг юқори босқичларига кўтарилаётган шу даврда аёлингизга эркин яшашга имкон бермасангиз-а. Бу нимаси? Мана,қаранг, менинг хотиним, - дея ёнида ялангбош ўтирган аёлни кўрсатаркан,- ўз хоҳлаганидай юради, ҳаёт лаззатларидан баҳраманд эркин яшайди.

Сиз- чи... ,- хиёл энгашиб аста шивирлади, - ёки бунга бир сабаб, нуқсони борми? Йигит ойнадан ташқарига боқди. Кўзи кўча четидаги машиналар сақлаш жойига тушди. У ердаги аксарият автомобилларнинг усти брезент билан қопланган. Йигит ўзидан ёши катта ҳалиги кишига юзланиб, сўради: - Машиналарни кўряпсизми? - Ҳа, кўряпман, нима бўпти, - ҳайрон бўлиб елка қисди йўловчи одам. - Машиналарни нимага ўраб қўйишган? - Қимматбаҳо мулклиги учунлиги аниқ-ку.

Эгалари машинаси тез уриниб кетиши, эскирмаслиги учун шундай қилишади, авайлашади- да. - Уларни ёнида турган автобуслар- чи, уларни нега ҳеч ким ўраб қўймаган? - Чунки у жамоат тарнспорти. Ундан ҳамма фойдаланади. Менга қаранг, бу гапингиз билан нима демоқчисиз ўзи? Автобусдаги ҳамма йўловчиларнинг эътибори шу суҳбатда. Мунозара қандай якун топишини бетоқатлик билан кутишяпти.

Ҳамма йигитнинг оғзини пойлайди. "Йигитга қийин бўлди. Нима деб гап топаркин бу кишига”. Барчанинг хаёлидан шу фикр ўтгани шубҳасиз. - Тушунасизми, рафиқам мен учун қадрли, мен ҳам уни авайлайман. Унга бошқа эркакларнинг назари тушишини ор деб биламан ўзимга. Шунинг учун ҳам аёлимнинг бошида рўмоли бор.

Сизнинг аёлингиз эса худди жамоат транспортидай гап. Унга ҳамма қараши, хоҳлаган одам гап ташлаши мумкин. Бунинг эса афсуски, сизга қизиғи йўқ... Энди барчанинг нигоҳи ёш жуфтликдан ҳалиги эркак ва унинг аёли томон қадалди. Эркак нима дейишни билмай ўзини йўқотиб қўйди. Унинг хотини эса уятдан юзи лов-лов ёнганидан боши эгилди. Автобус эса йўлида давом этарди

salom

САВОБМИ ЁКИ?..
Доимо бирор бир яхшилик қилишдан аввал "Савоб бўлар" дейишга ўрганиб қолганмиз. Аслидачи? Аслида ҳам шу ниятда иш қилармиканмиз?? Мени куни кеча бўлган бир воқеа ўзига жалб қилди ва жуда ўйлантириб қўйди. Холамнинг уйига баъзи нарсаларни олиб бориб беришим керак эди, катта ўғлим хархаша қилиб бир амаллаб эргашиб олди. Бола билан бўлганим учун автобус кутмай машруткада кетишга қарор қилдим. Унга чиқиб ўтиргач хамëнимдан пул олиб узатмоқчи бўлдим. Не кўз билан кўрайки ўғлим билан овора бўлиб шошганимдан пул олмай чиқибман. Ҳамëнимда эса 800 сўмгина пул ва автобус жетонлари бор эди. Қани энди ер ютсаю, кириб кетсам. Минг бир истихола билан бор пулимни узатиб "Ака, кейинги сафар қўшиб берарман, узр шошиб уйда қолдирибман" дедим. Хайдовчиям бўш келмай "Ҳамма сизга ўхшаб 200 сўмдан кам бериб кетаверса, бола чақамни ким боқади" деди. Тўғриси уялганимдан йиғлаворай деб зўрға ўтирардим. "Ака, тўғри тушунсангиз бўларди, 200 сўм билан ҳеч ким бойиб қолмайдику, узр сўрадим ахир. Ташлаб кетардим албатта" дедим. Бу ҳолатимни кўргач рўпарамда ўтирган бир ëшгина йигит ëнидан 200 сум чиқариб мен учун тўлаб юборди. Аллоҳ ундан рози бўлсин. "Раҳмат, барака топинг"- дедим. Йўлда давом этарканмиз ичимда алам ва ўксиниш билан кетардим. Машрутка ичи лиқ тўла, одам оладиган даражада эмас эди. Шу пайт ҳайдовчи "Шу йигитниям олиб олайлик, савоб бўлар" деб қолди. Йўловчи чиқиб жой йўқлигини кўриб, "Майли кейингисига чиқарман " деганди, ҳайдовчи менга "Сурилинг, буям ўтириб кетсин" деди. Мен тиззамда бола ва қўлимда оғир юк билан бўлганим учун "Жой йўқку" дедим. Шу вақт ҳайдовчининг ëнида ўтирган киши "Ўзи текинга кетаяптию, яна гап қайтаришини қаранг буни" деб гап ташлади. Мен ҳақ бўлсамда баҳслашмай деб индамадим. Чиққан йигитга эса йўл ҳақини узатиб юборишини айтишди. Шу вақт ҳаëлимдан бир гап ўтди, "Савоб учун йўловчи олган бўлсангиз, нега текинга олиб кетмайсиз?". Бу савобмиди ëки нафс талаби???
manba google ru saytidan kóchirildi

