Hayotiy voqea va hikoyalar

:rah# dugon ajoyib hikoyangiz uchun raxmat @yiglash

-Qizingiz yaqinda turmushga chiqgan edi. Hayoti qanday kechyapti?
-Qizimni baxti bor ekan, shunday yaxshi yigitga turmushga chiqdi. Kuyovim qizimni juda yaxshi ko'radi, qo'lini sovuq suvga urdirmaydi, og'zidan nima chiqsa olib beradi, tilla uzuklar, yaqinda mashina olib berdi. Har kuni ishdan qo'lida gul bilan keladi. Hatto ertalablari qizimni uyqusini buzmay dep, sezdirmaygina ishga chiqib ketadi. Ikki yosh juda ham baxtli hayot kechirishyapti.
- Ha juda yaxshida xursandman, baxtli bo'lishsin. Ha bu o'g'lingizni xam uylantirgan edingiz, kelin yaxshimi?
- Ey so'ramang, o'g'lim becharaga yaxshi qiz chiqmadi. U kishini ko'ngillari har kuni bir nimani xoxlaydi, dam tillavor, dam mashina, dam yangi ko'ylak. Yalqovligini aytmaysizmi? Qo'lini sovuq suvga urmaydi, hay hay demasa kuni bilan uxlaydi, hatto o'g'lim becharaga ertalab nonushta tayyorlagani turmaydi. Bechara o'glimni topgan puli gulga ketyapti, har kuni gul ko'tarib keladi, koshki bu xotini shu gulga arzisa....?!!!

Hikoyalar

Муслима киз мухаббати ёки мактуб ичидаги сунгги мактуб (хаётий вокеа асосида ёзилган)
Автор: admin
Куз дунёдаги энг эзгу туйгуларни узида мужассамлаштира олган сирли фасл. Баргларнинг ёкимли шитирлаши, шамолнинг мунгли оханги… Буларнинг бари табиатнинг бизга бахшида этган энг ноёб тухфаси булса керак…
Сизга хавола этаётган хикоям реал вокеликдан олинган. Хаётий сахнада иштирок этган кахрамонларни когозга тушириш осон кечмади. Бундай дейишимга сабаб, хар биримизнинг хаётий йуналишимиз узгача. Карашларимиз хам бир-биримизникига ухшамайди. Лекин хаёт сахнасидаги ролингизни шундай маромига етказиб уйнангки, томошабинлар сизни туриб карши олишсин. Сунгги лахзангизни шундай хадя этингки, томошабинлар сиздан урнак олишсин. Бу дунёга келар чогингиз бир сиз йигладингиз, колганлар сизни кулиб кутишди. Кетар чогингиз бир сиз кулингу, колганлар сиздан фахрланиб йиглашсин…
Эркакларда нима кўп? Чойхона! Курсдошлар билан, синфдошлар билан... Сентябрнинг бошлари булгани учун, энг якин курсдошларим билан йиғилдик. Гап авжига чиққанида қўл телефоним жиринглади. Менга нотаниш рақам.
- Эшитаман.
- Ассалому алайкум. Безовта қилганим учун узр, менга Шахноза керак эди.
- Адашдингиз.
- Лекин, Шахнозани ўзи менга шу номерни берди-ку?
- Яхши қиз бу менинг номерим.
- Узр. Саломат бўлинг...
Телефонимни стол устига кўйиб, тўлдирилган бакални “кўтардим”. Боядан бери ҳаракатларимни кузатиб утирган дўстим Алижон гап қотди:
- Овози фаришталарникига ўхшаркан а? Қайтиб қил. Танишармикан?
- Жиннимисан? “Ўраладиган” қиз эмаслиги билиниб турибди-ку.
- Ҳўп, телефон килиб кур сендан нима кетди...
Беихтиёр унинг номерини тердим.
- Лаббай?
Ҳаёлимга биринчи келган фикр шу эди: “ҳақиқатда ширали овоз!”.
- Яхши қиз менга овозингиз ёқиб қолди. Балки танишармиз?
- Йўқ танишмайман. Сиз мени нотўғри тушундингиз .
- Ёмон бола эмасман. Яхши ниятда танишмоқчи эдим.
- Мени бошқа безовта қилманг. Соғ бўлинг!
Кескин жавобни эшитиб, довдираб қолдим. Яна қайта қўнғироқ қилганимда, у телефонни кўтармади. Алижон мени юпатгандай:
- Аҳамият берма Элёр, хаётда шунақаси ҳам бўлиб туради... –деди жилмайиб.
Шунақаси ҳам бўлиб туради? Кизлардан бундай жавоб эшитмаганим учун, юзимга тарсаки туширилгандай булди...
Орадан уч кун вақт ўтди. Ширали овоз соҳибасининг овози эса ҳеч қулоғимдан кетмасди. Нотаниш киз билан ҳаёлда гаплашардим. Шартаки жавобларини эшитгим келарди. Кейин ниманидир устида тортишиб колардик. Ташкаридан кулгили, аммо унга узимча кўриниш берардим. Атрофимда шунча гузал киз турганида, нотаниш кизнинг нимаси мени узига шунчалик жалб этди? Овозидаги жозибами ёки кескин жавоблар? Тугри, кизларнинг психологиясидан анча-мунча хабарим бор. Сиз узингизни ундан олиб кочсангиз, якинлашади. Якинлашсангиз, узоклашади. Эркак кишининг хам психологияси кизик. У мени узидан канчалик итарса, мен унга шунчалик якинлашаман. Ишдан бушаб, «бошимни айлантирган» рақамни тердим. Жавоб бўлмади. Кўтармагунича теравердим.
- Алло...
-Ассалому алайкум.
- Воалайкум ассалом! Инсофингиз борми? Нега мени яна безовта қиляпсиз? Айтдим-ку, мен ушанда ростдан адашиб тушган эдим!
- Хаммага шунака шартакимисиз?
- Буни сизга алокаси йук!
- Нега алокаси булмас экан? Танишмаслигингизни сабаби борми?
- Киз боланинг никохсиз холда бошка эркак билан гаплашиши гунох. Бекорчи нарсаларга вакт кетказгандан кура, дуо килин!
- Унда менга дуо килишни ургатинг. Ёшим йигирмада булса хам, дуо килишни билмайман. Сизга савоби тегарди.
У жим булиб колди. Орадаги сукут яна бир оз давом этишини хохлардим.
- Майли, факат битта шартим бор. Менга кунгирок килмайсиз.
- Унда кандай килиб гаплашамиз?
- Смс оркали.
- Рахмат, мени хурсанд килдингиз…
Гушакни куйиб смс ёздим: «Узр исмингизни, ёшингизни билмайман. Сизга мурожаат этганда, нима деб чакирай?». Жавоб келди: «Мубина. Ёшимга келсак, дуо килишингиз учун ёшимни билишингиз шарт эмас». Иккинчи хатни ёзишга киришдим: «Тугри. Лекин кизикишим устунлик киляпти». Мубина хам буш келмасди. «Куп кизиксез тез карисиз ». Кизик жавоб булди-ку: «Исмим Элёр. Сизнинг ёшингизни билиб кариб колмайман-ку ». Мубинанинг кейинги смсини узок кутдим. «Колганини вакт курсатади. Яхши дам олинг» деди у.
Кизик киз экан-ку. Мубинадан келган смсларни кайта укиб кулиб юбордим. У укитувчининг кизи ёки укишидаги биринчи партага хеч кимни якинлаштирмайди. Зоримиз бор, зуримиз йук. «Яхши тушлар куринг» деб смс йулладим.
Октябр якинлашиши билан, дарахт барглари саргайиб калблар куз ифорига тулди. Дераза ортида сирли фаслнинг гамли дакикалари, кучадаги сокинликни томоша кила хаёлга чумаман. Мубинадан куп дуо ва саловатларни ургандим. Ёши ун саккизда булишига карамай, илм ва китобларга куйган ихлоси мени хайратга соларди.
«Сиз хаётда канчалик куп гунох иш килсангиз, юрагизда кора дог пайдо булади. Кора догни йукотиш учун тавба килинг. Нафс кулига айланиб, ёмонликларни купайтирсангиз, дог бутун калбингизни эгаллайди. Яратганга истигфор айтинг. Шунда Роббимиз: «Бандам гунохини авф этувчи ёки жазо берувчиси борлигини билар экан. Мен уни афв этдим»,-деб мархамат килади. Чулда кетаётган одам туяси ва озик-овкатини йукотиб, сунг топиб олганида канчалик севинса, Аллох хам тавба килган бандасидан шунчалик хурсанд булади», дерди у.
Мубина билан муносабатларимиз чукурлашиб кетди. Кунига бир марта унинг овозини эшитмасам, кулим ишга бормасди. Мени кийнаётгани; битта шахарда туриб уни курмаганим, таклиф килган учрашувларимнинг рад этилиши эди. У одамнинг ташки куринишини эмас, калб гузаллигини биринчи уринга куярди. Овозидаги болаларча бегуборлик, мени узига бутунлай асир этиб булганди.
Кунларнинг бирида Алижон билан Мубинага айтмай колледжга бордик. Купчиликдан сураб кидирдик. Лекин хеч ким аник жавоб бермади. Шу даражада телба холига борибманки, истарали кизларнинг бари кузимга у булиб куринарди.
Сунгги сухбатларимизда Мубинанинг овози бугила бошлади. Буни бир неча марта беркитишга харакат килса хам сезиларди. Сабабини сурасам, «Оддий шамоллаш, хеч киси йук утиб кетади», деб мени юпатарди.
- Мубиш… - дедим бир куни мен.
- Лаббай?
- Осмонга кара. Анави, энг катта ажралиб турган юлдуз бор-ку.
- Зухро юлдузини айтяпсизми? Ха, куряпман.
- Кара, иккаламиз битта юлдузга караб турибмиз. Ажойиб а? У индамай колди. – Мубиш мени эшитяпсанми?
- Бари бир уша юлдуз хам бир куни сунади…- деди у.
Эртасига ундан смс келди. «Элёр ака мени унаштиришяпти». Мубинага кунгирок килганимда, зурга гапирарди. Акасининг энг якин дустига унаштирилаётганини эшитиб, газаб отига миндим. Шу даражада дунё кузимга тор куринганидан, гапини охиригача эшитмай телефонни учирдим.
Бир неча кун узимга келолмадим. Куримсиз тубанликка чукаётгандай эдим гуё. Мубинага кунгирок килганимда, телефони учирилганиди. Бу холат узок давом этди. Уни кидирай десам уй манзилини билмайман. Бир хафта вакт утгач, нотаниш ракамдан смс келди: «Кечирасиз, мен Мубинанинг энг якин дугонаси Нодираман. Сизга буни кандай айтишни билмаяпман. Мубина упка саратонидан оламдан куз юмди. Улимидан аввал шу смсни сизга юборишимни илтимос килганди: «Элёр ака…мен сиздан Аллох учун воз кечдим. Гаплашганимиз гунох деган эдим-ку. Илтимос гунохли ишлардан воз кечинг. Омон булинг мехрибоним. Мен сиздан мингдан-минг розиман. Аллох барчамизга хидоят берсин…» Мубина хеч кимга унаштирилмаган. Бу касалини беркитиш учун тукима. Шифокорлар бир ой умри колганини айтишганида, «Хеч кимга билдирмай, иродамни егиб яшайман!» деганди. Сизга яна битта хат ташлаб кетган. Уни сиз билан учрашганимизда бераман… »
Кузларимга ишонмай мактуб ичидаги сунгги мактубни кайта укидим. Холатимни тасвирлай олмайман. Йиглагим келардию, йиглай олмасдим. Нимага мен унинг овозига ахамият бермадим? Сунгги сухбатда унга купол муомала килдим. Огир кунида ёнида тура олмаганимни уйлаб, узимни айбдор хис килардим. Гапимга ишонинг, айрилик азобидан сунг, йукотган мехрибонингизни кадрига етаркансиз. Улим хак эканлигини биламиз-у, якинларимиз ёнимизда булганида уни эсламаймиз. Бутун умр хаёт кечирадигандай яшаймиз. Инсон узи шунака экан-да, хар сонияда улими якинлашиб келаётганини сезиб, ёругликка интилади. Ёки аксинча, бировларнинг ризкини еб, каргиш егади. Омонат дунёнинг, омонат ишларига кул уради. Мубиначи? У узининг хаётини яхшиликка багишлади. У менга канчалик кадрли булганини, мана энди сеза бошлагандим…
Нодира билан кабристон олдида учрашдик. У кетганидан сунг, Мубинаниг сунгги мактубни укиб, узок йигладим. Сукутга чумган кабристоннинг бир бурчагида унинг…Менинг Мубинамнинг кабр тоши турарди.
«Мен келдим Мубиш… Эшитяпсанми? Куз нихоясига етиб колганида сени куришга келдим. Мени кечир. Огир кунингда ёнингда була олмаганим учун кечир. Йук, йиглаётганим йук…
Эсингдами, юлдузли осмонга караб гаплашардик. Кулишларинг, овозинг…Тугриси, сени жудаям согиниб кетдим. Мени кечир…Сени эркалаб чакиришни истардим. Лекин, нотугри тушинишингдан куркиб эркалолмасдим. Бу сузни сенга айтолмаганим алам киляпти. Мубина мен сени севаман. Мен сени жудаям яхши кураман. Айтар булсам сузларим жуда куп. Сен менинг энг ширин армонимсан. Доимо куз олдимда ва хаёлимда буласан. Аллох даргохида юзинг ёруг булсин. Мен сендан мингдан-минг розиман Мубина…
Дардли нолани тугатишим билан куз шамоли уз кучини курсатди. Эхтимол, бу Мубинаниг менга берган жавоби, хурсанчилигидир. Киш якин булгани учун, дарахтдан барглар тукила бошлади. Хаводан туйиб-туйиб нафас олдим. Бу кузнинг сунгги барглари эди. Начора, бизни таништирган куз, Мубинани мендан айира олди. Баргларнинг нозик ракс харакатларини томоша килиб умр абадий эмаслигини билсам хам, Мубинаниг номи мен учун доимо хаёт булиб колади…

