Hayotiy voqea va hikoyalar

Baland qavatli uylarning birida faqir bir oila yashardi. Er- xotin va 8 yoshli bolakay. Ota- ona kun böyi ishda, bolakay esa uyda yolg'iz o'tirardi. Bola har kuni soatlab oltinchi qavat derazasidan pastga - bolalar maydonchasida velosiped minib yurgan tengdoshlariga xavas bilan qarab o'tirardi. o'tirar edi.U ham özining shunaqa velosipedi bölishini orzu qilardi. Lekin oilada bu orzuni amalga oshirish uchun na pul, na vaqt va hattoki bolaning orzusini eshitadigan kishi ham yöq edi. Bolakay oilasini velosiped sotib olish bilan qiynab qöyishini anglar, lekin uning bu orzusi juda kuchli edi. Bir kuni u onasining "Xudo mehribon, chin dildan nimaiki sörasang albatta beradi" degan sözlarini esladi. Qog'oz, ruchka olib, qog'ozlarni yuzlab, minglab bölaklarga böldi va har bir qog'oz parchasiga: "Ey Хudoyim, menga velosiped ber" deb yozib chiqdi. Bolakay o'zining chin qalbdan tilagan orzusi yozilgan qog'oz parchalarini oltinchi qavat derazasidan bir- bir tashqariga socha boshladi. U "Хudoga qog'ozlarimning biri bölmasa biri albatta yetib boradi va Xudoning menga rahmi kelib menga velosiped yuboradi" deb qalbdan ishonardi. Kunlar o'tib borar, bola har kuni qog'ozchalarni derazadan sochardi. Uning hayoli faqat shu ishda bölib qolgandi. Qog'ozlar tugasa yangisiga yozishni boshlardi, darslik daftarlargacha sarf qildi. Bolakay boshqa hamma narsani unutib, telbalarcha qog'ozlarni yirtar, yozar va derazadan uloqtirardi. Bazan qog'ozlarga ruchka siyohiga bolakayning qop-qora ko'zlaridan tomchilayotgan yoshlar qo'shilib ketardi. Kunlar o'taverardi, bolakay har kuni tongda "Bugun Xudoga qog'ozim yetib boradi" degan umid bilan yangi ruhda ishini boshlardi. Va nihoyat bir kuni eshik taqilladi. Ochsa, 45 yoshlardagi chiroyli kiyingan bir erkak kishi qölida bola chin dildan erishishni istagan, har kuni tushida körib chiqadigan velosiped bilan turardi. Kishining ko'zlarida allaqanday mungli jilmayish zohir edi. U yengil xo'rsinib velosipedni bolaga uzatdi. "Qog'ozing Xudoga yetib bordi, o'g'lim, bu senga, maza qilib min..." Bolakay nima deyishini bilmasdi. Kishi zina tomon yurib ketarkan ortiga o'girildi, uning yuziga bir tomchi yosh dumaladi. U bolakayga yuzlandi: "Endi Xudodan, bir martagina shu velosipedni olib kelgan amakiga ham farzand ber deb so'ragin, xöpmi..."

Хонимлардан мактуб: «Фарзандимдан уяламан!»
Admin Mohigul Diyorxo'jayeva -16.01.2020, 09:400

— Рустам ака, она учун дунёдаги энг катта жазо фарзандининг хасталиги, деб кўп эшитганман. Ҳозир ўзим шу даҳшатли жазони ўтаяпман. Аслида, буни сизга айтишимдан маъни йўқ. Чунки ҳаммасини ёнимда кўриб, билиб турибсиз. Ўзимни кучли кўрсатишга уринаман. Боламга қараб юрак бағрим куйиб кетяпти. Уни вужудимда кўтариб юрганимда тезроқ туғилса, янада бахтиёр кунларимиз бошланади, деб ширин хаёллар сурардим. Бироқ орзуларимга ўт кетди…

Ахир биздан бахтли одам йўқ эди. Ҳамманинг бизга ҳаваси келарди. Балки, бу Яратганнинг бизга берган синовидир. Ҳар қандай синовларга дош беришга тайёрман. Бироқ боламнинг кўз олдимда азобланишига чидолмаяпман…

Ҳомиладорлигимни билганимда бошим осмонга етай деди. Чақалоқнинг дунёга келишини интиқлик билан кута бошладим. Ҳар ҳафталик ривожланишини ўқирдим, видеоларини томоша қилардим. Ҳар тонгда саломлашар, уйқуга кетишдан олдин хайрли тун тилардим, ҳар хил китоблар ўқиб берардим. Шифокорнинг барча айтганларига риоя қилдим. Кўрикдан доим хурсанд бўлиб қайтардим. Ҳомиламнинг ривожланиши ҳам, иккимизнинг соғлиғимиз ҳам жойида эди. Атрофимдагиларни, бутун дунёни яхши кўрардим. Туғруқ яқинлашгани сари ҳаяжон босарди. Бироқ кутганимиздай бўлмади…

Туғруқ оғир кечди. Ниҳоят, жигарбандимни қўлимга олдим. Чақалоғим чинқириб, дунёни бошига кўтариб йиғламади. Шифокорларнинг авзойи ўзгаргани сари мени ваҳима босарди. Саволларимга ҳеч ким аниқ жавоб бермасди. «Бола бўғилиб қолган», дейишдан нарига ўтишмади…

Болам сира хастага ўхшамасди. Нуқул оппоқ фариштага ўхшаб ухларди. Мен тугул ҳамширалар ҳам қараб тўйишмасди. Шу боис шифокорларнинг сўзларига ҳам эътибор бермадим. Бир ё икки ойда тузалиб, кўрмагандек бўлиб кетади, дея ўзимни тинчлантирардим. Аммо ҳар сафар шифохонага борганимизда дунё кўзимга қоронғи бўлиб қайтдим. Докторларнинг сўзларини эшитиб, ўрнимдан туролмай қолардим. Болам улар айтганчалик оғир аҳволда эмас-ку?! Ахир мен унинг онасиман. Улар билимию тажрибасига таяниб айтаётган ташхислари онанинг сезгиларидан тўғрироқми?

Умаржон бир ярим ёшга кирди. Ҳали ўтириш, эмаклаш, юришга ҳаракат қилмайди. Шифокорларнинг «Болангизни соғлом болаларга таққосламанг», «Бошқа болаларга ўхшатманг», деган сўзлари юрагимни тилка-пора қилади. Наҳотки шуни юмшоқроқ қилиб айтишнинг имкони бўлмаса? Ўз яқинларимнинг кинояли «Менинг болам бу пайтда ундай қиларди, бу пайтда бундай қиларди», дея мақтанишларидан ҳам тўйиб кетдим.