Amiyn Amiyn

salom
Zakiya,Shukrona opa foydalik postlar uchun tashakkur
O'qib mazza qildim,Alloh rozi bo'lsin

Inshaolloh

Ajoyib hikoyala uchun rahmat Zakiya

salom Muxsiya arzimaydi

zakiya wrote: Талаба қизлардан
бири олдимга келиб,
бироз уялиб: - Бир савол
сўрасам майлими? деди. - Ха,
дедим. У бироз
тараддудланиб: - Қуръони
Каримни ота-онамга
билдирмасдан ёдласам
бўладими? деб сўради. Мен
уни саволидан хайратланиб,
"Ха, бўлади" дедим . . . Кейин
эса уни саволи хаёлимни
банд этиб қўйди. Буни
сабабини билишга қизиқиб,
ундан: - Нега буни уларга
билдирмоқчи эмассан? деб
сўрадим. У хеч хам хаёлимга
келмаган жавоб билан мени
лол қолдирди: - Қиёмат куни
уларга кутилмаганда нурдан
бўлган тож кийдирилишини
хохлайман . . . ! ! ! Роббим
барчамизга жаннатда тож
кийдирадиган солих- солиха
фарзандлар насиб қилсин ва
бизниям шунақа
фарзандларга лойиқ
қилсин . . . ! ! !

Ilohim hammamizga mana shunday farzandlardan nasib qilsin

Rahmat Zakiya Olloh rozi bolsin Haqiqattanam manam namozdan keyin istig'for duolarni o'qib otirsam ancha hotirjam sezaman o'zimmi.

ФАРЗАНДИМИЗ
МЕХРИМИЗГА
ЗОР БУЛИШМАСИН...

Олти яшар Саиднинг дадаси
ишдан кеч чарчаб кайтди. Саид
унинг олдига келиб:
- Дада, сиз канча ойлик оласиз? -
деб суради.
- Нега сураяпсан? - деб углининг
саволига савол кайтарди дадаси. -
Айта колинг, масалан, бир соатда
канча пул топасиз?
- Бир соатда... тахминан минг сум, -
деди дадаси.
- Дадажон, менга уч юз сум
беринг, - суради Саид.
- Нима киласан?
- Бера колинг, менга жуда керак, -
ялинди угли.
- Бекорчи нарсаларга хадеб пул
сурайверма, бор ухла, - деди
дадаси жахл билан.
Саид индамай хонасига кириб
кетди. Угли кетгач, ота бироз
ховридан тушди. "Саиднинг пул
сурайдиган одати йук эди, кизик,
унга пул нимага керак булиб колди
экан?" деб уйлади ва углининг
хонасига кирди.
- Саид, ухлаётганинг йукми, углим?
- суради дадаси.
- Йук, дада, ухлаётганим йук, - деб
жавоб берди угил.
- Мана сенга уч юз сум, факат нима
олмокчи эканингни айт. Саид
хурсанд булиб урнидан турди ва
ёстигининг тагидан бир талай юз
сумликларни чикариб, дадасидан
олган пулни уларга кушди.
- Бу пулларни каердан олдинг,
пулинг бор экан, нега мендан яна
пул сурадинг?
- Бу пулларни овкатланишга
бергансиз, мен уларни йигаётган
эдим, уч юз сум етмаётган эди.
Мана энди булди. Дадажон, мана
шу минг сумни олинг. Илтимос,
эртага ишдан бир соат вактлирок
келиб, мен билан футбол уйнанг, -
деб ялинди Саид.

