Hayotiy voqea va hikoyalar

voy hudoyimey .Juda tasirli hikoya ekan etlarim jimirlab ketdi ohirini uqib. Hayotga yengil nazar bilan qaraydiganlarga faqat insofffff. bersin.

Ибратли воқеа: Ҳаётимизда баъзи муаммолар бўладики, ечими солиҳ амалларга беркитилган бўлади…
25/11/2016 Маъмурият 9 комментариев савоб,яхшилик,ҚайтарДунё,Ҳаётий воқеа,ҳикмат
Мисрлик юраги хаста киши Оврупага — Британияга ўзини текширтиргани борди. Уни кўрикдан ўтказиб:
«Касаллигингиз оғир, жарроҳлик амалиётини ўтказиш керак. Лекин натижага ҳам, тўлиқ кафолат йўқ, юрагингиз заиф!» дейишди.
«Ундай бўлса, юртимга қайтиб, фарзандларим билан видолашиб келаман» -деди.
Докторлар:
«Кеч қолманг. Аҳволингиз оғир»-деб такроклашди.
Ватанига қайтиб, болаларини жамлади. Уларни сабрга чақирди. Бу учрашув охиргиси бўлиши, амалиётдан соғ чиқмаслиги мумкинлигини, айтди.
Сўнг баъзи дўстларини зиёрат қилиб, Аллоҳга йўлиқиш учун тараддудини кўрмоқчи бўлди.
У кишининг ўзи айтади:
«Бир дўстимни кўришгани идорага бордим.
Идора яқинида қассобхона ҳам бор эди.
Атрофга назар солиб қарасам, бир кекса аёл ерга тушган ва ахлат қутисидан гўшт, суяк, ёғ парчаларини териб, халтага солаётганди. Дўстимга «Қара», дедим.
Унинг олдига бордим. Ишидан ҳайрон эдим.
— Нима қиляпсиз? — дедим.
— Бешта кичик ёшли қизларим бор. Бир йилдан бери умуман гўшт ейишмайди. Ейишмаса ҳам, ҳидини ҳидлашсин дедим! — деди.
Унинг бу гапларидан кўзларимга ёш келди. Уни қассобнинг олдига олиб кириб:
— Бу аёлга ҳар ҳафта менинг ҳисобимдан гўшт берасиз! — дедим.
Аёл тинмай:
— Йўқ, йўқ, керакмас, -дерди.
— Ҳар ҳафта келиб, сизга қанча гўшт керак бўлса, шу ердан оласиз! — дедим.
— Менга бир кило етади, — деди.
— Йўқ, икки кило қилиб оласиз! — дедим.
Олдиндан бир йилликнинг пулини тўладим. Буни кўрган аёл, ҳаққимга йиғлаб дуо қилди. Кайфиятим кўтарилди. Ўзимни бахтиёр сездим, қилган ишимдан мамнун, қалбимда ҳузур билан уйга қайтдим.
Мени қизалоғим қарши олди.
— Дадажон, жуда хурсанд кўринасиз, — деди.
Унга воқеани айтиб бердим. Қизим ақлли эди, йиғлаб қўлларини очиб:
— Эй Аллоҳим, дадажоним ўша аёлга ёрдам қилганларидек, Сен ҳам уларга ёрдам бер! Дардларига шифо бер! — деди.
Қолган ишларимни ҳам битириб, болаларим билан хайрлашиб, амалиёт учун Оврупага қайтдим. Доктор мени текширди. Ҳайрат билан:
— Қаерда даволандингиз, қайси шифохонада? — деди.
— Нимани назарда тутяпсиз? — дедим.
— Қаерга бордингиз, деб сўраяпман. Ким сизни муолажа қилди? — деди.
— Аллоҳга қасам, ҳеч қаерга бормадим. Фарзандаларим билан хайрлашиб қайтдим — дедим.
— Тўғрисини сўзланг! Юрагингиздаги касаллик умуман қолмабди! — деди.
— Нималар деяпсиз, доктор? — дедим.
— Ҳудди у бемор сиз эмас, бошқа одам бўлгандек. Қайси шифохона у? Сизни қандай даволади? Қандай дорилар истеъмол қилдингиз? Рўйхати борми? Беринг, илтимос! — деди.
— Ҳеч қаерда даволанмадим! — дедим-у, аёлнинг дуолари ёдимга келди. Ичимда, Аллоҳ унинг ҳоли ҳақиқатда ҳам ғариб бўлганидан, мени самимий солиҳ амалим, унинг ва солиҳа қизимнинг қалбдан қилган дуолари, ижобат бўлганидан, менга сиҳҳатимни қайтариб берди, деб ўйладим.

Шайх Набил Авдий ҳикояларидан.(Ҳаётий воқеа)

⭕️Ибрат:
?Ҳаётимизда баъзи муаммолар бўладики, ечими солиҳ амалларга беркитилган бўлади.
?Аллоҳга яхши қарз беринглар. Ўзингиз учун нима яхшилик қилган бўлсангиз, Аллоҳнинг ҳузурида ундан яхшироғини ва улканроқ ажрни топарсизлар. (Музаммил:20).

Меҳрибон ва раҳмли Аллоҳ номи билан бошлайман.