Сурайё КОДИРОВА

«Onlayn»даги «Qaysar_qiz» ёки интернет бекатидаги ёхуд мухаббат киссаси.
Автор: admin
Бу вокеага якинда роппа-роса бир йил булар экан, дея гап бошлади Султон исмли кахрамонимиз. Ушанда ёшим йигирма саккизда эди. Мен одатдагидай ишга шошилиб турдим. Хатто аёлим тайёрлаган эрталабки чойни ичмай:
- Нилуш хафа булма, ишга кеч коляпман. Тагин хамкасбларим, «Рахбаримиз булиб кеч келади» деб карашларини хохламайман…
Аёлим огироёк. Ойимларни хай-хайлашларига карамай сахарлаб туради. Уйдагилар дастурхон атрофига йигилгунича эрталабки чойни тайёрлайди. Ойимлар билан дарвозахонага чикиб, йулим хатарсиз булиши учун кулини дуога очади. Хуллас Худога шукрки, оиламдан кунглим хотиржам…
Ишим эса реклама хизматлари билан боглик. Икки йилдан бери реклама агентлигида бошкарувчи лавозимида иш юритаман. Шунинг учун рулда булсам хам, хаёлан олинган буюртмаларимга ранг бераман. Хамкорларим шартнома тузишса, нималар дейишимни уйлайман, кискаси кандай килиб офисга етиб келганимни сезмайман.
Хонамга киргач одатдагидай шахсий компьютеримни интернетга улаб, «Mail Agent» программасини очдим. «Сизга хат». Яна буюртмани кабул килдим. Кун буйи телефон жиринглайди, интернетдан реклама дизайни учун расмлар карайман, тайёр буюртмаларнинг камчиликларни айтаман, вакти келганда асабийлашиб, соат олти булганини сезмай чарчайман…
Офисда кадам товушлари камайгач, «Мой мир»га кирадим. Келган хатларга жавоб бериб булгач, «Мои гости» сахифасини очдим. Сахифа очилиши билан, «Qaysar_qiz» «nickname» сохибаси негадир диккатимни тортди. Мен хам иккиланмай унинг оламига ташриф буюрдим. Анкетадан йигирма уч ёшлиги курдим. «Коротко о себе» дарчасида: «Хамма билан самимий, очик булишга харакат киладиган оддий кизман. Аммо узимдаги барча хиссий, инсоний фазилатларни мужассамлаштирган холда сизга сирли туюлишим мумкин…». Беркитмайман, бу сузларни мени бефарк колдирмади. «Фото со мной» папкасини очишга шошилдим. Кош-кузлари кора, истарали, кулгичлари узига ярашган кизалок компьютердан менга жилмайиб турарди. Ишонасизми шу тарика канча вакт утирганимни билмайман. Астафируллох дейман узимга-узим, интернетдаги севгига ишонмасдинг-ку, булмасам бу ерда канчадан-канча кизларни курганман. «Qaysar_qiz» нимаси билан мени узига тортаётган экан? Ёки истаралилигими? Уйда гулдай аёлим кутиб утирганида, хаёлларим бир тарафдан узимга кулгилидай туюлди.
Коровул билан хайрлашиб машинамга утирдим. Йулда кетяпман-ку, хаёлларим уша кизда. У билан куришмаган, гаплашмаган булсам нимасини уйлайман? Хозир нима килаётган экан? Соат хам, алламахал булиб колган. Ухлаяпти, эртага укишга боради. Кизика, ернинг кайсидир бурчагида бир инсон, сиз хакингизда уйлайдию, сиз эса хеч нарсани хис килмайсиз…
Хаёллар хам кизик. Мен канчалар уни уйламай десам, янада купрок унга богланаётганимни сездим. Эртаси куни интернетга кириб «Mail Agent» программасини очдим. «Qaysar_qiz» «onlayn»да утирган экан. Сирли кизга ёзишни бошладим. Аммо хаммаси шунчалик жиддий тус олиб кетишини хаёлимгаям келтирмаганман. Салом-аликдан сунг:
-Балки якиндан танишармиз?-дедим мен.
-Майли, факат бир-биримизга сирли буламиз.
-Нимага сирли?
-Канчалик сирли булсангиз, шунчалик инсонни кизиктирасиз. Кейин интернетда кузим кузизга тушмайди. Муносабатларнинг хаммаси хаёлий.
-Исмингиз нима?
-Узини «овотти» деб уйламангу, сир була колсин.
-Майли, унда исмингиз вактинчалик «Ча» була колсин.
-Нимага «Ча»?
-«Ча» хамма нарсага «ча» кушимчасини кушсангиз, уша айтаётган нарсангизни кичкинаси булади. Мен хам сизни каттамас, кичкинарок тасаввур киламан,-деб хазиллашдим.
-Мен кичкина эмас, катта булсамчи? Унда канака исм куясиз?
-Хоп, унда сизни опоки дейман буладими?
-Вой, кичкина опокила хам булади. Сизга коил, мантикан, сухбатдошингизни сирли булишига карамай, сузидан ушламокчимисиз?
- Жуда хам шаддод экансиз-ку.
-Исмим Рухсора, танишганимдан хурсандман
Биринчи сухбатимиз ана шундай кизик хазиллар билан бошланганди. Бора-бора унга урганиб колдим. Рухсоранинг ташки гузаллигиданам, ички олами мени кундан-кунга хайратга соларди. Гап-сузлари, дунё карашининг кенглиги. Оллохга булган мухаббати, самимий тилаклари, дуо килиши хамма-хаммаси…Энди хонамда соатлаб уни «onlayn» булишини кута, тушликни хам эсдан чикарардим. Уйга машинада кетаётиб, иш билан «параллельно» Рухсорани уйлайман. Лекин виждоним икки ут орасида кийналарди. Оилали инсонман. Аёлим огироёк. Нилушга бор мехримни берсам-да, кузига карашга кийналардим. Рухсорани эса бундан хабари йук. Уни хам менга бефарк эмаслигини сезганман. Аммо Рухсорани йукотиб куйишдан жуда-жуда куркардим. Бир куни иккимизнинг сухбатимиз учун янги номер олдим. Иккита кул телефоним булса, бири чунтагимда турарди. Иккинчисини эса, компьютер колонкалари ёнига куйиб куярдим. Сабаби Рухсорадан смс келса, колонкалардан «помех» кетарди. Шунда юрагимнинг уриш пульсини, бармокларимгача хис килардим. Чунки «Рухсорадан смс келяпти»…
Бир хафта, мени хаётимни тубдан узгартириб юборди. Ёшим ундан катта булсада, сухбат оркали Рухсорадан куп нарсаларни ургандим…Кейин учрашувга таклиф килдим. Бошида рад этди. Аммо юрагимдаги мухаббатим рост эканлиги, хеч булмаса бир бора куришишимизни илтимос кила кундирдим. Биз учрашдик. Хаётдаги Рухсора расмдаги Рухсорага ухшамасди. У хаётда чиройлирок экан. Кузимиз-кузимизга тушганда хаяжонланиб кетсакда, бир-биримизга бирдирмасликка харакат килардик. Кафега кирганимизда хам мендан кура у куп гапирар, харакатларини, кош чимиришини томоша кила жилмаярдим. Куриниши жиддий булгани билан, жуда шух ва шаддод киз эди. Энди биз тез-тез учрашардик. Куз фасли булгани учун бир зумда кеч тушади. У билан бирга булсам хамма нарсани эсдан чикарардим. Катта шахарни кечгача бирга айланиб, хазиллаша, бакириб кулардик…Бу бахт узокка чузилмаслигини билсамда, хакикатни очиш вакти хали келмади деб нотугри уйлаган эканман…
Офисда мажлисни тугатиб, ташкаига чикдим. Кул телефоним жиринглади. Карасам Ойимлар! «Углим табриклайман, кизли булдинг…» Хурсандлигимдан кандай килиб югуриб машинага утирганиму, гул олганимни билмайман. Тезлик билан касалхонага етиб бордим. Палата эшигини очганимда Нилуш хам, хамшира киз хам, кириб келганимни сезишмади. Уларнинг сухбати авжида экан:
- Султон акамлар киз тугилса, исмини Рухсора куямиз деганлар…Ия ана узлари хам келдилар-ку…
Кулимдаги гулни караватнинг бир четига куйиб кизимга кардим. Кизим, менинг кизим! Нилушнинг кулларида ухлаб ётган жажжигина чакалокнинг кулларидан упдим. Кизим ширин ухлаб ётарди. Кейин нимадир демокчи булиб, хамшира кизга юзландим. Юзландиму, ер устида турганим эсимдан чикиб кетди. Не куз билан карайки, каршимда Рухсора турар эди. Нигохларимиз тукнашди. Хаёлларим остин-устун булиб кетди. Рухсоранинг кузлари ёшга тулишни бошлаган булса-да, негадир узини йукотгани йук. «Сизларни холи колдираман», дея ташкарига отилди. Аёлим эса Рухсорани мактай бошлади. Кизим дунёга келаётганида бош шифокорга ёрдамлашгани, кули енгиллиги, албатта мен хам «рахмат» деб куйишим кераклигини айтди. Ичимдаги огрикни, кандай холатга тушганимни сизга сузлар билан таърифлаб бера олмайман…
Касалхонадан чикиб кетаётиб, Рухсора утирадиган хонани топиб эшигини такиллатдим. Хеч ким жавоб бермагач, узим хонага кириб бурчакда йиглаб утирган Рухсорани куриб, шундайин галати холга тушдимки…у эса бошини кутармай, пичирлаб факат бир гапни кайтарарди «Илтимос кетинг…»
…Эртаси куни эса почтамда шундай хат турарди: «Мени севасизми? Унда аёлингизни кунглини олинг. Кизингиз Рухсорани гулдай устириб, бахтини куринг. Сиз узингиз муносиб мехрибон умр ёлдош топган экансиз. Уша куни ховликиб палатага кирганингизда, кузларингизда бахт, юрагингизда оталик туйгуси барк урарди. Сиз ота булдингиз! Худо сизларга фарзанд ато этди. Оллохим мархамат этган эканки, фарзандингизни дунёга келишини курдим. Кизингизни нозик бармокчаларини, кулчаларини упаётганингизда сизларга жудаям хавасим келди. Кейин менга юзланиб нимадир демокчи эканлигингиз эсимда, бирдан нигохларимиз тукнашди. Ичимдан «Сиз?» деган садо отилиб чикмокчи булганида, узимни зурга ушладим. Сиз хайратлана менга тикилиб турардингиз. Аллакачонок узилган риштани сеза, кузим ёшга тулди. Мен кузимни юмишни истамадим. Ташкарига отилиб чикишни хохлардиму, узимни яна тийдим. Аёлингиз нигохларимизни сезмасин дея палатани аста тарк этдим. Хонамга етиб олгач, боядан бери томогимни занжирлаган огрикни куйиб юбордим. Мен йиглардим, туйиб йиглардим. Бу алам ва севинч ёшлари эди…
Бошка сиз билан хатлашмайман, сиз хам хаммасини унутинг. Аёлингизни урнига узимни куйиб курдим. Качондир мен хам кимнингдир аёли буламан. Бу дунё кайтар дунё. Кайтишидан куркаман…Бахтли булинг Султон ака… »
Бу киз инсонми ёки инсон киёфасига кирган фаришта? Хакикатдан хам хаётда севги, мухаббат туйгулари узгача, аммо унданда масъулиятни хис этадиган оила ва фарзанд бор. Мен эса иккисини адаштира Рухсорани дилини огритдим. Минг огрик билан охирги хатимни унга ёлладим:
«Кечир мени Рухсора. Нега такдир мени шундай синади? Нега сени олдинрок учратмадим? Биласанми сен билан танишганимдан сунг юрагимда сен…кучогимда эса аёлим буларди. Унга вафоли умр йулдош булишга, доимо кулиб туришга харакат килардим. Караб турардиму, ичимдаги огрикдан дод деб бакириб юборгим келарди…Гуё дилим тубида ухлаб ётган энг огир мухаббат тулкини хозир куз ёши билан ташкарига отилиб чикадию…Тамом! Хаётимни остин-устун килиб ташлаши хеч гап эмасдай. Эсингдами, шахар шовкинини согиниб, иккаламиз катта кучаларни кечгача айланардик. Сени жахлингни чикаришни жудаям ёктирардим. Кузларингга караб туймасдим. Бугун иш билан шахарда юрсам, хар бир бурчакдан сенинг овозинг келаётганга ухшади. Овозингни кумсаяпман. Ёлгиз колдим дегунча эса, хаёлимда тинмай сенинг суръатинг гавдаланаверади. Ёнимда тургандай буласан гуё. Каердандир шух овозингни эшитаман. Кузларинг, жилмайишинг…Ё Худо жинни булдимми дейман гохо. Ишон, телба булишнинг масофаси унчалик хам узок эмас экан…Юрагим биргина сени ширин сузингга канчалар талпинишини тасаввур эта олмайсан. Балки яна учрашармиз, армон булган мухаббатимизни такдирнинг буюрган синовларида яна эслармиз. Аммо унутма, сен мени хаётимни ёритган юлдузисан. Сен мени севишга ургатдинг. Биламан хозир йиглаяпсан. Шу сузларни яна бир бор такрорлашимга ижозат бер. Гузалгинам, эркатойим йиглама! Йигласанг, хидоят йулига бошловчи, Раббимиз учун ЙИГЛА…Илтимос мендан рози бул…»
Биласизми, мен ушанда Рухсорани севсамда, аёлим билан кизимни калбини ярим килиб кета олмасдим. Менинг айбим билан мухаббат армонга айланди. Азоблана куз ёш тукан севги, аллакачонок жон берган булсада, Аллохдан бир ниятим ижобат булишини доимо сурардим. Эртага у турмушга чикади… шунда у борган кошона нурга тулишини жудаям хохлардим.
…Кайси куниям укамнинг монтаж хонасига шошилиб кирдим. Стол устида ёйилиб турган суръатлар орасида, ок либос сохибасига кузим тушди. Маликасини кулида кутариб турган шахзода ва умр ёлдошига табссум хадя этаётган келинчак… У гузал кузларнинг ширин эгаси, Рухсора эди. Юрагим яна бошкача уришни бошлади. Рухсора жудаям чиройли келин булибди! Кулимда бахтли никох курган икки ёшнинг расмини ушлай яна ният килдим: «Уларни, Аллох панохида асрасин…»

Сурайё Кодирова

Muslima, mazmunli hikoyalar uchun rahmat!

Айвондан тушиб, сўрининг олдига етганда оғриқ кучайди. Ўнг қўли билан қорнини чангаллаб, чап қўлида сўрининг ёғоч кўнгурасини тутганча, ярим букчайиб нафассиз туриб қолди. Киндигининг атрофида худди ҳўл латтани сиққан каби бураб пайдо бўладиган бу оғриқ ўнга қарийб йиғирма йилдан бериб азоб беради. Ўқтин-ўқтин тутиб қолади у қурғур, на фасл танлайди, на иқлим. Совуқдан деб даво излади — бўлмади, иссиқдан сақлади — наф бермади. Парҳезга ўтиб кўрди — қани энди тузалса. Ахийри оғриса оғриқи, оғримаса оғримади, демайдиган бўлди. Бундаям Аллоҳнинг бир ҳикмати бўлса керак-да, дейди-қўяди. Ё ҳафсала қилиб дўхтирга бормайди. Бир борганида ўша одамлар зўр деб мақтаган дўхтир қорнини роса уқалади, бир нималарни сўради, ниҳоят: «Қорнингизда колит бор экан», деди. «Қорнимда калит нима қилади?» деб кулди оғриқ орасидан бир туйнук топиб. Кейин билса, «калит» дегани — бу касалликнинг номи экан. Дўхтирнинг ёзиб берган дорилари кор қилмагач, шу-шу у ёққа бормай қўйди. Лекин дўхтирларни ҳеч дачон ковжамайди, ҳаммаси Аллоҳдан дейди. Бир томони, бу оғриқ деганлари яқин қадрдонига айланиб қолди, деса ҳам бўлаверади. Чунки оғримаган кунлари тушуниб бўлмас ғалати бир туйғу билан эслаб, «қорним оғримай қўйди-я», дея кўнглидан ўтказиб қолади. Оғриқ бошлангудай бўлса, «калитим бураляпти», деб болаларига қизиқчилик қилган бўлади...

Қорни анчадан бери оғримай қўйганди. Бир-икки, нима бало ҳайр-маъзурни насия қилиб жўнавордимикин-а, дея ўйлагани ҳам рост. Кейин-кейин хурсанд бўлди, намозларида шукрона келтирди. Қиш ичи ҳам оғримаганига энди тузалибман шекилли, деган ҳўлосага келувди. Йўқ тузалмаган экан, мана, қўққисдан ушлаб қолдию. Эндигина аср намозини ўқиб, ташқарига чиқаётганда оғриқ турди.

У қорнини чангаллаганча тобора букчайиб борарди. Бу сафар букчайиш тугул инграб юборди, йўқ, тишини тишига қаттиқ босиб, чўзиб ингради, десак тўғрироқ бўлади. Ўзиям қаттиқ оғрийди-да — киндигининг чап ёнида пайдо бўлган оғриқ буралиб, аста-аста ўнг томонига ўтади ва бир муддат тўхтайди. Сўнг яна қайтадан бошлайди ва боягидай давом этади. Оғриқ айланаётганда киндигининг атрофи тошдай кртади. Шунақа буралиб айланишлар икки-уч бор такрорланса бас, анча-мунча бақувват одамнинг ҳам тинкасини қуритади. Гоҳо оғриқ асносида дўзахдаям шунақа оғриқлар бўлса керак-да, дея хаёл қиладию, дарров истиғфор айтади. Баъзан эса узоқ азоблардан сўнг оғриқ тўхтаганида мадори қуриган одамнинг аянчли жилмайиши билан кампирига ҳазил қилиб қўяди:
— Болларингга тўлғоқ тутганида назарингдан қолмовдимми, кампир? Мабодо қарғаб-нетмовдингми? — дейди кампирининг қўлидан бировни қарғаш келмаслигини яхши билгани учун ҳазилдан кейиноқ меҳрли боқиб. — Худди тўлғоқ тутганга ўхшаб оғрийди-я, жонивор!..

Оғриқ қўйворди. Қаддини хиёл кўтариб, бир оз нафас ростлаш учун сурига ўтирди. Кампири ўчоқ бошида эди, шунинг учун унинг тоби қочганини сезмади. Лекин чол рўпарасидаги гилос ортидан гоҳ-гоҳ кўринаётган кам¬пирига умидвор тикилди — оғриқнинг тўхташига худди у сабабчидай ёки яна оғриқ туришини угина тўхтатиб қолиши мумкиндай, юраги орзиқиб, мижжалари ачишгандай бўлди. Аҳволимни кўриши билан югуриб келади, дея ўйлади кейин. Келади!.. У айни пайтда кампирининг қайрилиб қарашини, дарров югуриб келишини, бир бор меҳрли боқишини жуда-жуда истаб кетди. Аммо кампиржони ҳадеганда қарайвермади, чунки у анчадан бери оғриқни унутиб юбораёзган чолининг аҳволидан хотиржам бўлгани учун ўзининг ҳар кунги ташвишлари билан банд эди. Бир томони қарамаганиям дуруст, негаки кампири кейинги йилларда қариликни бўйнига олиб, тобора крвжираб бормоқда. Чолининг дарди яна тутиб қолганини билса, шўғлик безовталанади, оромини йўкртиб, юрагига зўр келади. Кампирнинг касал бўлиши, борингки, ётиб қолиши, чол учун ўз дардидан оғирроқ туюлади. Чунки ўзбек чоллари ўз кампирлари билан тирик, уларнинг шарпасини ҳеч йўқ узоқдан бўлса-да, кўриб туришмаса, жонлари ҳалқумига келади-қолади. Суйишгаям, сўкишгаям кампир даркор, илло чоли тушмагурларнинг жон ришталарининг бир учи кампиршоларнинг жонларига пайванд. Ҳа, буни ҳозирги ёшлар қаёқданам билишсин. Баъзи кексалар тул қолишиб, оғизларидан «кампир-кампир» тушмагудай бўлиб чўзилса, ёш-яланглар ҳазил-мазах қилибми, хиринглашиб қўйишади. Қаримаганлар кампирнинг қадрини қаёқданам билсин. Улар ҳам қарисин, илоҳи, белларидан қуввати арисин, ана ундан кейин...

Қолаверса, унинг кампири бўлакча — чолга жуда жон тортишади. Азали шундай. Ўша ёшлик чоғларидаям баъзи аёлларга ўхшаб эрини бегона деб билмасди, тарбияси шундаймиди, негадир ўз жигаридай қайишиб яшарди. Шунинг учун бу ҳам уни жуда-жуда яхши кўрарди. Бир кун кўрмаоа, соғиниб қоларди. Айниқса, жаҳли чиққанида агар кампири ёнида бўлмаса борми, тамом, атрофидаги бола-чақалари қочгани жой тополмай қолишади. Бунга ўрганиб қолишган фарзандлари онасини ҳазиллашиб «дадамнинг дориси», деб ҳам қўйишади. Нима қилсин, ўрганиб қолган-да. Лекин шу пайтгача ҳали бирон марта: «Хотин, сени яхши кўраман», демаган. ўуруғи йўл қўймаган, шекилли-да. Аммо кўп бор айтгиси келгану тилининг учидан қайтаргаи. Бир томо¬ни, айтмагани ҳам дуруст, меҳрнинг, оқибатнинг мазаси қочади. Муомалалари бачканалашиб кетади, ҳар ҳолда у шундай ўйлайди.

Кампири ҳаливери қарамаслигига ишонч ҳосил қилгач, чап кафтини қорнига босганча аста қадамлар билан ҳовли томонга юрди. Кўчадаги катта анҳордан оқиб кирадиган ариқча-ташламани ҳатлаб ўтиб, бир тўхталиб олди, шу озгина силкинишдан ҳам қорним оғриб қолмасайди, деб қўрқиб кетди. Қўрққанича бор экан, бостирма томонга бир-икки қадам ташлар-ташламас, ростданам ҳалиги силкинишдан қўзғалдими ёки ўзи оғрийдиган муддати келганмиди, қорни тағин бурашга тушди. Лекин энди дарров букчайиб олмади-да, бир оз илдам қадамлаб, қўй қўраси олдидаги шохча қирқадиган тўнкага ўтирди ва қорнини чангаллади. Бир-икки қаттиқ бурагач, силласи қуриб, пешанасидан тер чичиқиб кетди. «Ё Аллоҳ, раҳминг келсин!» дея ингради тишлари орасидан. Бироқ оғриқ тўхтамади ва ҳатто, кучайганидан ерга думалаб юборишига оз қолди. Чидамаганидан ғужанак бўлиб, тиззаларини ғажигудай аҳволга тушди.

Дарвозадан томоқ қириб, ўртанча ўғли кириб келди — у ишидан қайтмоқда эди. У ёқ-бу ёқка аланглаб ўчоқ бошидаги онасини кўрди-да, «ҳорманг, буви», деди турган ерида. Онаси бошини кўтариб: «Ҳмм, келдингми?», дедию яна нимагадир чалғиди.
— Дадам уйдами? — сўради ўғил.

Онаси бошини кўтариб, чолини унутганлигидан хижолат бўлибми, хиёл каловланиб қолди.

Отаси уларнинг гапларини эшитиб турганлигидан «мен бу ердаман», дегандай томоқ қириб қўйди. Ўғил ўша тарафга юрди, онаси эса тинчликмикин, дегандай узоқдан чолига тикилди.
— Ассалому алайкум, дада. Ҳа, бейда ўтириб крбсиз? — дея отаси билан сўрашган ўғил унинг юзига сарасаф солди.

Чол аллақачон ўзини ўнглаб олганди, чунки мазаси қочганини ўғлига сездирмоқчи эмасди. Шунинг учун:
— Алейкимассалом, келдингми, болам? — деди иложи борича равон гапиришга уриниб.

Бироқ сезгир фарзанд отасидаги ўзгаришни дарров пайқаганди:
— Нима, яна қорниз оғрияптими? — сўради ачиниш оҳангида.

Чол талмовсиради;
— Йў-ўқ, яхшиман, сал-пал...
— Сўрига обориб қўяйми?
— Йўқ!.. Бор, ишингни қилавер, — деди ота бУйрўқ оҳангида.

Ўғил отасининг феълини яхши билганидан индамай ҳовлининг этагидаги ўз уйи томон ўтиб кетди.