Аллох менга угил берди,
бошгинангга тожинг, деб.
Бу дунёдан утар булсанг, шу
ортингда колсин деб.
Узун тунлар алла айтгин,
авайлагин,
асрагин.
Бир мумин йигит булсин, ахлок
одоб
бергин деб.
Оналик мехрим бериб, углимга
одоб
бердим.
Мен гохида каттиккул, гохда
мехрибон булдим.
Китобга мехрин уйготиб,
Навоийни
танитдим.
Олим булиш осон, аввал одам бул,
дедим.

ДУСТИМ! УМР КИСКА, ИШХОНАДА
ХАР ДОИМ СИЗНИНГ УРНИНГИЗГА
БОШКА ОДАМ ТОПИЛАДИ, ЛЕКИН
ФАРЗАНДЛАРИНГИЗ УЧУН
СИЗНИНГ УРНИНГИЗНИ ХЕЧ КИМ
БОСА ОЛМАЙДИ.

ПИСТАЧИ КИЗ.

Якиндагина етти ёшга тулган, хамма болалар катори эрталаблари узок ухлашни жуда севадиган Дилнавоз сахардан кучага чикади.Канийди иложи булсайди у хам ухларди.Аммо буни иложиси йук, чунки бир пасдан кейин хамма болалар богчага, мактабга тизилиб кела бошлашади.
Дилнавоз миттигина хонтахтасини устига хар хил ширинликлар, писта курт ёйиб сотарди.
Фарзанди кули билан курсатган ширинликларни дарров сотиб олиб берадиган ойиларга ва эркалик килишга хадди сигадиган болаларга караб утириб, Дилнавознинг хаваси келарди.Баъзан хурлиги келиб кетади шундай пайтларда астагина йиглаб хам оларди.Барибир уни йигисини хеч ким курмайди эрта сахардан кучада писта сотиб утирадиган кизалок билан хеч кимнинг иши йук.Кимнинг хам иши булсин, ахир узининг отаси, Саида холаси...йуге угай онаси турганда.
Онаси улгандан кейин худди катталардек фикр юритадиган булиб колган Дилнавоз уйларди биров бировни уйлайдиган пайтми хозир.
Дадаси эрта сахардан ишга кетиб ярим тунга якин келарди.Онаси улгандан кейин холаси Саида дадасига тегвоган, холаси булган пайтлари яхши эди, доимо Дилнавозни асалим деб эркалатарди.Хозир эса кургани кузи йук, тинмай каргайди, кузинг тешилгур, итдан таркаган, сарикмашак ва яна хунук сузлар билан атарди.
Дилнавоз дадаси ишдан келишини ухламасдан кутиб утирар келиши билан югуриб бориб уни кучоклаб буйнига осиларди.Саида буни ёктирмасди.Бир куни Дилнавозга агар даданг келганла яна югуриб борсанг нак каллангни узиб оламан деб сонини чимчилади.Бечора Дилнавоз тушунди, тушунмасинчи холасини калтаклари шунака каттикки.
Бир ойча олдин Саида Дилнавозни отиб юборганида боши иситгич кувурига урилиб хушидан кетиб колди.Хушига келганда кунгли айниб боши гир гир айланди, куни билан урнидан туролмади.Саида холаси куркиб кетди шекилли каттик гапирмади, аммо дадангга айтсаг етим хонага бериб юбораман деб куркитди.
Дилнавознинг онаси хомиладор эди. Дилнавозга ука олиб келиш арафасида юрган кезлари кишлокдан синглиси келади.Саида шахарга тиббиёт билим юртига укишга кириб уларни уйида тура бошлаганди.Дилнавознинг онаси бундан хурсанд эди.
Саида доим Дилнавозни эркалаб кучаларда айлантириб юрарди.
Киш кунларининг бирида Дилнавоз ойисининг йиглаб сузлаётганини эшитиб колди.Ойиси телефонда кушниси Санобар опа билан гаплашаётгап экан.Дилнавоз унча тушунмадию аммо....уз синглим куйнимга илон булиб кирганини пайкамабмана тузумни ичиб тузлугимга тупуриб эримни йулдан урсая.Ярим тунда уйгонсам синглим эримни буйнига осилиб турибдия.Энди нима килай деганлари эсида.Шу сузларни айтаётганда тусатдан овози узилиб колди кейин инграгани эшитилди.Дилнавоз югуриб ошхонага чикди онасини ранги окарганча полда чузилиб ётарди.Ойи ойижон сизга нима булди кичкириб юборди кейин эшик каттик такиллади.Кизалок эшикни очди караса кушниси Саида опа экан.Дарров тез ёрдамга кунгирок килди.