Боламиз туғилганидан кейин ҳамма билан алоқани уздим. Кеча шифохонадан қайтаётганимда Умидани кўриб қолдим. Шу лаҳзада менга сичқоннинг ини минг танга бўлди. Боламни кўришини истамадим. Ортимга бурилдим-да, қадамларимни тезлатиб, бошқа кўчага кириб кетдим. Ўзимни кечира олмаяпман, Рустам ака. Наҳотки ўз боламдан уялган бўлсам?!

Рустам ака, баъзан бардошингизга қойил қоламан. Қандай қилиб шунча азобни кўтариб, яна мени юпатасиз? Баъзан сизга қараб ўзимдан-ўзим уялиб кетаман, ўзимни қўлга олишга ҳаракат қиламан. Ичимдан отилиб чиқаётган фиғонни бостиришга уринаман. Нега? Нима учун? Қандай қилиб? Бу саволлар мени адойи тамом қиляпти. Кечаю кундузим сўроқ, ўзимни айблаш билан ўтяпти. Боламиз қачон бу дардга йўлиқди, тузалиб кетадими, қачон тенгдошларига етиб олади?..

Жаноблардан нома:

«ЎЗ ФАРЗАНДИНГДАН УЯЛДИНГМИ?!»

— Насиба, шу пайтгача жон-жаҳдим билан изтиробларимни сендан яширишга, эзилаётганимни сездирмасликка уриндим. Бундай кейин ҳам бардошим етганича шундай давом этаман.

Ўзинг айт, биз тушкунликка тушиб ўтирсак, фаарзандимизнинг тузалишига ишонмасак, у қандай қилиб соғаяди?! У ҳозир бизнинг меҳримизга, қўллаб-қувватлашимизга муҳтож, биз тушкунликка тушиб ўтирсак, у кимдан далда олади. Ахир унинг дунёдаги энг яқин одамларимиз. Кучлироқ, сабрлироқ бўл, илтимос. Аллоҳ ҳам суйган бандаларига синов берар экан.

Биламан, сенга жуда оғир. Кун бўйи уйдасан, деярли кўчага чиқмайсан. Бир ярим йилдан буён қўлингда кўтариб катта қиляпсан. Унинг инжиқликлари, тинмай йиғлаши ҳар қандай одамни ҳам чарчатиб юборади. Сени тушунаман, фақат боламиздан уялишингни ақлимга сиғдиролмайман. Унинг айби нима? Сенинг-чи? Нима бўпти ривожланишдан орқада бўлса? Менинг болам ногирон эмас, тушуняпсанми?! У ҳали соғлом, кучли бола бўлади? Айт, қайси нодон кулди боламнинг устидан? Ё кимдир нимадир дедими?

Одамларнинг гапини кўнглингга олаверма, Насиба. Шифокорларнинг «Ҳаммаси Худодан», деган сўзлари ҳам умидсизликда ҳам умид беради. Ростан ҳам ҳаммаси Яратганнинг қўлида-ку. Мана кўрасан, дардини берган, шифосини ҳам албатта, беради.

МУЯССАР оққа кўчирди.

Ҳикоя қилишларича, бир аёл ҳар куни оиласига деб ва яна битта ошиқчаси билан йўлдан ўтган кетган гадойга деб, нон ёпар экан. Оч-наҳор олар деган мақсад билан нонни деразасидан чиқариб, осиб қўяр экан. Букри одам ҳар куни шу дераза ёнидан ўтиб, нонни оларкану, уй эгаларига миннатдорчилик билдириш эвазига минғирлаб, «ёмонликни улашсанг ўзинг билан қолажак, яхшиликни илинсанг, ўзингга қайтажак!» деб кетар экан. Ҳар куни шу аҳвол, букри одам келиб нонни оларкану, шу сўзларни айтиб йўлида давом этар экан. Аёл, букри одамни нон учун миннатдорчилик билдирмаганига тоза жахли чиқа бошлабди. Аёл ўзига ўзи шундай деди: Бу букри деганлари ҳар куни тушунарсиз гапларини қайтаргани қайтарган, нимани назарда тутаётган экан, деб ҳайрон бўлибди. Кунлардан бир куни, аёл букрига қарши бир нарсаларни ҳаёл суриб, қарор қилибди. «Шундай қилсам, бу букридан қутиламан», дебди. Ўрнидан дарров туриб, букрига деб алоҳида нон қориб, хамирга озгина захар ҳам қўшиб юбориб пиширибди. Тайёр бўлган нонни тезгина шошиб деразага осиб қўйибди-ю, лекин қилган ишидан қўллари дир-дир қалтирай бошлабди. Дарров ўзига ўзи , «Бу нима қилганим» деб, нонни олиб оловга улоқтириб юборди. Сўнг бошидан хамир қориб, яна ўша-ўша жойга нонни осиб қўйибди. Одатдагидек букри келиб нонни олиб «ёмонликни улашсанг ўзинг билан қолажак, яхшиликни илинсанг, ўзингга қайтажак!» деб, аёлни дилидаги фикрларидан бехабар букри минғирлаб, йўлида давом этиб кетаверибди. Аёл ҳар куни нонини ёпар экан, узоқ узоқларга келажагини ўзгартираман деб кетиб қолган ўғлининг хаққига дуо қилар экан. Мана орадан ойлар ўтибдики, ўғлидан ҳеч бир дарак йўқ экан. Доим, «эсон омон уйга қайтсин» деб, дуолар қилар экан. Захарли нондан қутилган кун, кимдир аёлнинг эшигини ярим тунда тақиллатибди. Очиб қараши билан аёл даҳшатга тушади. Чунки унинг қаршисида ўғли турган эди. Ранглари ўчган, кўринишидан жудаям нимжон ва заиф эди. Кийимлари эса йиртилиб кетган, деярли гадойдан фарқи йўқ эди. Кўринишидан жудам оч ва толиққан. Бола уйга кириб, нафасларини ростлаб олиб онасига: «менинг бу ердаги вужудим, мўъжизанинг ўзи онажон, бу ердан бир неча миллиард узоқликдаги масофада эдим. Мазам йўқ, жуда ночор аҳволда эдим. Йўллар шу даражада оғир эдики, жудаям қаттиқ толиққан эдим. Агар букри одам бўлмаганида, мени ўлишим аниқ эди. У менга ўзида бор таомини мени қутқариб қолиш учун, умид билан берди. Тақдиримга битилган бу яхши инсон мени ейишимга бир бутун нон берди. Нонидан бераётганида эса, бу унинг ҳар кундаги озуқаси эканлигини айтди. Менинг ҳожатим унинг ҳожатидан катта бўлгани учун, бугунги насибасини менга берди». Она шўрлик бу сўзларни эшитиши биланоқ юзидан даҳшатга тушгани билиниб турар эди. Кўзлари эшикка қадалиб, эрта тонгда туриб тайёрлаган заҳарли нонини ҳаёлидан ўтказди! Агар заҳарли нонни оловга улоқтириб юбормаганида, айланиб келиб ўғлига насиб қилган бўлиб, ҳозир ёнида ўтирмаган бўлар эди. Ўша лаҳзада, букрини айтган маъноли гапларига тушуниб етди.
«Ёмонликни улашсанг ўзинг билан қолажак, яхшиликни илинсанг, ўзингга қайтажак!»