Бу пайт эрининг аҳволидан ҳавотирга тушган кампири шу тарафга келмоқда эди. Чолнинг кўнглида ажиб бир эврилиш пайдо бўлди-да, атрофини ўраб бораётган қоронғилиқ ўрнини таскинли бир ҳузур эгаллаб, ҳатто, оғриқ ҳам пасайгандек туюлди. Бу шунчаки узоқ йиллар мобайнида қўша қариган эр-хотинлар ўртасида вужудга келадиган кўникмамиди ёки ростдан ҳам кампирининг бир нимаси бормиди, ҳар тугул, у ёнида бўлса мушкуллари осон кечарди.
— Бу ерда нима қиб ўтирибсиз, одамди кўрқитиб? — дея сўради кампири ҳавотирини эркаловчи бир оҳангга чулғаб.
— Тағин оғриб қолди-да. Эсимданам чиқиб кетган экан! — чол боягидек кучаниб гапирардию, бироқ овози у қадар аянчли эмасди.

Кампири нима қиларини билмай, каловланди.
— Новвотчой қиб берайми? — деди чолига жони ачиганидан худди ўзининг қорни оғриётгандай юзи тиришиб. Лекин новвотли чой унинг дардига малҳам бўлолмаслигини яхши биларди.

Чол ҳам кампирининг аҳволини тушуниб турарди, шунинг учун ўзини бардам тутишга уриниб, деди:
— Бориб қозон-товоғингга қарайвер, кампир, хийла тузукман.
— Илоё, Худонинг раҳми кесин! — у чолига бирпас термилиб турди, сўнг: — Суюққина мастава қиббераман, — дея ўчоғи томон кетди.

Оғриқ қўйиб юборганидан чол ўзини яна тетикроқ ҳис қилмоқда эди. У қорнини беихтиёр қучоқлаб, турли меваларга бурканган ҳовлисига интиқ разм солди. Бу боғни ўзи яратган, ўз қўллари билан яратган. Болаларим ейди, деб ҳамма мевадан ўтқазган. Боғида йўқ меванинг ўзи йўқ. Отаси раҳматли ҳам шунақа эди — ҳамиша кўчат кўтариб ёки қўлидан гулқайчи тушмай, мевали дарахтларни шақлга солиб, қирқиб юрарди. Манави молхонага ёпишиб турган, йўғонлиги бир қулочдан анча ортиб кетган қари ўрикни ҳам отаси эккан. Ўшанда бу ўн беш-ўн олти яшар ўспирин бола эди. Шунгаям мана эллик йилдан ортиқ вақт бўлибди. Ҳозир у олтмиш тўққизга кирди, ўрик эса элликдан ошибди. Ҳа, ўрик ҳам қариди, ҳар йили ғуж-ғуж гуллайдию, бироқ унча ғўра тугмайди. Уям аввалги шаштим бор, деб ўйласа керак-да. Йўқ қарилик барибир ғалаба қилар экан. Бу жониворнинг ҳайбатини қараю!..

Ҳозир негадир ўлимни эслаб, худди бугун ўлиб қоладигандек туюлди назарида. Авваллари ўлимни эслагудек бўлса ҳам гўё эртага эрталаб ишга бориши керақлиги ёдига тушгандай бир туйғу хаёлидан кечардию тезда унутарди. Лекин бугун ундай бўлмади, ўлим хаёли калласининг бир бурчагига ўрнашиб олди-да, уни беором қила бошлади, ваҳимага солди. Эҳтимол ваҳимага солди дейиш бутунлай тўғри бўлмас, чунки унинг учун шу ёшда ўлимдан қўрқиши бачканаликка ўхшайди. Ваҳима эса, ҳамма ишни қила олдимми, бола-чақамга барча гапларимни айтиб улгура оламанми-йўқми, деган каби саволларга ўранган бир инсоний ҳавотир эди, холос. Масалан, катта ўғлини алоҳида уй қилиб чиқарган, ундан кўнгли тўқ. Ўртанчасини ҳовлисининг этагига жойлаган. Манави ўрикнинг рўпарасидан девор қилиб (агар ўғиллари шуни хоҳласа), иккига бўлиб берса, тинчийди. Ҳовли катта, иккаласигаям етади. Катта уй кенжатойга қолади.

Икки қизи эса аллақачон уйли-жойли бўлиб кетишган. Асосий гапларни ўртанча ва кенжа ўғилларига айтиши керак. Бу ҳақда авваллари ҳам кўп гапиргану, аммо ўлим олдидан айтиладигани бўлакча бўлади-да. У бир ғалати бўлиб кетди, ростданам ўлиб қолса-я. Кенжасини унаштириб қўйишган, наҳотки унинг тўйиға етиб боролмаса? Нега мунча ўлимни ўйлаб қолди, оғриб юрган қорни-да, ахир!.. Йўқ, бу сафар бошқачароқ. Кўнглидаям алланечук ҳавотир ғимирлайди... Қанийди, шу кенжатойининг тўйини кўриб, кейин ўлса! Ҳа, айтгандай, у ҳалиям ишдан келмадими? Ё келганини кўрмай қолдими? Йўқ, ўғиллари тузук, ишга кетишда ҳам, ишдан қайтишда ҳам отаси билан кўришиб ўтишади. Ҳали келмади. Нега кеч қолдийкин-а?! У «ё пирим!» деб ўрни¬дан тураркан, қорни оғриб қолишидан қўрқиб гавдасини бутунлай тикламади. Ҳалиги оғриқлар билан анча қуввати кетганидан оёқларини судраб, букчайганча уй то¬монга юрди. Бу орада ўғлини сўраш учун кўз қири би¬лан кампирини қидирди. Бир қулоғи чолида бўлган кампири унинг қўзғалганини кўрибоқ шу томонга юрганди.
— Кенжанг кўринмадими, кампир? — сўради у инқиллаб ва бу орада сўрининг олдига келиб қолди.
— Дараги йўғу... Ушланиб қолгандир-да. — Кампирининг овозида таскин берувчи оҳанг бор эди.
— Шундай бўса керак...

У сўрига чўзилмоқчи бўлганди, кампири шоша-пиша болишларни тўғрилади.
— Овқатам пишиб қолди, қаерда ичасиз?
— Шу ерга обкелақол...

Унинг мутлакр иштаҳаси йўқ эди. Бу гапни эса шунчаки кампирига жавоб бериши лозим бўлганлиги ва уни ортиқча ҳавотирга солмаслик учун айтди.

Болишга ёнбошлаши билан қорнида яна оғриқ турди. Афти тиришиб, оғриққа ҳамоҳанг кучанганча ўрнидан туриб, сўри суянчиғига суяниб олди. Ё Аллоҳ, бу нима кўргилик бўлди энди? Туппа-тузук юрувди-ю! Бунақада ҳадемай ўрнидан туролмай қолиши мумкин. Унгача шом намозини ҳеч бўлмаса ўтирган кўйи ўқиб олса бўлгани. Қорнидаги буров яна қўзғалди — қорнини чангаллаб, ғужанак бўлиб олди-да, оғриқ якун топгунча инграб турди. Оғриқ ўтиб кетгач эса бир оз ҳансиради.

Билмаган одамга, шўрлик чол шунча азоб тортсаю, бировнинг ҳеч йўқ дўхтир-пўхтир чақирмаслиги ғалати туюлиши мумкин. Аввал ҳам бунақа ҳолатлар кўп бўлган ва баъзиларида «тез ёрдам» чақиришган ёки машинага ўтқазиб шифохонага олиб боришган, чора-тадбир қўллашган, ҳатто, ҳайтовур оғриқ ҳам тўхтаган. Бироқ бу ҳол кўп бор такрорланганлиги ва ҳар сафар ўз муддати етмагунча дарддан фориғ бўлолмаганлиги уни бу ортиқча даҳмазалардан бездириб қўйганки, токи «дўхтир» дейишлари билан дарров рад этади. Шунинг учун оиладагилар ҳам чолнинг хоҳишига қарши боролмайдилар.

Катта ўғлини ва қизларини айткизсамикин-а? Қўққисдан улгуролмай қолса... Уларни безовта қилиб нима авзум (наф) топарди. Ҳаммасидан рози, Худога шукур, барчаларининг тирикчилиги жойида. Мабодо айткизгудай бўлса ҳам, шўрликлар то оталарининг жони узилгунча бесаранжом бўладилар... Ростданам жони узилармикин-а? Тавба, намунча бу фикр хаёлидан кетмай қолди?.. Иимм-мм!.. Яна оғриқ турди...

Кампири хонтахтанинг устига дастурхон солиб, унинг истагига биноан ярим коса мастава олиб келди.
— Кичкинанг келмади-ю, кампир? — деб қўйди у ожиз бир овозда, овқатини кавларкан.

Шу пайт молхона томонда ўртанча ўғлининг шарпаси кўринди. Унинг бир қўлида усти қоғоз билан ёпиғлиқ чинни коса бор эди.

Кампир чолга то кичкина ўғли ҳақида жўялироқ бир гап топиб гапиргунча ўртанча ўғил етиб келиб, салом берди ва косадаги овқатни дастурхонга қўйди.
— Болаларинг минан еявермабсан-да, болам? — деб қўйди чол инқиллаб, лекин ўғлининг бу меҳрибончилиги унинг кўнглини шу аҳволда ҳам эркаловчи бир эпкин билам майин сийпалаб ўтди.
— Сизлар билан ўтиргим келди-да, — деркан ўғли косанинг устидаги крғозни олди — ош экан.
— Мастава обкелайми? — деб қўйди онаси шундоқ ғам мастава қуйиб келиш учун ошхона томонга йўналаркан.

Чолнинг бир оз зардаси қайнади, кенжаси ҳақидаги саволига жавоб бермаганлиги учун кампирини ўдағайлагиси келди. Келдию, рўпарасида ўтирган ўғлидан андиша қилиб, оғиз жуфтлагани ҳамоно тўхтади. Кучаниб қаддини ростлади ва мастава қуйилган косадаги кршиқни олиб, ўғлини ошга ундади:
— Қани, ошдан олайлик-чи! — номигагина татинди-да, яна ёнбошларкан, — ўзинг олавер, — деди кршиқни у томонга суриб.
— Ҳеч бўлмаса, маставани ичинг, дада.

Чол жавоб бериш ўрнига оғриқдан бужмайиб олди...

Овқатланиб бўлишгач, у шом намози тараддудига тушиб қолди. Дастурхонга фотиҳа қилиб, сўри четига базўр суриларкан:
— Жойнамозни ромга солиб бер, кампир, — деди хириллаб. Энди у бутунлай ҳолдан тойганди.
— Ўқимай қўя қолмайсизми, чол? — кампир ачинганини яширолмади.

Чол индамай букчайганича уй томонга юргач, кампир унинг мақсадини англаб, югургудай бўлиб ундан олдин ром (ойнаванд айвон)га кирди. Тўрига жойнамозни тўшаб, пастга тушаётганда, чол инқиллаб келиб, айвондаги сўри четига ўтирди. Ҳансирай-ҳансирай нафас оларкан:
— Кенжанг келмади-я?.. — деб қўйди энтикиб.
— Кўча-пўчада ошналариминан ушланиб қолгандир-да, — дея тасалли берди кампири.

Таҳорат олишга ҳоли келмаганидан ёнбошидаги покиза болишга икки кафтини босиб, таяммум қилиб қўя қолди. Намозни ўтирган кўйи ўқиган бўлса-да, қуввати йўқлигидан, ҳам ўқтин-ўқтин хуруж қилган оғриқнинг зўридан анча қийналди. Намозни тугатиб, ёнбошдаги тўшакка чалқанчасига чўзилди. Қорин пайлари бўшашиб, ёқимли жимирлади ва шу билан оғриқ пасайгандек бўлди.

Орадаи ҳеч қанча ўтмай кампири кириб келиб, чоли ёнига омонатгииа ўтирди.
— Тузукмисиз? — деди сокингина, ҳатто, овози ҳам чолининг оромини бузишидан чўчинқираб.
— Ҳмм... Ўғлинг келмадими? — дея сўрадию, ўғлини кўп сўрайвериши кампирига бачканаликдек туюлишидан истихола қилди ва бу сўроқлашлари ўзининг феълига зид равишда бўлаётганини сезиб, қўшиб қўйди. — Гапим борийди-да...

Кампири эса бу гапни ўзича тушуниб, чўчиб тушди, аммо билинтирмади.
— Кеп қолар... Ўртанчангизниям уйингга ўтиб кетавер, дедим...
— Яхши қипсан... — Чол кўзларини юмиб, тин олди. Мана шу ёқимли сокинлик асносида мунтазам оғриқ туфайли бўм-бўшдек ғовлаб қолган миясида олис хотиралар узуқ-юлуқ гавдаланди-да, отасининг фариштали сиймоси тиниқлаша борди. Раҳматли ажаб ҳотамтойи феълли одам эди. Кўпинча иккала ўғли, айниқса, кенжаси бўлмиш бу билан овқатланишни хуш кўрарди. Агар ўғиллари уйда бўлмаса, гоҳида то улар келгунларича овқатланмай, кутиб ўтирарди. Ҳаммасидан ҳам унинг крвун-тарвуз пишиғи маҳалидаги одатлари қизиқ эди. Бозордан крплаб тарвуз-крвун сотиб олар ва елкасида кўтариб келарди-да, ҳовлидаги ариқчада шилдираб оқаётган сувга ташлаб қўярди. Бирпас нафасини ростлаб олгач, ҳамма болаларини рўпарасига давра қурдириб, ўтказарди-да, белбоғидаги қиндан каттакон пичоғини чиқариб, салкам белкуракдай келадиган панжалари билан болалари тарвуз деса, тарвуз, қовун деса, крвун сўйиб берарди. Ўзи эса бир тилик еса ерди, бўлмаса йўқ, болаларининг шошилиб-шошилиб, кийимларига сувини оқизиб ейишларига ҳузур қилиб тикилиб ўтиришни яхши кўрарди. (Отасининг кўзидаги ўша пайтдаги мамнуниятни, таъбир жоиз бўлса, ғуруғни унда тушунмаган, албатта. Унинг ҳолатини кейинчалик — ўзи ҳам ота бўлиб, оталик ҳиссини туйгандан сўнг англаб етган.) Отасининг қиёфасию, танти феъли мана шу кенжасида бор. Шунданми ёки отасига ўзи ўхшолмаганиданми, шу ўғлини бошқачароқ кўради. Кап-катта бўлиб қолган бўлса-да, унинг қилиқларидан ҳали-ҳануз завқланади. Бу завқ бетакрор завқ эдики, уни фақатгина ота бўлганлар, яна тағин ўғил ўстирган оталаргина ҳис қилишлари мум-кин...

Яна оғриқ турди. Юзи бужмайиб, оёқлари қорни томонга букилиб, кўзларини очаркан, унинг ҳаловатини бузишдан чўчиб, ҳамон жим ўтирган кампирига «ана, яна бошланди», дегандай бир қараш қилиб қўйди.
— Тузукроқ жой қилиб берай, — дея ўрнидан турган кампир, уйдан болиш ва тўшак олиб чиқиб, бошқа жой қилди. Сўнг унинг қўлтиғидан олиб, янги жойга ўтишига ёрдам берди.

Хуфтон намозини юзини қиблага қилиб ётган кўйи имо-ишора билан ўқиди. Қариганда намозни қазо қилишдан қўрқди. Чол намоз билан овора бўлган пайтда кенжаси кириб келди-да, тўғри чеккадаги уй томонга ўтиб кетди. Ҳамиша ота-онаси билан кўришиб, сўнг ўтиб кетувчи эди. Кампир унинг индамай ўтиб кетишидан ўзича маъно тушунди — мастми, нима бало?! Чолининг намоз билан андармонлигидан фойдаланиб, ўғлининг ортидан кирди. Кенжаси ростдан ҳам дурустгина маст эди. У уйга гандирақлаб кириб, девордаги чироқ мурватини қўли билан пайпаслаб топиб, чироқни ёқаркан, ортидан кириб келган онасини кўриб, гавдаси у ёқ-бу ёқка тебранганча тиржайди.
— Вой, болам, ичвобсан-у?! — Кампир бу гапни танбеҳ оҳангида айтди.
— Ҳмм, ичдим!.. Бугун ошналарим минан би-ир ёзилдик, був!.. — У ёнбошидаги ўзи ётадиган каравотга ўтирди. — Омма дадам билмасин, бўптими?.. — дея қўшиб қўйди паст овозда.
— Даданг сени сўраётувди-да, болам.
— Йў-ўқ... Бу аҳволда кирмийман. Ҳали келмади, деб қўя қолинг.

Кампир ортига қайтди. Чол эса намозии тугатиб, кўзларини юмганча тез-тез нафас олиб ётарди. У кампирининг кирганини сезди.
— Ўғлинг келмадими?

Кампир ёлғон гапиришга ийманиб, бир оз каловланди.
— Йўқ ҳали келмадию...

Чол ниманидир пайқагандай бўлдию, толиққан шуурига «мастдир-да» деган фикр тўйқус урилди-да, чўзиб, «Худога шукр» дедию, яна кўзларини юмди.

Тинимсиз оғриқдан чолнинг тинка-мадори қуриди. Шу асно бутун танаси ҳам таранг тортишиб, оғришга тушди. Ахийри ранги оқариб, пешанасидан совуқ тер чиқиб кет¬ди. Шу аҳволда ҳам бир неча марта ўғлини сўради. Кампир ҳар сафар «ҳали келмади» дейиш билан бирга фурсат топиб, кенжасидан хабар олиб қайтди — у тиррак қотиб ухларди.

Чолнинг пешанасидан совуқ тер чиқиб, елкаси билан нафас ола бошлаганда кампири қўрқиб кетди, шошиб ўғлининг олдига чиқиб, уни турткилаб юриб уйғотди. Ўғли уйқусираб, «бу аҳволда дадамнинг олдига чиқмайман», деб туриб олди. Ҳақиқатан ундан гупиллаб ароқнинг ҳиди уфурарди.
— Даданг бўмай қолди, болам! — деди охири онаси илтижо қилгандай.
— Хўп, ҳозир чиқаман, — деди онасининг илтижосидан бир сесканиб тушган ўғил.

Онаси чиқиб кетди. У ўрнидан туриб, белигача яланғоч бўлиб ечинди. Сочиғини олиб ташқарига чиқди. Ароқнинг кучидан ғовлаб кетган боши тоза ҳавода хийла енгил тортди, лекин барибир ҳамон кайфи тарқамаганди. Кўксини тўлдириб бир-икки нафас олди-да, ариқча ёнига борди. Сочиғини сўрток устунига илиб, муздек сувга қўл солди. Сўнг сувни шопириб-шопириб, атрофига сачрата-сачрата ювинишга тушди. Мусаффо сувнинг тароватидан танаси тетиклашиб, бутун ҳужайралари уйғона бошлади...

У ҳузурбахш бир кайфиятда ромнинг эшиги олдига етганда онаси қўли билан имлаб уни ортига қайтарди.
— Ухлаб қолди, — деди ўғлига эргашиб ташқарига чиққач. — Эндийла бомдодга уйғонади... Дамингни олавер.