Дилнавоз олдин хеч нимага тушунмади нега уйларида тумонат одам хаммани ковоги солик, нега у кушни аёлникида утирибди.Ойисини согиниб йиглайверганидан кейин дадаси ойисининг жаннатга кетганини энди кайтиб келмаслигини чакалокни хам бирга олиб кетганини тушунтирди.
Кейин Саида холаси энди мен сенинг ойинг буламан.Мени ойижон деб чакирасан деди.
Болалар богчага, мактабга утиб булишгандан кейин Дилнавоз корни очкаганини билди ошкозинида санчик турди.Уйга кирсаммикан? Йук холам ойнадан карамагунча киролмиман бакиради ёки уради.
Корни очкаганидан болалиги тутиб сотаётган печенисидан битта еб курди яна еди, учинчисини хам еди.
Ха башарангни ел олсин, итдан таркаган очофат! Карганган овоз келди учинчи каватдан.Захаргиналарни егур еб туймас!
Йулакдан худди куюндек отилиб чиккан Саида Дилнавозга ушкирди кир уйга.Уйга киргач Дилнавозни калтаклай кетди.Хали караб тур угри томок бурнингдан булок килиб чикараман.
Корни каппайиб ой куни етиб колганига карамай Саида кизалокни бошига муштлар, юзларига тарсаки туширар, гохида тепиб хам куярди.
Узи шусиз хам очликдан силласи куриган кизалок калтак зарбидан гужанак булганча жажжи кулчалаои билан бошини тусишга уринар, онда сонда холажон хола,булди,бошка килмайман деб утинарди.Саида баттар газаб отига минарди.
Очликдан, куркувдан, огрикдан кизалокнинг митти гавдаси эгилди.Ойи демадинг майли демагин сен итдан таркаган барибир эл булмайсан караб тургин дея бакирди.Тусатдан ошхона эшикларини ойнаси чил чил синиб кетди, деразадан каттик шамол кирди зарб билан Саидага урилди.Карганиб бошини кутарган Саида куркувдан тили калимага келмай колди.
Холасининг беаёвкалтагини еб хушидан кетган кизалокнинг боши тепасида бир парча булут хосил булди ва бир оз турдида Саида томон кела бошлади.Якинлашган сайин одам шаклига кира бошлади.Саида куркувдан карахт булиб бакрайиб турарди.Сояга ухшаган шарпада у опасини кургандек булди.Саидани бутун вужудини карахтлик кандайдир коронгулик коплай бошлади.Шу дамда корниниг пастки томонида каттик огрик турганини пайкади.Саида кулини корнига босиб суянганча утириб колди.
Тунда ишдан кайтган эри уйнинг чироклари учиклигини куриб ажабланди.У эшикни узининг калити билан очиб кирдию дахшатдан котиб колди.Шундоккина эшик ёнида Саида хушсиз ётарди.
Саида деди эри ва хотининг елкасидан ушлаб силкитди.Хотинини кутариб ичкарига олиб кириб ёткиз кейин нима булганини билмокчи булиб кизини хонасига кирди.
Дилнавоз кизим.
Бирок Дилнавоз жойида йук эди.
У кунгирок килиб тез ёрдам чакирди Саидани шифохонага олиб кетишди.
Тонг отганда эрига Саидани боласи нобуд булганини айтишди, хотинингиз каттик куркканиданми хомиласидан айрилди ва эс хуши хам узида эмас дейишди.Саида эрини танимади, узини кимлигини хам унутганди.
Хотини аклдан озгани, нобуд булган фарзанди, кизчасини йуколгани унга каттик таъсир килди.
Дилнавоз кишлокка бувисиникига кандай бориб колганини эслолмайди.Бувиси тунда тараклаган овоздан уйгониб чикиб караса дарвоза ёнида конга беланган набираси ётарди.Кизчани хушига келтириб хамма вокеадан хабар топди.
Бувиси шахарга келганда Саида кизи ёруг оламни унутган савдойи булиб колган, куёви эса бу мусибатларга чидолмай ичкилик ичиб юрган экан.