★Киракашнинг эҳсони★

Бадавлат бир аёл катта йўлда ўзининг қимматбаҳо автомашинасини ҳайдаб кетаётса, бирдан машинаси бузилиб, тўхтаб қолибди. Сўнгра аёл кўп ўйлаб ўтирмай машинасидан тушди-да, катта тезлик билан келаётган машиналарни бирин-кетин тўхтата бошлабди. Аммо ҳеч бири тўхтай демас эмиш. Орадан ҳеч қанча вақт ўтмай, қоронғу тушиб, ёмғир ёға бошлабди.
Шу пайт кутилмаганда ёшгина қорачадан келган йигит ўзининг эски русумли автомобилида келиб тўхтади. Аёл бир йигитга ва бир машинага менсимайгина қараб
«мингсаммикан ёки қолсаммикан?» деган ўй ҳаёлидан ўтди.
Аёл кўпроқ йигитни ташланиб қолишидан чўчир эди. Чунки унинг кўринишидан бадавлат аёл эканлигини пайқаш қийин эмас эди-да.
Аммо аёл кўп ўйлаб ўтирмай, бир қарорга келди ва машинага миниб олди. Йўл-йўлакай йигитнинг исм шарифи ва иш жойини сўраб билиб олди.
Йигитнинг кўринишида унинг жуда қашшоқ ва муҳтож бир инсон сурати акс этиб турар эди. Йигит ўзини «мен киракаш Адҳам бўламан» деб таништирди. Шундан сўнг аёлнинг кўнгли бир оз хотиржам бўлгандек бўлди. Орадан бироз вақт ўтгач, аёл йигитнинг одоби-ю ахлоқига ва бирон маротаба аёл томон қайрилиб гапирмаганига қойил қолиб, ёмон гумонларга борганлиги учун ўзини айбдордек хис этди. Шундай қилиб шаҳарга ҳам етиб келишди. Аёл «йўл кира ҳаққини қанча сўраса шунча бераман» деб бир чеккада тўхташини сўради. Йигит тўхтади. Аёл:
— Йўл кира ҳаққи қанча бўлди?
Йигит:
— Ҳеч қанча!!
— Йўқ… бўлиши мумкин эмас. Сиз менга ёрдам бериб манзилимгача етказиб қўйдингиз.
Адҳам аёлга қараб деди:
— Йўлингизда учраган бирон бир шахсга яхшилик қилинг, мана шу менинг ҳизмат ҳаққим бўла қолсин, деб йўлида давом этиб кетди.
Бундай кутилмаган жавобдан аёл ҳайратда эди. Бироз туриб ўйланиб қолди сўнгра йўлида давом этиб, йўл йўлакай қаҳвахонага кирди ва официант аёлдан қаҳвага буюртма берди.
Официант аёл қаҳва келтирди. Бадавлат аёл унинг ранглари ўчган маъюс чеҳрасига ва катта бўлиб бўртиб чиқиб турган қорнига назар солиб сўради:
— Аҳволингиз яхшими синглим, чарчаган кўринасиз?!
Официант аёл:
— Ой куним яқинлашганга ўхшайди. Шунга бўлса керак…
— Ундай бўлса нега бироз дам олмайсиз?, деб официант аёлга қаҳванинг пулини узатди.
Официант аёл пулларни олиб деди:
— Кўз ёришимга озгина бўлса ҳам маблағ бўлсин деб бўш вақтларимдан ҳам фойдаланаман, деб ҳисобчининг олдига аёлнинг қайтимини олиш учун кетди. Чунки аёл қаҳванинг пулини официант аёлга ўн баровар кўп қоғоз пулида берган эди. Официант аёл қайтимларни олиб, бадавлат аёлга бермоқчи бўлиб қараса …ўнг ва сўлида ҳам аёл йўқ эмиш. Аммо унинг ўтирган жойида бир парча қоғоз бўлиб, унда ««қайтими сизга ҳадя»» деган сўзлар ёзилган эди. Официант аёл буни кўриб жудаям қувониб кетибди ва яна нимадир излагандек варроқчанинг орқа бетига назар солиб қараса, у ерда ««гўдакнинг ҳадяси эса столнинг тагида»» деган сўзлар битилган экан. Официант аёл ойлик маошига 6 баровар келадиган маблағни кўриб, қувонганидан қичқириб юборади ва кўзлари лиммо-лим ёшга тўлиб «туғилажак фарзандимиз ғамида юрган хожамни бориб хушхабар билан тезроқ қувонтирай» деб ишидан руҳсат сўрайди. У тез-тез юриб уйига қайтар экан, унинг шахтам босган қадамлари гўё кучли шамолдан ҳам ўзиб кетар эди.
Уйига вақтидан илгари қайтгани учун таажжубланиб турган хожасини аёл шоша-пиша чақиришга тушди. Ёки туғиш маҳали бўлдимикан деса, аёлининг қувончли овозидан бунга сира ўхшамас эди. Аёл «Адҳамака» деб хожасини бағрига ўзини отиб, деди:
«Аллоҳ бизни Ўз марҳамати ила сийлади»…

Шуни ёдда тутингким, қаерда бўлсангиз ҳам қилган яхшилигингиз албатта сиз учун қайтажакдир. Чунки,
«Эҳсоннинг мукофоти фақат эҳсондир» ар-Роҳман 60.

✨Кун ҳикмати✨
Мўъминнинг ҳаёти бало ва офатсиз бўлмайди. Бу бало ва офатлар эса сабр билан лаззатли бўлади. Бу сабр розилик билан мукаммал бўлади. Хушхабар мана шу ерда бўлади.»Сабр қилувчиларга хушхабар беринг!».

Assalomu alaykum :dugona$ sizlarga ham ilindim ibratli hikoyalar ekan.

Tahrir qilindi.
Diniy mavzularni Uzbaby.uz forumda tarqatish ta'qiqlanadi.
Ogohlantirish.