Онаси яна қайтиб, чолининг ёнига кириб кетди. У эса нима қилишини билмагандай беихтиёр сўри олдига келди. Энди уйқу келармиди, дея ўйлади ўзича, аммо ўзида ажиб бир енгилликни ҳис қилмоқда эди. Шу пайт молхона томонда йилтираган тамаки чўғига кўзи тушди ва одам шарпасини сезди. Акам шекилли, деб ўйлади-да, ўша томонга юрди. Ака-ука қари ва қадрдон ўрик остида кўришдилар. Одам шарпасидан уйқуси бузилган мол-қўйлар безовталанди, сигир чўзиб бир пишиллаб қўйди.
— Кеч келдингми? — дея сўради акаси одатий дағалроқ овозда тамакисини сўнгги бор сўриб, қолдиғини бир четга улоқтираркан.
— Ҳмм...
— Уйида кексаси бор одам ичмаслиги керақлигини билардингу!.. — Акаси бу гапларни насиҳатомуз ёки доноларча овозда эмас, шунчаки айтаётгандек гапирарди.

Улар жим қолдилар.
— Ухламадингизми? — дея сўради акасидан жимликни бузиб.
— Қаёқда!..
— Кириб дамингизни олаверинг, ҳадемай ишга борарсиз?.. Дадам ҳам ухлабди.

Акаси индамай нари кетдн. У сўрига бориб, чалқанча чўзилди ва оқариб келаётган осмонга тикилди. Шу қисқа умри мобайнида тунги осмонга кўп бор термилган, лекин ҳеч қачон ҳозиргидек ҳолатга тушмаганди. Шоирлар ҳар нарсадан ўзларича маъно топишади, дейишарди. Ҳозир ўзини ўшаларга ўхшатиб, бир оз кулгиси ҳам қистади. Ана, оқиш осмонда жимирлаётган сон-саноқсиз юлдузларга боқаркан, ўзини жуда-жуда бахтиёр сезиб, жудаям яшагиси келиб кетди. Дарҳақиқат, осмон ниҳоятда бепоён ва шунингдек, улуғвор эди. Бироқ у ҳамда гўдакнинг кулгисидек кўзини яшнатувчи анови юлдузлар ҳам содда ва оддий кўринарди. Худди отасига ўхшаб. Ҳа, отаси у ва ака, опалари учун жуда улуғвор, шу билан бирга тупроқдай содда ҳам оддий эди. У ҳозир айнан шу нарсани хаёлидан ўтказаркан, унинг ҳаётида отасининг катта ўрни ва ўша ўрнининг улкан маъноси бор эканлигини ҳис этди. Барчалари отасини жуда-жуда яхши кўришарди, қадрлашарди ва унга суянишарди. Аммо бу гап ҳеч қачон тилларига чиқмаган. Таомили шундай бўлгач...

Унинг хаёллари адоғсиз эди. Агар отасининг овозидан ўйи узилмаганда, бу ётиши яна қанча давом этарди, номаълум... Ирғиб ўрнидан туриб, отасига пешвоз чиқди.
— Ассаломалайким, дада. Тузукмисиз?

Отаси хийла бардам кўринарди. Тунги оғриқлардан анча ҳоригани сезилиб турса-да, руҳияти бир қадар тетик эди.
— Кебсану, болам, — деди чол «мен ҳам яхши бўп қолдим» қабилида.
— Таҳоратга сув қиб берайми? — дея сўраркан дадасининг розилик ишорасини олиб, ошхона томонга кетди. Кўп ўтмай обдастада илиқ сув билан қайтиб келди.

Чол таҳорат олиб қайтгач, ром сўрисига чиқаркан, унга ҳам ҳайрат, ҳам хурсандлик билан боқиб турган кампирига деди:
— Кечқурунги овқатингни иситиб тур, роса қорним очди.

Чол бомдод намозининг суннатини эртароқ — азондан аввалроқ ўқир, ундан олдин эса бир неча ракат нафл намозларини ҳам адо этарди. Ҳозир ҳам бомдодгача бир оз вақт бор эди, тунга қарамай, намоз ўқишга киришди. Энди намозни бемалол рисоладагидек ўқиди. Намозни тугатганида кампири дастурхон ёзиб, икки коса илитилган маставани ҳам олиб келиб қўйганди.

Чол-кампирнинг даврасига ўғил ҳам келиб қўшилди. Чолнинг кўзлари олайиб, ичига тортилиб кетган бўлса-да, энди кишига мулойим боқар, юзи ҳам табассумдан ёришиб кўринарди.
— Бу маставани адабини мана энди берамиз-да, кампир! — деди чол овқатини ковларкан, ҳазилкаш овозда.

Овқатни тановул қилиб бўлгунларича қарийб гапирмадилар. Ниҳоят чойга зўр бераркан, чол қаддини тиклаб, деди:
— Биласанми, ўғлим, мен сени нима учун яхши кўраман? Онанг айтгандир?.. — У кампирига бирров қараб қўйди.

Ўғил буни жуда яхши биларди, лекин саволга «йўқ» деб қўя қолди.
— Билмасанг, билиб қўй — сен отам раҳматлига жудаям ўхшайсан, шунинг учун. Акам раҳматлиям, мен ҳам унчалик ўхшамаймиз опоқдадангга.

Чол жим қолиб, бир-икки ҳўплам чой ичди.
— Бирам чанқаябман-да, — деди кейин ўзига ўзи гапираётгандай.
— Чарчоқники-да, — деб қўйди кампир секингина.
— Кечқурун сенга айтадиган гапларим жуда кўпийди. — Энди чол салобат билан гапира бошлади. — Мабодо ўлиб-нетиб қолсам.,.. — Бунақа ҳасратли гапларни гапириш унинг феълига ёт эди, шунинг учун қўшиб қўйди. — Худо хоҳласа, ҳаливери ўлмайман-у... Қирқим чиқиши минан тўйингни ўтказишга қарши бўлмагин демоқчийдим... Мени айтганимни қиласанми, хумпар? — ўғлига ҳазил аралаш зўраки пўписа қилди. — Томорқа ҳақида аввал ҳам гапирганман...
— Бўлди, қўйинг, отаси, кечқурун қўрқитганингиз ҳам етар, — деди кампир эрка бир овозда.

Чол жим қолди. Ўйчан қиёфада бирпас ўтирди, сўнг юзига табассум югурди.
— Акам раҳматли минан бир қизик воқеа бўганди. Амакингни эслайсан-а?..
— Ҳмм.

Чол фикрини жамлаш учун озгина тин олди.
— Бир куни акам раҳматли, у кишининг дўсти... ҳалиги раҳматли Райимжон буванг бор эдию, у киши ва мен Райимжон аканинг ўғлини машинасида шаҳарга касал кўргани бордик. Қиш маҳали эди. Совуқ. Тушгача анча очқаб, совқотиб қолдик. Қайтишда акам ўғлига шўрва ташлатиб қўйганлигини айтиб, уйиға тақлиф қилди.
— Роса қайнагандир, жонивор, — деди одамнинг ҳаваси келадиган қилиб.

Райимжон ака акамнинг пронтовой дўстийди, улар бир-бирларининг гапларини қайтаришмасди. ҳўллас, акамникига бордик. Ростданам сандалнинг ўти гум, шўрва тайёр экан. Ўғли дастурхон ёзиб, чой-пой қуйгач, бир косадан шўрва олиб кирди. Иккала пронтовой шўрвага шошилмай нон тўрғашди. Биз Райимжон аканинг ўғли икковимиз овқатни яримлатдик ҳамки, улар тек ўтиришаверишса, дегин. Мундоқ разм солсам, иккалови бир-бирига маъноли қараш қилишиб, безовталанишмоқда. Ҳар замонда Райимжон аканинг ўғлига ғалати мўлтирашиб қўйишадими-эй. Бир нарсани сезгандай бўлдим...

Чол мийиғида кулиб, шошилмай чой хўплади. Сўнг томоқ қириб олгач, яна ҳикоя қилишга тушди.
— Акам дангалчи одам эди, биласан. Ахийри чидамади шекилли, Райимжон аканинг ўғлини ҳайдагандан бери қилди.
— Шўрвайни тезроқ ичиб бор, мошинангни у ёқ-бу ёғига қара-чи? — деди бетоқатланиб.

Бола бечора чолларнинг гапига қизиқиб, ҳам сандалнинг иссиғида маза қилиб ўтирган эди, Лекин отасидай бўлиб қолган одамнинг гапини икки қилармиди, шошиб косасини бўшатди-да, чиқиб кетди. У чиқиб кетиши би¬лан акам раҳматли сандалнинг четидан бир шиша арақ чиқарди. Менга «хафа бўмайсан энди, қори», деб қўйди-да, пиёлаларга қўяди. Мен намозхон бўлганим учун истихола қилди шекилли-да... Энди улар пронтовой одамлар, ҳар замонда ичиб туришарди. Шунга ўрганишган-да. Оммалекин намоз ўқишарди...

Чол яна жим қолди. Нималарнидир мулоҳаза қилиб, пича ўйчан турди. Кейин:
— Биламан, сен ичмайсан, — у ўғлига қарамай гапирар, аммо бу гапидан кейин унинг бир безовталанганини сезиб ўтирарди. — Ленин ўғилни отанинг суҳбатидан, отани ўғилнииг дийдоридан маҳрум қиладиган ҳалиги нарсани ичмаган маъқулмикин. Ҳар тугул ичадиган ошналарингга айтиб қўйгин дейман-да.

Ўғил ер қадар эгилиб борарди...

Шу пайт азон овози зшитилди. Чол яна бир пиёла чой ичди-да, дастурхонга фотиҳа қилиб, ўрнидан турди. У бомдоднинг суннати ва фарзига алоҳида-алоҳида таҳорат олишга одатланганди. Буни билган ўғли югуриб бориб, яна янги сув тайёрлаб келди.

Чол янада бардам юриш билан сўрининг олдига борди. Таҳорат олишга чўнқаяркан, ром эшигидан кириб бораётган ўғлига интиқ бир нигоҳ ташлаб қўйди... Ўнг қўлининг чиғаноғига сув оқизаётганда қорни аралаш чап биқинида бир нарса кескин тарзда «шилқ» этди-да, юрагининг остига урди. У бу кучли силтанишдан беихтиёр ўрнидан туриб кетди ва ортига хиёл оғиб, сўри четига ўтириб қолди. «Ла илаҳа иллаллоҳ», дея пичирлади лаблари ва кўзлари ағдарилиб, тагидаги кирчимол тўшакка оҳиста чўзилди...

Manba: www.SheJoT.CoM - Saytdan olindi!

Кўпинча ишдан ярим кечада, ҳамма ширин уйқуга кетганда келаман уйга. Шу сабабли эрталаб ҳаммадан кейин уйғонаман ва ҳаммадан кейин нонушта қиламан. Уйқудан туриб кўчага чиқсам синглим ҳовлидаги супада мани уйғонишимни кутиб ўтирган бўлади. Мани кўриши билан ўрнидан туриб ошхона тарафга кетади. Ювиниб дастурхон қаршисига келгунимча нонуштам тайёр туради ҳар сафар. Ёлғиз овқатланишимни ҳоҳламасдан нонушта қилиб бўлгунимча ҳеч нарса емаса ҳам ман билан бирга ўтиради. Меҳрим жўшиб кетади ҳар сафар. Овқатланиб бўлишим билан дастурхонни йиғиштиришга тушади. -Ўзим йиғиштирволаман,- дейишимга қарамай бир зумда супадаги стол усти саранжомланади. -Мусичага ўхшайсан-а...?- дея ўйлайман ҳаёлан. Ишга кетаётиб эса "Пул керакми, Гавхар?” деб сўрасам: -Йўқ, берган пуллариз йиғилиб ётибди, пулим бор. -Ёқтирган нарсаларинга ишлат дедимку, ишлатавермайсанми? -Сиз ярим кечагача қийналиб топган пулизни бир неча минутда ишлатиб юборишга кўзим қиймайди, -деб жавоб беради. -Ҳа майли, ман кетдим. -Яхши бориб келинг... Ҳар куни шу сўзлар билан ишга кузатиб қўяди мани... Беш ўғил ичида ягона қиз бўлгани учун дадамлар Гавҳарой деб исм қўйганлар. Кўчага чиқарканман беихтиёр ҳаёлим бир йил аввалги хотиралар сари кетади... *** -Ойи, нимагадир шу кунларда бошим қаттиқ оғрияпти,- деди синглим бир куни кечки овқатдан кейин. -Нимага оғрийди, қуёшда кўп юрмадингми? -Йўқ, чиқмаяпман офтобга. -Ҳа майли, эртага докторга бориб келамиз... Эртасига ишдан келсам онамлар ухламай ўтирган эканлар. -Ассаломалейкум, нега ухламай ўтирибсиз? -Ваалейкум ассалом... Уйқим келмади. Тушкун ҳолатда эдилар. -Нима бўлди, докторга бордингизми? -Ҳа, бордик... -Хўш, нима дейишди? -Жиддийроқ қаратинглар деб шаҳар поликлиникасига қогоз ёзиб беришди. Эртага ўша ёққа борамиз, шунга юрагим ғаш бўлиб ўтирибман. Кириб ухлай қол, чарчагансан... Юрагимга қўркув ўрмалади. Анча вақтгача ухлолмай ётдим. Эртасига онам барвақт уйғотдилар: -Турақол, бугун ҳамма қатори овқатлан, Гавҳар билан шифохонага кетаяпмиз... Ўша куни ишхонада қўлим ишга бормади. Кун бўйи "Ишқилиб яхши хабар билан келишсинда..." деб юрдим. Кечқурун ҳар доимгидек алламаҳалда уйга келсам, ҳамма уйғоқ! Бувимлар хам келган. "Эй, Худо!" дея кўришдим ҳамма билан. -Тинчликми, доктор нима деди? -биринчи берган саволим шу булди. Эътибор берсам онамнинг кўзлари ёшланган. Йўк! Ҳаммани кўзида ёш кўринди. Қўрқиб кетдим: -Нима бўлди ойи?! Ойим тутила-тутила: -Синглингни бошида ўсимта бор экан...-дедилар. Синглимни хонаси томон шайландим. -Кирма! Ухлаяпти. Хали ўзига билдирмадим, - деб тўхтатдилар. Кўзимдан ёш қуйилиб келарди... -Ўзингни бос болам, ҳаммаси яхши бўлади, ҳаммаси қодир Аллоҳдан, -дея қалтироқ товушда юпанч бердилар бувижоним. Тилим сўзга келмасди. Оёқларим кўчага бошлади. Ҳоли жойга бориб алам билан йиғладим: -Қайси гуноҳлари учун??? Ёлгиз синглимни қайси гуноҳлари учун бу дардни бердинг, эй Худо??? Қанча синовинг бўлса мани синамайсанми? Синглим ҳали очилмаган ғунчаку!!! Ўн еттига қадам қўйдику Худойим! Илтимос ундай қилма... Ҳали умримда бунчалик йиғламагандим йигит бошим билан. Уйга қайтсам укаларим ухлаб қолган. Дадам, онам ва бувижоним эса ҳалиям уйғоқ. -Эртагаёқ Гавҳарни шифохонага ётқизишни ҳаракатини қиламиз, -дедилар онам. Ўша кундан бошлаб ман ташқи дунёдан узилиб қолдим гўёки. Ишхонадагилар ҳайрон, ҳазилкаш, қитмир Файзуллоҳ қандайдир бир кун ичида ғойиб бўлганди. Бу орада синглимни шифохонага ёткиздик. Уни операция қилишадиган бўлишди! Даҳшат эди бу! Эндигина ўн еттига қадам қўйган қизалоқни бошига тиғ теккизишади! Бунчалар бешафқатсан ҳаёт?! Операцияга қадар муолажа олиши керак эди. Бир кун ишдан қолиб синглимни кўргани бордим... Касалхонани ҳайбатидан одамни танаси жимирлар эди. ТТЗдаги Нейрохирургия маркази. Қўнғироқ қилиб келганимни айтдим синглимга. -Ҳозир чиқаман,- деди. Юрак уришим тезлашди. "Қаерларга келиб қолдинг, Фариштам" дея ҳаёлимдан ўтказдим. Касалхона эшигидан синглим кўринди. Ичимдан нимадир тошиб келарди. Ёнимга келиб манга кулиб салом берди. Ўзимни тутиб туролмадим... Кўзимдаги ёшни яширмоқчи бўлиб маҳкам бағримга босдим Гавҳаримни... Сезиб қолди тушмагур. -Йиғламанг ака, нимага йиғлайсиз. Манга нима обкелдиз, -дея қўлимдаги елим халтага ишора килди. -Булар санга, ёқтирган нарсаларингни олиб келгандим. Икки кундан кейин туғилган кунинг, биринчи ўзим табриклагим келди. Илохим тезрок соғайиб чиқ, -дея қўлимдагиларни тутказдим унга. Касалхона боғида анча гаплашиб ўтирдик. Кетар чоғим эса: -Ўзингни йўқотиб қўймагин Гавҳар! Кучли бўл. Аллоҳ сани синаяпти. Шукр қил, чунки фақат яхши кўрган бандасига дард беради Аллоҳ, эсингдан чиқарма шуларни, -дея бағримга босиб ҳайрлашдим синглим билан. Икки кун ўтиб ҳамма қариндошларимиз йиғилишиб Гавҳаройни туғилган кунини нишонлашди касалхонада. Ман эса боришга имкон тополмаслигимни билиб сал аввалроқ табриклаб келишга қарор қилгандим. Ўша куни ишда эдим, ММС орқали расмлардан жўнатиб турди синглим. Операция куни ҳам етиб келганди бу орада. Яна кўпчилик қариндошлар йиғилишдик касалхонада. Онам эса қандайдир дадил эдилар. Ичимдагини ўқигандек манга қараб: -Гавҳарим албатта эсон-омон чиқади операциядан мана кўрасан! Сочини қирқишаётганда кўзидан бир томчи ёш чиқмади. Ман она бўлиб туриб қизим бунчалик кучли эканлигини билмагандим...- дедилар. Шу вақтда ҳамширалар жарроҳлик аравасида синглимни олиб чиқишди: -Гавҳар операцияга тайёр, гаплашиб олишингиз мумкин, -дея синглимни олдимизга олиб келишди. Онам бағрига босиб кўз ёш тўкдилар: -Эсингдан чиқарма қизим, ман шу ерда кутаман сани. Аллоҳимга омонат, -дедилар. Атайин охирида синглимни кузатиш учун бир чекада тишимни тишимга босиб турардим. Дадамлар, холаларим, аммамлар, амаким, тоғам, келинойимлар оқ йул тилаб дуо қилишди синглимга. Ё Тангрим!!! Синглим йиғламасди! Ҳамма билан кулиб ҳайрлашди. Ман эса кўз ёшларимни тия олмасдим. Ниҳоят ҳайрлашиш навбати манга келди. Қўлидан маҳкам тутиб пешонасидан ўпдим. Шундагина кўзларига ёш келди Фариштамни: -Йиғламанг ака...- деди аста. -Айтган гапларим эсингдами? -Ҳа, эсимда ҳаммаси. Сизлар учун курашаман ман. Худо ҳоҳласа ўзим юриб чиқиб кетаман шу касалхонадан. Мана кўрасиз... -Борақол, Аллох паноҳида сақласин, -дея ҳайрлашдим синглим билан. Уни секин операция хонаси томон олиб кетишди. Онам эса... Онам, Онажоним! Нима деб юпатай сизни? Кўзларингиздаги ёшни кўриб қандай тилим сўзга келсин Онажон?! Минг азобда олти фарзанд ўстирганингиз каммиди Она?! Онамнинг кўзларидаги ёшга, касалхона деворларини титратиб юбораётган фарёдига ман қандай чидай??? Операция бошланди. Ҳар бир сония соатдек ўтарди назаримда. Ўша кун атрофимдаги баъзи одамларни асли қандайликларини кўрсатди манга... Телефоним жиринглади. Сардор акам! -Ассаломалейкум Сардор ака. -Ваалейкум ассалом, биз келдик! -дердилар кулиб. -Қаерга келдинглар, ким билан келдинглар? -сўрадим ҳайрон бўлиб. -Ҳа дарвоза олдига чиқ ахир кўрасан ким билан қаерга келганимизни. Югуриб ташқарига чиқсам Сардор акам билан Нурали акамлар туришарди. Ўша дамда қанчалик хурсанд бўлиб кетганимни сўз билан баён этиб бера олмайман. Улар билан кўришарканман, бирма-бир таскин бера бошлашди. Шунақа кунда ёнимда бўлиш учун келишибди улар. Шу атрофдаги кафега кириб ўтирдик. Мани чалғитиш учун, кўнглимни кўтариш учун бири олиб, бирлари қўйиб гапиришарди ҳар ёқдан. Улар билан вақт ўтиши осон кечди. Тўрт соат ўтирибмиз гаплашиб. Онамга юпанч бериш мақсадида касалхонага йўл олишди улар ҳам ман билан. Бу инсонларнинг бу яхшилигини ҳеч қачон унутмайман. Улар билан шу сайт орқали танишганмиз. Лекин иккаловини ҳам туғишган акаларимдек кўраман... Операция салкам етти соатга чўзилди ва ичкаридан бир ҳамшира чиқиб дадамларни чақирди ичкарига. Орадан беш дақиқа ўтар-ўтмас дадамлар онамга қўнғироқ қилиб: -Ичкарига киринглар, ҳаммаси яхши тугади, -дедилар. Онамнинг хурсандлигини кўрсангиз эди... Ҳаммани бир-бир бағриларига босиб чиқдилар қувонч ёшлари билан: -Айтмаганмидим? Айтмаганмидим ҳаммаси яхши тугайди деб?! Бу МАНИ ГАВҲАРИМ, МАНИ ГАВҲАРИМ!!! - дея севинардилар... *** Шу хотираларни эслаб ишим ҳам якунига етганини сезмай қолибман. Тезроқ уйга борсам эди деган ҳаёлда йўлга чиқдим. Уйга етиб келсам ҳар доимгидек ҳамма ухлаган. Айвондаги столда эса устига сочиқ ёпилган косада бироз совуброқ қолган бўлсада овқат турарди. Бу аниқ синглимнинг, меҳрибон Фариштамнинг иши эди!!! Хулоса ўрнида: Эҳ, шуларни ўйласам ўзимни ишонгим келмайди, оиламиз шу кунлани кўрганига. Лекин ҳаётда хамма нарса бўларкан. Мухими – инсон ҳар қандай ҳолатда Аллоҳни унутиб қўймаслиги, ҳамма нарса ёлғиз Аллоҳданлигини унутиб қўймаслиги керак. Балки бу ҳикояни ўқиганлардан биронтаси ҳозир шифохонададир. Дард бергувчи ҳам, шифо бергувчи ҳам ёлғиз Аллоҳдир. Нолиманг, умидни сўндирманг, чин дилдан шифо сўранг. Албатта ижобат қилади Аллох!.
Manba: www.SheJoT.CoM - Saytdan olindi!