Шарифа йўлда кетиб борар экан, қўлида боласи билан кўз ёшини тўкиб борарди. Яна эридан таёқ еб, қувилган эди. Шу билан 4 марта бўлдики уриб ҳайдаб юборади. Уйига боргани билан ота-онаси мажбурлаб яна қайтариб олиб келиб ташлашади. Эри ота-онасининг мажбурий қистови билан унга уйланганлигини қайта-қайта айтиб, Шарифанинг дилини оғритар эди. Шарифа бир умид билан яшар эди, БОЛАЛИК БЎЛСАК БАЛКИ ЎЗГАРИБ МЕНИ ҚАБУЛ ҚИЛАР деган умид билан яшарди. Аммо боласи туғилгандан кейин ҳам Камол аксидан ширин сўз эшитмай, боласини бағрига босганчам йиғлаб қолаверди. Камол эса СЕНИ ҲАЙДАБ ҚИЗ ОЛАМАН, СЕНИ ЭСА ХОТИНИ ЎЛГАН ЁКИ ЁШИ КАТТА ОДАМ ОЛАДИ деб тинмай камситар эди. Шарифани 3 марта ҳайдаб ҳам юборган эдию ота-онаси қайтариб олиб боиб қўйиб келган эди. Мана бу сафар ҳам эри уриб камситиб ҳайдаб юборди...

Шариф шуларни ҳаёл суриб йиғлаб борар эди... Мана уйига ҳам кириб келди, ота-онаси қизини кўриб ҳаммасини тушунишди ва индамай қўйишди... Эртаси эрталаб дадаси Шарифа билан суҳбатлашди:

-Қизим юр уйинга олиб бориб келаман...
-Дадажон, илтимос, мени олиб борманг, куёвингизнинг камситишларидан чарчаб кетдим, мен бошқа бормайман.
-Қизим оила муқаддас, ҳали ҳамаси яхши бўлиб кетади, юрақол.
-Дада мен бормайман, деб Шарифа йиғлай бошлади. Онаизор қизининг бу ҳолатини кўриб:
-Дадаси тегманг, бормайди қизим, шунча камситишларига чидагани бас, бормайди, ўзимиз қараймиз боласига ҳам, фақат бормайди, деб қизини бағрига босди. Шарифанинг кўнгли эриб, ОНАЖОНИМ деб онасининг бағрига кириб ўксиб-ўксиб йиғлай бошлади. 2 йилдан буён бирон ширин сўз эшитмай фақат камситиш ва ҳақорат эшитиб, эридан беза бошлаган Шарифа энди тўйган эди, энди унинг сабр косаси тўлган эди, 3 ойлик ширингина ўғилчаси билан ота уйига қайтиб келган эди...