Нафсини тийганди, ризқ эшиги очилди...

Эрталаб боласини мактабга олиб борган ота ўйчан эди. Хаёлнинг минг бир туйнугига бош суқиб чиқаркан, иш сўраб мурожаат қилган жойларидан қандай натижа чиқишини бесаранжом кутарди. Ўйчан алпозда уёқдан буёққа юрар экан, мактабнинг ён тарафидаги кўча бўйида бир сумкага кўзи тушди. Бировнинг сумкаси тушиб қолганди. Бошқа пайтларда гавжум бўлган кўчада тонгда қатнов кам бўлгани учун сумкани биров кўрмаганди.
Сумкани очганида эркак ҳайратдан қотиб қолди: ичи тўла пул эди. Ўша кунларда йўқчилик жонидан ўтиб кетган бўлса-да, эркакнинг хаёлидан ёмон ўй ўтмади. “Вақти келиб бу кунлар ўтади ва албатта менга ҳам хайрли эшик очилади! Бировнинг ҳақига кўз тикмайман!” дея ўйлади ва сумкада эгасига тегишли бирор ҳужжат бўлмагани учун полиция идорасига қараб йўл олди.
Полиция маъмурига вазиятни тушунтирган эди, маъмур бир неча соат олдин бир портфелни излаганларини айтди ва омонатнинг эгаси билан уни юзлаштирди. Эркак портфел эгаси иш сўраб мурожаат қилгани ширкатнинг бошлиғи эканини кўриб шошиб қолди. Сумканинг эгаси миннатдорчилик билдириб, эркакнинг яхшилигини муносиб тақдирлади. Албатта бир кун аввал ширкатига иш сўраб сўровнома тўлдирган инсонни эслади.
Бу воқеадан бир кун ўтиб эркакка ширкатдан қўнғироқ бўлди ва ўзига маъқул шартларда ишга қабул қилингани айтилди. Бу хушхабар эркакни севинч осмонининг еттинчи қаватига кўтарди.

Эри Россияга кетган аёлнинг ҳикояси...

“Эрим Россияда. Қариндошларимдан келадиган ёрдам ҳам тугаган, эрталабки чойимизга бир бурда нон билан қаноатландик.
Қўшнимникига меҳмон келадиган бўлиб қолиб, бир ошхамирлик ун, 200 та чучварага етгулик қийма чиқариб: “Мана шуни тугушиб берсангиз” деб, ташлаб чиқиб кетишди.
Ёрдамим текканига бир хурсанд бўлсам, болаларимга овқат келганига минг хурсанд бўлиб, ишни бошладим.
Хамирни ёйиб бўлдим, чучвара тугуш давомида хаёлимдан нималар ўтяпти, сувга қайнатаман, азгина ёғимиз бўлганда эди, қайлали қилиб пишириб берар эдим, деб турсам, бирдан бошқа хаёл келиб қолди.
Фарзандларимга ўғирланган овқат егизаманми, йўқ, бўлмайди, сўрашим керак.
Шайтон ғулув қилади, сўрасанг аччиғи келади, озиб-ёзиб бир иш айтган эдим шунга ҳам суқланяпти дийди, иш айтганига пушаймон қилдирасанми?
Яна бири, бермасачи, мехмонга яраша эди, десачи?
Нима деган одам бўламан, индамай 10-15 та олиб қолсам-чи деб, охири олиб ҳам қолмайман, сўрамайман ҳам деган қарорга келдим.
Чунки ҳар тонг етти маротаба Аллоҳдан ризқ сўраб: ”Эй ҳамма жонзотга ризқ бергувчи Раззоқ, менга ҳам гўзал ризқ бер, дейман-ку, деб сабр қилдим.
Шу пайт... Келин бўлиб тушганимга ўн йилдан ошган бўлса ҳам бирор маротаба келмаган, борди-келди фақат тўй маросимларда бўлган эримнинг узоқ қариндоши, Гўзалхон аммамиз бир сўмка хом ошлик, нон, гўшт, сабзи-пиёз ўнта нонга етгудай пул билан кириб келдилар.
Мани ичим йиғига тўлган, қўлим ун, бир аҳволда кутиб олдим.
Гўзалхон аммамизни тушларига бизнинг ҳовлимизда ўтган бувилари кирибди экан, шунга йўқлаб келибди.
Шу орада қўшнимизни қизлари чиқиб чучвараларни олиб кириб кетишди, меҳмонимни кузатиб ошхонага кирсам бир тавоқчада чучварадан ҳам қолдиришипти.
Ана ҳалолим, берган ризқингдан ўргулай, Раббим.
Сал қолди нафсимнинг гапига кириб улкан гуноҳ, ўғирлик қилишимга.
Аллоҳ сақламаса, Аллоҳни доим ёдлаб турмасак, шайтон домига тушиб, гунохкор бўлиб қолишимиз, фарзандларимизга ҳаром бериб катта қилиб, яхшилик кутишимиз густоҳлик.