.. Kasalxonaning reanimatsiya bölimi... Palatadagi kravatda bir bola közlari yarim ochiq köyi yotibdi. Uning atrofida bir necha doktorlar asabiy holda turar, onasi chökkalagan holda bolaning qöllarini mahkam tutib olgandi. Bolani shifoxonaga kechikib olib kelishgan, doktorlar ilojsiz ahvolda edi. Ayol yig'lardi. Uning farzandi jon
berayotgandi...
Doktorlardan biri engashib bolaga shivirladi: "Uka, kalima keltir, jannatga tushasan..."
Bola boshini qimirlatib qöydida,
jim yotaverdi. Doktor yana undan kalima qaytarishni söradi. Bola közini yumib, yana boshini
qimirlatardi. Doktor bir-necha marta undan kalima qaytarishni
sörayvergach, nihoyat, bolakay bor kuchini töplab pichirladi: ''La
illaha illalloh, Muhammadu
Rasulalloh". U ohista nafas chiqardi va jon berdi. Bu holni kuzatib turgan onaning yuzlari oqardi, öksib yig'ladi.
Doktor uni yupatarkan söradi:
"Nima uchun bolangiz kalima qaytarishni bir necha marta rad
etdi?"
Ona yig'idan özini töxtatolmasdan javob berdi: "Chunki bolam soqov edi....."

Ўғли онасига қамоқдан қўнғироқ қилди.
- салом онажон мен беш кундан кегин озодликка чиқаман ва уйга қайтаман. Она жуда хурсанд эди.
- хўп болам сени кутаман.
- ойи мени бир шеригим бор бирга борса майлими бир неча кунга.
- ҳа болам олиб келавер.
- фақат у шеригимни бир оёғи ёқ ногирон.
- болам мен қариб қолганман қарай олмайман оғирлик қилади.
Ўғли ҳоп бўлади деди ва гўшакни қўйди.
Эртасига қамоқдан хабар келди.
Ўғли ўзини осиб ўлибди ва ушбу хатни қолдирибди. "онажон сизга юк бўлишни хоҳламайман ўзингизни эҳтиёт қилинг"
Аслида ногирон шерик йигитнинг ўзи эди.

Алла (ҳикоя)
Lotin yozuvda
Саид Аҳмад

Озода ишдан чиқиб, трамвайга ўтирмай, янги барг ёзган сердарахт, гавжум кўчадан уйига қайтди.

Ҳамма ёқда баҳор нафаси гуркирайди. Девор оша кўчага энгашган ўрик шохларидан йўлларга танга-танга гуллар тўкилган. Жилдираб оқаётган ариқлар бетида ҳам ўрик гуллари оқади.

Озоданинг бу кўчадан юрмаганига беш йил бўлди: бу кўча дарахт ва жилдираган ариқлар унинг энг хушнуд кунлари — кўнглига муҳаббат олови тушган, ҳаётга биринчи бор қадам ташлаган, биринчи бор ҳомилаликни туйган онларининг гувоҳи.

Уни бу кўчадан қайта юришга мажбур қилган нарса на муҳаббат хотиралари ва на баҳор манзаралари бўлди. Озода бу кўчага бурилганида бутунлай бошқа, ўзи ҳам маъносига тушуниб етмаган қандайдир ғайри табиий бир куч унинг вужудида ҳоким эди. У қайси кўчада кетаётибди, бу кўча унга танишми, йўқми, бу ҳакда ўйламасди.

Ҳозир у уйга қайтади. Эри Ҳомиджон ишдан қайтгандир. У хотинини ҳар кунгидек очиқ чеҳра билан кутиб олади. О, унинг кўзлари нақадар чиройли. Мана шу уч йиллик бирга кечирган ҳаётда Озода унинг кўзларига неча бор термилган, узун киприклар орасида чақнаб турган қора кўзлар Озодага олам-жаҳон бахт, роҳат бағишлади. Мана ҳозир ҳам у Озоданинг йўлига кўз тикиб ўтирибди.

Мана шу меҳру муҳаббат тўла кўзларга боқиш Озода учун қанчалар оғир. Кейинги кунларда эрининг меҳру муҳаббат тўла кўзларида сўлғинлик, пинҳоний изтиробнинг таъсири сезилиб қолди. Озода бу дардни билади. Бироқ у эрини юпатишга, мана шу маъюс кўзларга тик боқишга қодир эмас. Ўз ҳаётида биринчи бор ўйинқароқлик, енгилтаклик билан қўл урган жинояти уни беш йилдан бери алам гирдобига судрайди. Қани энди у шу ишни қилмаган бўлса эди. Атрофда мавж урган кўклам ниҳоллари, қувноқ кулгилар унинг кўнглига бошқачароқ таъсир кўрсатган бўлармиди.

Столбаларда чироқлар ёнди. Деразаси кўчага қараган уйлардан тротуарнинг ҳар ер-ҳар ерига оқ чойшаб ёзгандек, оппоқ нур тушиб турибди. Орқа кўчадан гувиллаб ўтаётган трамвай дугасида чақнаган нур баланд иморатларнинг пештоқларида бир ялт этиб, яна сўнади.

Озода ўрик гулларини босиб аста-аста қадам ташлаб кетар экан, фикран эрининг маъюс кўзларига дуч келди.

У беихтиёр сесканиб ерга қаради. Бу сесканиш унга ўз қилмишини — бугунги изтиробнинг боисини эсга солди. Ортда қолган кўнгилсиз хотираларга назар солмоқ қанчалар қийин ва кўнгилсиз...

Кўнглига биринчи бор муҳаббат олови тушган кунлар қандай яхши эди-я. Кечалари кўкка термилиб Муроджон ҳақида хаёл сурарди. Эртаги кунни, Мурод билан учрашув онларини орзиқиб-орзиқиб кутарди. ЗАГС остонасидаги энтикишлар, тўй, қадаҳларнинг жаранглаши, машшоқларнинг хониши ва ниҳоят, бирга кечирган ширин ва осуда кунлар...

Мурод тоғ экспедитсиясидан соқоллари ўсиб, қорайиб, озиб қайтарди. Озода эрининг қайтишига ҳовлининг бурчидаги ҳаммомни қиздириб, соқол оладиган буюмларни катта тошойна олдига териб, кийимларини дазмоллаб қўяр, то у ҳаммомдан чиққунча стол устини ясатиб, ҳатто у яхши кўрадиган «Марсала» виносини ҳаво ранг биллур графинга қуйиб қўйишни ҳам унутмасди.

Мана шундай қайтишларнинг бирида Мурод хотинини маъюс кўрди. Ҳаммом ҳам қизитилмаган, стол ҳам ясатилмаган эди.
— Нима бўлди? — Мурод унинг жияклари қизарган кўзларига термилди.

Озода жавоб бермай, ичкари уйга кириб кетди. Мурод ҳам унинг кетидан кирди.
— Гапирсангиз-чи, нима бўлди?!

Озода ёшли кўзларини юмиб жавоб берди:
— Ҳомиладорман.

Мурод маст кишидек довдираб қолди.
— Ростми?! — Мурод уни бағрига босиб, даст кўтариб олди-да, уйни икки марта айлантириб чиқди. Унинг кўзлари порлар, юраги севинчдан гупиллаб урарди. — Нега хафа бўласан?

Бу унинг биринчи бор хотинини сен деб аташи эди. Бўлажак фарзанд Озодани унга шунчалик яқинлаштириб қўйган эдики, гўё у Озода, Озода эса Мурод бўлиб бир-бирига аралашиб кетгандек эди.
— Нега йиғлайсан? Ахир...

Мурод севинчи ичига сиғмай, телбалардек гапи гапига қовушмай қолди.
— Йўқ! — деди Озода, — истамайман. Ҳали ёшман, ҳалитдан болани бошимга ураманми? — У йиғи аралаш секин гапирди: — Кунингиз тоғу тошда ўтса, уйда бола боқиб ўтираманми?
— Истасанг, қишлоқдан аямни олдириб келай, истасанг, синглим келиб турсин, диссертатсиямни битказиб олай...

Озода эрига шундай ўқрайиб қарадики, унинг бу қарашида Муродга нисбатан нафрат ва ғазаб ифодаси бор эди.

Зебу зийнат, ўйин-кулгига ўрганган хотин учун бола оёқнинг кишани бўлиб туюларди.

Озода чинакам гўзал эди. У модани, тантсани, театр ва сайилларни севарди. Бўлажак бола ҳали дунёга келмай туриб уни ана шу роҳатлардан бегона қилиб қўяётгандек эди.

Мурод бўшашиб стулга ўтириб қолди. У бошини панжалари орасига олиб узоқ ўйлади. Охири ўрнидан туриб папирос чекди-да, қўлини орқасига қилиб, уйнинг у бошидан-бу бошига юра бошлади. Диваннинг бир чеккаси-да ўтириб пиқ-пиқ йиғлаётган хотинининг тепасига келиб узоқ ўйлаб турди Кейин унинг ёнига чўққайди-да, бошини силаб, ички дард билан гапира бошлади:
— Озода, дурустроқ ўйлаб кўр.
— Ўйлаб қарадим, олдириб ташлайман.
— Нима?!
— Ҳа.
— Биринчи бола. Мумкин эмас, умрбод майиб бўлиб қоласан-а!
— Майли... Нима бўлса бўлсин.
— Шундайми?!

Мурод ғазабдан сапчиб ўрнидан турди. Мушт билан стол қирғоғига урган эди, стаканлар жиринглаб сакраб кетди. Билагидаги секундомерли олтин соатнинг ойнаси чил-чил бўлди.

Уй ичи сув қуйгандек жимжит бўлиб қолди. Очиқ форточкадан кирган шамол тўр пардани силкитди, ҳалқа-ҳалқа бўлиб муаллак сузиб юрган папирос тутунларини тўзғитиб юборди.

Мурод хотинининг қаршисига келиб тиз чўкди:
— Озода, ундай қилма. Нима килсанг қил, фақат бу ишни қилма. Умрбод оёғинг остида судралиб юришга розиман, бундай қила кўрма.
— Гап битта. Ёш умримни бола боқиш билан ўтказмайман.
— Ҳали шундайми?! — Муроднинг кўзларида ўт чақнаб кетди. — Ҳали шундайми?! Ундай бўлса... — У гапини тугатолмади.

Озода унинг кўзларига дадил қаради:
— Гап шу. Хоҳласангиз шу. Бўлмаса кетаман.
— Кейин пушаймон бўласан, Озода.

Озода бош чайқади.
— Ундай бўлса сен билан...
— Яшай олмайман, демоқчисиз, шундайми?
— Ахир, ўзинг ўйла.

Эр-хотин узоқ вақт бир-бирига сўзсиз қараб қолишди. Озода ўрнидан туриб, нариги уйга кириб кетди. У кийиниб, чамадон кўтариб чиққанда ҳам Мурод ҳамон тиз чўкканча турарди. У кўчага чиқиб, тўй-тамошалар билан кириб келган, ёшликнинг энг беозор, бахтли кунларини ўтказган уй дарвозасига ўгирилиб бир қаради-ю, дадил юриб кетди...

Мурод у кетгач, уч марта унинг уйига борди, ёлворди, бўлмади. Охири болани олдириб ташлагандан кейин юрагининг бир парчасини узиб ташлагандек ундан умидини узди. Синглисини уйда қолдириб, узоқ муддатли экспедитсияга жўнаб кетди.

Врачлар Озодага энди туғмайсан, дейишди. У бунга ҳам парво қилмади. Орадан икки йил ўтди... У Ҳомиджон деган ўқитувчига турмушга чиқди.

Озода мана шу баҳор оқшомида электр нурларида товланиб турган ўрик гулларига термилиб келар экан, ўз ҳаёти ва ўтмишини хотирлади. Бу унинг умрида биринчи бор ўз ўтмишига чуқурроқ назар ташлаши ва бу ҳакда биринчи бор ўзига ҳисоб бериши эди. Хўрсинди. Оқар сувлар оқиб кетди. Энди уни ўз йўлидан қайта оқизиб бўлмаслигини англади. Жиноят, жиноят, дея лаблари беихтиёр пичирлади. У шундай хаёллар билан келар экан, қулоғига ғалати овоз эшитилди. Тўхтаб атрофга аланглади. Кўчанинг нариги бетидаги уйнинг очиқ деразасидан хотин кишининг алласи эшитиларди. Озода атрофга аланглади.

Бу уй унинг биринчи уйи эди. У беихтиёр кўчанинг у бетига ўтиб, яхшироқ қаради: ҳа, бу унинг биринчи уйи — Муроджоннниг уйи эди. Қандайдир сеҳрли бир куч уни бу остонага етаклаган эди. «Балки уй дафтарида устига чизиқ тортилган исмим ҳали ҳам турган бўлса керак» деб дилидан ўтказди у. Деразадан уй жиҳозларини кузатди. Ҳамма нарса ўз жойида. Фақат шифтга беланчак осилган, холос. Ёшгина бир жувон беланчакни тебратиб, алла айтяпти. Унинг юзида оналик бахти акс этиб турибди. У майин товуш билан алла айтар, бу аллада унинг орзу-умидлари, боласига бахт, улуғ истиқбол тилаклари ифодаланар эди... Мурод ўша, Озода ўз қўли билан қўйган ойна олдида турибди.

Мурод дераза олдига келиб, чамандек очилиб кетган акатсия гулини қўли билан селпиб, панжаларини ҳидлади. Акатсия ҳиди Озоданинг ҳам димоғига урилди. Муроднинг кўзига электр нури тушиб тургани учун уни кўрмасди.

Бу ёруғ уйнинг деразаси худди кино экранига ўхшарди. Мурод шу экранда бутун борлиғи билан кўриниб турарди.

«Сочига оқ оралаб қопти-я», — деб дилида

Goʻzallar (hikoya)

Anton Chexov

Esimda bor, gimnaziyaning beshinchi yoki oltinchi sinfida oʻqib yurgan kezlarimda Don oblastidagi Bolshaya Krepka qishlogʻidan bobom bilan birga Rostov-Donga ketayotgan edim. Avgust oyining jazirama, tinka-madorni qurituvchi diqqi nafas kunlaridai biri edi. Kun qizigʻidan, quruq va issiq garmseldan hamda qarshidan urib turgan chang-toʻzondan koʻz ochib boʻlmas, tomoq qaqrardi; yon-veringga qaraging ham, gapirging ham, oʻylaging ham kelmasdi; shuning uchun ham, mudrab borayotgan ukrain aravakash Karpo otlarga «chu» deb qamchi oʻynatgan paytda qamchisi furajkamga tegib ketganda ham norozilik bildirmadim, miq etmadim, faqat mudrashdan koʻzimni ochib, chang-toʻzon orasida qishloq koʻrinmasmikan? deb olislarga ma’yuslik bilan qarardim. Otlarga yem berib olish uchun Baxchi-Salax degan bir katta arman qishlogʻida, bobomning boy arman oshnasinikida toʻxtadik. Men umrimda bu armandan koʻra beoʻxshov gʻalati odamni koʻrmaganman. Shunday bir odamni oʻzingiz tasavvur qiling, sochi qirtishlab olingan kichkina bosh, qalin, uzun qoshlari pastga osilib tushgan, toʻti burun, oppoq uzun moʻylov, katta ogʻzida gilos yogʻochidan qilingan uzun trubka choʻchchaygan; mana shu bosh, ajib bir kiyim bilan oʻralgan qotma, bukchaygan tanaga farosatsizlik bilan yopishtirilgan; bu odam egniga kalta qizil kamzil, koʻk keng chalvor kiygan; bu jussa oyoqlarini kerib, tuflilarini shaqirlatib yurardi, gapirganda ham ogʻzidagi trubkasini olmas, oʻzini gʻirt armancha qiyofada tutardi: tishining oqini koʻrsatmas, koʻzlarini ola-kula qilib qarab va mehmonlariga mumkin qadar kamroq e’tibor berishga urinardi.