Шарифанинг ота уйига қайтганига ҳам 2 ойдан ошган эди, аммо на эри Камол ака ва на оиладагиларидан хабар бор эди, улар Шарифани ҳам, ширин фарзандни ҳам унутишган эди. Шарифа йиғлай-йиғлай охири кўника бошлаган эди. Бу орада эрининг уйланаётганлигини эшитди, ҳар куни туни билан ўғлини бағрига босиб йиғлар эди, эри унга бефарқ бўлгани билан Шарифа эрини севар эди, чунки кўз очиб кўргани, биринчи муҳаббати ва бахти эди, эри мажбурий уйланган бўлса, Шарифа ихтиёрий турмушга чиққан эди.

Камол турмуш қурди. Ҳа, ўзи айтганидек қиз болага уйланди. Шарифа бу орада мактабда ишлай бошлади, кунлардан бирида Шарифага шаҳар марказидан совчи келишибди, албатта Шарифа жуда ҳайрон бўлди, чунки у ҳеч кимни танимасди шаҳардан. Йигитнинг ўзи Шарифанинг мактабига текширувчилар билан бирга келиб, Шарифани кўриб, у ҳақда маълумот олиб унга пинҳона ошиқ бўлиб қолган экан ва унга совчи жўнатибди. У йигит ҳам турмуш қурган, аммо аёли 5 йил ўтиб ҳам фарзандли бўлмагани учун ажрашишга мажбур бўлишган экан. Шарифанинг ота-онасини барча ихтиёрни қизига бериб қўйишди ва ЎЗИНГ ТАНЛА ҚИЗИМ, ЯНА БАХТСИЗ БЎЛИШИНГНИ ХОҲЛАМАЙМИЗ, дейишди...

Шарифа ҳеч иккиланмай рози бўлди, чунки бу орада йигит бир неча марта мактабга келиб кетган, Шарифа ўздан 6 ёш катта, асосийси хушбичим, одобли ва биринчи эрига нисбатан келишган йигит эди. Яшириб ўтириш шарт эмас, ҳар бир ўғил ва қиз чиройга ўч бўлишади. Шундай қилиб Шарифа шаҳарга ўғли билан келин бўлиб кетди...

Ордан йиллар ўтди, Шарифа эри, 2 та ўғли ва битта қизи билан қишлоққа ота-онасини хабар олиш учун жўнашди, таксида уларга бир аёл ҳам ҳамроҳлик қилди. Йўлда Шарифа у бегона аёл билан суҳбатлашиб кетарди.

-Шаҳардан келаётганга ўхшайсиз.
-Ҳа мен шу қишлоқдан шаҳарга келин бўлиб кетгандим, ота-онамни хабар олиб келгани боряпмиз.
-Ҳа яхши, болаларингиз ширинтой экан, қизингиз неча ойлик?
-Қизим 7 ойлик, раҳмат эътиборингиз учун.
-Бизга ҳам шундай фарзандлар ато этсинда Худойим, деди ва кўзларига ёш қалқиди. Шарифа у аёлга:
-Фарзандингиз йўқми? , деди.
-Ҳа, мана 9 йилдан ошди бефарзандмиз, кўрсатмаган доктор ёки мулламиз қолмади, эскиилик ҳам қилдик, бўлмаяпти. Уйда ўтириб зерикиб кетдим, сиқилиб кетдим, шунга шаҳардан у-бу нарса олиб келиб сотаяпман, кичкина дуконча очдим, деди ва орқадаги кўпгина сўмкаларга кўз югуртирди...
-Ҳа сиқилманг, ноумид бўлманг, ҳаммаси яхши бўлиб кетади.
-Раҳмат, ҳа майли мен тушай эрим ҳам кутиб турган экан, дедию машинадан туша бошлади. Шарифа ташқарига бир қаради ва нигоҳлари бир зум қотиб қолди. Не кўз билан кўрсинки унинг биринчи эри, уни менсимай хор қилиб кетган Камол ака турарди. Ўша машинадаги бефарзанд аёл унинг ўрнига олинган хотини эди. Камол ҳам Шарифани кўриб довдираб қолди, бу орада машина ўрнидан қўзғалиб жўнади. Шарифа ортига қаради, Камол ҳамон машинага қараб турарди, Шарифа чидаб туролмади ва кўзларидан ёш оқа бошлади. Буни кўрган эри:
-Нима бўлди нега йиғлаяпсан, деди.
-Йўқ ўзим шунчаки, анави аёлнинг тақдиридан таъсирланиб йиғладим, 9 йилдан буён бефарзанд экан, дедию бошин эгиб олди. У аслда аёл учун эмас, биринчи эри Камол ака учун йиғлаган эди. Унинг бахтсизлигини кўриб йиғлаган эди... Машина эса ўнгқир-чўнқир йўлдан ҳамон юриб борар, Шарифа жилмайганча болалари ва эри билан ширин суҳбат қилиб, ота-онасининг уйи томон кетарди...