ho'p tushunarlik

Мактабларнинг бирида жуда гўзал муаллима бор эди. Жуда латофатли бўлса-да, ҳануз турмушга чиқмаган, балки умуман оила қуриш нияти ҳам йўқдек эди. Ҳамкасблари ундан: “Нима учун турмушга чиқмагансиз? Ахир жуда гўзал қизсиз?” – деб сўрашди.
У эса шундай деди: “Бир аёлнинг бешта қизи бўлиб, олтиничисига ҳомиладор эди. Эри унга: “Агар бу сафар ҳам қиз бўлса, уни ўз қўлларим билан уйдан чиқариб ташлайман”, – деб таҳдид қиларди.Бахтга қарши аёл олтинчи қизини дунёга келтирди. Эри ҳам сўзининг устидан чиқиб, олтинчи қизни қўлига олиб, Хуфтон намозидан кейин масжид остонасида қолдирди. Бомдод намозида келиб қараса, чақалоқ қўйиб кетган жойида турибди, уни ҳеч ким олиб кетмабди. Ноилож ота қизни уйига қайтариб келди ва кечгача онаси олдида қолдирди.Хуфтон намозидан кейин чақалоқни яна масжид эшиги олдида қолдириб кетди. Бомдод вақтида яна қизини қайтариб олиб келди. Бу ҳол етти кун давом этди. Онаизор эса етти кун тинимсиз қизи учун Қуръон ўқиб, дуо қилиб ўтирарди. Ота ўз ишидан ўзи зерикиб қизни уйда қолдиришга қарор қилди. Бундан она жуда хурсанд бўлди.Озгина муддат ўтиб она яна ҳомиладор бўлди. Бу сафар ўғил! Лекин катта қиз фарзанд тўсатдан вафот этди. Она иккинчи ўғилни дунёга келтирди. Аммо иккинчи қиз вафот этди. Шу зайл ҳар сафар ўғил туғилса, битта қиз дунёдан кўз юмар эди. Она беш ўғилни дунёга келтирди. Лекин бешта қизини қабрга қўйди. Фақат отаси қутилишни истаган кенжа олтинчи қизгина тирик қолди. Кейин эса онанинг ўзи бу фоний дунёни тарк этди.Ҳозир ўша қиз ҳам, укалари ҳам улғайишган. Ўша отаси халос бўлишни истаган олтинчи қиз ким эканини биласизларми? Ўша қиз менман. Отам қариб қолган. Унга қарайдиган ҳеч ким йўқ. Мен барча хизматларини қиламан, таом ҳозирлайман, хуллас нима парвариш бўлса ўзим қиламан. Турмушга чиқмаслигимнинг асосий сабаби ҳам мана шу.Бешта укам эса отамни зиёратига келиб турадилар. Қайси биридир, бир ойда бир, яна қайсиси икки ойда бир “қораси”ни кўрсатиб кетади.

Maslaxatim uz saytidan olindi

Бир ишбилармон Жанубий Афика давлатида тухум сариғи ҳажмича келадиган олмос сотиб олибди. Бир қанча вақт ўтиб қараса, қимматбаҳо тош ичида ёриқ бўлиб, бу олмоснинг янги соҳибини қайғуга солибди.

Тадбиркор бирор маслаҳат олиш илинжида тошни знди нима қилиш кераклигини сўраб, заргарга кўрсатибди. Уста олмосга завқ билан тикилиб, бошини сарак-сарак қитлибди:

— Тошни икки бўлакка бўлиш мумкин. Натижада, ҳозирги ҳолатидан анча қиммат қийматга эга икки олмос юзага келади. Бироқ муаммо шундаки, эхтиётсизлик билан урилган зарба буни ҳеч қандай қийматга эга бўлмаган бир ҳовуч майдаланган тош уюмига айлантириши ҳам мумкин. Мен бу хавфли таваккални зиммамга ололмайман, Тадбиркор иш юзасидан кўплаб мамлакатларга сафарга борар ва у ердаги заргарлардан ҳам худди юқоридаги жавобни эшитар эди. Бир киши унга Амстердамдаги кекса заргарга мурожаат қилишини маслаҳат берибди.

Ишбилармон шу соатнинг ўзидаёқ Амстердамга учиб борибди. Заргар тошни моноклда диққат ва қизиқиш билан кўздан кечириб, хавф ҳақида огоҳлантира бошлабди. Тадбиркор унинг сўзларини бўлиб, бу ҳақда эшитганини ва буни ёддан билишини айтибди. Заргар ишни зиммасига олиб, хизмат ҳақини айтибди.

Олмос соҳиби рози бўлганидан сўнг, донишманд уста анча узоқроқда ўз иши билан шуғулланиб ўтирган еш шогирдини чақирибди. Йигит тошни кафтига қўйибди-да, болғача билан бир уриб, тенг иккига бўлибди ва ҳатто назар ташламасдан заргарга қайтариб берибди. Ҳайратда қолган меҳмон сўрабди:

— Бу йигитча сизда қачондан бери ишлайди?

— Бор-йўғи уч кун бўлди. У бу тошнинг ҳақиқий қийматини билмайди. Шу сабабли унинг қўллари дадил бўлиб, умуман қалтирамади.

Ҳаётдаги барча қийинчиликларни ечими осон ва оддий масалалар каби қабул қилинг, аксинча, енгиб бўлмас муаммоларни ўзингизча кашф этманг.

Maslaxatim uz

Ибратли хикоя.

Бир йигит ёшгина қизга уйланди. Кунларнинг бирида уйига куёвнинг оғайнилари зиёфатга келадиган бўлишди. Одатларига кўра, куёв қўй сўйдирди. Аёлига чиройли қилиб таом пиширишини тайинлади.
Қиз қўркиб кетиб, эрига овқат қилишни билмаслигини, ота уйида ўрганмаганлигини айтди.
Эрнинг жаҳли чиқиб:
- Нарсаларингни тайёрла, сени уйингга қайтариб олиб бориб қўяман. Сен овқат қилишни билмасанг, менинг хотиним бўлишга нолойиқсан, - деди.
Қизнинг уйига келиб, қизнинг отасига:
- Бу, сизларнинг молингиз, ўзингизга қайтарилди, - деди. - Овқат тайёрлаш усулларини унга ўргатмагунингизча, менинг ёнимда унга ўрин йўқ! - деди.
Ота:
- Икки ой давомида биз билан турсин. Шу муддат ичида билмаган нарсаларини ўргатамиз, сўнг сизга қайтарамиз, - деди.
Қиз ота уйида икки ой яшади. Айтилган вақт ўтди. Эри уни олгани келди. Эри пиширишни яхшилаб ўрганган бўлсагина, уни қайтариб олиб кетиши мумкинлигини таъкидлади.
Отаси:
- Қизимиз, ожизамиз, барча таомларни олий даражада, хусусун, қўй гўштидан ажойиб нарсалар тайёрлашни ўрганди, - деди.
Куёв:
- Ундай бўлса, Аллоҳ баракасини берсин. Қани, кетдик, уйга, - деди.
Ота:
- Кетишингиздан олдин, қизимнинг ўрганганига ўзингиз ишонч ҳосил қилиб, кейин кетишингизни хоҳлайман, - деди.
Тирик қўйни келтириб, куёвга:
- Буни сўйинг, - деди. - Қизимизни қай даражада уни пишира олишини ўзимиз кўрамиз, - деди.
Куёв:
- Мен қўй сўйишни эплай олмайман, - деди.
Ота:
- Ундай бўлса, куёв тўра, боринг - да, оилангиздан мардликни ўрганиб келинг! Ўрганиб бўлганингиздан кейин, марҳамат, келиб хотинингизни олиб кетинг, - деди.
Бир инсонга «Шуни ҳам билмайсанми?» дейиш осон! Лекин унга ўргатишни, шу муддат ичида сабр қилишни билиш, катта маҳорат!
Инсонни Аллоҳ оқил қилиб яратди. У ўрганолмайди, дейиш хато. Лекин аёл киши билмаса, дарров ота - онасига таъна тошларини ёғдиришни бошлайдилар! Ота - онаси беролмаган тарбияни, сиз беринг! Сиз ўргатинг!
Ўзини оила бошлиғи деб ҳисобловчи ҳар бир эркак қўл остида бўлган ожизаси- аёлига гўзал муносабатда бўлиши лозим. Унинг камчиликларини юзига солмай, хушмуомалалик билан ўргатиши даркор. Қиз бола турмуш қургач эрининг қарамоғига ўтади, уни гўзал тарбия қилиш энди эрининг вазифаси. Аёл мисоли ғунча, эркак эса боғбон! Гулнинг сўлиб қолиши ёки гуллаб яшнаши боғбоннинг маҳоратига боғлиқ. Аёлини камчиликларини юзига солиб, уни ерга урадиган, ундан шикоят қиладиган эркакларга ҳайрон қоламан... Гўёки ўзлари мукаммал, айб-нуқсонсиздек! Ўзлари қўлларига ишониб топширилган Гулни парваришлай олмай, яна нолийдилар... Айб кимда?-дегим келади.
Айбдор кишигина ўз хатосини кўрмай, бошқаларга ағдаради. Шуни билингки аёлингизга отган тана тошингиз биринчи бўлиб ўзингизнинг бошингизга келиб тушади!