Armanning uyida shamol ham, chang ham yoʻq edi-yu, lekin uyi xuddi choʻldagi, yoʻldagi singari befayz, dim va zerikarli edi. Yodimda bor, chang bosib va jaziramadan madorim qurib, burchakdagi koʻk sandiqda oʻtirar edim. Boʻyalmagan taxta devorlar, uy anjomlari va oxra surilgan pollardan oftobda qovjiragan quruq yogʻoch isi kelib turardi. Qayoqqa qarasang, gʻuv-gʻuv pashsha... Bobom bilan arman pichirlashib, nuqul mol boqish, yaylov va qoʻylar toʻgʻrisida gapirishardi... Men samovar qaynaguncha bir soat oʻtishini, bobom kamida bir soat choy ichishini, keyin ikki soatcha uxlashini, mening chorak kunim kutish bilan oʻtishini, undan keyin yana jazirama oftob, chang va yoʻl azobi boshlanishini bilar edim. Men ikki odamning gʻoʻngʻir-gʻoʻngʻir gaplashishini eshitib turaman, keyin shu arman, idish-tovoq turgan shkaf, pashshalar, kun qizigʻi urib turgan derazalar uzoq vaqtdan beri koʻz oldimda turganday va ular hali-veri koʻz oʻngimdan yoʻqolmaydiganday tuyilar, shundan keyin choʻl, quyosh, pashshaga nafrat bilan qarayman...

Roʻmol oʻragan bir ukrain ayol patnisda idishlarni, keyin samovar olib kirdi. Arman sekin qimirlab dahlizga chiqib chaqirdi:
— Mashya! Bu yoqqa kel, choy quy! Qayoqdasan? Mashya!

Shoshib-pishib kelayotgan oyoq tovushi eshitildi va uyga yoshi oʻn oltilarga borgan bir qiz kirib keldi; uning egnida oddiy chit koʻylak, boshida oq durra bor edi. Qiz idishlarni yuvib, choy quyib, menga orqasini oʻgirib turarkan, beli xipcha, oyoqyalang ekanini payqadim; tovonchalarini uzun lozim berkitib turardi.

Xoʻjayin meni choyga taklif qildi. Stol yoniga kelib oʻtirayotib, menga stakan uzatayotgan qizning yuziga nazar tashlashim bilan qalbimda toʻsatdan xuddi shamol turib, kunduzgi butun taassurotlar, zerikishlar, chang-toʻzonlarni uchirib ketganday boʻldi. Men bu qizning chehrasida umrimda va tushumda koʻrgan goʻzallarning eng jozibali belgilarini koʻrdim. Koʻz oʻngimda chaqmoqday yarqirab bir goʻzal turar edi.

Men Mashaning, yoki otasining tili bilan aytganda Mashyaning haqiqiy goʻzal ekanini tasdiqlash uchun qasam ichishga tayyorman, ammo buni isbot qilolmayman. Ba’zan shunday boʻladi: bulut ufqda betartib uymalashadi va uning orqasiga yashiringan quyosh bulutlarni ham, osmonni ham turli-tuman rangga boʻyaydi: osmonda qizil, toʻq sariq, oltinsimon, binafsha, xira pushti ranglar hosil qiladi; bulutlarning biri monaxga, ikkinchisi baliqqa, uchunchisi esa sallali turkka oʻxshaydi. Shafaq havoning uchdan bir qismini qoplaydi, cherkov gumbazlari va boylarning deraza oynasida yarqiraydi, daryo va koʻlmak suvlarda aks etadi, daraxtlar uchida jimirlaydi; bir gala yovvoyi oʻrdak juda olisda, shafaq qoʻynida, yotgani allaqayoqlarga uchib ketadi... Sigirlarni haydab ketayotgan choʻpon bola ham, brichkada toʻgʻondan oʻtib ketayotgan yer oʻlchovchi ham, sayr qilib yurgan janoblar ham — hammasi kun botishiga qarab, bu manzaraning goʻzalligiga bir ogʻizdan tan beradi, biroq buning goʻzalligi nimadan iboratligini hech kim bilmaydi ham, hech kim aytib berolmaydi ham.

Arman qizining goʻzalligini yolgʻiz men emas, xotin-qizlarga va tabiiy manzaralarga beparvo saksonga kirgan chol bobom ham payqadi; u Mashaga bir pas mahliyo boʻlib qoldi-da:
— Bu sizning qizingizmi, Avet Nazarich? — deb soʻradi.
— Qizim, ha. Mening qizim... — deb javob berdi xoʻjayin.
— Yaxshi qiz ekan, — dedi bobom.

Arman qizini koʻrgan rassom juda bejirim, antiqa goʻzal deb aytardi. Bu qizning xusniga bir nazar tashlasangiz, xudo bilsin, koʻnglingizga butun soxti toʻgʻri, sochi, koʻzi, burni, ogʻzi, boʻyni, koʻkrak hamda yosh badanining barcha xatti-harakatlari bir-biriga monand va uni yaratishda tabiat hech qanday xato qilmagan, degan fikr keladi; negadir eng goʻzal xotinlarning burni xuddi Mashaniki singari toʻgʻri va xiyol qirra boʻlishi, qop-qora shahlo koʻz, kipriklari shunday uzun, boqishlari xumor boʻlishi kerak; uning qop-qora jingalak sochlari va qoshlari ham muloyim, oppoq manglayi va yuziga xuddi sokin anhor boʻyidagi koʻm-koʻk qamishday yarashib turibdi; Mashaning oppoq boʻyni va yaxshi yetilmagan nozik koʻkragini tasvirlash uchun juda katta ijodiy talantga ega boʻlish kerak. Unga qarab tursangiz yoqimli, samimiy, xuddi uning oʻzi singari goʻzal bir gap aytishni koʻnglingiz tusab qoladi.

Mashaning menga butunlay e’tibor bermay, yerga qarab turishi dastlab menga alam qildi va xiyla izza boʻldim. Goʻyo allaqanday bir baxtiyor va magʻrur havo uni mendan ajratib turar va rashk bilan uni mening nazarimdan himoya qilardi.

«Hamma yogʻim chang boʻlgani, oftobda qorayib ketganim, oʻzim ham yosh boʻlganim uchun shunday qilyapti» deb oʻyladim.

Ammo, bora-bora men oʻz toʻgʻrimda oʻylashni unutib, bu goʻzalga butunlay mahliyo boʻlib qoldim. Endi choʻl azoblari, chang-toʻzonlarni ham unutdim, pashshalarning gʻuvullashi ham qulogʻimga kirmay qoldi, choyning ham mazasini sezmadim, faqat stolning naryogʻida turgan chiroyli qizni sezardim, xolos.

Men goʻzallikka gʻalati bir tarzda mahliyo edim. Masha menda na orzu, na shavq-zavq va na huzur-halovat qoʻzgʻadi, aksincha, yoqimli boʻlsa ham, ogʻir bir ma’yuslik keltirdi. Bu ma’yuslik xuddi gʻalati tush kabi noaniq va betayin edi. Negadir men oʻzimga ham, bobomga ham, armanga ham, arman qiziga ham achinib ketdim; qalbimda shunday bir tuygʻu bor ediki, goʻyo toʻrtalamiz ham hayotimiz uchun muhim va zarur boʻlgan narsani yoʻqotib qoʻyganmiz-u, endi uni hech qachon topib boʻlmaydi. Bobom ham ma’yus boʻlib qoldi. Endi u oʻtloq va qoʻylar toʻgʻrisida gapirmay, indamay, hayolga choʻmib, Mashaga qarab oʻtirardi.

Choydan keyin bobom yotdi, men eshik oldidagi zinapoyaga chiqib oʻtirdim. Baxchi-Salaxdagi hamma uylar singari bu uy ham kunning tigʻida; bu yerda na daraxt, na pesh ayvon va na soya bor edi. Armanning, olabutalar oʻsib, bir-biriga tutashib ketgan katta hovlisi, jazirama oftob boʻlsa ham gavjum va obod edi. Katta hovlining u yer va bu yeriga tortilgan pastakkina chetan devorlardan biri ichida gʻalla yanchilmoqda. Xirmonning oʻrtasiga oʻrnatilgan xoda atrofida qator bogʻlangan oʻn ikkita ot katta doira olib, toʻxtovsiz aylanmoqda. Otlarni uzun nimcha va keng chalvor kiygan bir ukrain haydab yurar, u qamchisini oʻynatib baqirar, goʻyo otlarni choʻchitmoqchi va oʻzini koʻrsatmoqchi boʻlar edi.
— A-ha-ha, ho ha, la’natilar! A-ha-ha-ho... Ha, joning chuqqurlar! Qoʻrqmas ekansanlar?

Toʻriq, oq va chavkar otlar nega nuqul bir joyda aylantirib, bugʻdoypoyani payxonlashga majbur qilayotganlarini tushunmagandek istar-istamas, zoʻrgʻa yurishar va goʻyo ranjib dumlarini silkishar edi. Shamol otlarning tuyogʻi ostidan bulut singari koʻtarilayotgan sap-sariq oltinday toʻponlarni havoga uchirib, chetan devordan nariga, olis-olislarga olib ketardi. Baland yangi gʻaram oldida qoʻliga xaskash ushlagan ayollar gʻimirlar va shu yerda kelayotgan aravalar ham koʻrinardi; shu gʻaramning nariyogʻida, boshqa hovlida, yana bir toʻda ot xoda atrofida aylanmoqda edi; bu otlarni ham boyagidaka bir ukrain qamchilab, ularga oʻzini koʻrsatmoqchi boʻlardi...

Men oʻtirgan zinapoyalar qaynoq edi; siyrakkina panjaralar va deraza romlarining ba’zi joylaridan issiqdan yogʻochning yelimi chiqib ketibdi; zinapoyalar va darcha eshiklari ostiga tushib turgan soyada qizil qoʻngʻizchalar qator tizilib qolibdi. Kuyosh mening boshimni, koʻkragimni, belimni qizdirar, lekin men payqamay, faqat orqamdagi soya joyda va uylardagi taxta polda yalangoyoq yurganlarni sezardim. Masha choynak-piyolalarni yigʻishtirib, yugurganicha zinadan tushib, oʻz shamoli bilan meni yelpib ketdi, u xuddi qushday uchib borib, tutundan sargʻayib ketgan kichik bir bostirmaga kirdi, u yer oshxona boʻlsa kerakki, qoʻy goʻshti qovurdogʻining isi anqib, armancha soʻzlar qattiq-qattiq eshitilib turardi. Masha gʻoyib boʻlishi bilan yuzlari qip-qizil, chalvor kiygan bukchaygan bir arman kampir koʻrindi. Kampir jahli chiqib birovni qargʻardi. Koʻp oʻtmay ostonada Masha koʻrindi, oshxona issigʻidan yuzlari qizarib ketgan, yelkasiga katta buxanka qora non qoʻyib olgandi; Masha non ogʻirligidan nozik niholday egilib-bukilib gʻirillagancha hovlidan xirmon tomon ketdi, lip etib chetan devordan oʻtdi va bulutday koʻtarilgan tilla rang toʻponga shoʻngʻib, aravalar orqasida koʻzdan gʻoyib boʻldi. Bugʻdoy yanchayotgan ukrain qamchisini yerga tushirib, jim boʻlib qoldi va bir pas shu zayilda aravalar tomon tikilib qoldi, keyin arman qizi yana otlar oldidan yoʻrgʻalab borib, chetan devordan xatlab oʻtguncha uni kuzatib, keyin ranjiganday, otlarga:
— Ha, joning chiqqurlar! — deb baqirdi. Shundan keyin men qizning qadam tovushlarini eshitib, jiddiy va tashvishli bir qiyofada hovlida u yoqdan bu yoqqa yugurib yurganini koʻrib oʻtirdim. Masha oʻz shamoli bilan meni yelpib zinadan yugurib tushar, dam-badam oshxonaga, xirmonga, darvoza tomonga gʻirillab oʻtar, men boʻlsam olazarak boʻlib uni zoʻrgʻa kuzatib turardim.

Qiz koʻz oldimda xusnini namoyish qilgan sari mening ma’yusligim orta borardi. Men, oʻzimga ham, qizga ham, u har safar bulutday koʻtarilgan gʻalla toʻponi orasidan arava tomonga yugurib oʻtgan paytda tikilib turgan ukrainga ham achinib ketdim. Men uning xusniga xasad qilyapmanmi, yoki bu qiz meniki boʻlmagani uchun va hech qachon meniki boʻlmasligi uchun va men unga begona bir odam boʻlganim uchun afsus qilyapmanmi, yoki uning nodir goʻzalligi tasodifiy va keraksiz bir narsa hamda yer yuzidagi barcha narsalar singari boqiy emas, deb bezovta boʻlyapmanmi, yo boʻlmasa, mening ma’yusligim haqiqiy goʻzalni koʻrish bilan kishida paydo boʻladigan ayrim bir tuygʻumi ekanini bilolmas edim!

Shu zayilda uch soat oʻtib ketganini bilmay qoldim. Men Mashani toʻyib koʻrolmagandek edim. Karpo anhorga borib, otlarni choʻmiltirib kelibdi, mana endi aravani ham qoʻshyapti. Choʻmiltirilgan ot huzur qilib pishqirar va tuyoqlari bilan shotini taqillatib qoʻyardi. Karpo unga «no!» deb baqiradi. Bobom uyqudan turdi. Masha bizga darvozani gʻiqillatib ochib berdi, biz aravaga oʻtirib, hovlidan chiqib ketdik. Biz xuddi bir-birimizdan arazlaganday indamay borar edik.

Oradan ikki-uch soat oʻtgach, uzoqdan Rostov hamda Naxichevan koʻringandan keyin, gʻiq etmay kelayotgan Karpo yarq etib bizga oʻgirilib:
— Armanning rost qizi bor ekan-da! — dedi-da, otlarga qamchi bosdi.

II
Boshqa bir safar, studentlik vaqtimda, temir yoʻldan janubga qarab ketayotgan edim. May oyi edi. Stantsiyalardan birida, chamasi Belgorod bilan Xarkov oʻrtasida boʻlsa kerak, platformani bir aylanib kelay deb, vagondan chiqdim.

Stantsiya bogʻchasi, platforma va dalalarga kech koʻlankasi yastangan edi; vokzal binosi botayotgan kunni toʻsib turar, ammo parovozdan chiqayotgan pagʻa-pagʻa tutun havoga koʻtarilib, nim pushti rangga belanib koʻrinishidan hali kun botib ketmagani bilinar edi.

Platformada u yoq bu yoqqa yurib, bunday qarasam, sayr etib yurgan yoʻlovchilarning koʻpchiligi faqat bitta ikkinchi klass vagoni oldiga toʻplanishardi va ularning chehrasida «bu vagonda allaqanday bir mashhur odam bor» degan ma’no aks etib turardi. Bu vagon oldida turganlar orasida, buni qarangki, mening yoʻldoshim — ziyrak artilleriya ofitseri ham bor ekan; uning yoʻlda tasodifan tanishib, tezda ajrashib ketiladigan hamma odamlar singari yoqimtoy va istarasi issiqqina edi.
— Bu yerda nimani tomosha qilyapsiz? — deb soʻradim.

U hech qanday javob qaytarmay, koʻzlari bilan bir qizning qomatiga ishora qilib qoʻydi. Bu oʻn yetti yo oʻn sakkizlarga kirgan yoshgina qiz edi; kiyim-kechaklari ruscha, boshyalang va bir yelkasiga mantilka tashlab qoʻyibdi, oʻzi yoʻlovchi emas, chamamda, stantsiya boshligʻining qizi yoki singlisi boʻlsa kerak. Qiz vagon darchasi oldida bir yoʻlovchi kampir bilan gaplashib turar edi. Men hozir koʻrib turgan qiz toʻgʻrisida biron fikrga kelmasimdanoq, bir vaqtlar arman qishlogʻida duch kelgan goʻzalni koʻrganimdagi singari tuygʻu butun vujudimni chulgʻab oldi.

Qiz chindan ham benihoyat goʻzal edi, bunga menda ham va men bilan birga qizni tomosha qilib turgan kishilarda ham shak-shubha yoʻq edi.

Agar bu qizning sirtqi koʻrinishini odatdagicha qismlarga boʻlib tasvir etish joiz boʻlsa, haqiqatan undagi eng goʻzal narsa faqat jingalak, qalin malla sochi va boshiga hurpaytirib bogʻlagan qora lentasi edi; qolganlarining hammasi kelishmagan, yo boʻlmasa juda sodda edi. Noz-karashma uchunmi, yoki uzoqni ilgʻamasligi uchunmi koʻzlarini suzib turardi. Burni xiyol choʻchchaygan, ogʻzi kichkina, yonidan qaraganda koʻrimsizday, yoshiga qaraganda yelkalari xiyol torroq edi, shunday boʻlsa ham bu qiz chinakam goʻzalday taassurot qoldirardi; men unga qarab rus qizining chiroyli koʻrinishi uchun yuz tuzilishi toʻppa-toʻgʻri boʻlishi shart emas ekan, degan fikrga keldim. Chamamda qizning choʻqqaygan burni oʻrniga arman qiziniki singari qirra burun qoʻyilsa, chehrasidagi goʻzallik yoʻqolar edi.

Goʻzal qiz vagon derazasi oldida kechki shabnamdan junjib gaplashib turib, goh biz tomonga qarab qoʻyar, goh ikki qoʻlini beliga tirab olar, goh sochlarini toʻgʻrilash uchun qoʻllarini boshiga koʻtarar, gapirar, kular, chehrasida goh hayrat, goh dahshat alomatlari aks etar va men uning badani hamda chehrasi bir on tinch turganini koʻrmadim. Undagi goʻzallikning butun siri va sehri mana shu mayda, nihoyatda nozik harakatlar, jilmayish, yuz harakatlari, biz tomonga tez-tez nazar tashlashlar, bu nozik harakatlarning yoshlik, ma’sumlik, sofdillik bilan mos kelishida, kulgan va gapirgan chogʻlaridagi mayinlikda edi; uning butun qiliqlari, bizga yoqadigan yosh bolalar, parrandalar, yosh kiyiklar va yosh daraxtlar singari nozik edi.

Unda parvona goʻzalligi bor ediki, bogʻlarda guldan gulga uchib-qoʻnib, oʻynab-kulib, xursand boʻlib yurishgina yarashar, jiddiy oʻy, qaygʻu-hasrat va bir yerda jim turish unga munosib emasdi; bu nozik vujudning birdan soʻlib qolishi va noz-karashmalarning xuddi gul changiday sochilib ketishi uchun platformani yaxshigina shamol yelpib oʻtishi yoki yomgʻir tomchilashi kifoyadek edi.

Ikkinchi qoʻngʻiroqdan keyin biz oʻz vagonimizga qarab joʻnaganimizda:
— Shunday... — deb gʻoʻldiradi ofitser, chuqur nafas olib.

Nega «shunday» deb qoʻyganiga tushunolmayman.