uzbaby wrote: Zakiya, Jadiy va Shukrona ning ba'zi izohlari o'chirib tashlandi. Undan tashqari 1 haftaga ban qilindingiz.

Yana bir bora qaytaraman saytda diniy mavzular, arab yozuvlar va boshqa o'ta chuqur diniy hikoyalar bo'lmasligi kerak. Buning uchun diniy saytlarda aktiv qilishingiz mumkin. Bu UZBABY.UZ saytining qoidasi!

Saytimiz avallambor o'zbek oilalarining salomatligi va ularning sog'lom farzandlari uchun mo'ljallangan.

Hurmatli moderatorlar afsus sizlardan diniy izohlar tufayli biron shikoyat kelayotgani yo'q...

Bu izohim uchun diniy qizlarimiz oldida uzr so'rayman. Bu saytning qoidasi va uni hurmat qilishingiz shart.

Qur'on yodlatish mavzusi ham aynan Shukronaning izohlari tufayli o'chirib tashlandi.

Mesoo ga qoyil qolaman, diniy ilmlari juda kuchli, lekin biron marta shu saytda diniy qarashlarini singdirish, diniy izohlar yozish bilan ovora bo'lmaydilar. Biron qizimiga yordam kerak bo'lsa har doim juda kerakli va foydali diniy maslahatlarini ayamaydilar.
Boshqa diniy ilmga ega bo'lgan qizlar ulardan namuna olishsa bo'lar edi.

salom forum qoidasini tushunmagandim ekan uzr kechirasiz

salom
Қиз катта аэропортда ўз рейсини кутиб ўтирарди. Рейс кечиктирилди, энди у бир неча соат самолётни кутишига тўғри келади. У вақт ўтказиш учун китоб ва бир қути ширинлик сотиб олиб, креслога бориб жойлашди. Ёнидаги жой бўш, ундан кейин эса бир киши журнал ўқиб ўтирарди. Қиз китоб ўқишга киришиб, ёнидаги ширинликдан олиб оғзига солди.

Шунда нариги киши ҳам қутидан ширинлик ола бошлади! Бу қизнинг ғашига тегди. Лекин у ҳеч нарса демай китобини ўқишда давом этди. Ҳар гал қиз ширинликдан олганда нариги киши ҳам олаверди. Қизнинг бундан жаҳли чиққан бўлса ҳам, оломон тўла аэропортда жанжал кўтаришни хоҳламади. Ниҳоят қути тагида биргина ширинлик қолди. «Қизиқ, нима қиларкан энди бу сурбет!» ўйлади қиз.

Худди унинг фикрини ўқигандек, ҳалиги киши журналдан бошини кўтармасдан ширинликни олди-да иккига бўлиб, ярмини қизга берди. Буниси ошиб тушганди. Қиз ўрнидан туриб нарсаларини йиғиштирди-да, кетди.

Бироздан сўнг самолётга чиқди? Ўриндиққа ўтириб, сумкасидан кўзойнагини олмоқчи бўлди. Сумкада эса... бир қути ширинлик турарди! Шунда у ўзининг ширинлигини сумкасига солганини эслади. Ҳалиги киши эса ўйланиб ҳам ўтирмасдан, охирги ширинлигигача у билан бўлишди. Қиз уятдан ўзини қўярга жой тополмасди, лекин кеч бўлганди.

Аччиқ қилишдан аввал...Ўйлаб кўринг...
Балки ўзингиз ноҳақдирсиз!

uzbaby wrote: Zakiya, Jadiy va Shukrona ning ba'zi izohlari o'chirib tashlandi. Undan tashqari 1 haftaga ban qilindingiz.