Эрта тонг турмуш ўртоғимни ишга кузатгач, тез-тез нарсаларимни йиғдиму уч ёшли ўғлимни олиб, онамникига жўнадим. Онажоним ва дадажоним мени очиқ юз билан кутиб олдилар. Аммо мен уйга кирдиму, онамни қучиб йиғлай бошладим. Бу ҳолатни кўрган дадам қўлимдан набираларини олдилару, бошқа хонага ўтдилар…

«Онажон, мен ортиқ чидай олмайман, ажрашаман куёвингиз билан! Жонимдан тўйиб кетдим, онажон!» — деб, онамни маҳкам қучиб йиғлай бошладим. Онажоним: «Хўп, қизим, хўп, қизалоғим, сен нима десанг биз розимиз. Дадажонинг билан мен доимо сени қўллаб қувватлаймиз. Ўзингни бос, қизалоғим, доим ёнингдамиз» — деб мени овутдиларда, ошхонага олиб ўтдилар.
— Куёвингизнинг қилиқлари жонимга тегди. Ишдан кеч қайтади, доим баҳонаси тайёр. Гоҳида мендан араз қиладилар, мен билан тузук-қуруқ дилдан гаплашмайдилар, мени ёмон кўрадилар. Мен бундай ҳаётда яшай олмайман. Гоҳида менга жаҳл қилиб бақирадилар, тўйиб кетдим онажон…
Онажоним сукут билан бир оғиз гап қўшмай тингладилар. Сўнгра бир оз вақт жим ўтирдилар-да, бир оқ қоғоз ва қалам олиб, қоғозга ўртасидан вертикал қилиб чизиқ чизиб менга узатдилар ва дедилар:
— шу чизиқнинг чап томонига куёвимнинг айбларини бирма-бир ёзиб чиқ.

Мен:

— Нега, онажон? — деб сўрашимга эътибор ҳам бермадилар.
— Ёз, ёз, сен ёзавер…» — дедилар. Мен ҳам бир оз ўйланиб ўтириб, иштиёқ билан қоғозга ёза бошладим.
«Ишдан кеч қайтади. Менга жаҳл қилади. Мен билан гаплашмайди. Менга бақиради» каби феълларини қоғозга ёзар эканман ўйладим:

— Онажоним доим «яхши» дейдиган куёвларининг аҳволини бир кўриб қўйсинлар, бир боплаб ёзай, қоғозлари тўлиб кетсин…

Ёзиб тугатдим-да, онажонимга қоғозни узатдим. Онажоним ёзганларимни ўқиб ҳам кўрмадилард-а, қоғозни ўзимга қайтариб, дедилар:

— Энди ҳар бир ёзган куёвимни ёмон феълининг рўпарасига, чизиқнинг ўнг томонига унинг ўша феълига сенинг ўзинг қиладиган жавобингни ёзиб чиқ» — десалар бўладими?

— Ёз, ёза қол! — мен жавоб ёзмай ҳеч қаёққа кетолмаслигимни англагач амаллаб ёза бошладим.
«Ишдан кеч қайтадилар» нинг рўпарисига – “Кеч келгани учун қовоқ уйиб кутиб оламан;
«Менга жаҳл қиладилар» нинг рўпарисига — «Мен кейин хафа бўламан, овқат тайёрламайман» каби ўзимнинг уларга жавоб ҳисларимни амаллаб қоғозга туширдим.

Онажонимга узатар эканман «Куёвингиз-да, ҳаммасини бошлайдиган!» дедим. Онам қўлимдан қоғозни олдилар-да, қайчи билан ўрта чизиқдан тенг иккига бўлиб қирқдилар. Куёвларининг ёмон феъллари ёзилган бўлагини ғижимлаб, ахлат челагига ташладилар. Менинг қўштирноқ ичидаги «феълларим» туширилган қоғозни ўзимга узатдиларда:

— Қизалоғим, ҳаёт ўйинчоқ эмас, қўлингда ўз қўлларинг билан ёзилган «феълларинг» турибди. Ҳозир кийинасан, набирам биз билан қолади. Қўлингдаги қоғоз билан уйингга борасан. Ўз уйингда ўз феълларингни ўқиб, ҳазм қиласан. Куёвим сенинг қандай феълларингга чидаётганини ўйлайсан. Ақлингни йиғ. Ўшандан кейин ҳам «Йўқ, мен ҳақман!» десанг биз рози, — дедилар-у, менинг қўлимга қоғозни тутқазиб кўчага чиқариб қўйдилар.