Ehtimol, goʻzal qizning yonidan, bahor oqshomidan uzoqlashib, dim vagonga kirgisi kelmay uni qaygʻu-hasrat bosgandir, ehtimol, u ham menga oʻxshab goʻzal qizga, oʻziga, menga va oyoqlari tortmasdan, oʻz vagonlariga sudralib ketayotgan hamma yoʻlovchilarga nihoyatda achinib ketgandir. Ofitser stantsiya derazalari oldidan oʻtib ketayotgan paytda, ichkarida bir rangpar, malla soch telegrafist oʻz apparati yonida oʻtirgan edi; uning jingalak sochi hurpaygan, rangi oʻchgan, yonoq suyaklari turib chiqqan edi, ofitser oʻshanga qarab turib uh tortdi va:
— Garov oʻynayman, mana shu telegrafist oʻsha nozaninni yaxshi koʻradi — dedi. — Dala joydagi yolgʻiz uyda shunday parivash bilan birga oʻtirib, unga oshiq boʻlmaslik uchun nihoyatda kuchlik iroda kerak. Oh doʻstim, qaddi-qomati koʻrimsizgina boʻlsa ham, risoladagi odam boʻla turib, oʻzini sariq chaqaga olmaydigan chiroylikkina va yengiltak bir qizga oshiq boʻlish naqadar baxtsizlik, naqadar kulgili! Undan ham yomoni shuki, bu telegrafist qizni yaxshi koʻrib qolgan, buning ustiga xotini ham bor va xotini ham xuddi oʻziga oʻxshagan koʻrimsizgina boʻlsa ham risoladagi ayol... Bu holning turgan-bitgani azob!

Bizning vagonimiz oldida maydonchaning panjarasiga suyanib oʻsha nozanin tomonga qarab konduktor turar-di; uning horgʻin, salqi, uyqusiz kechalar hamda vagondagi urunishlar tufayli tolgan loʻppi yuzida gʻam-gʻussa va ma’yuslik aks etmoqda ediki, goʻyo u oʻsha goʻzal qiz siymosida yoshligi, baxti, tetikligi, pokizaligi, xotin bola-chaqalarini koʻrayotganday, goʻyo bu qiz uniki boʻlmagani uchun oʻzi bilan oddiy odamlar, yoʻlovchilar baxti orasida, uning barvaqt qarib qolgan, beoʻxshov va loʻppi yuzlari orasida yer bilan osmoncha farq borligiga oʻksinar hamda uni butun vujudi bilan xis etar edi.

Uchinchi zang urildi, hushtak chalindi va poezd asta qoʻzgʻaldi. Bizning oynadan dastlab konduktor, stantsiya boshligʻi, keyin bogʻ hamda ajib bir qiyofada boladay iljayib turgan goʻzal qiz lip etib oʻtdi...

Men vagondan boshimni chiqarib, orqaga qaradim, goʻzal qiz poezdni kuzatib, telegrafist oʻtirgan xona derazasi oldidan platforma boʻylab oʻtdi-da, sochlarini toʻgʻrilab, gʻirillaganicha boqqa kirib ketdi. Endi gʻarb tomonni vokzal binolari toʻsib turmas, sayxonlik ochiq, ammo kun botgan va pagʻa-pagʻa boʻlib burqirayotgan qop-qora tutun koʻk duxoba singari mavj urib turgan kuzgi ekinlar uzra yopilmoqda edi. Bahor havosi ham, qorayib borayotgan osmon ham, vagon ichi ham gʻamgin edi.

Vagonimiz konduktori kirib, shamlarni yoqa boshladi.

Yaqinda bolgan voqea ekan saytdan o'qib qoldim(((
ҚИЁМАТ
Кеча тунда касалхонада навбатчи эдим. Бизда оғир беморларнинг ўзи йўқ, шунинг учун навбатчилик осуда ўтарди. .
Соат иккилардан ўтганида, ташқаридан шовқин келди. Итларнинг ирриллаши, акиллаши ва эркак кишининг даҳшатли чинқириғини эшитиб ҳамшира билан ташқарига отилдик. Овоз қоровул Эркин амакиникига ўхшарди. Тилимизда битта савол тинчликмикин? Нега бунақа ёввойи тарзда бақиради.
Қоровулнинг кулбачасига қандай чопиб борганимизни ҳам билмайман. У ерда ҳеч ким йўқ эди. Шундагина овозлар боғ томондан келаётганига амин бўлиб, ўша томонга чопдик. Катта ўрик тагига етганимизда қоровулнинг ўзи пайдо бўлди. Қоронғу бўлгани учун қўл телефонларимизнинг чироғи ёқилган. Нурни Эркин амакига тўғирладим.Унинг ҳамма ёғи қон, яктаги ва шими йиртилиб кетган. Ўн чоғли жангари билан ёқалашганга ўхшар, дағ-дағ қалтирар, яқинроқда эса ҳамон итларнинг аккиллаши эшитилиб турарди.
Тинчликми? деб савол беришим билан, икки хатлаб ёнимга келди. Шундагина унинг қўлларида нимадир борлигига аҳамият бердим. Қарасам....Ундан кўра қарамаганим, кўрмаганим яхши эди. Унинг қўлида ҳамма ёғи тишлаб, бир оёғи деярли ғажиб ташланган чақалоқ бор эди. Врачман. Бундан бадтар ахволдаги болаларни кўрганман десам муболаға эмас. Аммо ҳозир кўзим тушиб турган манзара даҳшатнинг ўзгинаси, унча-мунча одам қараб тура олмасди.
—Қизим, қаранг балки тирикдир. Итларнинг оғзидан тортиб олдим...Жон болам, ёрдам беринг!
Уни қўлимга олиб ичкарига югурдим Мурғаккинанинг устидаги кийимлар илма -тешик бўлиб кетган, болдири ва елкасидан тиззиллаб қон кетарди. Муолажа хонасига етиб келиб, чироқни ёқдик. Ташқарида, қоронғуда кўрганимиз холва экан. Тахминимга кўра, хали чилласи чиқмаган чақаланинг бирорта тишланмаган жойи йўқ, бел томонида эса бир бўлак лаҳта гўшт дафтар варроғидек очилиб, қовурға ва умуртқа поғонасининг бир қисми, асаб ва қон томирлари кўриниб турарди. Юракчаси , ўпка ва жигарлари кукрак қафаси ҳам илма-тешик, юзига хам тиш изи ботганди. Болада жон аломати сезилмасди. Шундай бўлсада тез тиббий ёрдамни беришга уриниб кўрдик. Ҳамшираларга нима қилиш кераклигини буюрар эканман, кўзимдан тирқираётган ёш тўхтамайди.
Қандай қилиб бола бу аҳволга тушди?
Нега дайди итларнинг емишига айланди?
Онаси ким?
Қани?
деган саволлар миямда ғужғон, аммо жаррохлик столида ётган бу тилсиз , бегуноҳ норасида жавоб беришга қодир эмасди.
Клиникамиз янги. Кўп ускуналар ўрнатилмаган.
Аммо чақалоқ ҳам ўликку! дейману, барибир нимадир қила оладигандек, ҳамкасбим билан юрагини ишлатишга уриняпмиз. Тинмай Аллохга ёлвораман. Нима деётганимни билмайману, кўзим болажонда, қалбим эса муножот билан банд эди.
Жаррохни чақирдик. Кап—катта қирққа кирган эркак изиллаб йиғлар экан, " бу холатда катталар ҳам тирик қолиши даргумон, бекор уриняпмиз опа" деб қўллари қалтирарди.
—Қалтирамай, жарохатларини тикинг, у кўп қон йўқотяпти! Қалтирама!!!
Ғайритаббий оҳангда янграган буйруқдан сўнг жаррох ўзига келиб, ғажилган оёқчадан чиқиб турган қон томирини қисқич билан қисиб, ишга киришди.
Бир унга эмас, ҳаммага бақиряпману, бундан натижа чиқишига ишончим тобора сўниб борарди.
Ҳамширанинг қўнғироғидан сўнг етиб келган ички ишлар ходимлари ҳам боланинг холатига қарай олишмади. Бир муддат, карахт туришгач, энди кечлигини такидлаб, ташқарига чиқишимизни ва ишларига халақит бермаслигимизни талаб қилишди...
Аммо, шу вақт мўжиза рўй берди.Ха мўжиза! Меҳрибон Аллох ўзинга шукур! Чақалоқ мушукчанинг миёвлашига ўхшаган ожиз сас берди.
Сунъий нафас берилаётганими, тўхтаган юракни ишлатишга уринганимиз ёки илтижоларимизми билмадим, у қанақа куч бўлди экан, болани нариги дунёдан қайтарди...
Уни жарохатларини тикиб, керакли биринчи ёрдамни бердигу ортиқ ушлаб тура олишга ҳаққимиз йўқ эди. Сабаби клиникамиз хусусий, боя айтганимдек янги очилгани учун керакли ускуналар йўқ. Яхши жиҳозланган ва ихтисослашган каттароқ касалхонадагина гўдакнинг ҳаётини сақлаб қолиш мумкин. У нафас ола бошлагани билан, ахволи ўта оғир эди.
Етиб келган Реанимомобилда гарчи шифокор бўлсада, ўзим у билан бирга жўнадим...
Эрталабгача етти-саккиз танишимни уйғотиб, болага қон топшириш учун чақирдим. Барака топинглар, ким эканликларини айтмайман, "Одноклассники" даги икки йигит ҳам , бир оғиз гапим билан етиб келишди ва қон беришди.
Касалхонамизга қайтганимда, бу воқеадан ҳамма хабардор бўлган. Ўз дарди ўзига етарли беморлар хам бири қўйиб, бири боланинг аҳволи хақида сўрарди.
Жуда чарчаган бўлсам ҳам уйга қайта олмадим. ИИБ га бориб гувоҳлик беришимиз шарт эди. Қоровулнинг холига қараб бўлмайди. Оппоқ соқоли титраб, халиям кўзлари нам. Мен ҳар йигирма дақиқада, қаҳрамонимиз ётқизилган касалхонага қўнғироқ қилиб ҳамкасбларимни саволга тутаман.
Биз холат бўйича тушунтириш хати ёзиб бергунимизга қадар, бечора норасиданинг онаси хам топилибди. Мен гўдак ноқонуний туғилган, гуноҳнинг меваси шунинг учун ташқарида қолдирилган ва итларга таланган деб ўйлаган эдим. Адашибман. Уни туққан ҳайвон(кечирасизлар!) бировнинг хасми халоли, никоҳидаги хотини экан. Нима учун кичкинтой бу ахволга тушганини сўрарсиз?
Келинчак Россияга ишлагани кетган эри, телефонда сал қаттиқроқ гапириб қўйгани учун, аламини зурриёдидан олибди.
—Нима деди? Гапиринг Мирзаева? Нима, жим ўтирасизми?
Қия эшикдан кузатар эканман, она номига номуносиб бағритош махлуқ қорнида тўққиз ой кўтариб юрган ўғилчасининг ахволи хақида қизиқмаётгани учун бўғиб ўлдиришга тайёр эдим.
—Гапиринг, эрингиз нима деганди? Талоқми?
—Йўқ деди у, энсаси қотиб, — Ўғил туғсанг, брилиант кўзли комплект олиб бераман деганди. Энди ўшани обера олмасмиш. "Россияда кризис, чида! " деб баҳона қилди.
Кейин нима бўлганига ақлим етмай қолди. Аёлга савол бераётган терговчи бир мушт билан у малъунани йиқитиб, дуч келган жойига аямай тепа бошлади.
Миршабларни вахший деб эшитганман.Аммо хозир вахшийлашиб, кўзи қонга тўлган терговчини харакатларини ёқлаб, унга қўшилишга хам тайёр эдим. У тунда касалхонамизга борган ва милт-милт йиғлаган кўнгли бўш мелисага сира ўхшамасди. Агар уч киши аранг тўхтатиб қолишмаганда жазога лойиқ иблисанинг ўлиб қолиши аниқ эди...
Уйга қайтяпману ўзимга савол бераман. Битта брилиант кўзли зирак Аллох берган бебаҳо омонатдан қиммат турадими? Эрининг бир оғиз гапи учун қийналиб туққан арзандасидан кечиш мумкинми? Мен хам аёлман, онаман! Турмуш ўртоғим баъзан нималар демайди. У ваъда берган қанча нарсалар иккаламизнинг хам эсимиздан чиқиб кетади. Аммо бирор марта ўша арзимас матохларни деб қоракўзларимдан аламимни олмайманку! Дунёда минглаб тирноққа зор инсонлар бор. Битта бола учун, хамма брилиантларидан воз кечишга тайёр аёллар кўп. Эрига аччиқ қилиб фарзандини телефонда гаплашиб ўтирган жойига ( кўчадаги ўриндиққа) қолдириб, кириб ухлаб қолган келин ўзбекми, мусулмонми?
Минг афсуски у ўзбек, минг афсуски у муслима!
Ё алхазар! Нафс қулларига ўзинг инсоф бер! Бу нобакорларга бола эмас, бўйи баробар тилла ва брилиантлар бериб, уларни шу холатда кўмиб ташласанг бўлмайдими?
Кун бўйи кайфиятим бўлмади. Чопқиллаб юрган кичкинтойимга қарасам, хамма жойи йиртилиб ётган болакай кўринаверади. Унинг ҳаётга қайтгани мўжиза. Илоҳим, отаси тезроқ қайтиб, уни бағрига олсин! Она номига номуносиб бу алвастини эса ўша итларга талатишса ҳам розиман. Зеро, унда Момо Хаводан қолган муқаддас туйғу—оналик меҳри борлигига заррача ишонмайман. Балки нотўғри хулоса қилаётгандирман. Қайдам....
Аммо 2015 йилнинг 29 июлини қиёматга қадар унута олмасам керак. Балки кеча қиёмат гувохи бўлгандирман...
Алхазар!!!!
Алхазар!!!!

Муаззам ИБРОХИМОВА.

Bolamni qo'rqitsang, o'zingdan ko'r!