Yana bir bora qaytaraman saytda diniy mavzular, arab yozuvlar va boshqa o'ta chuqur diniy hikoyalar bo'lmasligi kerak. Buning uchun diniy saytlarda aktiv qilishingiz mumkin. Bu UZBABY.UZ saytining qoidasi!

Saytimiz avallambor o'zbek oilalarining salomatligi va ularning sog'lom farzandlari uchun mo'ljallangan.

Hurmatli moderatorlar afsus sizlardan diniy izohlar tufayli biron shikoyat kelayotgani yo'q...

Bu izohim uchun diniy qizlarimiz oldida uzr so'rayman. Bu saytning qoidasi va uni hurmat qilishingiz shart.

Qur'on yodlatish mavzusi ham aynan Shukronaning izohlari tufayli o'chirib tashlandi.

Mesoo ga qoyil qolaman, diniy ilmlari juda kuchli, lekin biron marta shu saytda diniy qarashlarini singdirish, diniy izohlar yozish bilan ovora bo'lmaydilar. Biron qizimiga yordam kerak bo'lsa har doim juda kerakli va foydali diniy maslahatlarini ayamaydilar.
Boshqa diniy ilmga ega bo'lgan qizlar ulardan namuna olishsa bo'lar edi.

salom
Forum qoidalarini yaxshi tushinmaganim uchun Uzur

Kasbim ginekolog bo'lganligi sababli ayollarga doyalik qilishdan tashqari abort qilib ham turar edim...
- Bir kuni shifohonada navbatchi edim, honamga o'rta yoshlardagi er va hotin kirib kelishdi va bir iltimos bilan kelishganini aytishdi, qanday iltimosligini so'rasam: - abort qilish kerakligini aytishdi. Ayolning ko'rinishidan homilaning 4-5 oyligini bilsa bo'lar edi. Men rozi bo'lmadim. Tahmin qilganimdek ayolning homilasi 5 oylik ekan. Homila 3 oy bo'lganidan keyin meditcinada abort qilish mumkin emasligini tushuntirishga harakat qilar edim, ammo eri tushunishni hohlamasdi. Ularning 4 ta qiz farzandlari bor, ayol homilador bo'lganidan keyin 3 ta zamonaviy apparatlarga tushgan, barchasi homila qiz bola ekanligini aytgan. Odatda homilaning jinsi 3 oydan keyin bilinadi, bular aparatma-aparat yuraverishgan. Homila bu orada 5 oylik bo'lib qolgan...
- Er yana qiz ko'rib 5 ta qizi bor degan "isnodni" ko'tarmasligini aytdi va abort qilishim uchun katta pul va'da qildi...
- Men bir oz o'ylanib turdimda bularni shashtidan qaytarishga aqlim yetmadi keyin katta miqdordagi pulni eshitib, nafsimni jilovlay olmay abort qilishga rozi bo'ldim va bu oramizda sir bo'lib qolishini tayinladim. Ayolni yotqizib abortni boshladim, bola katta bo'lib qolgani tufayli homilani bo'lib- bo'lib olishga qaror qildim, abort qiyin kechardi men ham, mendan ko'ra ayol ko'proq qiynalardi...
- Bir payt kutilmagan hodisa sodir bo'ldi...
- Bolaning belidan pasti butun tushdi, ne ko'z bilan ko'rayki bola o'g'il bola ekan...
-Men serrayib qotib qoldim va homila bo'lagini ota-onasiga ko'rsatdim, ayol dod solardi er esa o'zini qo'ygani joy topolmay qoldi...
- Men bu voqeadan anchagacha o'zimga kelolmay yurdim, hatto shifohonaga ham borolmay qoldim va homilaning jinsini ming zamonaviy apparatlar ham bilib berolmasligini, bu ish yagona Allohning qo'lida ekanligini tushunib yetdim.

Odnoklassniki.ru dan olindi.

Mana shu ota onalar oxiratda nobut qilgan farzandlari ko'ziga qanday qarasharkin, ular uchun qanday javob berisharkin. Farzandini qotillari