Мен нима бўлганини англаб-англамай уйга кириб келдим. Ошхона курсисига омонатгина ўтирдим-да, ўз қўлларим билан ёзган чиройли «феълларим»ни ўқий бошладим. Ўқир эканман, «Наҳот мен шунчалар ёмон аёл бўлсам, наҳот менинг турмуш ўртоғим шунчалик феълимга чидаб яшаётган бўлсалар?!» — дедим.

Мен ўзимнинг шайтонга қулоқ тутган нафсимни деб норасида ўғлимни тирик етим қилишимга, ўзимни эса бебахт қилишимга бир қадам қолганлигини сездим. Хушёр торттим-да, турмуш ўртоғим ишдан келишларига тансиқ овқат тайёрладим. Уйларни гўзаллаштирдим. Турмуш ўртоғим ишдан қайтдилар. Мен юзимда табассум, очиқ чеҳра билан уларни кутиб олдим. Ҳурматларини жойига қўйиб, аёллик мулозаматини қуюқлаштирдим. Хўжайиним ҳайрон, хурсанд эдилар. Ва ниҳоят

— Бугун кун бошқачами? — дедилар. Мен эса уларга шундай дедим:

— Сизни менга тақдир қилиб берган Аллоҳимга ҳамдлар бўлсин. Энди бутун ҳаётимиз бошқача бўлади…

Муаллиф: Номаълум интернетдан олинган.

ТУҒАДИГАН КИМ?
(Иккинчи мактуб)

ОИЛА фарзандлардан бошланади.