Yomon tush ko'rib uyg'onib ketdim. “Tavba qildim, bu nimasi? Yaxshilikka bo'lsin” deb o'yladim xo'rsinib. Qorong'uda paypaslab telefonimni topdim. Qatorasiga beshta SMS turardi. Shoshib, ochib o'qiy boshladim. Ikkitasi SIM-kartaning kompaniyasidan ekan, o'qimasdan keyingilariga o'tdim. “Bolamga kun bermayotgan ekansan. Seni Xudoga soldim...” Xatning davomi qarg'ishga to'la edi. Yuragim siqilib telefonni o'chirdim, qolgan ikkita SMSni o'qishni istamadim. “Men bu ayolga nima qildim?” degan savol yuragimni o'rtay boshladi. Jahl ustida unga javob yozmoqchi bo'ldimu, lekin erimning “og'irroq bo'l” degan gapi esimga tushib, alamimni ichimga yutdim. O'rnimdan turib tinchlantiruvchi dori ichib, uxlashga harakat qildim. Bo'lmadi. Tonggacha kiprik qoqmadim. Ertalab ishdan kelgan erim kayfiyatim yomonligini sezib “tinchlikmi?” deb so'radi. Indamay unga telefonni uzatdim. O'qimasdan nima gapligini tushungan erim, uf tortib telefonni kresloga tashladi.
— Senga necha marta aytganman, uning gaplariga e'tibor berma, deb... Bolalar qani?
— Ovqatlanishyapti.
— Bog'chaga qo'yib kel, keyin gaplashamiz.
Kechgacha bu mavzuda gaplasha olmadik. Erim “smenad”dan charchadim deb o'zini uxlaganga solib yotib olgani uchun men ham indamadim. Bog'chadan kelgandan buyon injiqlik qilib turgan Boburning orqasiga bir tarsaki tushurgach, chidab turolmadim. Bolani qo'lidan tortib oldim. Ko'zidan miltillab oqayotgan yoshlarni mitti kaftlari bilan artayotgan Bobur va akasining kaltak yeganidan qo'rqib joyida qotib qolgan Lobarni qo'lidan tutib, xonasiga yetakladim.
Bolalarni uxlatib kelganimda ham erim joyidan jilmagandi. Xona tutunga to'lib ketganidan nafas olib bo'lmasdi.
— Balki Boburjonni bir-ikki haftaga uning yoniga yuborarmiz... — dedim qo'rqa-pisa.
— Nima?! Oxiri ichingdagini aytding-a! Qutulolmay yurganingni biluvdim!
— O'ylab gapiryapsizmi... Axir uni o'z bolamdek...
— Yolg'on! Bilasanmi, seni Loladan farqing nimada?! U qanday bo'lsa, shundayligicha ko'rinadi. Sen esa ikkiyuzlamachisan! U bizni yomon ko'rishini yashirib o'tirmaydi, sen esa o'zingni Boburni yaxshi ko'rgan qilib ko'rsatasanu, lekin ichingda o'gaylik qilasan!
Oyog'imning uchigacha muzlab ketdim. Men nima dardda gapiryapmanu, u nima deyapti. Alam qilganidan tilim tutilib qoldi. Erim “bolamga o'gaylik qilmayapsanmi?” deb hazil-chin aralash bir-ikki marta gapirgan, bu gapga unchalik xafa bo'lmaganman. Hamma ham bolasi uchun xavotirlanadi-da, bir kun kelib tushunib qolar, deb o'zimni ovutardim. Lekin bugun meni Lolaga tenglashtirgani, shuncha yillik mehnatim, bardoshim evaziga “ u sendan yaxshiroq” degani yuragimga tig'dek botdi.
— Nima?! M-meni kimga tenglashtirayotganingizni bilasizmi? Axir... — xo'rligim kelganidan erimning yuziga ham qaragim kelmay, eshikni taraqlatib yopib chiqib ketdim. Bolalarning xonasiga kirib ham tinchlana olmadim. Nima qilishni bilmay u yoqdan-bu yoqqa borib kela boshladim. Shayton “qizingni ol-da, chiqib ket, o'g'li bilan bilganini qilsin” deb ko'tara boshladi. Darrov bu xayollarni miyamdan haydadim. Boburni o'zim katta qilganman, qanday qilib uni tashlab ketaman.
Yig'lay-yig'lay bolalarning yonida uxlab qolibman, ko'zimni ochsam, erim ustimga ko'rpa yopib ketibdi. Shuncha gapni eshitib, hech nima bo'lmagandek yura olmasdim. Lekin bolaga jabr qilish ham qo'limdan kelmasdi.
— Zaxro.. kechir, jahl ustida gapirib yubordim.
Indamadim.
— Nima qilay, bolani unga bergim kelmaydi-da... Lekin qaytarib berishga majburman shekilli...
Qo'rqib ketdim.
— Esingizni yedingizmi? Nega bunday deyapsiz? Men faqat bolasini sog'ingan bo'lsa, ko'rsin demoqchiydim...
— Boshqa ilojim yo'q... Bunday yashab bo'lmaydi. U ham ona-ku, o'z bolasiga yomonlik qilmas. Shunday qilsam, balki tinch qo'yar, biz ham odamdek yasharmiz...
Ovozi titrab ketganidan bu gaplarni aytish unga qanchalik qiyinligini tushunib turardim.
— Yo'q, unday qilmang, iltimos. Nahotki tushunmayapsiz, axir uning maqsadi ham shu! Bizni urushtirib qo'yib, bolani olib ketmoqchi.
— Hozircha bu gapni hech kimga aytmay tur, men yaxshilab o'ylab olay, keyin bir qarorga kelaman.
Nima qilishni bilmay ich-etimni yeya boshladim. Bu gapni eshitganimdan keyin kecha eshitgan haqoratim ham esimdan chiqib ketdi. Erim bolalarni bog'chaga olib ketgach, shoshib qaynonamga telefon qildim.
— Voy, o'lsin, u menga ham telefon qilgandi, sizlarga aytmay turuvdim... Ering bekorini aytibdi, Lolaga beradigan nabiram yo'q! U haqida eshitgan gaplarni aytsam, tepa soching tikka bo'ladi. Kuni-kecha qo'shnim keldi, o'sha shahardagi mehmonxonalardan birida oshpaz bo'lib ishlarkan. “Keliningizni ko'rsangiz tanimaysiz, sochining yarmini qirdirib olib tashlagan, orqasida to'rtta kokil qoldirgan. Qopa-qora shim va kurtkalar kiyib, allaqanday temir-tersaklarni taqib yuradi. Ishonsangiz, uning turqidan ot hurkadi. Meni tanisa ham tanimaganga olib o'tib ketadi. Ko'rinishimni o'zgartirsam, hamshaharlarim tanimaydi deb o'ylasa kerak-da. Bir ishlar qilib yuribdiki, aytishga tilim bormaydi” dedi. “U mening kelinimmas, o'g'lim ajrashganiga besh yil bo'lyapti, bilganini qilib yuraversin, menga nima dedim”. To'g'risi-da, hozirgi zamonda chet elda ishlaydigan yoki o'qiydigan odam bitta umi? Hammaning ham ortidan bunaqa gap eshitmaymiz-ku. Odamning o'ziga bog'liq hammasi, deb qo'shnimni koyib berdim. Bir yoshga to'lmagan bolasini tashlab, “men boyvuchchalardek yashashni istayman” deb ketvorgan ayoldan nimani ham kutish mumkin. Menga desa, o'lib ketsin...
— Qo'ying, oyi, qarg'amang. Men uni o'ylamayapman, o'zi shu ahvolda yashasa, Boburga qanday qaraydi?.. O'g'lingizni bir amallab bu fikrdan qaytaraylik.
Kun bo'yi shu xayol bilan yurdim. Bog'chadan bolalarni olib kelish uchun otlanayotganimda Boburning tarbiyachisi telefon qilib qoldi. Xavotirlanib go'shakni oldim.
— Zaxro opa, tez kelmasangiz bo'lmaydi, bir ayol kelib “men Boburni onasiman” deb janjal qilib yotibdi. Qanday qilib bog'chaga yetib borganimni bilmayman.
Bog'cha mudirasi va tarbiyachilar qurshovida shang'illayotgan bir ayol tarbiyachilarning ortidan menga o'girildi.
— Boburjon qani? — dedim hech kimga e'tibor bermay.
— Yotoqxonaga kirib yashirinib olgan, — aybdorona yerga qaradi tarbiyachi.
Otilib bolalar uxlaydigan xonaga kirdim. Lolaning yonidan o'ta turib, uning usti-boshiga nazar soldim. Qaynonam ta'riflaganidek otni hurkitadigan darajada kiyinmagan, boshida shapkasi bo'lgani uchun soch turmagi ko'rinmasdi. “O'zini sipo ko'rsatmoqchi bo'libdi-da” degan xayol o'tdi miyamdan...
Bolaginam eng chekkadagi karavotda yig'lab o'tirardi. Eshik ochilganidan cho'chib tushib qo'rquv to'la ko'zlari bilan menga qaradiyu, baqirib yig'lab yubordi. Keyin quchoq ochgancha menga otildi. Shu lahza haqqi, bolaginam mendan madad kutgandek ikki qo'lini cho'zgancha yugurib kelayotgan lahza haqqi, ikki dunyoda ham bolani unga bermayman deb qasam ichdim! Bag'rimga otilgan bolaginamning yurak urishi eshitilib turardi. “Bolani qo'rqitibdi” deb o'yladim va ovutish uchun uning ko'zlaridan o'pa boshladim. Shu payt tarbiyachi hech gapdan xabari yo'q qizimni ham yetaklab keldi.
— Zaxro opa, boshqa eshikdan chiqing, anovi ayol shallaqilik qilib yotibdi...
— Yo'q, to'g'ri yo'ldan chiqaman, — dedim va o'g'limni ko'tarib, qizimni qo'lidan tutdim. Bu jur'at menda qaerdan paydo bo'ldi bilmayman, ayollar yig'ilib turgan bog'cha hovlisiga chiqdim. Ayolga ko'zi tushgan Boburjon yuzini bo'ynimga yashirdi.
Hamma menga qarab turardi. To'g'ri ayolning yoniga bordim va boshimni baland ko'tarib:
— Qancha gapingiz bo'lsa, erim bilan gaplashing! Agar yana bolalarimni qo'rqitadigan bo'lsangiz, militsiya chaqirishadi! — dedim e'tirozga o'rin qoldirmaydigan ohangda va yo'limda davom etdim.
Ayol miq etmadi. Bog'chadan chiqqanimdan keyin esa qo'rqqanimdan oyog'im qaltirab ketdi.
Erim va sobiq xotini o'rtasidagi tortishuv anchagacha davom etdi. Men bu ishlarga umuman aralashmadim, bolalarimni ham aralashtirmadim! Lolaning qilmishlari isbotlanib, onalik huquqidan mahrum etilgach, u yana kelgan joyiga qaytib ketadigan bo'ldi.
Bu xabarni eshitib, endi tinch yashasak kerak, deb yengil tin olganimda telefonimga begona raqamlardan SMS keldi. “Bolamni o'z bolangdek ko'rishingga ishontirganing uchun ham rahmat. Bolamni senga, seni Xudoga topshirdim” deb yozilgandi xatda. Shu damda ayolga emas, onaga achinib yig'lab yubordim. Ichimda “agar bir kun kelib Boburjon onasini ko'rishni istasa unga qarshilik qilmaslik uchun menga kuch berishini Xudodan so'radim...

Dada!
–Dada muzqaymoqqa pul bering!
–Xo‘p bo‘ladi-da ota o‘g‘il, mana olaqoling.
–Dada, zo‘r mashina sotayotgan ekan mana buuunday, olib bering!
–Xa mayli-da, sazangiz o‘lmasin o‘g‘lim, mana borib olaqoling.
–Dada bugun ko‘proq bering, o‘rtoqlarim bilan aylanmoqchi edik.
–Xo‘p o‘g‘lim, mana...

–Dada o‘qituvchimiz hammadan pul yig‘yapti, bering.
–Dada yangi tufliga pul bering, bunisi eskirib ketdi.
–Dada bugun do‘stimning tug‘ilgan kuni, sovg‘aga pul bering.
–Dada, bitiruv oqshomiga pul yig‘yapmiz, shunga...
–Dada repetitorga pul bering.
–Dada yo‘lkiraga pul bering.
–Dada shartnoma pulini ertaga to‘lash kerak ekan.
–Dada bozorga tushib kiyinib chiqsammi degandim, hamma o‘rtoqlarim yaxshi kiyinib yurishadi, shunga ozroq...
–Dada sessiyaga anchagina xarajat bo‘ladi, pul yuboring.
–Dada pul...
–Dada pul...

Oradan yillar o‘tdi...

–O‘g‘lim, uyning tomidan sal suv o‘tyapti-da, shuni qishgacha to‘g‘irlab qo‘ysak degandim. Agar imkoning bo‘lsa...
–Dada, hozir emas. O‘zi ishlar yurishmay turibdi, buni ustiga erta-indin nabirangizni sunnat to‘yini qilish kerak.
–O‘g‘lim, un-moyning tagi ko‘rinib qolibdi, bir yo‘ling tushsa...
–Dada, yaqinda ro‘zg‘or qilib bergandim-ku! Bir amallab turinglar, hamma pulni “oborot”ga tikib yubordim.
–O‘g‘lim, onangni nok yegisi kelayotgan ekan. Bilasan, anchadan buyon tobi yo‘q, men ko‘chaga chiqolmayman, o‘zing topib kelsang...
–Dada! Qishda nok qancha turishini bilasizmi? O‘zi uchma-uch yetkazib turgan bo‘lsam...
–O‘g‘lim, doktor dorilarni ro‘yxatini yozib ketdi. Davolanmasam bo‘lmas ekan...
–Dada! Nima mendan boshqa bolalaringiz yo‘qmi? Ana, akamga, opamga ayting!
–O‘g‘lim, bir kelib ketsang bo‘lardi...
–Nega dada? Tinchlikmi? Yo yana pul kerakmi?

Telefon uzilib qoldi. Borsa hamma bel bog‘lab qo‘lida dastro‘molcha bilan turishardi!

HIKOYA
Qadim bir go‘zlqiz bo‘lib uni husni jamolini ko‘rgan har qanday yigit unga oshiq bo‘lib qolar ekan u qizning bo‘yi yetib uyiga sovchilar kela boshlabdi u qizga yurtining har yeridan yigitlar odam yuborib uni roziligini olishga harakat qilarkanlar. uning oshiqlari ichida boy ham kam bag‘ol ham usta ham savdogar ham mula ham nozir ham bor ekan qiz esa unisini undoq bunisini bundoq deb sovchilarni qaytara verar kan. shu oshiqlarining ichida faqir gina lekin juda ochiq ko‘ngil mehriban samimiy mart va jasur bir kelishgan yigit ham bor ekan. lekin u pari qiz uni ham rad etibdi. shundan so‘ng yigit boshqa yurtlarga bosh olib ketibdi. o‘sha yerlarda ishlab boyib ketib bir oqila qizga uylanibdi. oradan yillar o‘tib u yigit o‘z yurtiga qaytib kelibdi va o‘sha parini qidiribdi. u juda ham qiziqib hammani rad etib yotgandi qanday odamga tegdiykan deb.uni qidirib qishloq chetidan topibdi borsa bir devolari qulagan eski zaglagan darvozli uy ni ko‘rsatishibdi. u yigit hayron qolib bir ishpnib bir ishonmay darvozanni taqillatibdi. Uydan bir barzangidek kal odam chiqib kelibdi. u o‘sha parini eri edi. u parini chaqib beribdi. yigit qizdan nima un bunday bo‘lganini sorabdi. qiz esa unga yumush buyuribdi. hovlimizning orqasida bog‘ bor o‘sha bog‘da bir biridan chiroyli gullar bor o‘sha gullarning orasidan eng chiroylisini topib kelasan faqat ortga yo‘l yo‘q faqat oldingdagi gulni uzasan qaytib kelib uzish yo‘q. bir marta oldidan o‘tdigmi uzmadingmi qaytib uzmaysan deb aytibdi.
Yigit bog‘ga kirsa haqqattan bir biridan chiroyli gullar ekan bunisini uzaman desa undan narida undan ham chiroyli undan sal narida undanda chiroyli yigit yurib yurib bog‘ning oxriga borib qolganini sezmay qolibdi. oldida esa bitta so‘ligan gul qolgan edi orga esa yo‘l yoq yigit o‘sha so‘ligan gulni qizga uzib chiqibdi. qiz esa bog‘dagi eng chiroyli gul shu ekanmi ? debdi yigit esa o‘z savoliga o‘zi javob topib uyiga qaytibdi.....

Ayolning ming ohi (hikoya)

Hiyam al-Muflih

Onam meni tuqqanda uni oʻrab turgan chehralar ifodasi unga gʻayritabiiy «bir narsa» tuqqanini xabar qilganday edi..

Esimni tanibmanki, men bor-yoʻgʻi qandaydir «bir narsa» ekanligimni angladim!

1
Men biror narsaga boʻlgan ehtiyojimni bildirib yigʻlaganimda... istagim amalga oshmas edi.

Mening ukam biror narsaga boʻlgan ehtiyojini bildirib yigʻlaganida esa... butun dunyo uning istagini amalga oshirishga shoshar edi.

Oʻshanda men
yigʻi libosini yechdim.
Soʻng uni taxlab
onamning javoniga qoʻydim.
2
Qalbimda uzoqlarda yaratilgan ikki qanot paydo boʻldi.

Qoʻllarimda tunlar bedorligi va yillar horgʻinligi bilan bezatilgan «oppoq sahifa» jilvalanardi.

Onamning lablari qimirlab, u shivirlar edi.
– Qaniydi mana shu yutuqlarni ukangga bersa edi.

Harflar chilashib erib ketadi.

Sahifadan qora yoshlar oqib tushadi.

Uzoqlarda yaratilgan qalbim esa «anqo»ga duch keladi va qanotlari sinib, qonlanib, oʻzimga – koʻkrak qafasimga qaytadi!

3
Uy jihozlari vaqti-vaqti bilan yaraqlatib artib turilganidek, onam ham meni muayyan kunlarda «yaraqlatib» turar edi.

Ayollar koʻplashib «delegatsiya» boʻlib kelardilar.
Ular qaddi-qomatimga tasanno aytar edilar.
Boʻyimni oʻlchar edilar, enimni ham.
Qadam tashlashimga razm solar edilar.
Mening hidimni hidlab koʻrar edilar.
Nafas olishimni sanar edilar.
Sochlarimni maqtashni joyiga qoʻyar edilar.
Soʻng ketar edilar!..
4
Tushimda u menga derdiki:
– Qoʻlni qoʻlga berib ahdlashamiz, azizim, kelajak hayotimizni quramiz.

Tushimda men unga debman:
– Sen mening tugʻilgan onimsan!

Lekin...

Men buni senga qanday qilib aytaman?

Atrofimdagi meni oʻrab turgan barcha narsalar xaritam belgilarini oʻchirib yuborar, hududlarim ostonalarini oʻzgartirar va ular mening toʻrt tomonim faqat

sharq
sharq
sharq
sharq
ekanligini eslatar edi.

5
Men uni koʻrishni xohladim..

Hatto u meni koʻrishni talab qilmasa ham.
– «Qanday sharmandalik... ovozingni oʻchir, hoy qiz! Uni sen faqat nikoh kechasi koʻrasan!»

Qalbimda alanga olgan yongʻin... umr orzulari... hissiyot shalolalari... kichik sirlarim...

Men bularning hammasini notanish, hech qanday belgilari yoʻq bir erkakka ochish uchun qalbimda saqlaymanmi?!
– «Biz hammamiz mana shunday turmushga chiqqanmiz. Sen ham koʻzlaringni chirt yumgin-da, boʻldi!»

Yumilgan koʻzlarim ichida halokatli qop-qora qorongʻulik, uni oy ham yorita olmaydi, unda yulduzlar ham raqsga tushmaydi.

Qalb tubida yongan savol joʻshqin uradi:
– Nahotki, men butun umr koʻzlarimni yumgancha qolishga majbur soʻlsam?

6
Koʻz yosh tomchilarimni bitta-bittalab yutaman!

Oʻqdek qatl etuvchi soʻzlaridan qalbim gʻalvirdek ilma-teshik boʻladi, uning ogohlantirishlari tegirmonida ayolligim latofati unday yanchilib ketadi:
– «Agar sen shu oy ham homilador boʻlmasang, men oy oxirida uylanaman!»

Men Xudoga sajda qilaman, erimga boʻysunaman.

U har safar onasini ziyorat qilib, «qizil oʻq»larini jamlab qaytgach, mening ruhimdan koʻrinmas qonlar oqadi.

7
Qogʻoz pullarning hayotbaxsh hidi bor, agar oʻsha pullar peshona teri mehnatimiz evaziga ishlab topilgan pullar boʻlsa!

Birinchi luqmai halolning ta’mini kutib, ogʻiz ochib, qayerga sarf qilish keragu, qayerga sarf qilish kerak emasligini rejalashtirishda aql shoshadi.
– «Maoshingni menga ber! Senga ham, bu uyga ham men pul sarflayman!»

Shaxsiy ehtiyojim uchun kerak boʻlgan mablagʻni olish uchun qoʻl choʻzganimdagi xoʻrlik tenglashadi, farqi yoʻq – bu uning maoshidanmi yoki mening oʻz maoshimdanmi.

Shuning uchun ishdan boʻshadim!

8
Turli xil ranglar oʻrmoni koʻz oʻngimda jilvalanadi.

Men ular ichidan oʻzimga kiyish uchun kiyim qidirdim.

Bunisi men uchun tor...

Buning rangi juda ham yaltiroq, darrov koʻzga tashlanadi, men unday emasman.

Bu meni yoshartirib koʻrsatadi... mening qalbim qari, keksa.

Bu esa viqorlik va muhimlikni yalangʻochlaydi. Mening ichim boʻm-boʻsh.

Mana buni... erim men uchun sotib oldi, u onaxonlarga, uy bekalariga, xonadon asiralariga va talabga qarab chaqiriladigan siygʻa xotinlarga munosib.

Men uni kiydim.

Erim esa yuzini televizor tomonga burib oldi!

9

Shimoliy qutb uyimda maskan topgan.
Men u bilan non-tuz yeyman.
Men u bilan suv ichaman.
Men u bilan uxlayman.
U bilan suhbatlashishni xohlasam, sukunatli choʻqqilarining sovuqligi meni chaqirib oladi.

Menga ham sukunat va muzlik ne’mati kelishini tilab, oʻz-oʻzim bilan kifoyalanaman.

10
Uyim sahrosida oʻgʻil bolam chirqillaydi.

Maqtov yorliqlari, rozilik medallari, tabrik va muhabbat qogʻozlari meni bunday ajoyib yutuq bilan qutlab har tomondan yogʻiladi.

Alohida e’tibor bilan meni oʻrab oladilar, bunday e’tibor hissiyotimning bir qismini eritib yuboradi.

Turli-tuman ovqatlar: «oʻgʻil bolaga foydasi bor!»

Turli-tuman nasihatlar: «oʻgʻil bolaga foydasi bor!»

Pul ham saxiylik bilan oshib-toshadi: «oʻgʻil bolaning manfaati uchun!»

Men shunda har kuni oʻgʻil tugʻishni xohladim.

Ularning dunyoga kelishi yoritgan doira ichida boʻlish uchun, ehtimol. Shunda ularning onasi sifatida, ularni oʻz tanida koʻtarib yurgan inson sifatida ularning yulduzlari yorugʻidan menga ham nimadir nasib qilib qolar!

11
Bolalarimning ikki xizmatkori bor. Biri yollangan, maosh evaziga, ikkinchisi bepul.

Ularning quruq buyruqomuz chaqiruvlari tinmaydi.

Men va bolalarim oʻrtasida oʻzim orzu qilgan mehr toʻrlarini toʻqishga harakat qildim.

Biroq «rox» qushi ularning «aslidan nusxa» – otalarining changallari kabi boʻlishini xohladi.

12
Men qizimni tuqqanimda meni oʻrab turgan chehralar ifodasi menga xohlanmagan «bir narsa» tuqqanimni xabar qilganday edi.

Qizim esini taniganida, u bor-yoʻgʻi qandaydir «bir narsa» ekanligini anglamasligini umid qilaman!

kecha mehmon sifatida shu hikoyani kirib o'qib izoh yozolmay chiqib ketgandim, kechasi bilan hayolimdan ketmadi, qizimni sochlarini silab uxlatib o'tirib ham shularni o'ylabman

oxirgi hikoyami hayotxon

ha oxirgisi hikoyanavislik bo'yicha qobilyatli ekansiz

hayotxon wrote: ha oxirgisi hikoyanavislik bo'yicha qobilyatli ekansiz

yo'q bu hikoyani man yozmaganman arab adabiyotidan, manga ham yoqqandi ushanga joylashtirgandim