ONA QORNIDAGI BOLA VA …

Amerikalik Shantel ismli ayol ikkinchi farzandiga homilador edi. Yaqinda navbatdagi tibbiy ko'rikdan o'tish uchun kasalxonaga keldi. Uni UZI qilishdi. Shunda vrach dahshatdan qotib qoldi. Anchagacha bu manzara neligini anglay olmay hayron bo'ldi.
UZIdan keyingi suratda ayol qornida — homilaning shundoq yonginasida juda tanish odamning qiyofasi zohir edi. Ayol suratga qaradi-yu, tosh qotdi. Chunki qornidagi qiyofa egasi rahmatli otasining arvohi edi.
Baribir ishongisi kelmadi. Uyiga kelib, otasining birinchi farzandi bilan birga tushgan suratini ko'zdan o'tkazdi. Otasining arvohi bilan tirikligidagi qiyofa quyib qo'ygandek bir-biriga o'xshash edi.
Azbaroyi shok holatiga tushgan Shantel internetga kirib shu haqda mutaxassislarga murojaat etdi. Suratni izohlashlarini so'radi. Adashmabdi. Bu haqiqatan otasining arvohi bo'lib, shu taxlit manzaralar dunyoda tez-tez ko'zga tashlanib qolarkan.
— Otam birinchi farzandimni ham yer-u ko'kka ishonmasdi, — deydi Shantel. — Ammo qornimda — homilaning yonida paydo bo'lishi yetti uxlab tushimga kirmagandi. Hoynahoy, otam rahmatli bu farzandimni ham u dunyodan turib balolardan asrashga ahd qilibdi chog'i…
Mutaxassislar esa ayolning gaplariga qo'shimcha qilib shuni aytishdiki, Shantelga olamdan o'tgan otasi shu usul yordamida o'limdan keyin ham hayot borligini isbotlashga harakat qilgan.

​​ҒАМЛАР ЭЗИБ ЮБОРДИМИ?

Бир ғамгин киши, донишманднинг ҳузурига келиб:
– Айтингчи, мени қийнаётган бу ғам–ташвишлардан қутилишнинг бирор чораси борми? – дея, дардини достон қилди.
– Аввал сен менинг икки саволимга жавоб бер, – деди. Киши донишмандга қараб:
– Марҳамат сўранг! – деди.
– Сен дунёга келган вақтингда сани қийнаётган шу муаммолар бор эдими? – деб сўради.
– Йўқ,
– Дунёдан кетар вақтингда шу ғам ташвишларни ўзинг билан бирга олиб кетасанми? – деди донишманд. У яна:
– Йўқ, – деди.

– Сен билан келмаган, сен билан кетмайдиган, нарса учун нечун ғам чекасан?! Сен дунё ишларида сабрли бўл! Назарингни ерга эмас, самога қарат! Шунда муродинг ҳосил бўлади.
Табассум қил! Ризқинг ўлчаб қўйилган. Тақдиринг белгиланган. Дунё ишлари ғам чекишга арзимайди. Чунки у мудом Тирик ва абадий Зотнинг қўлидадир.
Мутафаккирлардан бири: “Мўмин, икки ишнинг орасида яшайди. Бири енгиллик, иккинчиси қийинчиликдир. Агар билса, буларнинг ҳар иккиси ҳам, “неъмат” дир. Чунки енгилликда шукр қилиш бордир.

АЛЛОҲ ШУКР ҚИЛУВЧИЛАРНИ МУКОФОТЛАР.
Қийинчиликда эса сабр қилиш имкони бор.

АЛБАТТА САБР ҚИЛУВЧИЛАРГА МУКОФОТЛАРИ БЕҲИСОБ БЕРИЛУР.
Агар бахтли ҳаёт кечиришни истасанг, ҳамма нарсани тафтиш қилаверма, ҳамма нарсани аниқлаш учун текшириб кўраверма, ҳамма нарсани таҳлил қилаверма. Чунки, қимматбаҳо тошлар билан шуғулланувчилар олмосни ҳадеб таҳлил қилавергач, унинг асли кўмир эканлигини аниқладилар.

© Авазхўжа Бахромов таржимаси

​​#ҳикоя

Телефонини олди - да дўстига қўнғироқ қилди:

- Онамнинг мазалари йўқ! Менда дориларга пул йўқ, - деди.

Дўсти:
- Бўлди, ўртоқ, хавотир олма. Асрдан кейин қўнғироқ қил, бир чорасини топамиз! - деди.

Асрдан кейин дўстига боғланишга уринди. Телефон ўчириб қўйилганди. У такрор - такрор рақам терди. Ўчиқ эди...

Кимдан бўлса ҳам, пул топиб келиш илинжида кўчага чиқиб кетди. Афсус... ҳеч ким унга қарз бермади.

Дунёларга сиғмай кетди. Онасига бирор ёрдам қилолмаётганидан қаттиқ ранжиди. Ундан ҳам кўра дўстининг уялтиргани ёмон таъсир қилди. Икки қўли бўш, сиқилган ҳолда уйга қайтди. Қараса, онаси тинч ухлаб ётарди. Ёнида халтада дорилар турарди. Бориб синглисидан сўради:
- Буларни ким келтирди?
- Дўстингиз келиб рецептни олдилар. Бориб ҳамма дориларни олиб келдилар. Ҳозиргина чиқиб кетдилар, - деди.

Кўзлари ёшга тўлиб кулди. Дарров ташқарига чиқди. Атрофдан дўстини қидирди.

- Дўстим, сенга асрдан бери қўнғироқ қиламан! Телефонинг ўчиқ!? - деди.
- Мен телефонимни сотиб ОНАЖОНИМИЗ учун дорилар сотиб олдим, - деди.

✨✨✨✨✨✨

Тун.
Қўнғироқ овози жиринглади. Аёлимнинг телефонидан чиқаётган овоз эди. Шубҳа аралаш қўлимга олсам, уйғотгич экан. "Таҳажжудда эрингни дуо қил" деган ёзувларни экранида кўрдим. Овозини ўчирдим. Аёлим сезмади. Чарчоқдан телефон овозини ҳам эшитмади бечора. Мириқиб ухлаябди.

Унга бироз тикилдим. Негадир раҳмим келди. У:
Ота уйида беками-кўст улғайган, ўйнаб-кулиб ўсган бир муслима қиз эди.
Бечора қиз асло танимаган, билмаган инсони билан бир умр яшаш мақсадида ота уйидан чиқиб келган.
Умри давомида дегани деган, айтгани айтган ҳолда ўсган қиз энди бир эрнинг уйида, эрнинг дегани деган, айтгани айтган ҳолда яшайди.
Ҳамма кўнглига қараб катта бўлган қиз энди эрининг кўнглига қараб яшарди.
Эрининг барча аччиқ-чучук гаплари, кинояю-овозаларига сукут ила сабр қилар, асло гап қайтаришга ботинмасди.
Тун-у кун қайнона-қайнотанинг хизматида елиб-югурадиган аёл.
Камига эрининг қариндош-уруғларига ҳурмат-эҳтиром кўрсатиб, уларнинг кесатиқ гапларига парво қилмасликка интиладиган бир муслима аёл.
Кун давомида тинимсиз меҳнат қилиб, яна тун ярмида ўша жаҳлдор ва қўпол эри учун ширин уйқусидан кечиб, унинг учун Аллоҳга дуо қиладиган аёл.
Шунча қийинчилигу-машаққатларга сабр қиладиган аёл.
Уст-бошидан нолимайдиган, оч қолса сабр қиладиган, эри олиб келган бир луқмага севиниб, Аллоҳга шукурлар айтадиган аёл.
Эридан барвақт туриб, обдастага сув илитиб, эрини намозга уйғотадиган аёл.
Барча ишларини якунлаб, Қуръон ўқибгина ёстиққа бош қўядиган аёл...