Александр ГЕРЦЕН

Ассалому алайкум, дадаларнинг энг яхшиси! Соғ-омонмисиз?
Турмуш ташвишлари билан бўлиб, бизни унутиб қўйганингиз йўқми? Унутиб ҳам кўринг-чи! Бу, эрталаб ишга кетаётиб, иссиққина овқат чиқариб юборганингиздан маълум. Суюнчингизни ҳам олдим, раҳмат! Лекин са-ал “чўғи” камроқми?
Майли, “Оз бўлсаям баракасини берсин!” деймиз-да.
Мабодо, кўнглингизга тегадиган гаплар айтган бўлсам, узр сўрайман. Айбимни ювиш мақсадида сизга “сюрприз” қилмоқчиман. Ҳой, хаёлларга берилмай қўяқолинг, “сюрприз”им “кир ювадиғон мошина”ям, “рангли дилбузар” ҳам эмас! Яъни туғруқхонада содир бўлган энг ичакузди ҳангомалардан сизни бохабар қилмоқчиман.
Шу десангиз, кеча бир ёшгина келинчакни келтиришганди. Бирор хонадоннинг арзандаси бўлса керак, эрка-тантиқроқ ўсгани юз-кўзидан, хатти-ҳаракатларидан шундоқ кўриниб турибди. Муомаланиям “синдираркан”, ким савол сўраса, осмондан тушгандай қарс-қурс жавобларни беради, денг.
Хуллас, туғруққа тайёрлаётган дўхтирларни салкам жинни қилаёзибди. Кутилмаганда қаватимизда бирдан югур-югур бошланди. Туғруққача тайёргарлик бўлимида ётган аёллар йўлакка чиқиб олишган. Ичкаридан эшитилаётган қий-чув тўполон овозига тушунолмай лол бўлиб турсак, рангги докадай оқариб, ҳамшира чиқиб келди. Ўтиш йўлагида воқеанинг ривожини кутиб туришган аёлларнинг довдираб келаётган ҳамширани худди йўлтўсарлардек ўраб олиб, баравар савол ёғдира кетганларини кўриб, кулгим қистади. Четдан қараган одамга аёлларнинг бу ҳолати айнан хорижлик журналистларни эслатиб юборади. Улар шов-шувли воқеаларни ўз газеталарида ҳаммадан биринчи бўлиб ёритиш мақсадида жон бериб ишлайдилар. Фақат шифохонадаги аёлларнинг фарқи, қўлларида микрофон, диктофон ва суратга тушириш аппаратининг йўқлигида! Яна битта фарқи, елиб-югуриб ишлайдиган мухбирлар сал “ихчамроқ” бўлишади…
“Қуршов”да қолган ҳамшира дудуқлана-дудуқлана нима дейди, денг?
– Ўзи шу бугун ишга келмасам бўларкан. Бунақа бўлишини билганимда бошқа биров билан ўрин алмашиб олардим. Одам деганам шунақа бўладими? Ота-онаси қанақа тарбия берган унга, ҳайронман! Қизларини шоша-пиша узатишни билишади-ю, аввал ҳаётга тайёрми-йўқлигини ҳисобга олишмайди. Асабийлашганимга қон босимим ошди-ёв…
– Нима бўлди, тушунтириб гапирсангиз-чи? – қизиқувчанлиги билан орамизда танилиб қолган Заҳро гапга аралашди.
– Нима бўларди, билагига уланган осма укол нинасини юлиб отворди-да, югуриб деразанинг олдига борди. Қўрқиб кетганимиздан ўтакамиз ёрилаёзди. Тағин иккинчи қаватда бўлсак! Яхшиям, ҳаво совуқ. Қуёш йўқлиги учун деразалар ёпиқ. Ҳай-ҳайлашиб, зўрға тинчлантирдик, – бўғилди ҳамшира.
– Ҳозир аҳволи яхшими? – дея, хавотирланганимдан гапга аралашганимни билмай қолдим. Ахир, учинчи бор туғруқхонага тушган бўлсам ҳам, бунақасини илк бор эшитяпман-да!
– Хайрият, сал тинчиди. Тепасида беш киши парвона бўлиб ўтирибди, тўғрироғи, қўриқчи бўлиб, – деганча аёл “тўсиқ”ни ёриб ўтмоққа уринди.
Аммо уни осонликча қўйиб юборадиган аҳмоқ бор эканми? У ҳолда, зерикаётган аёлларни яна ким “қайноқ” янгиликлардан бохабар қилади?
– Тағин нима дейди, денг? – амаллаб аёлларни ёриб ўтганча менга томон одимлади ҳамшира.
– Нима дейди? – ҳар галгидек Заҳронинг қизиқиши ҳамманикидан устун келди.
“Ким туғса-туғаверсин, аммо мен туғмайман, уйимга кетаман!” дея йиғлаб ётибди. Шунга пастдан уйидагиларини чақиришга кетяпман… – шундай деди-ю, ҳамшира бир амаллаб биздан йироқлашишга муваффақ бўлди. У кетиши билан “маҳаллий мухбирлар” ўртасида муҳокама бошланиб кетди:
– Бу келинга нима бўлган ўзи? Ҳомиладор у бўлса, унинг боласини ким туғиши керак экан?
– Э-э, ёш бўлганидан кейин оғзига келганини гапираверади-да!
– Ҳа-а, ОНА бўлиш осон эканми? Шунинг учун ҳам “Аёлнинг жони қирқта!” дейилган-да!
Орадан сал ўтмай, елкасига оқ халат ташлаган йигит билан ўрта ёшлардаги бир аёл ҳовлиққанча чиқиб келишди. Онаси билан турмуш ўртоғи шекилли. Ёки қайнонасимикин?
Тўпланган хотинларга яхши мавзу топилди. Энди улар воқеа ечимининг тагига етмасдан туриб, “мухбирлик” қолиб, “изқуварлик”дан асло воз кечишмайди, дея ўйладим. Айтганимдек, пешинги муолажалариям эсларидан чиққан кўринади, навбатчи ҳамшира уларни бирма-бир зўрға чақириб олди.
Э-э, буниси ҳолва! Буларни қўя турайлик, энди гапни бошқа ёқдан эшитинг.
Ўтган куни ажойиб ва ғаройиб ҳолат рўй берди. Учинчи қаватда даволанишга ётган келинчакнинг бир “куйдирги” эри бор экан. На хотинининг ҳолидан тузук-қуруқ хабар оларкан, на келганида яхши муомала қиларкан. Эри келиб-кетганидан кейин шўрлик палатага кириб олиб, роса йиғларкан. Бир куни аёлнинг қон босими кўтарилиб кетибди. Дўхтир сабабини билишга уринибди. Ноилож қолган жувон жонидан ўтиб кетгани учун бор гапни дўхтирига айтиб беришга мажбур бўлибди.
“Шунақами? Ҳали у номард жони қил устида турган ҳомиладор аёл билан ҳазиллашишга журъат қиляптими? Худо кўрсатмасин, эртага болангизга бир нарса бўлса, ўзининг айбдор эканини тан олармикин, ёки яна бор айбни бизга ёки сизга ағдариб, ўзи сувдан қуруқ чиқиб турармикин? Шошмай турсин, мен унга ҳомиладор аёлга қандай муомала қилиш кераклигини ўргатиб қўяман! Ўша бетайин эрингиз келганида секингина мени чақиринг. Ўзим боплайман!” дебди дўхтир.
У келгач, гапни узоқдан бошлабди:
“Баъзи бир номард оталар бор. Хотини туғаётган паллада иложи бўлса, туғруқхонагаям келмайди. Укам, сиз жуда мард экансиз. Мана, ҳар куни келиб, далда бўляпсиз. Хабарингиз бор, хотинингизнинг қон босими тез-тез ошиб турибди. Бу туғруққа жиддий хавф солади. Ўзингиз бир намуна кўрсатиб, то гўдак дунёга келгунигача хотинингизнинг ёнида турсангиз!” дея бир амаллаб, авраб кўндирибди.
Эртасига аёл туғруқ хонасига олинибди. Хотинининг олдига “қўриқчи” бўлиб эр ҳам киритилибди. Бир маҳал хотинининг бошидан ўтаётган оғир ва даҳшатли жараёнларни, жон талашиб чинқиришларини кўрган эрнинг мазаси қочиб, “шилқ” этиб ҳушидан кетиб қолибди! Шўрлик дўхтирлар туғаётган аёл бу ёқда қолиб, ҳушдан кетган эрни ўзига келтириш учун югуришга тушибди.
Тавба қилдим, туғадиган хотини, ҳушдан кетган эри бўлса-я? Юракдан ҳам берган экан-да! Ана сизга, баъзи “муҳтарам” эркакларнинг асл башараси!.. Зора шу “тарсаки”дан сўнг хотинининг қадрига етадиган бўлса, дея ўйладим.
Ўша дўхтирни кўрмаган бўлсам-да, унга нисбатан қалбимда чуқур ҳурмат ҳисси уйғонди. Кошки, кошки ҳамма унга ўхшаса, ўхшай олса!.. Ўша аёл дўхтир бўлса бордир, бу муҳим эмас, асосийси, у – ҳақиқий ва мард ИНСОН!
Биласизми, нимани ўйлаб қўйдим? Худо хоҳласа, то уйга кетгунимгача ўша шифокор билан бир бор бўлсин кўришиб, қалбимда ғунчалаган туйғуларимни изҳор қилишга ҳаракат қиламан.
Шунақа гаплар… Беморлар муолажадан аввал кўпроқ МЕҲРга муҳтождирлар! Баъзи пайтларда “Нимага шифокорликка ўқимаган эканман-а?” дея ўйлаб қоламан. Аммо… муолажадан қўрқаман-да!
Бўпти, қолган гапларни кейин ёзаман. Кечки муолажаларим бошланиб қолди. Учинчи мактуб орқали кўришгунча, хайр! Ҳа, айтганча, мактубларимни йўқотманг. Эсон-омон уйга борсам, биргаликда қайта ўқиб, “Ўткан кунлар”ни эслаймиз.

Muslimaat uz saytidan olindi.

Davomi ham bor ekan o'qib olay yana joylayman.

Митти болакайнинг улкан юраги

Касалхонага автомобил ҳалокатига учраган қизалоқни олиб келишди. Унга қон қуйиш керак эди. Бахтга қарши, унинг қони камёб гуруҳга мансуб экан. Кўп ўтмай шифохонага қизалоқнинг ота-онаси ва эгизак акаси етиб келди. Хайрият, акасининг қони унга тушар экан.

– Бу ҳаёт-мамот масаласи, ўғлим. Синглингни қутқариш учун қон беришинг керак, – деб тушунтирди дўхтир.