Унга тикилганим сари ўзимдан нафратланиб кетардим. У эса бирон марта нолимаганди. Бу эса мени виждонимни янчарди. Нақадар жоҳил ва бепарво бўлган эканмана? Расулоллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан аёлларга қандай муомалада бўлиш меросига амал қилмай, кундузи эса яқинларимни суннатга амал қилишга чорлаган мендайин нотавон бормикин? Яна ўзимни уммат дея керилиб ҳам юрардима?!

Аёлим ширин уйқуда ухларди. Уни безовта қилмадим. Таҳорат олдим ва Таҳажжуд ўқишни бошладим. Бироз вақт ўтмай хонада қадам товушлари эшитиларди. Шошилиб босилган қадамлар таҳоратхона томон борди. Бироздан сўнг эса аёлим орқамда турган ҳолда намозда менга иқтидо қилди.

Ҳўнграб йиғлаган ҳолда намозни аранг якунладим...

- Бегим, нега мени уйғотмадингиз? -, деди у ҳижолат овозда. Бу эса мени баттар қийин аҳволга солди. Уни бағримга босганча, етказган жабр-зулумларим учун кечирим сўрардим. Бечора аёлим менинг жабримга ўрганиб ҳам қолибди, менга ҳайратомуз боқарди. У нима бўлганини тушунмасди. Мен эса намланган кўзда ёшим билан:

- Менга қандай чидаябсан, билмадим?! Аллоҳ сендан рози бўлсин!-, дедим...

Шу тундан бошлаб ҳаётим ўзгарди. Йўқ, ҳаётим эмас, мен ўзгардим. Аёлим ҳам аввалгиданда қувноқ ва бахтиёр бўлди.

"Хизматингизни қилиб тўймайман" дерди табассум билан. Ишонасизми, у қизлик уйидагиданда бахтиёр эди...
Уни кўриб эса менинг кўзларим қувнарди...

Ҳурматли эркаклар!
АЁЛИНГИЗНИ СЕВИНГ!

#Йўл_йўл_йўллар
(Бўлган воқеа)

21 ёшимда уйландим. Онам, опаларим туфайли аёлим билан кўп жанжаллашардим. Охири ажрашиб кетдик. Мен бошқасига уйланиб, бола-чақалик бўлиб кетдим. У менинг иккита фарзандим билан бошқасига тегиб кетди. Уни ва болаларимни унутдим. Бунга онам ва опаларимнинг кўмаклари катта бўлган.

Орадан йиллар ўтди... Бир куни уни кўриб қолдим. Аввалига танимадим. Сўнг танидим... Жуда ўзгариб кетган эди. Ёнида 17-18 ёш атрофидаги бир йигит билан дўкон айланиб юрар эди. Ёнига бордим. Салом-алик қилдим. Йигит: "Ойи ким бу?", деб сўради. "Бирга ўқиган синфдошим", деди ва гапни қисқа қилиб, тезда ёнимдан кетди. Ҳа, билдим менинг ўғлим экан.

Орқасидан кузатдим. Қимматбаҳо мошинага ўтирди-ю, жўнаб кетди. Уни кўрган кунимдан бери ҳаловатим йўқолган. Орадан 15 йилга яқин вақт ўтган бўлса ҳам, уни унутмаган эдим. Иккинчи олган аёлим яхши чиқмади. Орқага йўл тополмай, унинг расволигига чидаб яшаб келяпман. Қани энди имконим бўлса-ю, биринчимни қайтиб олсам...

Зулфия Махмуд

dilimda wrote:

Zahroxon wrote: #Йўл_йўл_йўллар
(Бўлган воқеа)

21 ёшимда уйландим. Онам, опаларим туфайли аёлим билан кўп жанжаллашардим. Охири ажрашиб кетдик. Мен бошқасига уйланиб, бола-чақалик бўлиб кетдим. У менинг иккита фарзандим билан бошқасига тегиб кетди. Уни ва болаларимни унутдим. Бунга онам ва опаларимнинг кўмаклари катта бўлган.

Орадан йиллар ўтди... Бир куни уни кўриб қолдим. Аввалига танимадим. Сўнг танидим... Жуда ўзгариб кетган эди. Ёнида 17-18 ёш атрофидаги бир йигит билан дўкон айланиб юрар эди. Ёнига бордим. Салом-алик қилдим. Йигит: "Ойи ким бу?", деб сўради. "Бирга ўқиган синфдошим", деди ва гапни қисқа қилиб, тезда ёнимдан кетди. Ҳа, билдим менинг ўғлим экан.

Орқасидан кузатдим. Қимматбаҳо мошинага ўтирди-ю, жўнаб кетди. Уни кўрган кунимдан бери ҳаловатим йўқолган. Орадан 15 йилга яқин вақт ўтган бўлса ҳам, уни унутмаган эдим. Иккинчи олган аёлим яхши чиқмади. Орқага йўл тополмай, унинг расволигига чидаб яшаб келяпман. Қани энди имконим бўлса-ю, биринчимни қайтиб олсам...

Зулфия Махмуд

. Ko'z ochib ko'rganimsan deb bekorga aytishmaydida. Ba'zan shunaqa yaqinlarini ko'ngliga qarayman deb odam o'z ko'nglini unutib qo'yarkan...bir yaqin dugonam bor...uni amma-xolalari aralashuvi bilan yoqmagan insoniga 1 oyda uzatib yuborishgandi...15 yil buladi yaqinda...eri yaxshi chiqmadi, dugonam endi onasinikida 2 bola bilan uz kunini ko'rib, farzandlarini boqish uchun tinmay ishlayapti...amma-xolalar esa xoling nima jigarim deyishmaydi ham...