Болакай бир лаҳза ўйланиб турди-да, ота-онасининг олдига чопиб кетди. Уларга нималардир деди, хайрлашди, чоғи. Сўнг шифокор ҳузурига йўл олди. Қон олиб бўлингач, дўхтир унга:

– Энди бироз ётиб, дам олишинг керак. Бўлмаса бошинг айланиши мумкин, – деди.

Бу гапдан бола ҳайратга тушди. Мунчоқ кўзларини шифокорга тикиб:

– Қандай қилиб?! Мен ўлмайманми? – деб сўради.

У қон беришга рози бўлган пайти “мен ўлсам, синглим тирик қолади” деган хаёлга борган экан. Улкан юракли бу болакай синглиси учун жон беришга чиндан ҳам тайёр эди...

Асмаа исмли аёл ўз ҳаётида содир бўлган аянчли ҳикоясини барча опа-сингиллар учун очиқ мактуб равишда тақдим этмоқда.

Менинг исмим Асмаа, жуда ҳам камтарона оилада улғайиб катта бўлган муслима арабман. Умр йўлдошимни ва оиламни жуда ҳам яхши кўраман. Аллоҳ таоло менга ажойиб хулқли, меҳрибон инсонни жуфт этиб берди.
Бундан тахминан 4 йил аввал Лондон шаҳрига кўчиб ўтган эдик. Ўша кезлари жуда ҳам бахтиёр эдим. Умр йўлдошим мени шаҳардаги ҳар хил саёҳатли жойларга олиб бориб ўйнатиб келар эдилар. Мен дунёдаги энг бахтли аёл эдим.

Бирин кетин фарзандли бўлдик, тўнғичимга Муҳаммад деб исм бердик (ҳозир 3 ёшда) ва кенжа қизим Ҳадийл (1.5 ёш). Дунё кўзларимга фарзандларим ва оилам билан ўзгача бир гўзал суратда кўринар эди. Мен бутун ҳаётимни уларнинг бахти учун бағшида этган эдим. Умр йўлдошим жуда ҳам камтарин, очиқкўнгил инсон. У дойим "биринчи навбатда оилам ва фарзандларим" деб турар эдилар кейин бошқа ишларга шўнғиб кетардилар.
Уларнинг иш жойлари Лондондаги араб ресторанида.

Бундан икки ой аввал умр йўлдошим менга iPhone олиб бердилар. Бу мен учун кутилмаган совға эди ўшанда.
Телефонимга ҳар хил дастурларни юклай бошладим. Менга энг ёқадигани whatsApp эди.

Фарзандларимнинг суратини Америкадаги қариндошларимга жўната бошладим.
WhatsApp туфайли мен уйимга, болаларимга ва хожамга бепарво бўлиб кетдим. Менга фойдаси тегадиган ва тегмайдиганлар билан ҳам суҳбат қуравердим. Орада янги дўстлар ҳам орттириб олдим. Йиллаб гаплашмай юрган дўстларимни ҳам ёдга олдим.

Мен шу даражада whatsApp га боғланиб қолган эдимки, ҳаттоки қўлимдан телефоним бир зумга ҳам тушмай қолди. Кўп нарсаларни унута бошладим. Дойим болалари билан гаплашиб, улар билан қувноқ ўйнаб кулишиб, бирга овқатланган онадан асар қолмагандек.

Уйдаги жамиики нарсаларга беэътибор бўлиб қолдим. Азонги соат учларда ҳам дугоналарим билан гаплашиб ўтириш мен учун одат тусига кириб қолган эди.
Шу аснода орадан тўрт ой ўтди. Бир куни дугонам билан ҳаётда ва оиламга умуман нафи бўлмаган бир мавзу ҳақида суҳбатлашиб ўтирган эдим. Мен бир хонада болаларим эса бошқа хонада ёлғиз ўзлари ўйнаб ўтиргани ёдимдан кўтарилиб кетибди. Бирдан ўғлимнинг ойи, ойи деб чақирган овозини эшитиб қолдим ва "жим бўласанми йўқми" деб узоқдан туриб уни койиб бердим. Чунки мен whatsApp даги дугонам билан банд эдим.
Истаганимдек ўғлим жим бўлиб мени бошқа безовта қилмай қўйди. Орадан ўн дақиқа ўтгач хонага бориб қарасам қизим Ҳадийл ерда хушсиз ётар, ўғлим Муҳаммаднинг кўзлар лиммо лим ёшга тўлган, бир чеккада йиғлаб ўтирар эди. Унга "нима бўлди" деб бақириб кетдим. У менга «сизни росса ойи ойи деб чақирдим. Сиз жим бўл деб мени урушиб бердингиз. Ўшанда Ҳадийл нимадир ютиб юбориб, нафас ололмай қолган эди. Мен у нарсани олишга росса ҳаракат қилдим лекин ололмадим» деб бирин кетин бўлиб ўтган ишни сўзлаб беришга уринар бир ёқдан мен хушсиз ётган қизалоғимни телбаларча силкитар эдим. Кейин тезда бориб тез ёрдамга қўнғироқ қилиб телефон гўшагига "ёрдам беринг" деб фақат қичқирар эдим. Тез ёрдам машинаси манзилга келгач касалхонага бордик.
Шифокор Ҳадийлни махсус кўрикдан ўтказиб бўлгач келиб «кечирасиз, унинг ҳаётини сақлаб қололмадик» деди.
Бир неча дақиқалардан сўнг милиция келиб, бўлиб ўтган воқеани тергов қила бошлади. Сўнгра мени ва Ҳадийлни бошқа касалхонага олиб ўтдилар ва масалани бошидан текшира бошладилар.

Умр йўлдошим касалхонага етиб келгач мени сўровга тута бошладилар «Нима бўлди? Қандай қилиб содир бўлди?» Ҳадийлдан бир умрга айрилиб қолганимизга ҳеч ишонгилари келмас эди.
Уларга қандай содир бўлганини ёлғон аралаш айтишга уриндиму аммо юзимдан ёлғон сўзлаётганим билиниб тургани учун менга ишонмадилар. Ҳақиқатни аниқ ва тўлиқ қандай содир бўлганини ҳаммасини бир бошдан айтиб беришимни талаб қила бошладилар. Мен умр йўлдошимни йўқотишдан чўчидим ва оиламни асраб қолиш учун ҳам бор ҳақиқатни ёлғон аралаштирмай сўзлаб беришга урундим.