Oddiy narsalagayam arazlab onasinikiga ketadigan ayollarni oqlamayman.Kechirib bo'lmaydigan hato qilgandayam oilaviy bir tanishimiz chidagan sabr qilgan.Xammasini xudo kõrib turibdiku derdilar.Xiyonat qilgandi eri.Õsha ayolga topganini olib borib borar,uyiga 2 ta non kõtarib kelmasdi.Ayolni õzi ishlab tikuvchilik qilib pul topib,bolalarini boqardi.5 yilcha õsha ayol bn yurdida kn ishi orqaga ketib,pul yaxshi topolmay qolganda,u ayol tashab ketdi.Õzini ayoli xammasiga chidab sabr qildi.Onasinikiga bir kunam arazlab ketmadi.Kn eri õziga qaytdi.Lekin oradan bir necha yil õtib u odam insult bõlib,õsha xor qilgan ayolini qõliga qolib ketdi xozir.Ayol shuncha xiyonat qilgan,azob bergan erini hozir oq yuvib tarab õtiradi.Xulosa ollohim kõrib turibdi derdi.Mana ollohim unga mos jazo berdi deb õylayman.

Yana bitta holat bu teskarisi oddiy muammoga onasinikiga kelib 9 oydan beri turibdi.2 ta bõyi tengi bolasi bn.Bu ayol qaynona qaynotasidan alohida hovlida yashashardi.Qaynona qaynotasi domda turardi.Kn ular yangi kelin tushirishdi domga.Yosh kelin kuyovga halaqit bermaylik deb katta õğlinikiga biroz muddatga yashamoqchi bõlib kõchib õtishdi.Ya'ni shu ayolnikiga.Ayol õzi alohida yashab õrgangan. qaynona qaynotasi bn vaqtincha yashashga sabr qilolmadi.Qaynona qaynotasi oddiy injiqliklariga sabr qilolmasdan onasinikiga arszlab kelgan.Chidasa shu qaynona qaynotayam oz muddat yashab yana ketardi uyiga.Nimaga chidolmadiz desam manga uni qilma buni qil deb asabimga tegishadi qaynotam injiq deydi.Oddiy gaplardan katta problema yasab kelib õtiribdi.Bunga lekin onasiyam aybdor .Onasi kel deb chaqirib olgan.Samira opam aytganlaridek onasi bolamga yaxshi bõlsin deb,õzi bilmagan holda ""dushmanlik""" qildi.Endi kelib olib ketsaydi eri deydi kuyovdan esa umuman darak yõq.Chunki xamma ayb ayolda

Katta togam tuxmat bilan qamalib qolganlar. 2 ta bolalari bor. Ikkovi ham otasini faqat qamoqxonada korishgan. Katta togam bilan kichkina togammi ogillarini yoshi teng. Katta togammi ogillarini ismi Muhammadali, kichkina togammikini ismi Abduaziz. Togam qamalganlariga ancha yil bolgan bolsa ham buvim, dodam, togam katta togamni bollarini birovdan kam qilmay ostirishdi. Togam ozlarini ayollariga nima olib bersala katta kelinoyimga ham narsa olib berardilar. Ozlarini bollariga nima olsalar xuddi shundan narigi togamni bollarigayam olib berardilar. Otasiz osayotgan jiyanlarimni hech narsadan kami yoq edi. Faqatgina ota mehri yetishmasdi. Osha paytlar ikkala togammi ogillari 3 4 yosh edi. Muhammadali doim otasi yonida bolishini, otasi ishdan kelganda adajon deb yugurib chiqishni, har safar kimgadir murojaat qilayotganda ada deb bemalol ayta olishni judayam hohlardi. Uni bolalarcha orzusi shu edi. Abduaziz bola ekanda Muhammadali mani adammi ada demasin ozini adasi borku derdi. 2 bola doim shundan tortishib qolishardi. Bir kuni buvimni korgani bordik. Muhammadali kichkina togam bilan gaplashib otirib "ada" deb tubordi. Sekin yelkasini qisib Abduazizga qaradi. Abduaziz bundan jahli chiqib " nega yana mani adammi ada devossan ozingni adangni yoniga borganda etasan boshqa mani adammi ada deb chaqirma" dedi. Muhammadali hop dediyu kozidagi yoshni berkitish uchun xonasiga kirib ketdi. Birozdan keyin bir quchoq shirinliklaru oyinchoqlar bilan chiqdi. Abduazizni oldiga qoydida indamay qarab turdi. Tabiiyki Abduaziz oyinchoqlarga qiziqib tegina boshladi. Muhammadali sekin gap boshladi:
" Abduaziz ortoq shulani hammasini sanga berishimni hohlaysanmi? Agar hohlasang sanga kerak bolsa beraman hammasini õz-õzingga, hech qachon qaytarib olmayman" .
Abduaziz qaraab turdida:
"nega bermoqchisan nima oyinchoging buzuqmi yo shokolading eskimi" dedi.
Muhammadali:" yoq yoq hammasi yangi ishlatilmagan hohlasang beraman sanga faqat bir iltimosim bor. Shulani hammasini olasan evaziga man adammi, iya kechirasan amakimmi ada deb chaqiraman rozimisan " dedi.
Abduaziz:" mayli roziman faqat har doim emas ozgina vaqt ada deysan tushundingmi"
Muhammadali: " hop hop san nima desang shu. Rahmat sanga"
Muhammadalini quvonchini tariflab bolmaydi har sozini orasiga "ada" sozini qoshib gapiradi. Belgilangan vaqt ichida iloji boricha koproq ada deb olishga harakat qiladi bolagina. Abduaziz shirinliklarni shosha pisha yeb oldida Muhammadaliga qarab:" boldi ada deyishni toxtat bergan shirinliklaring tugadi boshqa ada dema" dedi. Muhammadali hozir dediyu yana xonasiga yugurib ketdi. Anchadan keyin boshashibgina qaytib chiqdi:" Abduaziz shirinlikla qolmabdi yana olib kelishganda ozimmikini sanga bersam yana ada deyishga ruxsat berasanmi? Har doim emas oooozgina vaqt aytaman ada deb maylimi" dedi. Abduaziz rozi boldi. Shundan keyin Muhammadali shirinlik yemay qoydi, oyinchoq ham oynamasdi. Buvisinikidan shirinlik olib kelsa ham, togam yangi oyinchoq olib bersalar ham oziga olmay darrov Abduazizga olib borib berardi. Qanchadir muddat " ada " deb bemalol ayta olish uchun. Boshqa kuni yana buvimmikiga bordik. Muhammadali yugurib chiqdi ozida yoq xursand. Muhammadali nima boldi buncha xursandsan deb soradik.
" Abduaziz bogchaga ketdi. Endi u kelgunicha adammi ( kichkina togammi aytyapti) bemalol ada deb chaqirishim mumkin. Zor aaa opa " deb javob berdi. Muhammadali uchun Ota bu dunyodagi yagona qahramon edi. Bir martta bolsa ham ada deb ayta olish uchun borini berishga tayyor edi. Ozini adasini 3 4 martta korgani uchun kichkina togam yani amakisini oziga ideal qilib olgandi. Ada ada deb orqalaridan qolmas, yurish turishda ham amakisiga oxshashga harakat qilardi. Ovqat vaqtida ham amakisini yonlariga otirib olib qolinimi oyoginimi amakisiga tekkizib otirishga harakat qilardi. Shu arzimas narsa uning bolalarcha begubor qalbiga cheksiz shodlik ulashardi. Hozir bularni yozyapmanu kozimda yosh. Qollarim titrayapti. Muhammadalini osha paytdagi ovozi hali ham qulogim ostida jaranglaydi. Moltiragan kozlarining javdirashi koz oldimdan ketmaydi. Togam " Abduaziz, ukangga unday qilma. San mani oglimsan Muhammadali ham mani oglim sani qanchalik yaxshi korsam uniyam shuncha yaxshi koraman. Ukang ham mani ada deb aytadi uni urishma " deb kop aytardilar. Bolalar baribir shuni ustida tortishib qolishardi. Bu voqealarga ham 10 yildan oshdi. Har safar eslaganda koz yoshlarni tutib turishni iloji yoq. Birovning oilasi arzimagan sabab bilan buzilsa birinchi bolib bolalarini oylayman. Ularni ahvoli endi nima kechadi moddiy tarafdan kamchiliksiz osar lekin otasizlik sababli paydo bolgan kemtikni qanday toldirish mumkin. Nahotki ota onalar shularni oylashmayapti? Er va xotin janjallashganda ikki taraf ham oz nafsini oylayapti kop hollarda. bolachi, uni ruhiyati haqida, ajrimlar sababli jajji yurakka yetkazilayotgan ruhiy jarohatlar haqida kim oylaydi? Ularning oksik qalbiga qanday darmon bolishadi degan savol meni qiynaydi. Koksimdagi kuchli ogriqni, bogzimga tiqilgan achchiq dardni, alamni qanday yoqotishni bilmayman. Qolimdan keladigan eng katta va yagona yordam bu DUO.

Jiyanim hech narsadan kamsiz osdi. Yagona va eng katta dardi OTAsi edi. Boshqalar ota mehrini berishga harakat qilgani bilan, oz otasini yiliga 2 martta korgani bilan Otasini ornini birov bosolmasdi. Otasi borlarga havas bilan boqardi. Otasi bola turib otasiz osayotgan tirik yetimlarni ahvoli yolgiz Allohga malum. Bularni tasavvur qilishga urinib korish ham ogriqli. Alloh ofiyat bersin.


Hozir ota onasi osayitgan bolala haqida bir narsa korib qolib shu ancha oldin yozganlarim esimga tushib qoldi shetga joylab qoyaqoldim.

Agar esimdan chiqib qolib yana qayta yozgan bosam kechirasila. Negadir shu voqeala hayolimdan ketmiydi. Qayta qayta eslavuraman.

✍ИККИ ОЙЛИК БАХТ. (ўқинг, фақат йиғламанг). Улар турмуш қурганларига ўн йил булди
10йил яшаб, аёлини сева олмади. Аёли билан бирга яшасада, уни кўргани кўзи йўқдек эди гўё. Буни ҳаммасини аёли билар эди, аммо сабр билан эрини севишда давом этар эди..
Айниқса аёлини сўнгги йилдаги одати ёмон ғашига тегар эди. Ҳар кун тонг отса уйғонибоқ юзида табассум билан:
- Аллоҳга шукр, яна бир янги кун келди. Мен бу кунни бахтиёр яшаб ўтказаман,- дер эди.
Аёлни барча нарсадан ҳабари бор эди. Эрини ўзга ёш аёл билан яшашини ҳам билар эди, аммо билмасликка олар эди. Барчасига сабр қилиб эрига югуриб елиб хизмат қилар эди. Аммо у эр....
"Энди бас! Мен ортиқ чидай олмайман, ажрашаман. Нимага керак уч инсон қийналиши?!" деди эркак ўз-ўзига..
Бир кун ишдан вақтли уйга қайтган эр ажралиш учун ариза бермоқ ниятида ҳужжатлар турадиган қутини титкилай бошлади. Бироқ аввал ҳеч кўрмаган бир папкага кўзи тушди. Қизиқиши ортиб папкани олиб титкилаб ўқий бошлади..
Аёлини номига ёзилган шифокорлар ташхиси, ҳар хил анализ қоғозлари қалашиб ётарди. Энг қўрқинчлиси энг сўнгги касаллик варақасига "6ойдан... 18 ойгача" деган ташхис ёзилган эди...
Ҳозиргина аёли билан ажрашмоқчи бўлиб турган эркакни бадани музлаб қолди. У бир нарсани ўйлар эди холос...
"Аёлимни қандай сақлаб қолиш чораси бор? Керак бўлса ҳаётимни бераман! Керак бўлса жонимни тикаман, фақат уни йўқотишдан қўрқаман. Эй Аллоҳим уни мендан олиб қўйма!"
Эркак аёлини жонидан ортиқ севишини айнан ўша чоғда англади. Энди унга ҳаёт бошқача эди. Аёлига ғамхўрлик қила бошлади. Ҳар кун ҳар дақиқа аёлини ёнида бўлди, аммо жуда кеч эди..
Атига икки ойгина аёлига бахтиёрлик онларини ҳадя эта олди холос.
Ўзи ҳам ҳақиқий бахтни икки ой ҳис қилиб яшади..
Аёли ҳаётдан кўз юмди.. Эркак аёли тобутини елкасида кўтариб, шунчалар қадди букилдики, гўёки 100 йилга қаригандек. Энди унга ҳам ҳаёт керак эмасдек.
Уйига келиб, тўйларини ўн йиллик кунида аёлини илтимоси билан ҳар иккиси ўз ниятини ёзиб қоғозларни яширгани ёдига тушди. Шошилиб аёлини ёстиқларини остини тита бошлади ва у қоғозни топди
Аёлини қоғозига:
"Аллоҳим! Умримни сўнгги дақиқаларини улар билан бахтиёрликда ўтказсам"- деб ёзилган экан..
Эркакни қоғозига эса:
"Аллоҳим! Қачон бу аёлдан қутулиб озод бўламан?"- деб ёзилганди..
Ҳар иккисиниям орзуси ушалди. Аммо эркак энди бошқа инсонга айланган эди.
Қоғозларни парчалаб кўзида ёши билан ҳавога учирар экан ўзига ўзи дер эди:
"Эй вох! Кеч қолдим. Ўз бахтимни ўз қўлларим билан кўмдим. Мен нодон вақтни бой бердим!"
Хулоса: Қадрлайдиган инсонимизни вақт ўтмасидан қадрига етайлик. Зеро умр ўткинчи, вақт бешафқат.
Шеър: Яхшиларни етинг кадрига, ёмонлардан кетинг нарига, дунё сизни йиғлатса тинмай. Аллоҳ бор денг кулинг барига!