Аммо суҳбатимиз поёнига етгач кўзимга қараб «сен талоқсан» деб уч марта бақириб айтдилар-у хонани кўзлари тўла ёш билан тарк этдилар.
Менинг асабларим эса тамом бўла ёзди...
Қизимдан айрилганим етмагандай умр йўлдошим ҳам мени тарк этди. Оиламни бир зумда ўз қўлим билан вайрон этдим. Чунки мен тентак аёлга оиламдан кўра кўпроқ дўстлар муҳимроқ эди.
....................................

OYISHA NUR wrote: Ибратли хикоя.

Бир йигит ёшгина қизга уйланди. Кунларнинг бирида уйига куёвнинг оғайнилари зиёфатга келадиган бўлишди. Одатларига кўра, куёв қўй сўйдирди. Аёлига чиройли қилиб таом пиширишини тайинлади.
Қиз қўркиб кетиб, эрига овқат қилишни билмаслигини, ота уйида ўрганмаганлигини айтди.
Эрнинг жаҳли чиқиб:
- Нарсаларингни тайёрла, сени уйингга қайтариб олиб бориб қўяман. Сен овқат қилишни билмасанг, менинг хотиним бўлишга нолойиқсан, - деди.
Қизнинг уйига келиб, қизнинг отасига:
- Бу, сизларнинг молингиз, ўзингизга қайтарилди, - деди. - Овқат тайёрлаш усулларини унга ўргатмагунингизча, менинг ёнимда унга ўрин йўқ! - деди.
Ота:
- Икки ой давомида биз билан турсин. Шу муддат ичида билмаган нарсаларини ўргатамиз, сўнг сизга қайтарамиз, - деди.
Қиз ота уйида икки ой яшади. Айтилган вақт ўтди. Эри уни олгани келди. Эри пиширишни яхшилаб ўрганган бўлсагина, уни қайтариб олиб кетиши мумкинлигини таъкидлади.
Отаси:
- Қизимиз, ожизамиз, барча таомларни олий даражада, хусусун, қўй гўштидан ажойиб нарсалар тайёрлашни ўрганди, - деди.
Куёв:
- Ундай бўлса, Аллоҳ баракасини берсин. Қани, кетдик, уйга, - деди.
Ота:
- Кетишингиздан олдин, қизимнинг ўрганганига ўзингиз ишонч ҳосил қилиб, кейин кетишингизни хоҳлайман, - деди.
Тирик қўйни келтириб, куёвга:
- Буни сўйинг, - деди. - Қизимизни қай даражада уни пишира олишини ўзимиз кўрамиз, - деди.
Куёв:
- Мен қўй сўйишни эплай олмайман, - деди.
Ота:
- Ундай бўлса, куёв тўра, боринг - да, оилангиздан мардликни ўрганиб келинг! Ўрганиб бўлганингиздан кейин, марҳамат, келиб хотинингизни олиб кетинг, - деди.
Бир инсонга «Шуни ҳам билмайсанми?» дейиш осон! Лекин унга ўргатишни, шу муддат ичида сабр қилишни билиш, катта маҳорат!
Инсонни Аллоҳ оқил қилиб яратди. У ўрганолмайди, дейиш хато. Лекин аёл киши билмаса, дарров ота - онасига таъна тошларини ёғдиришни бошлайдилар! Ота - онаси беролмаган тарбияни, сиз беринг! Сиз ўргатинг!
Ўзини оила бошлиғи деб ҳисобловчи ҳар бир эркак қўл остида бўлган ожизаси- аёлига гўзал муносабатда бўлиши лозим. Унинг камчиликларини юзига солмай, хушмуомалалик билан ўргатиши даркор. Қиз бола турмуш қургач эрининг қарамоғига ўтади, уни гўзал тарбия қилиш энди эрининг вазифаси. Аёл мисоли ғунча, эркак эса боғбон! Гулнинг сўлиб қолиши ёки гуллаб яшнаши боғбоннинг маҳоратига боғлиқ. Аёлини камчиликларини юзига солиб, уни ерга урадиган, ундан шикоят қиладиган эркакларга ҳайрон қоламан... Гўёки ўзлари мукаммал, айб-нуқсонсиздек! Ўзлари қўлларига ишониб топширилган Гулни парваришлай олмай, яна нолийдилар... Айб кимда?-дегим келади.
Айбдор кишигина ўз хатосини кўрмай, бошқаларга ағдаради. Шуни билингки аёлингизга отган тана тошингиз биринчи бўлиб ўзингизнинг бошингизга келиб тушади![/qu
👍👍👍👍

lola wrote: Baht- boylikda depti bittasi. yo'q baht - ilmda depti yana bittasi .E topmadinglar baht erkinlikda , ozodlikda depti uchinchisi. Qisqasi bahtni har kim o'zicha tushinadi.
Lekin Amerikalik ruhshunos Devid Mayers va Ed Dinerlarning uzoq muddat kuzatuvlari hulosasi shuki odam avvalambor o'zini hurmat qilishi va o'zini yahshilar qatoriga qo'yib ayrim paytlarda o'zidan juda hursand bo'lib yurishi lozim ekan.
Buning uchun u o'zini o'zi nazorat qila olishi yani tushkunlikka tushmaslik ruhiy azoblarni "ichka olmay" osonlikcha yengish , qattiq mehnat qilish evaziga o'z maqsadiga erishishdek yuksak va qatiiy tuyg'ularni o'zida shakillantirmog'i darkor. Bundaylar "Optimist" odamlar deyiladi va bu ko'tarinki ruh har qanday vazifani osonlikcha uddalashga keng imkoniyat yaratadi. Ulkan muvaffaqiyatlar sari yetaklaydi va o'z navbatida unga baht keltiradi.
Bahtli bo'lishning yana bir sharti krishimlilik fazilatidir. Bu hislatni o'zingizda namoyon etsangiz yahshi ish topishingizga yahshi do'stlar orttirishingizga va mustahkam oila qurishingizda qo'l keladi. Shunday qilib faqat boylikning o'zigina sizga bahtiyorlik inom etolmaydi. Bu ruhshunoslar tomonidan yana bir bor tastiqlandi!

👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