ТАЪСИРЛИ ҲИКОЯ

Бадавлат киши кибр ила унга:
- Пойафзалимни тозала, - деб буюрди.
Болакай:
- Ҳоп бўлади, жаноб, - деди.
Киши:
- Тезроқ бўл, тезроқ! - деди жиркиб.
Болакай:
- Қаерга шошаяпсиз, жаноб? - деди.
Киши менсимай:
- Сен бир ҳашоратсан. Ҳашоратлар эса хўжайинларга гапирмайдилар, - деди, афтини бузмай.
Болакай:
- Лекин, мен Аллоҳнинг яратган бандасиман. Гўзал суратда яратилганман, жаноб! - деди, маъюслик билан.
Киши:
- Ярамас бола экансан! - деди, баланд овозда.
Болакай:
- Катта кетманг! Аллоҳ Улуғроқ, жаноб! - деди, хотиржам.
Киши:
- Ҳой бола, ҳозироқ жим бўлмасанг, шапалоқ тушираман! - деди, асаби бузилиб.
Болакай ҳазин овозда:
- Ҳоп бўлади, жаноб! Лекин оддий бир саволим бор эди... - деди, аста.
Киши:
- Тезроқ сўра, шошиб турибман! - деди, қошини чимириб.
Болакай:
- Мен билан тенг болаларингиз йўқми? - деди, секин боқиб.
Киши:
- Сен билан борабар фарзандим бор эди, лекин бир неча йил илгари уни йўқотиб қўйганман... - деди, ўйга толиб.
Болакай:
- Уни яхши кўрармидингиз? - деди.
Киши:
- Қалбимдаги эски яраларимни тирнама... - деди, маҳзун бўлиб.
Болакай иккинчи марта:
- Йўқолган болангизни яхши кўрармидингиз?! - дея сўради.
Киши:
- Сенга нима?! - деди, энсаси қотиб.
Болакай учинчи бор сўради:
- Йўқолган болангизни яхши кўрармидингиз?! - деди.
Киши:
- Қаниди уни учратсам, - деди.
Болакай:
- Мен сизнинг болангизман, - деди.
Киши:
- Болаларим сен каби иркит ҳаёт кечирмайдилар, - деди, истеҳзоли кулиб.
Болакай:
- Аллоҳ номига қасам ичаман! Мен сизнинг болангизман! - деди, ёлвориб.
Киши болакайни оёғи билан итариб юборди:
- Бошқа бу гапинги такрорлама!!! - деди, ўшқириб.
Болакай кўзлари жиққа ёш бўлиб:
- Сиз дадамсиз... ахир, дада -а -ам, - деди.
Киши:
- Бу гапни қаердан олдинг, аҳмоқ бола? - деди, жаҳли чиқиб.
Болакай:
- Бир йил олдин онам вафот этди. Ўлимидан олдин мени мана шу уйнинг олдига олиб келиб, «шу ерда даданг яшайди» деди. Мен ҳар куни тонгда келиб сизни уйдан чиқишингизни кутиб турар, чиқсангиз оёқ кийимингизни тозалаб қўйиб, сизга яхшилик қилмоқчи бўлиш илинжида бўламан, - деди, йиғлаб.
Киши:
- Онанг ким? - деди, ҳайратланиб.
Болакай:
- Менга ҳомиладор бўлганини эшитиб, ярим кечаси кўчага қувганингиз ўша аёл менинг онам эди, бечора онам, жаннатим - онам! - деди, кўзларидан кўзёшларини тинмай оқизиб.
Киши:
- А? - деди, ажабланиб.
Болакай:
- Отажон елкангизда чандиқ, бир из бор, - деди, ишонишига умид қилиб
Киши:
- Сен... Се-е-ен, - деди - ю, тиз чўкиб қолди.
Болакай:
- Исмим нима биласизми? - деди.
Киши:
- Исминг нима, бо...о...о..лам?! - деди.
Болакай:
- Исмим, сизнинг исмингиз, дада! - деди.
Киши:
- Нима учун, менинг исмим сенга қўйилди? - деди, таъажжубланиб.
Болакай:
- Онам одамлар мени сизнинг исмингиз билан чақиришлари ва кун келиб сизга йўлиқишимни жуда умид қилганди, - деди, бошини эгиб.
Киши:
- Онанг қаерда? - деди, саволга тутиб.
Болакай:
- Онам вафот этган. У менга «отангни қидириб топ, унга яхшилик қил! Хизматини қил, шояд шу сабаб жаннатга кирсанг» деб васият қилган, - деди, илтижо қараш қилиб.

Киши чидаб туролмай ҳаммани олдида йиғлаб юборди. Кўз ёшлари юзини ювди. Болакайни маҳкам қучди ва:
- Болажоним сени қанчалар соғинганимни билсайдинг... - деди.
Болакай:
- Онамни ҳеч ҳам соғиндингизми?! - деди...
Киши жим бўлиб қолди, ҳатто юзи қизариб кетти.
Болакай:
- Нимага жимсиз, дада? Онам менга айтган эдилар, иккинчи хотинингиз онамни талоқ қилишингизни ва шу пайтгача бирон марта кўрмаган фарзандингиздан воз кечишингизни шарт қилган экан, шунинг учун биздан кечдингизми? Онам қанчалар қийналганини билганингизда эди... шунда ҳам мени сизга нисбатан меҳр билан улғайтирди. Сизни ёмонламасди... - деди.
Киши афсус надомат ичра сукут сақларди...

Бир яқинингизни деб, бошқа яқинингиздан асло кечманг! Уларга бир хил муносабатда бўлинг! Бу ишингизда Аллоҳ ёрдам беришини сўранг!
Ўз ҳирсингизни деб, бошқаларнинг умрини, бахтини зое қилишдан қўрқинг!